ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 28

เมื่อทุกคนตื่นขึ้นมาในตอนเช้า และเห็นสภาพของซู่เป่าติดอยู่ที่รั้วกั้น

สีหน้าของลุงแต่ละคนก็กลายเป็นแบบนี้(⊙ˍ⊙)

ซูจื่อซีหัวเราะแบบไม่มีความเกรงใจเลยแม้แต่นิด ทั้งหัวเราะไปด้วยและพูดไปด้วยว่า‘ซื่อบื้อชะมัด’ ทำให้ซู่เป่ารู้สึกอับอายจนวางหน้าไม่ถูก

“หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้！” เธอลุกลนจนเกิดบันดาลโทสะขึ้นมาและจ้องเขม็งไปที่ซูจื่อซี

ซูอี้เซินกำหมัดไว้ใต้ริมฝีปากพร้อมกับกระแอมไอเบาๆ

รอยยิ้มใต้ตาที่ซ่อนไว้แต่ก็ยังไม่แนบเนียนพอ

ถึงแม้ซู่เป่าจะโชคร้ายไปหน่อย แต่พวกเขาทุกคนก็เป็นห่วงเธออย่างมาก

แต่...

ใช่ว่าพวกเขาจะหัวเราะไม่ได้

เพียงแต่นายหญิงซูรู้สึกใจหายใจคว่ำจริงๆ จึงได้ตำหนิไปอย่างโมโหว่า

“มัวแต่หัวเราะเยาะอยู่นั่นแหละ รีบไปช่วยเอาตัวซู่เป่าออกมาเร็วๆสิ ！”

ซูจื่นหลินจึงรีบพูดว่า “ผมจะโทรตาม 119 เดี๋ยวนี้เลยครับ”

ซู่เป่าอึ้งไปสักพักก่อนจะพูดตอบกลับมาว่า “ไม่เอา ลุงสองอย่าโทรนะ”

เธอรู้จัก 119 ดี เพราะเมื่อก่อนตอนอาศัยอยู่ที่หนานเฉิงมีบ้านหลังหนึ่งถูกไฟไหม้

แล้วเธอก็เห็นกับตาว่ามีลุงนักดับเพลิงคนหนึ่งวิ่งเข้ากองไฟอย่างกล้าหาญ

วินาทีนั้น ลุงนักดับเพลิงที่คอยช่วยเหลือผู้คนตกทุกข์ได้ยากก็ได้กลายเป็นฮีโร่ในใจของเธอ

และเป็นไอดอลของเธอไปแล้ว

จะให้ไอดอลที่เขาชื่นชอบมาเห็นสภาพที่ตลกซื่อบื้อแบบนี้ได้ยังไง？

นายหญิงซูไม่รู้ว่าซู่เป่ากำลังคิดอะไรอยู่ จึงรีบพูดไปว่า“ซู่เป่าอย่าดื้อนะ แบบนี้มันอันตรายมาก

ให้ลุงนักดับเพลิงมาช่วยหนูเถอะนะ？”

เธอไม่เข้าใจว่าศักดิ์ศรีของเด็กตัวเล็กๆคนหนึ่ง มีความแข็งแกร่งมากแค่ไหน

ซู่เป่าพูดอย่างดันทุรังว่า “คุณยายคะ หนู... หนูออกมาเองได้คะ รอแปบเดียวนะคะ... ”

เธอหายใจเข้าลึกๆเฮือกหนึ่ง จากนั้นก็ออกแรงสุดขีด

แล้วก็มีเสียงดังขึ้นมาจากหัวที่โดนชนจนเจ็บ

จี้ฉาง“……”

เขาใช้มือปิดหน้าไว้อย่างหวาดเสียว

“เฮ้ยๆๆ อย่าทำแบบนี้นะเพราะมันดูซื่อบื้อมาก” เขาจึงพูดต่อว่า“เจ้าลองหักท่อนเหล็กดูก่อนสิ”

ซู่เป่า “？”

เธอจะหักมันได้เหรอ？

จี้ฉางยืนพิงอยู่ที่ข้างรั้วกั้น และมองดูนักสู้ตัวจิ๋วที่ติดอยู่ในรั้วกั้นอย่างสบายใจ

“ถ้าไม่อย่างงั้นอาจารย์จะมอบด้ายแดงให้เจ้าเพื่ออะไรล่ะ？”

ซู่เป่ามองดูด้ายแดงที่พันไว้รอบข้อมือ

ทางด้านหลัง มีเหวยหว่านกำลังยืนมองด้วยสายตาที่เย็นเยือกอยู่หน้าประตู

แบบนี้ก็สามารถติดเข้าไปได้ เด็กคนนี้มันช่างซื่อบื้อจริงๆเลย

เมื่อเห็นการตอบสนองของคนตระกูลซู แต่ละคนแสดงสีหน้าท่าทางอย่างเป็นห่วงเป็นใย

บางคนก็ไปยกบันไดบางคนก็ไปเอาเบาะมารองไว้

ทำให้เหวยหว่านยิ่งไม่พอใจมากขึ้น

แค่ติดอยู่ชั้นสองของอาคาร？ถึงกับต้องตื่นตระหนกขนาดนี้เชียวเหรอ？

ด้านล่างของอาคารชั้นสองเป็นพื้นหญ้าหนาๆ ถึงจะไม่เอาอะไรรองไว้ แม้ตกลงไปก็ไม่ถึงกับตายได้หรอก

เพราะเป็นซู่เป่าเลยตื่นตระหนกกันมากอย่างนี้ ถ้าเป็นหานหานก็คงจะเฉื่อยชาไม่สนใจ

เมื่อก่อนทำไมเหวยหว่านถึงไม่รู้สึกว่าคนตระกูลซูมีสองมาตรฐานมาก่อน

ไม่รู้ว่าด้านล่างอาคารมีเบาะลมขนาดใหญ่วางไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ซูอีเฉินและซูเยว่เฟยกับคนอื่นๆต่างก็เฝ้าดูสถานการณ์อยู่ด้านล่างอาคารด้วยสีหน้าที่กังวล

ซูเยว่เฟยเอ่ยปากพูดว่า“ศรีษะของเด็กจะใหญ่กว่าลำตัวอยู่แล้ว ถ้าศรีษะลอดผ่านเข้าไปได้

ลำตัวก็น่าจะลอดผ่านเข้าไปได้เหมือนกัน ”

ฉะนั้นขอแค่ซู่เป่าหมุนตัวขยับมาไปมาก็จะสามารถหลุดลอดผ่านออกมาจากรั้วกั้นได้แล้ว

สีหน้าที่จริงจังของซูอีเฉิน “ถ้าทำแบบนี้อาจเสี่ยงตกลงมาได้นะ”

ซูลั่วขยับขาแว่นสีทองพร้อมกับขมวดคิ้วและหัวเราะออกมา

“ด้านล่างมีเบาะลมที่หนาใหญ่รองไว้ ถึงจะตกลงมาจากชั้นสองก็ไม่ถึงกับตายได้หรอก”

พี่น้องคนอื่นๆต่างก็หันมาจ้องมองเขา

ซูลั่วยกไหล่พร้อมกับชูมือขึ้น ที่เขาพูดออกมาก็ไม่ผิดนี่！

ที่จริงพี่น้องคนอื่นๆก็อยากเสนอความคิดเห็นนี้กับนายหญิงซู แต่ก็เกรงว่าคนแก่อย่างท่านจะรับไม่ได้

นายหญิงซูเกิดความลังเลใจก่อนจะพูดว่า “ถ้าตกลงมาชนเข้ากับหัวพอดีจะทำยังไง？

แล้วถ้าหัวตกพื้นแล้วเกิดคอเคล็ดขึ้นมาล่ะ？หรือถ้านิ้วมือพลาดพลั้งแทงเข้าดวงตาจะทำยังไง？

ซูเยว่เฟยพูดปลอบใจอย่างสุดจะทนว่า “คุณแม่อย่ากังวลจนเกินไป เดี๋ยวให้เหล่าอู่เอาคีมตัดเหล็กมาก่อน รออีกสักครู่ก็ได้แล้วครับ”

ในช่วงที่ทุกคนกำลังเครียดอยู่นั้น ไม่มีใครเหลียวมองซู่เป่าที่กำลังยื่นมือเล็กๆทั้งสองข้างจับราวกั้นไว้ และใช้แรงเด็กกินนมอย่างสุดกำลังดึงออกมา！

ด้ายแดงในข้อมือได้เปล่งแสงน้อยๆออกมา จนทำให้ราวเหล็กถูกบิดจนงอโค้งด้วยมือของซู่เป่าเอง

ศรีษะของซู่เป่าก็ลอดผ่านออกมาได้อย่างง่ายดาย

เธอพูดด้วยความดีใจว่า “ฉันออกมาได้แล้ว！”

แล้วเขาก็พูดเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

ซูอิ๋งเอ่อร์เห็นราวเหล็กที่โค้งอนั้นจนต้องตาค้าง

“เยี่ยมมาก...เจ้าตัวเล็ก！ซู่เป่าของตระกูลเรายอดเยี่ยมไปเลย！

เก่งขนาดนี้ สนใจจะไปทำงานกับลุงห้าไหมล่ะ？”

ซู่เป่าตอบว่า“ไปค่ะไปค่ะ！”

คนอื่นๆถึงกับ “……”

ทุกคนนึกว่าซู่เป่าแค่ตอบเล่นๆ เพราะเด็กมักจะรับปากง่ายและลืมง่าย

แต่พอซู่เป่ากินข้าวเสร็จแล้ว ก็เตรียมพร้อมจะตามลุงรองกับลุงห้าไปที่ไซต์งานก่อสร้างด้วยจริงๆ

ซูอี้เซินพูดขึ้นมาอย่างเหลือทนว่า “หนูจะไปที่นั่นทำไม？

ไซต์งานก่อสร้างมันอันตรายมากและไม่อนุญาตให้คนนอกเข้าไปด้วย”

ซู่เป่าพูดว่า “ซูเป่าไม่ใช่คนนอก ซู่เป่าเป็นคนใน！”

ซูอี้เซินอึ้งไปชั่วครู่ จนทุกคนต่างหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่

เด็กย่อมเป็นเด็กวันยังค่ำ ถึงเธอจะรู้เรื่องหลายอย่างแต่ก็ยังเป็นเด็กอยู่ดี เฮ้อ...

ลุงห้าซูอิ๋งเอ่อร์ตัวเป็นผู้ชายแต่ใจเหมือนผู้หญิง ได้อุ้มซูเป่าขึ้นมาพร้อมกับวิ่งไปข้างหน้า

“อืมๆซู่เป่าไม่ใช่คนนอก ซู่เป่าเป็นคนใน！ไปกันเถอะ เดี๋ยวลุงห้าจะพาหนูบินไปเลย”

จากนั้นซู่เป่าก็ดันตัวซูอิ๋งเอ่อร์ออกแล้วก็วิ่งขึ้นบนอาคารอย่างว่องไว

“ลุงห้ารอซู่เป่าสักครู่นะ ซู่เป่าขอเปลี่ยนเสื้อก่อน”

ลูกชายตระกูลซูทั้งแปดคนต่างก็มีหน้าที่ของตัวเอง ลุงใหญ่ซูอีเฉินรับผิดชอบงานทั้งบริษัท

ส่วนน้าสามซูเยว่เฟยจะต้องกลับไปทำการทดลองการบินต่อ

ซูลั่วเองก็ต้องกลับไปที่กองถ่าย ส่วนคนที่เหลือก็ได้วางแผนหาเวลาว่างออกมาสองสามวันเพื่อไปร่วมงานวันเกิดของเจ้าแก้มก้อน ตอนนี้ก็ต้องเริ่มทำงานกันแล้ว

คนซื่อๆอย่างลุงรองกับลุงห้าที่อารมณ์ร้อนทั้งสองทำงานอยู่ที่เดียวกัน ถึงจะเป็น‘ผู้รับเหมา’

แต่ก็ถือว่าเป็นบริษัทรับเหมาก่อสร้างขนาดใหญ่ในประเทศ

ลุงรองเป็นสถาปนิก เวลาส่วนใหญ่มักจะอยู่ที่ไซต์งานก่อสร้าง

ลุงห้าเป็นผู้อำนวยการ ไม่เพียงแต่รับผิดชอบโครงการทั้งหมดให้เสร็จสมบูรณ์ แต่ยังต้องไปเดินสำรวจความปลอดภัยของไซต์งานก่อสร้างอย่างสม่ำเสมอ

ซู่เป่าน้อยได้เปลี่ยนเสื้อใส่เป็นชุดกระโปรงเอี๊ยมสีเหลือง พร้อมกับสะพายกระเป๋าลายแมวเหมียวที่น่ารัก กำลังเตรียมตัวจะเดินลงมาจากบนบ้านอย่างดีใจ แต่แล้วก็บังเอิญเจอกับเหวยหว่านที่กำลังเดินขึ้นมาพอดี

เธอจึงหยุดลงทันทีพร้อมกับพูดเสียงแผ่วเบาว่า“สวัสดีค่ะป้าสะใภ้รอง”

ซู่เป่าจึงสังเกตมองดูลักษณะของป้าสะใภ้รองอย่างระมัดระวัง

เมื่อลองใช้วิชาเปิดตาวิเศษสำรวจดู ซู่เป่าสังเกตเห็นว่าใบหน้าของป้าสะใภ้รองมีหมอกดำปกคลุมไว้ทั่ว เผยให้มองเห็นแค่ดวงตาสองข้างที่ดุดันดั่งสัตว์ร้ายที่จ้องจะตะครุบเหยื่อ

ซู่เป่ารู้สึกว่าป้าสะใภ้รองช่างน่ากลัวเหลือเกิน...