ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 330

สุดท้าย อั่งเปาทั้งหมดในกระเป๋าของซู่เป่าก็โดนคุณนายซูเอาไปจนหมด

เธอมองกระเป๋าสะพายข้างที่ว่างเปล่าของตัวเอง ซู่เป่ากลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

ฮือๆ ที่แท้ผลของการทำผิดมันหนักหนาขนาดนี้เลย

อั่งเปาที่เธอเก็บไว้เป็นครึ่งปี หมดไปเลย

ราคาประสบการณ์ครั้งนี้แพงไปแล้ว จากนี้ไปเธอจะไม่ทำลายบ้านอีกแล้ว……

เสี่ยวอู่ที่เกาะอยู่บนไหล่ของซู่เป่านั้นยื่นหัวออกมา ก่อนที่จะเอียงหัว

“อ้าก ไม่มีแล้ว หมดแล้ว! เงินในกระเป๋าหมดเลย สมองก็ว่าง มือก็ว่าง เป๋าเสื้อก็ว่าง หมดเลยทั้งสี่จุด!”

ซู่เป่าร้องไห้โฮขึ้นมาทั้นที

QWQ

เงิน เงินของเธอ!

คุณนายซูเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของเธอ ก็พยายามอดทนไม่เอาเงินไปคืนให้อีกฝ่าย

การเป็นคนนั้นต้องมีเส้นความอดทน การสั่งสอนก็เช่นกัน จะหันกลับไปไม่ได้ ห้ามหันกลับไป……

เพียงแต่ว่าใจของเธอสลายไปแล้ว

เสี่ยวอู่เขยิบเข้าไปใกล้ใบหน้าของซู่เป่า อยากจะปลอบ “เงินขาดมือ คิ้วขมวด เวลาก็เร่งรีบ กางเกงก็คับ….ขอให้เธอเจอสี่เรื่องนี้!”

ซู่เป่าร้องไห้หนักกว่าเดิม

ซูเหอเหวินที่ได้ยินเรื่องราวแล้วตามมาดูนั้น มุมปากกระตุก

เขายิ้มเย็น “ปลอบไม่เป็นก็ไม่ต้องปลอบ”

ซูเหอเวิ่นเองก็มาเช่นเดียวกัน เมื่อเขาเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้วก็เอ่ยออกมาทันที “ไม่ต้องร้องไห้ เดี๋ยวพี่จะไปเอาเงินค่าขนมมาให้!”

เขากลับเข้าไปในห้อง ก่อนที่จะหยิบกระปุกเงินออมสินทั้งหมดมาทุบ แล้วกำเงินมายัดใส่ในกระเป๋าสะพายของซู่เป่า

หานหาน “แค่เงินเองไม่ใช่เหรอ? ฉันมี ให้เธอ ให้หมดเลย!”

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา จากนั้นก็โอนเงินทั้งหมดให้ซู่เป่า โอนไปหมดไม่เหลือแม้สตางค์แดงเดียว

ซูจื่อซีขมวดคิ้วมุ่น เขาหยิบกระดาษทิชชู่ยื่นให้ซู่เป่า “ไม่ต้องร้องแล้ว! ร้องไห้เพราะเงินแค่นี้ ขายขี้หน้า”

ถ้าไม่อย่างนั้นเขาเงินทั้งหมดให้เธอเลยก็ได้ เงินสำหรับเขาแล้วเป็นเพียงตัวเลข ไม่มีความหมายอะไรเลย

ทำไมถึงมีคนร้องไห้เพราะของที่ไม่ได้มีค่าอะไรเลยแบบนี้กัน

ซูเหอเวิ่นหมดคำจะพูด เขาเดินกลับห้อง

……. จากนั้นก็โอนเงินให้เด็กน้อย

ซู่เป่า “QWQ……อึก”

ร้องจนสะอึก

เธอเช็ดน้ำตาไปก็ส่ายหน้าไปด้วย “หนูไม่ต้องการเงินของพวกนาย….ฉันจะหาเงินเอง”

หานหานมองเธออย่างเห็นใจ “เอาไปเถอะ ครั้งหน้าเวลาโดนปรับอีกจะได้มีจ่าย หลายล้านอยู่ ยังพอให้โดนปรับได้อีกหลายครั้ง”

เมื่อพูดจบก็ยังเอ่ยต่อมาอีกว่า “ไม่ต้องห่วง อั่งเปาจากนี้ให้เธอหมดเลย พอให้โดนทำโทษได้!”

ซูเหอเวิ่น “……”

ซูจื่อซี “……”

ซูเหอเหวิน “……”

ซู่เป่าสงบสติอารมณ์ได้แล้ว เธอนิ่งคิดแล้วก็โทรหากู้ชีชี

กู้ชีชี “ฮัลโหล ซู่เป่า?”

ซู่เป่า “พี่ชีชี พี่ยังต้องการบอดี้การ์ดไหมคะ? หนูจะไปทำงานเป็นเพื่อนพี่ หนึ่งเดือนได้ถึงร้อยล้านไหมคะ?”

กู้ชีชี “???”

แม้ว่าเธอจะพูดอย่างนั้น แต่เธอจะกล้าให้หัวแก้วหัวแหวนของตระกูลซูมาทำงานเป็นเพื่อนได้ยังไง เธอรีบปลอบใจอีกฝ่ายก่อนจะวางสายไป

ซู่เป่าที่อยู่ปลายสายนนั้นคิด จบแล้ว ไม่มีเงินแล้ว ยังหาเงินไม่ได้อีกด้วย

อนาถสุด

ตอนที่มู่กุยฝานกลับมานั้นก็บ่ายแล้ว ตำรวจจับกุมฆาตกรที่ฆ่าหญิงสาวได้เรียบร้อย เขาเลยจะพาซู่เป่าไปที่นั่นเสียหน่อย

สุดท้ายมารู้เรื่องส่าคนที่หวงเงินแสนหวงอย่างซู่เป่า ยอมที่จะโดนปรับเอาอั่งเปาไป ก็ไม่ยอมขายเขา

เขารู้สึกอบอุ่นใจเป็นอย่างมาก

ไม่เสียทีที่เป็นเจ้าตัวนุ่มของเขา!

มู่กุยฝานไม่พูดพร่ำทำเพลง หยิบโทรศัพท์เตรียมจะโอนเงินให้เธอทันที

แต่ดันเห็นว่าในบัญชีของเธอมีเงินอยู่หลายล้าน พอถามถึงได้รู้ว่าพี่ๆ เขาให้มา

ชายหนุ่มก้มหน้าก่อนที่จะยกมือลูบหน้าตัวเอง “ผมไม่เคยคิดจะฆ่าเธอ จริงๆ นะ เพียงแต่ว่าผมเป็นคนนิสัยแย่ อารมณ์ร้อน ตอนนั้นที่ทะเลาะกันมันโมโห……”

“เพราะความหุนหันพลันแล่นเลยหยิบไม้นวดแป้งมาตีหลังหัวของเธอ ใครจะไปรู้ว่าเธอจะอ่อนแอขนาดนั้น……”

เขาตีเธอไปทีเดียว เถาเหยาเหยาก็ตายเสียแล้ว

“ตอนนั้นผมตกใจมาก เห็นว่าเธอตายแล้วจริงๆ ไม่รู้จะทำยังไง มีคนโทรมาขอเช่าห้องพอดี ผมตกใจมากจริงๆ ผมไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าคนจริงๆ ผมแค่ทำไปเพราะความโมโห มันพลั้งพลาด…..ใครให้เธอนอกใจก่อนล่ะ!”

จงใจฆ่ากับไม่ได้ตั้งใจฆ่านั้นโทษไม่เหมือนกัน

ผู้สอบสวนขมวดคิ้วก่อนเอ่ยออกมา “ทำไมนายถึงมั่นใจว่าเธอนอกใจล่ะ?”

ชายหนุ่มอ้าปากพะงาบๆ พูดไม่ออก

เขาเองก็ไม่แน่ใจ ถ้ามีหลักฐานเขาก็คงไม่มานั่งทะเลาะแบบนี้หรอก?

แต่เขารู้จักเด็กสาวสมัยนี้ดี รักสนุก หลายใจ

นักสอบสวนอีกคนถามขึ้นมา “นายฆ่าเถาเหยาเหยาแล้ว จากนั้นทำอะไร?”

ชายหนุ่มสีหน้าย่ำแย่ ครู่นึงกว่าที่เขาจะสารภาพออกมา “ตอนที่ผมได้สติหลังจากได้ยินเสียงโทรศัพท์นั้น ผมไม่รู้จะทำยังไงดี ก็เลยล็อกประตูแล้วเดินออกไป”

ผมไม่ได้รอเจอคนที่โทรมาขอดูห้อง จะมาเช่าห้องด้วยซ้ำ

“กลางดึกหลังจากที่ผมตั้งสติได้แล้ว ผมรู้แล้วว่าเธอไม่รอดแล้ว แต่ผมยังไม่ได้แต่งงานมีลูกเลย ผมยังไม่อยากโดนจับ ก็เลย…..”

เขาอึกๆ อักๆ ก่อนที่จะยอมพูดออกมาในที่สุด “ผมเลยคิดว่าจะซ่อนศพเธอเอาไว้ไม่ให้ใครเจอ กลัวว่าเครื่องในจะเน่าแล้วส่งกลิ่นเหม็น ก็เลยจัดการกำจัดออก”

“จากนั้นใช้เกลือทำการหมักเธอไว้…..”

“เนื้อหมักที่บ้านเรามีอายุสามถึงห้าปีก็ไม่มีปัญหาอะไร ผมคิดว่ารอสักสามถึงห้าปี รอผมแต่งงานมีลูกแล้ว จะมาสารภาพ”

พนักงานสอบสวนยิ้มเย็น

เขาฆ่าแฟนตัวเอง แล้วยังจะคิดเรื่องแต่งงานมีลูกอีก

ความเย็นชานี้ของมนุษย์เรา ช่างเป็นสิ่งที่น่ากลัวเหลือเกิน

“หลังจากจัดการศพเรียบร้อยแล้ว ไม่ว่าผมจะใช้วิธีไหนย้ายศพออกไปก็น่าสงสัยทั้งนั้น ผมก็เลยคิดว่าไม่ต้องย้ายแล้ว เพราะว่าพอดีมีลิ้นชักวางของอยู่”

เลยซ่อนไว้

จากนั้นก็หาผู้เช่ารายใหม่

หลังจากที่ผู้เช่าใหม่เข้ามาอยู่ คนอื่นเห็นว่าที่นี่มีคนอยู่แล้ว ก็จะไม่มีคนสงสัยอะไรอย่างแน่นอน…..