ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 321

ซู่เป่าซื้อช่อดอกไม้และผลไม้ตามพ่อของเธอไปเยี่ยมกู้เซิ่งเสวี่ยที่โรงพยาบาล

รถออฟโรดของมู่กุยฝานซึ่งมีดุดันมาโดยตลอดขับอย่างระมัดระวังมากขึ้นเพราะมีซู่เป่า

แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังชนเข้ากับใครบางคนที่ทางแยก

มู่กุยฝานเลื่อนกระจกรถลง

เด็กสาวคนหนึ่งที่สวมรองเท้าส้นสูงและขี่จักรยานไฟฟ้ารีบลงจากรถมาและกล่าวขอโทษ “ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ!”

เด็กสาวคนนี้คือคนที่เล่นมือถือกลางดึกคนนั้น และเพราะกำลังจะไปทำงานสายเธอจึงรีบมากจนไปชนคนอื่นเข้า

ยัยห่วยเอ๊ย!

รถคันนี้เห็นแวบแรกก็รู้เลยว่าแพงมาก อย่างน้อยก็หนึ่งล้าน

เอาตัวเธอไปขายยังชดใช้ไม่พอเลย!

เด็กสาวเหมือนถูกฟ้าผ่า และในขณะนั้นเองกระจกรถด้านหลังก็เลื่อนลง เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งก็ยื่นหัวออกมา

“พี่สาว ระวังหน่อยสิคะ!” ซู่เป่ามองไปที่ควันของไอหยินที่อยู่รอบ ๆ ตัวเธอ และพูด “พี่สาวนอนดึกทุกวันเลยเหรอ นอนดึกโชคไม่ดีนะคะ เดินบนถนนต้องระวังอันตรายด้วยนะคะ”

ในหัวสมองดังหึ่ง ๆ และเธอก็พูดออกไปโดยไม่รู้ตัวว่า “ขะ...ขอบคุณนะ...”

ซู่เป่าต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายเธอก็โบกมือ “ไว้เจอกันใหม่ครั้งหน้านะคะ บ๊ายบายค่ะ”

หลังจากได้ยินสิ่งที่ซู่เป่าพูด มู่กุยฝานก็ขับรถออกไป

รถที่ถูกชนเป็นรอยเล็กน้อย คนไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ได้สนใจจะเอาเรื่อง

มีเพียงเด็กสาวผู้โง่เขลายืนอยู่ที่เดิม ราวกับความฝัน...

**

มู่กุยฝานอุ้มซู่เป่ามาถึงที่โรงพยาบาล

เมื่อมาถึงแผนกศัลยกรรมชั้นยี่สิบ ก็มีคนจำนวนหนึ่งนั่งอยู่นอกทางเดินและกำลังไถโทรศัพท์มือถืออยู่

[เด็กหญิงตัวเล็กดุคนในชุดกิโมโน...เพื่อทำลายสิ่งที่เป็นการเซ่นไหว้ เธอจึงทุบตุ๊กตาอันเป็นที่รักของคนอื่น...]

มู่กุยฝานเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย โอ้ นี่คือวิดีโอที่กล่าวหาเธอ

แน่นอนว่าคนที่ดูวิดีโอกำลังพูดคุยกับคนในครอบครัวที่อยู่รอบตัว “ไม่รู้ว่าทำไมบนอินเทอร์เน็ตถึงได้รับความนิยมมาก ฉันรู้สึกว่าใครจะใส่อะไรมันก็ไม่เห็นเกี่ยวกับเธอ แล้วเธอยังทุบตุ๊กตาที่พวกเขาชอบอีก...ไม่รู้ทำไม ฉันไม่ชอบเด็กคนนี้เลย”

อีกคนหนึ่งพูดว่า “ใช่ ฉันเคยใส่เสื้อผ้าตัวโปรดบนถนนและถูกผู้คนชี้หน้า ฉันเกลียดคนที่ชอบกล่าวหาคนอื่นเพราะรักชาติแบบนี้มาก ๆ”

มู่กุยฝานขมวดคิ้ว

ซู่เป่ากอดคอของเขาและพูดด้วยน้ำเสียงเร่งเร้า “พ่อ รีบเดินเร็วเข้า~!”

เมื่อได้ยินว่าคนอื่นเข้าใจเธอผิดอีกแล้ว เสี่ยวซู่เป่าก็ไม่ได้สนใจอะไร

เธอเคยพูดไปแล้ว ความชอบไม่ได้ผิด ทุกคนมีเสรีภาพที่จะใส่เสื้อผ้าอะไรก็ได้ที่พวกเขาต้องการ

ถ้าพี่ชายและพี่สาวเหล่านั้นสวมชุดกิโมโนบนรถไฟใต้ดินหรือในสวนสาธารณะทั่วไป เธอจะไม่พูดอะไรเลย

แต่ต่อหน้าศาลเจ้าพ่อหลักเมือง ที่ฝังศพของบรรพบุรุษที่สละชีวิตเพื่อสิ่งนี้ การสวมชุดแบบนี้มันไม่ดีเลย ซู่เป่าเองก็ยังไม่รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้มีอะไรผิด และเธอก็แน่วแน่ในปณิธานของเธอ

อย่างที่สอง...

ตุ๊กตาเหล่านั้นถูกทุบทิ้งเพราะตุ๊กตาเหล่านั้นทำจากเถ้ากระดูก และพี่สาว ป้า ๆ เหล่านั้นก็ไปนำพวกมันกลับมา ตุ๊กตาที่ผ่านการเซ่นไหว้จะแว้งกัดพวกเขา ดูดโชคและพลังของพวกเขาไป

แต่เธอไม่ได้ทำลายตุ๊กตาธรรมดาตัวอื่น ๆ...

สำหรับเรื่องนี้ ซู่เป่าไม่รู้สึกว่าตัวเองผิดอะไร

มันเป็นความผิดของพวกเขา ไม่ใช่ความผิดของเธอ ฮึ่ม o(￣ヘ￣o#)

มู่กุยฝานมองดูซู่เป่าที่ดูสบาย ๆ ร่าเริงอยู่เหมือนเดิม และก็เข้าใจอย่างเศร้าใจ ในที่สุดเด็กน้อยของเขาก็โตขึ้น

เมื่อก่อนเธอถูกโจมตีทางอินเทอร์เน็ต ตัวเธอจมดิ่งลงสู่ความมืดมิด

แต่พอตอนนี้ได้ยินสิ่งที่คนอื่นกำลังเข้าใจผิด เธอกลับไม่สนใจมันได้แล้ว

เมื่อคนคนหนึ่งไม่ได้สนใจหรืออยากจะอธิบายสิ่งที่โดนเข้าใจผิดแล้ว นั่นก็หมายความว่าหัวใจของเธอนั้นแข็งแกร่งขึ้นมากแล้วจริง ๆ

“เด็กดี พ่อภูมิใจในตัวหนูนะ” มู่กุยฝานลูบหลังของเธอด้วยฝ่ามือหนา และพูดด้วยน้ำเสียงที่ยืนยันว่า “หนูเยี่ยมมาก”

เธอลืมตาขึ้น จ้องมองไปที่ซู่เป่าและถามว่า “เธอมาทำอะไรที่นี่”

ในที่สุดเธอก็เห็นกล้วยไม้ฟาแลนนอปซิสที่สวยงามอยู่ตรงหน้าเธอ “มาเยี่ยมพี่ไงคะ!”

กู้เซิ่งเสวี่ยชะงักค้าง พ่อแม่และพี่สาวของเธอไม่รู้ว่าเธอชอบกล้วยไม้ฟาแลนนอปซิส แล้วซู่เป่ารู้ได้อย่างไร

เธอหันหน้าไปทางอื่น และนอนคว่ำหน้าต่อ

ซู่เป่ากำลังจะวางดอกไม้ไว้บนโต๊ะข้างเตียง แต่ก็มีอุปกรณ์เครื่องใช้อยู่บนโต๊ะข้างเตียงสองสามชิ้น

เธอคิดจะวางดอกไม้ลงบนพื้นอีกครั้ง แต่มันก็ดูไม่ค่อยดีนัก มันเหมือนกับการไปเยี่ยมหลุมฝังศพของบรรพบุรุษของเธอ...

ซู่เป่ามองไปที่หัวเตียง มันไม่เหมาะ จากนั้นเธอก็มองหลังที่บาดเจ็บของกู้เซิ่งเสวี่ย...และในที่สุดเธอก็วางดอกไม้ไว้ที่ก้นของเธอ

กู้เซิ่งเสวี่ย “???”

เธอหันหน้าไปมองทันที จ้องเขม็งแล้วพูดว่า “เธอผิดปกติหรือเปล่า”

ซู่เป่ากระพริบตาอย่างไร้เดียงสา “พี่เสียวเสวี่ย ข้างเตียงพี่มีคนมานั่งเต็มไปหมด หนูไม่มีที่วาง...”

ในขณะนั้นเองซู่เป่ารู้สึกว่าถ้าเธอวางดอกไม้ไว้ที่อื่น พี่เสียวเสวี่ยก็คงจะอารมณ์เสียมาก

และไม่รู้ทำไม จู่ ๆ ในหัวของเธอก็คิดภาพ:

เธอมอบดอกกล้วยไม้ให้พี่เสียวเสวี่ย แต่ดันทำกลีบดอกกล้วยไม้หล่นโดยไม่ได้ตั้งใจ แล้วทันใดนั้นพี่เสียวเสวี่ยก็ชักมีดออกมาแล้ววิ่งไล่เธอโดยไม่พูดอะไรสักคำ

น่ากลัวอะ...

นั่นเป็นเหตุผลที่เธอวางดอกไม้ไว้บนก้นของเธอ

ซู่เป่ากัดนิ้วและอธิบายอย่างอ่อนแรง “พี่ดูดีมาก ๆ เลย กะ...ก้นบานเป็นดอกไม้...”

กู้เซิ่งเสวี่ย “...”

เธอไม่ได้มาหาฉัน แต่เธอมาเพื่อทำให้ฉันโกรธ

ทันใดนั้นกู้เซิ่งเสวี่ยก็รู้สึกเหมือนเธอโกรธจนจะร้องไห้...