ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 320

กู้เซิ่งเสวี่ยไม่ทันดูอีกรอบ

พริบตาเดียวยายคนนั้นก็หายไป และเธอก็ถูกผลักกลับไปที่เตียง

กู้ชีชีพูดด้วยความโกรธ “กู้เสี่ยวปา เธออยากตายใช่ไหม! หา? ใครบอกให้เธอลุกจากเตียง เลือดออกแล้วยังไม่พออีกเหรอ!”

กู้เสี่ยวปาเม้มริมฝีปากและนิ่งเงียบ

**

ตกดึก

ในห้องเช่าที่ชุมชนแห่งหนึ่ง

เด็กสาวคนหนึ่งที่นั่งไถมือถืออยู่บนเตียง จู่ ๆ เธอก็รู้สึกว่าได้กลิ่นอะไรแปลก ๆ

เธอเปิดไฟแล้วลุกจากเตียง ดมกลิ่นและเดินไปรอบ ๆ บ้าน

“แปลก กลิ่นหนูตายมาจากไหน...”

เธอหยิบไม้กวาดมาปัด ๆ ใต้เตียง มีเพียงปิ่นปักผมและเศษเหรียญที่ร่วงหล่นลงมา นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไร

“ก็ไม่เห็นมีอะไร!”

เธอขมวดคิ้ว ส่ายหัว เก็บไม้กวาด และเมื่อดมอย่างถี่ถ้วนอีกครั้งเธอก็ไม่ได้กลิ่นอะไรอีกเลย

“แปลกจริง ๆ” เด็กสาวพึมพำ “เรียกเจ้าของห้องเช่ามาดูวันหลังแล้วกัน”

เธอปิดไฟแล้วนอนลงบนเตียง ไถมือถือ และหัวเราะเป็นระยะ

แสงจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือส่องบนใบหน้าของเธอ ทำให้เธอดูน่ากลัวเล็กน้อย

เธอจดจ่อกับมันมากจนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าด้านหลังเธอมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งยืนก้มหัวอยู่ ปล่อยผมตกลงมา จ้องมองเธอที่จ้องมือถืออยู่ และหัวเราะเป็นระยะ

[เมื่อเร็ว ๆ นี้ มีงานนิทรรศการตุ๊กตาที่ศาลหลักเมือง xxx...ตรวจพบว่าในจำนวนตุ๊กตาที่ผลิตในสปริงทรีเฮาท์นี้...ถูกเรียกว่าตุ๊กตาเถ้ากระดูก...]

เด็กสาวส่งเสียง 'หืม' ขึ้นมาเมื่อไถมือถือจนมาเจอข่าวนี้กลางดึก มันดูน่ากลัวนิด ๆ และเธอก็รีบไถจออย่างรวดเร็ว

มักจะเป็นเรื่องง่ายเสมอเมื่อไถมาเจออะไรแบบนี้เมื่อคุณดูวิดีโอสั้นตอนดึก อาหารเลิศรส ซ่อมกีบลา ซักพรม... รวมถึงวิดีโอสั้นสยองขวัญ...

เด็กสาวไถจอไปมา และไถมาเจอซีรีส์เรื่อง “กลางวันปัดไม่ออก กลางคืนซ่อนไม่ได้”

เธอรีบปิดโทรศัพท์มือถือและพึมพำว่า “ไม่ดู ไม่ดู มันน่ากลัว”

เธอโยนมือถือไปที่ปลายเตียงอย่างไม่ตั้งใจ แม้ว่าเธอจะนอนดึกทุกวัน แต่เธอก็ใส่ใจเรื่อง 'การดูแลรักษาสุขภาพ' ไม่ควรวางมือถือไว้บนหัวเตียง เพื่อป้องกันรังสี

หลังจากที่เด็กสาวหลับตาลง ไม่นานเธอก็ได้กลิ่นหนูตายอีกครั้ง

เธอกอดผ้าห่มไว้แล้วพลิกตัว เปิดแอร์สิบแปดองศา แล้วมุดเข้าไปในผ้าห่ม

แน่นอนว่ามันดีขึ้นมากและก็ไม่ได้กลิ่นเหม็นอีกต่อไป

เมื่อเด็กสาวพอใจจึงค่อย ๆ ผล็อยหลับไป

ยิ่งดึก...

เด็กสาวที่ห่อตัวด้วยผ้านวมรู้สึกยิ่งหนาวขึ้นเรื่อย ๆ หนาวขึ้นเรื่อย ๆ

แต่เวลาเปิดแอร์นอนคนส่วนใหญ่จะรู้สึกแบบนี้ นั่นก็คือรู้สึกว่าแอร์ช่วงกลางดึกจะเย็นกว่าตอนเพิ่งเปิด ซึ่งเป็นเรื่องปกติ

เด็กสาวที่กำลังหลับสนิทไม่ได้คิดอะไรมาก แค่เอาเท้าทับผ้าห่มไว้ให้รู้สึกอุ่นขึ้นแล้วนอนต่อ

นอกจากนี้ตู้เสื้อผ้านี้ถูกล็อคด้วย และเธอไม่มีเวลาว่างไปงัดแม่กุญแจของคนอื่นหรอก

เจ้าของบ้านเช่ากำชับ “ตอนนี้ผมออกมาข้างนอก กลับมาแล้วผมจะไปจัดการให้ ห้ามขยับมัน ผมมีอุปกรณ์คอมพิวเตอร์บางอย่างอยู่ข้างใน ถ้ามันพังผมจะใช้งานไม่ได้”

เด็กสาวตอบรับ เร่งเขาอีกครั้งแล้วถึงวางสาย

เธอมองไปที่ตู้เสื้อผ้า และหยิบน้ำหอมออกมาฉีดไปที่ตู้เสื้อผ้า

เธอรู้สึกว่ากลิ่นของน้ำหอมที่ผสมกับกลิ่นหนูตายยิ่งน่าขยะแขยงมากกว่าเดิม เธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหากาวใสมาติดขอบตู้เสื้อผ้าให้แน่น

“ชั่วคราวแบบนี้ก่อนละกัน...”

ดูเหมือนว่ามันจะไม่ส่งกลิ่นเหม็นเหมือนก่อนหน้านี้ เด็กสาวจึงรีบสวมรองเท้าส้นสูงแล้วออกไปทำงานอย่างเร่งรีบ

ในตู้เสื้อผ้า

กระโปรงหลายตัวแขวนอยู่บนราวผ้าอย่างเงียบ ๆ และตรงริมสุดเด็กสาวผมย้อยลงสองข้างแก้มก็ลอยอยู่ตรงนั้น

“พี่สาว ขออยู่ด้วยสิ” เด็กสาวพูดเสียงเรียบ “ทำไมพี่ต้องไปทำงานอีกแล้ว ฉันเบื่ออยู่บ้านแล้วนะ...”

เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นใบหน้าที่เป็นรอยบาดอย่างน่าเวทนา “ฉันอยู่ในตู้เสื้อผ้า ทำไมพี่หาฉันไม่เจอนานขนาดนี้ และยังขังฉันไว้อีก...”

ผีผู้หญิงลอยออกมาจากตู้เสื้อผ้าและเดินไปเดินมาในห้องอย่างแผ่วเบา

ราวกับคุ้นเคยมาก เธอเลียนแบบรอยเท้าในชีวิตประจำวันของเด็กสาว เธออยู่ในครัวพักหนึ่ง และยืนอยู่ข้างหม้อ

จากนั้นก็รวบมือราวกับถือชามก๋วยเตี๋ยวและนั่งลงบนโซฟา

จากนั้นเธอก็นั่งบนโซฟาแบบนี้ จ้องตรงไปที่โต๊ะกาแฟตรงหน้าเธอ...