ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 297

คนกลุ่มหนึ่งได้อยู่ในบ้านพ่อแม่ของหวังเจียเจีย หวังเจียเจียกับสามีก็ได้ทะเลาะกันขึ้นมาในห้องครัว มู่กุยฝานยืนพิงตัวอยู่ข้างระเบียงบ้านพร้อมกับมองดูนาฬิกาข้อมือ

“ยัยหนูน้อย พวกเขาเข้าไปได้ประมาณห้านาทีแล้วนะ จะเกิดเรื่องอะไรไหม？”

พ่อแม่ของหวังเจียเจียยังไม่ตื่นนอน พวกเขาไม่สามารถจับผีร้ายนั้นได้ด้วยตัวเอง ดังนั้นจึงปล่อยผีร้ายในน้ำเต้าวิญญาณออกไปสามตัว

วันผีแต่ไม่ได้หยุด ผีร้ายสามตัวปะทะผีหนึ่งตัว...

มู่กุยฝานมองดูนาฬิกาข้อมือ ผีร้ายสามตัวเข้าไปได้ห้านาทีแล้ว แต่ก็ยังไม่ออกมา

ถ้าทหารในมือของเขาเป็นแบบนี้ คงจะถูกลงโทษไปนานแล้ว——เขาตั้งเป้าไว้ที่สิบวินาทีก็ต้องจัดการคนร้ายให้ได้ ไม่ปล่อยไว้นานเช่นนี้

ตอนนี้ ‘คนร้าย’ ยังไม่ได้ถูกลากตัวออกมา...

ซู่เป่าไม่รู้สึกร้อนเนื้อร้อนใจเลยแม้แต่นิด สองขาน้อยๆแกว่งไปมา “หนูเชื่อว่าพวกเขาสามารถทำได้อยู่แล้ว！”

ผีร้ายตัวนี้ค่อยข้างจะร้ายกาจ

ในบ้านของคุณน้าหวังเต็มไปด้วยไอหยิน เย็นเยือกอย่างมาก

คนที่ใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางไอหยินล้อมรอบตัวนานๆ คนนั้นจะค่อยๆกลายเป็นครึ่งคนครึ่งผีได้ง่ายมาก

ในระหว่างที่คิดอยู่ ก็มีเสียงดังกึกก้องดังขึ้น ไอหยินก้อนใหญ่ได้พุ่งประทุออกมาจนประตูเปิดออก

การเคลื่อนไหวนี้ไม่รู้ว่าไปสัมผัสถูกอะไรบ้าง ซูเหอเวิ่นรู้สึกว่าหลังคอเย็นจี๊ดขึ้นมา จากนั้นก็เห็นผีสามตัวได้แบกผีหนึ่งตัวออกมาคล้ายกับบรรยากาศจะฆ่าหมูฉลองปีใหม่

ผีทึ่มดิ้นรนไปมาพร้อมกับร้องตะโกนไปด้วยว่า “ปล่อยฉันลงมา！”

ผีหลายใจจับแขนข้างซ้ายของเขาไว้ ผีขี้ขลาดจับแขนข้างขวาของเขาไว้ ผีดวงซวยเดินตามอยู่ข้างหลัง และยกขาสองข้างของผีทึ่มไว้อย่างเหนื่อยหอบ

ผีดวงซวยบ่นไปพร้อมกับพูดว่า “ให้ตายสิ...รู้อย่างนี้ฉันเข้าไปลงมือก่อนดีกว่า...แค่ยกขาสองข้างยังไม่พอ ยังต้องทนกับความเหม็นเน่าของเท้าอีก！”

เขาจะอาเจียนแล้ว

ตอนแรกคิดว่าให้ผีหลายใจกับผีขี้ขลาดเข้าไปลงมือก่อน และเขาก็รออยู่ข้างหลัง สุดท้ายเขาน่าจะไม่ต้องทำอะไร

เพื่อนรักเอ๋ย สุดท้ายก็ต้องใช้แรงทั้งหมดที่มีออกมา แถมตอนนี้ยังต้องมาดมกลิ่นเหม็นเจียนตายเช่นนี้อีก

ทำไมแผนการที่เขาวางไว้อย่างดี ยังหนีไม่พ้นความซวยอีก！

ซู่เป่าปรบมือ “ว๊าว พี่ชายพี่สาวยอดเยี่ยมมากเลย！”

ผีหลายใจเชิดหน้าขึ้นอย่างภูมิใจ “มันต้องเป็นเช่นนี้อยู่แล้ว”

ผีดวงซวยพูดอย่างดูถูก “ฝีมือแค่นี้...แหวะ ฉันสามารถจัดการได้ทั้งรัง...แหวะ... ”

ผีขี้ขลาดทำสีหน้าเอ็นดู “แค่หนูดีใจก็พอ”

ผีทึ่มอาเจียนเป็นเลือดและยังพูดตะโกนว่า “พวกแกสามตัวมันไม่มีศักดิ์ศรี ！ที่ยอมจำนนต่อเด็กตัวกะเปี๊ยก？ช่างขายหน้าสิ้นดี！”

เขารู้สึกไม่พอใจอยู่ลึกๆ และไม่เข้าใจว่าซู่เป่าใช้เวทมนตร์อะไรทำให้ผีร้ายสามตัวยอมเชื่อฟังได้

แต่ถ้าเป็นตัวเขาแล้ว แม้จะถูกพญายมฆ่าตายหรือกระโดดลงมาจากกระทะน้ำมัน ก็ไม่ยอมอยู่ใต้อำนาจเด็กตัวกะเปี๊ยก！

“กล้าประลองกับฉันไหม！” ผีทึ่มพูดท้าทาย “เด็กน้อยอย่างแก แค่ฉันอ้าปากคำเดียวก็กลืนเข้าไปได้ถึงสิบคน！”

ผีทึ่มดิ้นรนไปมา แต่ถูกผีร้ายสามตัวนั้นจับไว้อย่างแน่น

ผีหลายใจยิ้มอย่างเยือกเย็น “น่าขำสิ้นดี คิดจะหนีเหรอ？ยังเป็นผีร้ายอยู่ไหม！”

ล้วนแต่เป็นผีร้ายเหมือนกัน สามปะทะหนึ่งถ้ายังไม่ชนะก็คงจะน่าขำอย่างมาก

ผีทึ่มเห็นว่าไม่สามารถหลุดออกไปได้แล้ว จึงคิดแผนยั่วยุอารมณ์ขึ้นมา “เด็กเหลือขอ ทำได้แค่พึ่งกำลังผีร้ายไม่เห็นจะเก่งตรงไหน ถ้าเก่งจริงก็ลงมือด้วยตัวเองสิ ！แกเข้ามาตีฉันด้วยตัวเองเลย ฉันจะยอมเรียกแกว่าคุณทวด！”

ซู่เป่าลุกยืนขึ้นมา และถามขึ้นด้วยความไม่แน่ใจว่า “นี่ คุณเป็นคนข้อร้องให้ฉันตีเองนะ！”

เธอยังไม่เคยได้ยินคำขอร้องที่แปลกประหลาดเช่นนี้มาก่อน

ผีทึ่มทำท่าดีใจและสีหน้าก็ดูโอหังมากขึ้น “ฉันพูดเอง！เข้ามาสิ！เด็กเหลือขอ！”

มีเสียงหนึ่งดังกังวานขึ้นมา ในมือซู่เป่าก็ปรากฎกระถางทองคำสามขาขึ้นมาอย่างกะทันหัน และได้ทุบไปที่หัวของผีทึ่มอย่างแรง！

ผีทึ่มนึกว่าผีหลายใจจะปล่อยตัวเขาออก แต่ที่ไหนได้กลับจับเขาไว้แน่นกว่าเดิมอีก

ผีทึ่มตกใจจนเอามือปิดปากเอาไว้อย่างหมดเรี่ยวแรง “แก！ทำไมแกยังตีฉันอีก！รอบนี้ฉันไม่ได้บอกให้ตีสักหน่อย แล้วยังจะมาตีอีก！”

ซู่เป่าเอียงหัวพร้อมกับกระพริบตาปริบๆ “ไม่ได้พูดเหรอ？เมื่อกี้คุณบอกกับฉันว่าเอาอีกสองที！”

ผีทึ่ม “……”

ผีหลายใจ ผีขี้ขลาดและผีดวงซวยต่างก็พากันตกตะลึง ทำไมซู่เป่าถึงเก่งกาจได้ขนาดนี้？

ถ้าจำไม่ผิด ใต้เท้าจี้สอนให้เธอเรียกใช้หล่อแกแปดทิศไม่ใช่หรือ？

แล้วทำไมถึงมีกระถางทองคำ ค้อนทองคำม่วง…

ผีสามตัวแทบจะไม่ต้องคิดอะไรมาก ก็ยอมช่วยเหลืออย่างไม่มีเหตุผล

ผีหลายใจ “ใช่ใช่ เมื่อกี้แกพูดคำนี้จริงๆ แกพูดว่าเอาอีกสองที ฉันได้ยินเต็มสองหูเลย”

ผีขี้ขลาด “ฉัน…ฉันก็ได้ยินเหมือนกัน…”

ผีดวงซวย “แกไม่เพียงแต่พูดว่าเอาอีกสองที แถมยังด่าซู่เป่าอีกว่าซื่อบื้อ

ผีทึ่ม “……”

เมื่อเห็นความร้ายกาจของซู่เป่า ผีทึ่มก็ไม่กล้าโอหังอีก และพูดด้วยน้ำเสียงถ่อมตัวว่า “ฉันไม่ได้พูด...ฉันไม่ได้พูดจริงๆ！”

ซู่เป่าถือค้อนทองคำม่วง เหมือนยังทุบตีได้ไม่สะใจพอ อยากจะระบายกำลังออกมาอีก “นายยังมีขอเรียกร้องอะไรอีกไหม？”

ผีทึ่มได้แต่ส่ายหน้าไปมา “ไม่มี ไม่มีแล้ว！คุณทวด ต้องการให้ผมช่วยทำอะไรไหมครับ？”

ใบหน้าของเขาแสดงรอยยิ้มที่ประจบส่อพลอ แต่ในใจกลับด่าทออย่างไม่หยุด ฝีมือร้ายกาจถึงเพียงนี้ แต่กลับแกล้งติดยันต์เหลืองกระจอกเพื่อตบตาเขา！

แม้เขาจะเป็นผีทึ่ม แต่ถ้ารู้ว่าซู่เป่ามีฝีมือร้ายกาจถึงเพียงนี้ เขาก็คงไม่หาเรื่องให้ตัวเองต้องเจ็บตัวแบบนี้หรอก！

อยู่ดีๆก็โดนดูดไอพิฆาตไปจนหมด ทีนี้ก็ต้องลำบากแล้ว ถ้ายอมจำนนตั้งแต่แรกเขาอาจจะมีโอกาสได้เป็นลูกพี่ แต่ตอนนี้เห็นทีต้องเป็นลูกน้องของผีหลายใจกับผีขี้ขลาดซะแล้ว

ผีทึ่มอยากร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตาไหลออกมา