ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 305

กู้ชีชีอธิบายอย่างชำนาญ “วัสดุที่จะนำมาทำตุ๊กตามีเยอะมาก ส่วนใหญ่จะใช้ยางไม้ ยางพลาสติก ดินเหนียวเป็นต้น ส่วนวัสดุอื่น ๆ ไม่พูดถึงแล้วกัน ตุ๊กตาแต่ละตัวไม่เหมือนกันมันจะมีวิธีสร้างที่เหมาะสมของมันเอง ใส่วัสดุอะไร จำนวนเท่าไรก็จะถือว่าเป็นสูตรลับ ส่วนประกอบที่ไม่เหมือนกันความแข็งความนุ่มก็จะให้ความรู้สึกที่ต่างกันอะไรประมาณนี้”

“ร้านตุ๊กตาที่พี่เชิญเขามาทำ ตุ๊กตาที่พวกเขาทำทุกตัวคุณภาพจะดีมาก ๆ เยาเยาก็เก้าขวบแล้วยังไม่เหลืองเลย กลับกันเวลายิ่งผ่านไปยิ่งนุ่มยิ่งนิ่ม”

กู้ชีชีมองดูเยาเยาด้วยความรักไม่อยากวางลงเลย

ซู่เป่าเม้มปาก มองตุ๊กตาที่อยู่ในมือ

“พี่ชีชี ตุ๊กตาตัวนี้มีปัญหานิดหน่อยนะ...”

กู้ชีชีตึงเครียดขึ้นทันทีก่อนจะพูดว่า “ปัญหาอะไรเหรอ เป็นไปไม่ได้มั้ง”

เธอรีบคว้าตุ๊กตามา แล้วก็พูด “เมื่อวานตอนที่พี่ดูยังไม่เห็นเป็นไรเลยนะ...”

เธอก็หันไปดูปรากฏว่าเจอรอยร้าวเล็ก ๆ ที่มวยผมของเยาเยา

ประมาณสองมิลลิเมตร มีปัญหาจริง ๆ ด้วย

กู้ชีชีรู้สึกเจ็บปวดหัวใจขึ้นมาทันที “ดูเหมือนว่าพอนานวันเข้าจะมีปัญหาอยู่บ้าง...เดี๋ยวพี่จะติดต่อร้านตุ๊กตาให้มาซ่อม”

เธอบอกให้ซู่เป่ารอเธอสักครู่ แล้วก็เดินไปคุยโทรศัพท์ด้านข้าง

ซู่เป่ามองกู้เซิ่งเสวี่ย “พี่เสียวเสวี่ย พี่มองออกไหมว่าปัญหามันคืออะไร”

กู้เซิ่งเสวี่ยเอาตุ๊กตาที่อยู่ในมือวางลง ก่อนจะพูดอย่างเย็นชา “ไม่มีนี่ ปัญหาอย่างเดียวก็คือไม่รู้ว่าเพราะสาเหตุอะไร ตุ๊กตาถึงดูดไอหยินมา ผีก็เลยมาอยู่”

เธอเริ่มมองไปรอบห้องของกู้ชีชี พร้อมทั้งสังเกตทิศทาง หรือห้องนี้ตั้งไม่ถูกทิศ หรือว่าตอนสร้างตึกมีของไม่ดีตกลงไปเหรอ หรือว่าตอนพี่สาวของเธอถ่ายหนังแล้วเอาของที่ไม่ดีกลับมา

ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้สังเกตเห็นว่าห้องนี้มีผีอยู่จริง ๆ กู้เซิ่งเสวี่ยไม่เชื่อว่าตัวเองจะกากขนาดนั้น สองวันมานี้เธอเองก็เดินผ่านประตูนี้หลายครั้ง ก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ เป็นไปไม่ได้ เธอไม่ได้กากขนาดนั้น มันจะต้องแอบเข้ามาตอนวันที่สิบสี่เดือนกรกฎาคม แน่นอน

ทว่าหากเป็นแบบที่พูด ผีเข้ามาวันที่สิบสี่เดือนกรกฎาคม สองวันมานี้เธอก็อยู่ที่ตระกูลกู้ตลอด ผีเข้ามาตอนไหนก็ไม่เห็น...แบบนี้ยิ่งโคตรกากเลยไหมเนี่ย

กู้เซิ่งเสวี่ยสีหน้าเย็นชา แต่ภายในใจตอนนี้แทบจะพังทลายลงมาแล้ว

ซู่เป่ามองกู้เซิ่งเสวี่ยที่พยายามใช้หล่อแก่ตรวจจับ เดินไปตรงนี้ทีตรงโน้นที ก่อนที่จะส่ายหัว “พี่เสียวเสวี่ยไม่ได้เรื่องเลยอ่ะ!”

กู้เชิ่งเสวี่ย “…”

ใบหน้าของเธอได้ปรากฏอารมณ์โกรธออกมาแล้ว

ไม่ได้เรื่องยังไง!

ใครบอกว่าเธอไม่ได้เรื่อง!

สถานการณ์ที่ตุ๊กตาสามารถดูดไอหยินเข้ามาแล้วไม่กระจายออก นั่นก็เพราะว่าสิ่งของวัสดุนั้นผสมด้วยเถ้ากระดูกจึงทำให้ไอหยินเพิ่มขึ้น

แต่จะผสมกระดูกหรือไม่ผสม เรื่องแบบนี้เธอก็มองออก!

เธอพูดด้วยความเย็นชา “เธอจะบอกว่าด้านในของตุ๊กตานั้นมีเถ้ากระดูกผสมงั้นเหรอ ถ้าหากว่าใช่ ฉันก็สามารถมองออก เธอเดาผิดแล้ว ฉันแนะนำให้เธอกลับไปฝึกฝนให้เก่งขึ้นก่อนนะ คิดมาได้เนอะว่าตุ๊กตามีผีมาจากการผสมเถ้ากระดูกน่ะ สงสัยเธอจะดูทีวีมากเกินไป!”

กู้เซิ่งเสวี่ยปกติจะไม่พูดเยอะ แต่พอเห็นซู่เป่า ไม่รู้ว่าทำไมรู้สึกไม่ชอบใจ

ซู่เป่ามองเธอด้วยสีหน้าที่เห็นใจ “มิน่าล่ะทำไมพี่ถึงพยายามขนาดนี้ ที่แท้พี่ก็กากมากเลย”

กู้เซิ่งเสวี่ย “…” (╯°Д°)╯︵　┻━┻

เกินไปแล้วนะ!

“งั้นเธอลองพูดมาสิว่ามันเป็นยังไง!” เธอโกรธแล้ว

โดยปกติซู่เป่าจะไม่หาเรื่องทำให้คนอื่นโกรธ ต่อให้ทำให้คนอื่นโกรธโดยไม่ตั้งใจพอรู้ตัวก็จะรีบหยุดทันที

ตอนนี้กลับอดใจไว้ไม่ได้เลยแลบลิ้นออกไปอย่างเอาแต่ใจ ก่อนจะพูดว่า “ก็บอกแล้วว่าตุ๊กตาพวกนี้ผสมเถ้ากระดูกคน พูดไปพี่ก็ไม่เชื่อ”

กู้เซิ่งเสวี่ยยิ้มเย้ยหยัน “ขี้กาก”

เดิมทีเธอจะปฏิบัติตามสุภาษิตที่ว่า ‘คนเราไม่อาจตัดสินกันด้วยหน้าตา น้ำทะเลไม่อาจตวงวัดได้’ แต่ดูตอนนี้สิ ซู่เป่าก็ไม่เท่าไหร่นี่!

ข้างในตุ๊กตาพวกนี้ไม่มีเถ้ากระดูกแน่นอน เธอมีวิธีของเธอที่จะยืนยันได้ บอกว่าไม่มีก็คือไม่มี

ที่ซู่เป่าสามารถจับผีทึ่มได้ ต้องไม่ใช่เพราะความสามารถเธอแน่ ไม่ก็มีคนช่วย หรือไม่ก็เพราะเธอมันขี้โกง

พอซู่เป่าได้ยินก็รู้สึกไม่พอใจ “เพราะพี่กากเพราะพี่กาก พี่นั่นแหละโคตรกากเลย!”

ไม่เจอแค่กี่นาทีก็ทะเลาะกับคนอื่นแล้วเหรอ

ก่อนหน้านี้ยังว่านอนสอนง่ายอยู่เลย ทำไมมาวันนี้รู้สึกผิดปกติ ทำน้องสาวของกู้ชีชีโมโหขนาดนั้นได้

ซู่เป่าชี้ไปที่ตู้โชว์ “ลุงสี่ ลุงดูตุ๊กตาพวกนี้สิ”

ซูลั่วถามกลับไปอย่างไม่ได้คิดอะไร “ตุ๊กตาพวกนี้เป็นไร”

เขากวาดสายตาดูชั่วขณะ ก็ดูเหมือนไม่ได้ผิดปกติอะไร

ซู่เป่าพูด “ตุ๊กตาพวกนี้ เป็นตุ๊กตาผี ทำจากเถ้ากระดูก”

ซูลั่ว “…”

ตัวแข็งทื่อภายในพริบตา

จึงลองมองไปที่ตุ๊กตาข้างหน้าอีกครั้ง กลับรู้สึกว่าสายตาของมันกำลังจ้องเขา และเคลื่อนสายตาไปพร้อม ๆ กับเขา...

ซูลั่วยิ้มแห้ง “ซู่เป่า เธอกำลังล้อเล่นอยู่ใช่ไหม...”

ซู่เป่าส่ายหน้า หน้าตาจริงจัง “ไม่ได้ล้อเล่นนะคะ ตุ๊กตาพวกนี้ทำมาจากเถ้ากระดูก แต่พี่เสียวเสวี่ยบอกว่าไม่ใช่ ดังนั้นพวกเราก็เลยทะเลาะกัน เธอปราบผี แต่ผีอยู่บ้านตัวเองกลับไม่รู้เรื่อง ดังนั้นหนูเลยบอกว่าเธอ...โคตรกาก...”

ซูลั่ว “…”

น้องสาวของกู้ชีชี...ก็มองเห็นผีได้เหรอ

ทว่าคำพูดของซู่เป่า...โคตรกาก...

เขาเม้มปาก “ใครสอนหนูมา”

สายตาของซู่เป่าบริสุทธิ์ไร้ซึ่งความผิด “คุณพ่อค่ะ!”

ซูลั่วพูดไม่ออกไปชั่วขณะ

ขณะนั้นเองเขาก็เห็นกู้ชีชีกลับมา พอคิดถึงตุ๊กตาที่เต็มห้องเธอ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร พอเห็นเพื่อนร่วมงานคนนี้ที่ร่วมงานกันมาครึ่งปีก็รู้สึกว่าเหมือนเห็นผีเลย...