ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 27

จี้ฉางตะลึงงัน

เป็นไปไม่ได้!

ซู่เป่าแค่ท่องคาถานิดเดียว ทำไมถึงสำเร็จได้กัน?

นี่ไม่ใช่พรสวรรค์แบบผิดธรรมชาติแล้ว

แต่เป็นพรสวรรค์แบบโรคจิต!

ซู่เป่าลืมตามองไปรอบๆ

ว้าว สิ่งที่เห็นดูชัดถนัดตากว่าเดิมเยอะเลย

โคมไฟตั้งโต๊ะของคุณลุงส่องแสงสว่างเป็นวงกลม มีแมลงตัวเมียที่ไต่เข้าไปอยู่ใต้แสงไฟ

คุณยายต้นหอมหมื่นลี้กำลังจัดปาร์ตี้อยู่นอกหน้าต่าง มดตัวน้อยที่พากันขนเศษเค้ก วิ่งไปตามทางด้วยขาทั้งหกอย่างรวดเร็ว

ด้านนอกหน้าต่างมีคุณน้าห้อยตัวลงมา จ้องมาที่เธอนิ่ง…..

ซู่เป่า “…….”

“ฮี่ๆ ๆ!” คุณน้าคนนั้นยื่นหัวเข้ามาครึ่งหนึ่ง สายตาฉายแววแปลกใจ จ้องมาที่ซู่เป่า

“เจ้าเห็นข้าอย่างนั้นเหรอ?”

“กลัวข้าไหมล่ะ?”

ซู่เป่ารีบดึงผ้าห่มขึ้นคลุมหัวทันที ก่อนที่จะตะโกนออกมา “อาจารย์! อาจารย์คะ! คุณน้าคนนี้หน้าตาน่าเกลียดจัง!”

ผีหญิง “…….”

ครั้งนี้จี้ฉางเชื่อแล้วจริงๆ

ผีหญิงตนนี้เป็นผีเร่ร่อน ที่บังเอิญผ่านมา

เขาเห็นว่าวิญญาณดวงนี้อ่อนแอมาก ไม่ถึงสองวันก็น่าจะสลายหายไป ดังนั้นจึงไม่ได้สนใจ

ใครจะไปคิดว่าซู่เป่าจะมองเห็นจริงๆ

ดวงตาของจี้ฉาวเต็มไปด้วยความงุนงง ก่อนที่จะเปลี่ยนไปเป็นความตื่นเต้น

พระเจ้า! ครั้งนี้ดูเหมือนว่าเขาที่จะได้ศิษย์ที่เก่งไม่เบามาเลย!

“เป๋าน้อย ให้อาจารย์ดูความสามารถของเจ้าหน่อย! พวกเราจัดการผีหญิงขี้เหร่ตัวนี้กันเถอะ!”

ผีหญิงตนนั้นโมโหเป็นอย่างมาก

จะเหยียดหยามความเป็นผีของตนอย่างไรไม่ว่า แต่จะมาว่าหน้าตากันแบบนี้ไมได้!

ผีตนนั้นกรีดร้อง จากนั้นก็พุ่งเข้ามา!

จี้ฉางกระชากผมอีกฝ่ายเอาไว้ ก่อนที่จะเอ่ยออกมา “ซู่เป่าเด็กดี ท่องตามอจารย์ อย่าเข้ามากัดนะ ข้าสะบัดมือแล้ว เจ้าจงออกไป!”

เสี่ยวซู่เป่าท่องตาม “อย่าเข้ามากัดนะ ข้าสะบัดมือแล้ว เจ้าจงออกไป!”

ทำไมถึงต้องเป็นกัดล่ะ?

เด็กน้อยไม่เข้าใจ!

ตอนนี้เองจี้ฉางก็ปล่อยมือที่จับผมผีหญิงไว้ ผีตนนั้นพุ่งมาทางซู่เป่าทันที

ซู่เป่ายกมือขึ้นปัดตามสัญาชาตญาณ เกิดเสียงดังสวบ ผีหญิงตนนั้นก็บินลอยออกไปไกล!

จี้ฉางนั้นมือไวเป็นอย่างมาก เขาดึงผมผีตนนั้นไว้แล้วดึงกลับมา

“ดีมาก! เป๋าน้อยเก่ง เก่งมาก”

ผีหญิง “…….”

เสี่ยวซู่เป่าก้มมองมือตนเองอย่างงุนงง

เกิดอะไรขึ้นกับมือน้อยๆ ของเธอ?

เธอเป็นคนปัดผีตนนั้นออกไป?

จี้ฉางกลอกตาไปมา ก่อนที่จะเอ่ยขึ้น “มา ต่อ ชีวิตนั้นไม่ปกติ ลำไส้ใหญ่รวมถึงลำไส้เล็ก โจมตีด้วยตด!”

เสี่ยวซู่เป่านักเรียนคนดี ตอนนี้โดนอาจารย์ชั่วสอนให้ทำชั่วตามเสียแล้ว “ชีวิตนั้นไม่ปกติ ลำไส้ใหญ่รวมถึงลำไส้เล็ก โจมตีด้วยตด!”

จี้ฉางโยนผีหญิงเข้าไปหาเธอ

สุดท้ายผีหญิงตนนั้นก็โดนตดของเสี่ยวซู่เป่าโจมตี จนเด้งกลับไปอีกทางเหมือนลูกบอล

เสี่ยวซู่เป่าจับก้นของตัวเองอย่างตกตะลึง……

ผีหญิง “……..”

เล่นกัน?

นางแค่บังเอิญผ่านมาเท่านั้น ทำแบบนี้เกินไปไหม?

เอาเธอมาใช้สอนกันแบบนี้? !

ดวงตาของจี้ฉางเป็นประกาย ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะเจอของดีเข้าแล้ว

ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้ว ว่าทำไมเมื่อกี้ตอนที่คนแซ่เหลารับซู่เป่าเป็นศิษย์นั้น ถึงได้ตื่นเต้นขนาดนั้น

จี้ฉางยกมือขึ้นมา จากนั้นบนมือก็ปรากฎน้ำเต้าที่มีขนาดเพียงเล็บนิ้วมือขึ้นมา เขาเอามันแขวนไว้ที่สร้อยข้อมือเชือกแดงที่ข้อมือซู่เป่า

ซูจื่อหลินบังเอิญมาได้ยิน

ตอนแรกไม่ว่ายังไงซูจื่อหลินก็จะขอหย่า แต่เธอจะยอมได้ยังไง? เธอพึ่งคลอดหานหานเอง มีลูกสองคนแบบนี้จะหย่าได้ยังไง

ถ้าหย่าแล้ว ลูกสองคนที่เธออุตส่าอุ้มท้องและคลอดออกมา ก็เสียเปล่าน่ะสิ!

ดังนั้นหลายปีที่ผ่านมานี้ เธอก็ยืนกรานมาตลอดว่าซูจื่อหลินได้ยินผิดแล้ว แม่ของเธอก็แค่พูดเล่นไปเรื่อยเท่านั้น

ทว่าซูจื่อหลินกลับไปหาซูอีเฉิน แล้วสืบหาคนงานหญิงที่ช่วยเธอวางยาคนนั้น——อุบัติเหตุการตายของหลี่เหมยนั้นน่าสงสัย

เมื่อเหวยหว่านคิดถึงตรงนี้ก็ยิ่งหงุดหงิด แต่ยังดี หลี่เหมยตายไปแล้ว อีกทั้งยังผ่านไปนานขนาดนี้ คงจะสืบอะไรไม่เจอแน่

นอกจากเสียว่าหลี่เหมยจะกลับมาเกิดใหม่……แต่จะเป็นไปได้ยังไงกัน

เหวยหว่านไม่อยากหย่า เธอรักเขาจริง แล้วก็ไม่อยากจากลูกทั้งสองไป ทำไมเธอต้องหย่าด้วย?

เหวยหว่านไม่คิดว่าตัวเองมีปัญหาอะไร รู้สึกเพียงว่าการมาของซู่เป่านั้นทำลายทุกอย่าง

ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนก็อยู่กันมาดีๆ พอซู่เป่ามาเท่านั้นแหละก็กลายเป็นแบบนี้

เด็กคนนี้นี่น่าชังเสียจริง!”

ไม่ว่ายังไงเหวยหว่านก็รู้สึกไม่ชอบหลานสาวคนนี้ ถึงขนาดในหัวมีความคิดบางอย่างแวบออกมา ไล่ซู่เป่าออกไป

**

วันต่อมา

ซู่เป่าตื่นมาก็เก้าโมงแล้ว เธอยกมือขึ้นขยี้ตา ก่อนที่จะเท้าหน้าต่างมองคุณท่านซูรดน้ำต้นไม้อยู่ด้านล่าง

“คุณตา! อรุณสวัสดิ์ค่ะ!” ซู่เป่าจับหน้าต่าง ก่อนที่จะยื่นหน้าออกไป

คุณท่านซูอารมณ์ดีขึ้นมาทันที เขายิ้มก่อนเอ่ยขึ้น “อรุณสวัสดิ์ซู่เป่า อั๊ยย่ะ อย่ายื่นหัวออกมา อันตราย! รีบลงมากินข้าวได้แล้ว”

ซู่เป่าขานรับก่อนที่จะพยายามดึงหัวเข้ามาด้านใน แต่ก็พบว่าตัวเองติดอยู่ที่หน้าต่างเสียแล้ว

ซู่เป่า “…….”

เธอลองเอียงซ้าย เอียงขวาดู

อี๋ แล้วเมื่อกี้เธอยื่นหัวออกไปได้ยังไง?

เด็กน้อยจับขอบหน้าต่างไว้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความลังเล “คุณตา……”

คุณท่านซูเงยหน้ามองเธอ หัวใจกระตุก “เป็นอะไรเหรอ?”

ซู่เป่ากระพริบตาปริบๆ ก่อนเอ่ยออกมา “เหมือนซู่เป่าจะติดออกไม่ได้”

คุณท่านซู “…….”