ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 304

ซู่เป่าไม่ได้หน้าตาจริงจังเหมือนกู้เซิ่งเสวี่ย สีหน้าผ่อนคลายมองท่าทางที่เขินอายของเธอที่ยอมรับว่าเธอไม่ได้เจอผีทึ่มก่อน ได้แต่พูดปลอบใจไป “ไม่เป็นไรนะ”

กู้เซิ่งเสวี่ยคิดว่าเธอกำลังจงใจทำให้โกรธ!

ไม่ทันรอให้เธอพูด ซู่เป่าก็ถามอีก “พี่เสียวเสวี่ย แบบนี้ผีของพี่เก็บไว้ที่ไหนเหรอ เก็บไว้ที่ชั้นสองเหรอ ห้องนั้นเหรอ”

เธอชี้ไปที่ห้อง ๆ หนึ่งบนชั้นสอง แล้วถามอีกว่า “ใช้อะไรใส่เหรอ จับได้เยอะหรือยัง เต็มห้องแล้วนะเนี่ย เก่งมากเลยอ่ะ”

กู้เซิ่งเสวี่ยคิ้วขมวดผูกเป็นโบว์แล้ว

เธอยืนขึ้นพร้อมสีหน้าไร้อารมณ์ ไม่อยากจะสนใจซู่เป่าเลยแม้แต่น้อย

กู้ชีชีหยิบสาคูมะม่วงส้มโอมา เห็นซู่เป่าชี้ไปพอดี ก่อนจะพูดว่า “นั่นเป็นห้องของพี่เอง”

ซู่เป่าถึงกับตกตะลึง

ห้องของพี่ชีชีงั้นเหรอ ทำไมถึงมีผีเยอะขนาดนั้นได้ล่ะ

ถึงแม้จะไม่ใช่ผีที่ร้ายกาจ ถึงขนาดที่ว่าจะเรียกผีทั่วไปยังเรียกไม่ได้เลย...ทว่ามันมีเยอะมาก

เป็นผีเร่ร่อนที่ใกล้จะดับสูญไปเยอะมาก เยอะมาก ๆ ไอก็เบาบางจนแทบจะสัมผัสไม่ได้แล้ว

“พี่ชีชี หนูสามารถเข้าไปดูห้องพี่ได้ไหม” ซู่เป่าไม่วางใจ

เธอมองไปที่กู้เซิ่งเสวี่ย

หรือว่าพี่เสียวเสวี่ยจะไม่รู้ว่าห้องของพี่ชีชีมีผี...

ดูเหมือนว่าเสียวเสวี่ยจะไม่ได้เก่งเหมือนที่เธอคิด

กู้เซิ่งเสวี่ยดูเหมือนจะคิดอะไรขึ้นมาได้ทันที ห้องพี่ของเธอมีผีงั้นเหรอ

ตลกสิ้นดี!

หล่อแกของเธอตอนอยู่ที่บ้านก็ไม่ได้แสดงความผิดปกติอะไรเลย จะเป็นไปได้อย่างไร!

กู้ชีชีสีหน้าดีใจ “ได้สิ! ห้องของพี่มีของน่าเล่นเยอะมาก! ไปกัน พี่จะพาไปดู!”

เธอยื่นสาคูมะม่วงส้มโอให้ซู่เป่าหนึ่งแก้ว จากนั้นตัวเองก็หยิบอีกหนึ่งแก้ว แล้วหลุดปากถาม “ใช่แล้วกู้เสี่ยวปา เธอจะเอาไหม ถ้าจะเอาก็ไปหยิบเอาเองในตู้เย็นนะ”

กู้เซิ่งเสวี่ย “…”

เธอไม่อยากจะสนใจพี่เธอก็เพราะแบบนี้ ก็บอกไปแล้วว่าเธอไม่ได้ชื่อกู้เสี่ยวปา!

เธอสีหน้าเย็นชาแล้วก็หันหลังกลับขึ้นไปชั้นบนเลย

ไม่คิดเลยว่าซู่เป่าจะบอกว่าห้องพี่สาวเธอจะมีผีเยอะมาก เธอไม่เชื่อ

กู้ชีชีจูงมือซู่เป่าตามไป

ถึงห้องชั้นที่สองกู้ชีชีก็ผลักประตูเข้าไป

ตอนนี้เป็นกลางวัน ในห้องกลับดึงผ้าม่านปิดไว้มืดครึ้มน่าสะพรึงกลัว

หลังจากกู้ชีชีเปิดไฟมองเห็นสภาพในห้อง ซู่เป่าถึงกับตกตะลึง

เห็นในห้องมีตู้โชว์จำนวนมาก บนตู้โชว์นั้นก็จัดวางตุ๊กตามากมายหลากหลายแบบ

ห้องของกู้ชีชีใหญ่มาก มีตู้โชว์ตั้งเจ็ดแปดตู้ แต่ละตู้มีเจ็ดแปดชั้น แต่ละชั้นวางตุ๊กตาหนึ่งถึงสองตัว

ตุ๊กตาทุกตัวจะมีห้องของตัวเองถึงขนาดมีสวนดอกไม้และสัตว์เลี้ยงด้วย

ซู่เป่าถามด้วยความตกใจ “พี่ชีชี พี่กำลังเลี้ยงอะไรอยู่เหรอ”

กู้ชีชีเหมือนกับเป็นเด็กที่แบ่งของเล่นให้เพื่อนเล่น พูดว่า “เธอก็รู้จักการเลี้ยงตุ๊กตาเหรอ พี่เป็นผู้เล่นระดับฟอสซิลในวงการคนรักตุ๊กตาเลยนะ ตุ๊กตาทุกตัวพี่ออกแบบด้วยตัวเองอย่างสุดความสามารถไม่มีซ้ำใครมีเพียงชิ้นเดียวทั้งนั้นเลย”

กู้ชีชีชอบจินตนาการ ชอบการ์ตูน นอกจากตุ๊กตาที่ทำเองบนตู้โชว์อีกสองตู้ยังมีโมเดลการ์ตูนอีกด้วย

ตู้โชว์ที่วางโมเดลการ์ตูนสองตัวนั้นไม่มีไอหยิน แต่ตุ๊กตาทุกตัวที่สร้างขึ้นมาภายในนั้นมีวิญญาณผีซ่อนอยู่...

ซู่เป่าตกตะลึง ดูเหมือนว่ากู้ชีชีจะเป็นผู้เล่นระดับฟอสซิลอย่างแท้จริง...เธอกระซิบถามกู้เซิ่งเสวี่ยเบา ๆ “พี่เสียวเสวี่ย พี่เห็นไหม”

กู้เซิ่งเสวี่ยขมวดคิ้วพร้อมกับพูดว่า “ก็อีแค่ตุ๊กตา”

ของเล่นแบบนี้มีเยอะแยะทั่วไป

นอกจากพวกชอบจินตนาการไปเอง ถ้ามองว่าเป็นตุ๊กตาปกติก็ไม่เห็นจะมีอะไร

ซู่เป่าไม่แน่ใจว่าว่าพี่ชีชีจะเป็นแบบที่ท่านอาจารย์เล่าไว้หรือเปล่า...

กู้ชีชีเห็นหน้าตาจริงจังของซู่เป่าสักพักก็เปลี่ยนเป็นร่าเริง

“หนูน้อยเธอเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะ พวกเธอเป็นเด็กปลอม ไม่ใช่เด็กจริง ๆ”

“พวกเราเรียกสิ่งนี้ว่าการเลี้ยงตุ๊กตา มันมีกลุ่มคนที่ชอบเลี้ยงตุ๊กตา ชื่อกลุ่มคนรักตุ๊กตา”

“กลุ่มคนรักตุ๊กตาเรียกอีกอย่างก็คือ กลุ่มคนรักงานประดิษฐ์ รักงานจิตรกรรม เป็นคนกลุ่มเล็ก ๆ ที่เริ่มแรกหลงใหลในภาพจินตนาการเลยอดไม่ได้ที่จะสั่งทำภาพที่ตัวเองได้จินตนาการเอาไว้ออกมา โดยทั่วไปอายุ นิสัย รูปร่างหน้าตา เสื้อผ้า และรายละเอียดอื่น ๆ มักจะอิงมาจากสิ่งที่ตัวเองได้จินตนาการเอาไว้ ต่อมาก็เลยมีกลุ่มคนรักตุ๊กตาปรากฏขึ้น แล้วไม่ได้แค่วาดภาพเฉย ๆ นะ แต่มีพวกตุ๊กตาน่ารัก ๆ ที่บิวตี้บล็อกเกอร์ทำด้วย”

“อ๋อ เป็นแบบนี้นี่เอง”

กู้ชีชีแนะนำอย่างมีความสุข “ตุ๊กตาตัวนี้เป็นตัวที่พี่ทุ่มเงินมหาศาลให้คนวาดออกมาจากจินตนาการของพี่ แล้วค่อยให้บิวตี้บล็อกเกอร์แต่งหน้าให้ พวกเสื้อผ้า ผม การประดับตกแต่ง...ทั้งหมดพี่ออกแบบเอง วาดเอง ตุ๊กตาทุกตัวของพี่มีลิขสิทธิ์เพียงหนึ่งเดียว พูดอีกอย่างก็คือบนโลกใบนี้มีเยาเยาเพียงตัวเดียวเท่านั้น จะไม่มีตัวที่สอง”

ถ้ามีก็เพราะคนอื่นละเมิดลิขสิทธิ์

กู้ชีชีหยิบเอาสมุดออกแบบลงมา ซู่เป่าถึงเห็นว่าในสมุดวาดภาพนั้นได้วาดรูปเด็กน้อยไว้เยอะมาก ๆ

“ตุ๊กตาแบบนี้เรียกว่าฉบับคิว ยังมีอันนี้เป็นตุ๊กตาที่พี่ออกแบบซับซ้อนที่สุด ชื่อว่า เม่ยเหนียง อายุสิบแปดปี สมัยโบราณ...”

“เครื่องแบบพี่ก็คิดเอง...”

ตามที่กู้ชีชีได้แนะนำซู่เป่าก็พอจะเข้าใจคร่าว ๆ แล้ว

ตุ๊กตาของพี่ชีชีก็เหมือนกับกระต่ายน้อยของเธอ

“พี่ชีชี ให้หนูเล่นหน่อยได้ไหม” ซู่เป่าชี้ไปหาเยาเยาที่อยู่บนโต๊ะ

“ได้สิ!” กู้ชีชีก็เอาตุ๊กตาตัวนั้นมาให้ซู่เป่า

ซู่เป่ารับตุ๊กตามาไว้ในมือสัมผัสถึงความรู้สึกอบอุ่น เนียนละเอียด แถมยังให้ความรู้สึกเย็นยะเยือกอย่างบอกไม่ถูก

“เธอทำมาจากดินเหนียวใช่ไหม” ซู่เป่าหันหลังตุ๊กตามาดูแล้วดูอีก

กู้เซิ่งเสวี่ยก็หยิบตุ๊กตามาจ้องเขม็งดูด้วยหนึ่งตัว

ใช่ไหม น่าจะใช้ดินเหนียวทำแหละ คงจะไม่เอาขี้เถ้ากระดูกมาทำหรอกมั้ง...