จี้ฉางตามมาในตอนหลัง ตอนที่มาถึงก็เห็นซู่เป่ากำลังพาดตัวอยู่บนพื้นวาดยันต์ผีอยู่
ยันต์ผีจริงๆ
ไม่รู้ว่ากลัวผีไม่กล้าออกมาหรือเปล่า เธอถึงขั้นตั้งแผงลอยถึงหน้าประตูห้องผู้ป่วยนอกอีกด้วย
ห้องโถงชานระเบียงของโรงพยาบาลที่สี่ในก่อนหน้านี้ ตอนนี้ดูรกร้างเป็นอย่างมาก ยังเห็นเคาน์เตอร์คัดกรองผู้ป่วย เก้าอี้อลูมิเนียมแถวยาวและแผนกผู้ป่วยนอก เป็นต้น อยู่ลางๆ
แผงลอยของซู่เป่าวางอยู่ในที่รกร้างแห่งนี้ เนื่องจากในห้องและรอบๆ รายล้อมไปด้วยผีมากมาย
สีหน้าของซูเหอเหวินและซูเหอเวิ่นเริ่มเกร็ง
ซูเหอเหวิน เดี๋ยวก่อน “คน” ที่จู่ๆ ก็โผล่ออกมาพวกนี้ เป็นคนหรือว่าผี
เขาอดนึกถึงตุ๊กตาที่กระโจนเข้ามาหาเขาด้วยรอยยิ้มเยาะตัวนั้นที่ร้านตุ๊กตาคราวก่อนไม่ได้...
ซูเหอเวิ่น ช่วยด้วย เห็นผีอีก อีก อีกแล้ว!
เป็นอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ ขอแค่อยู่ในที่ที่มีผี จากนั้นก็ยืนอยู่ข้างซู่เป่า เขาก็จะเห็นผีได้ง่ายขึ้น!
นี่น่าจะเป็นปฏิกิริยาของสนามแม่เหล็กที่ส่งแรงดึงดูดของแม่เหล็กระหว่างวัตถุ...ในด้านฟิสิกส์มีกฎความโน้มถ่วงสากลของนิวตัน นั่นคือวัตถุสองสิ่งในธรรมชาติจะดึงดูดเข้าหากัน ระหว่างคนกับคนก็ไม่มีข้อยกเว้นเช่นกัน...หากว่าด้วยกฎนี้ เช่นนั้นระหว่างคนกับผีก็อาจจะเป็นเช่นนี้เหมือนกัน เช่นนั้นละก็ซู่เป่าก็เป็นตัวกลางระหว่างเขากับผี...ในสนามแม่เหล็กมีอนุภาคที่กระจายออกไป สมมติว่าเป็นอนุภาค...
ซูเหอเวิ่นคิดฟุ้งซ่านอยู่ในใจ
และในใจรู้สึกซาบซึ้ง สมแล้วที่เป็นซู่เป่า มักมีหนทางเสมอ
ตั้งแผงลอยทั้งอย่างนี้ จะได้ดึงดูดผีออกมา ถึงเวลานั้นก็ใช้ตาข่ายรวบทีเดียว...
หานหานคิดว่ากำลังเล่นขายของ จึงเอาแต่เล่นสนุก “ยันต์มาขายแล้วจ้า ยันต์มาขายแล้ว ยันต์ที่เก่งกาจที่สุด! จะมีคนมาซื้อยันต์ซูเปอร์พลังของเราไหม”
ในที่สุดซูจื่อซีก็กินไอศกรีมจนหมด เขายืนอยู่หลังซู่เป่า พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นคนมากมายรายล้อมอยู่รอบตัวซู่เป่า
แปลกจัง ทำไมจู่ๆ ถึงมีคนเยอะขนาดนั้น...
เขาอึ้งไม่ตอบสนอง
พู่กันในมือซู่เป่าโบกสะบัดอย่างรวดเร็ว
“ไอ้หยา ยุ่งมากๆ ยุ่งมากๆ...”
“คุณน้าพยาบาล คุณน้าบอกว่าจะเอาอะไรนะคะ ยันต์เสน่ห์เหรอ! เอานี่ค่ะ...คุณน้าก้มหน้าหน่อย!”
ซู่เป่ายื่นมือน้อยๆ ออกไปแปะยันต์ไว้บนศีรษะของผีสาวแผ่นหนึ่ง
ผีสาวล้วงเงินกงเต๊กออกมากองหนึ่งด้วยความซาบซึ้งเป็นอย่างมาก
ซู่เป่าส่ายหน้า “เงินกงเต๊กของคุณน้าหนูใช้ไม่ได้ คุณน้าให้คนในครอบครัวของคุณน้าโอนเงินมาให้หนูสิคะ! เลขบัญชีของหนูคือ...อืม...”
ซู่เป่าล้วงบัตรเอทีเอ็มออกมา กวัดแกว่งอยู่ตรงหน้าผี “จำได้หรือยังคะ”
ผีสาวพยักหน้า จากนั้นก็ลอยจากไปอย่างมีความสุข
“คุณลุงบอกว่าอยากได้อะไรนะคะ” ซู่เป่าเงยหน้ามองผู้ป่วยจิตเวชที่สวมชุดผู้ป่วยคนหนึ่ง
“เอ่อ คุณอยากได้ๆๆๆๆๆ อะไรเหรอคะ...” ซู่เป่าตกตะลึง
การกระทำของผีโรคจิตหยุดชะงัก เขาใช้ไอหยินวาดขวานขึ้นมาเล่มหนึ่ง จากนั้นจู่ๆ ก็ใช้ขวานเล่มนั้นฟันไปบนตัว...
“อ๋อๆๆ!” ซู่เป่าเข้าใจในทันใด จากนั้นก็วาดยันต์คุ้มภัยขึ้นมาแผ่นหนึ่ง
แล้วแปะไว้บนศีรษะของผี
ผีลอยจากไปด้วยความพอใจอย่างที่คิดเอาไว้
มุมปากของจี้ฉางกระตุกยิ้ม
เคยเห็นแต่ยันต์คุ้มภัยที่วาดให้คน นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นยันต์คุ้มภัยที่วาดให้ผี...
ไม่รู้กี่ปีข้างหน้า ยมบาลเกิดจำได้ว่าตนเคยขายยันต์คุ้มภัยให้ผีที่ประตูโรงพยาบาลจิตเวชแล้วจะทำหน้ายังไง
จี้ฉางพูดขึ้นอย่างขำขัน “ซู่เป่า เจ้าแน่ใจหรือว่าพวกเขาจะเอาเงินมาให้เจ้าได้”
ซู่เป่ารีบพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว “ทำไมถึงไม่ได้ล่ะ”
จี้ฉาง “เจ้านับนิ้วทำทายดูสิ”
กำลังหวังว่าผีโรคจิตกลุ่มหนึ่งจะไปเข้าฝันให้ญาติของเขาโอนเงินให้เหรอ
ไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขาสั่งสมบุญพอที่จะเข้าฝันได้อย่างราบรื่นไหม ต่อให้เข้าฝันได้ ในโลกใบนี้จะมีคนปกติสักกี่คนที่โอนเงินของตัวเองไปยังบัญชีแปลกๆ...
ซู่เป่านับนิ้วน้อยๆ ทำนาย ทันใดนั้นใบหน้าน้อยๆ ก็ยู่ลงไปโดยพลัน
ฮือๆๆ เพราะงั้นที่เธอวาดไปตั้งมากมายขนาดนั้นก็เสียเปล่างั้นเหรอ
เธอแหวกกระเป๋าสะพายดู ข้างในมีสองหยวนห้าสิบวางอยู่อย่างเงียบๆ ไม่รู้ว่าผีตนไหนหยิบมาใส่เอาไว้
พอทำขึ้นมาก็ขายดิบขายดี แต่พอดูกระเป๋าสตางค์กลับทำเงินได้แค่สองหยวนห้าสิบ
ซู่เป่ามองไปที่ซูเหอเวิ่นอย่างน่าเวทนา “พี่ เราเปลี่ยนที่กันเถอะ!”
ซูเหอเวิ่น “...??”
ซูจื่อซียืนอยู่ที่เดิมพร้อมกับเกร็งหลัง
รอ...รอเขาด้วย!
รอบๆ ตรงหน้าเขามี “คน” ยืนอยู่สองสามคน มีพยาบาล หมอ ...ที่สวมชุดคนไข้ ทุกคนกำลังจ้องมองเขาอยู่
โรงพยาบาลที่สี่ถูกทิ้งร้างไปตั้งนานแล้ว ไม่มีทางที่จะยังมีบุคลากรทางการแพทย์และคนไข้อยู่ ฉะนั้นคนเหล่านี้ก็คือ...ผี!
ซูจื่อซีกลัวจนสั่นระรั่ว ขยับไม่ได้
ในสมอง วิ่งเร็ว! วิ่งไปข้างนอก! รีบไปจากตรงนี้เร็วเข้า!
เท้า ตามน้องไป!
ดังนั้นในตอนที่สมองยังไม่สั่งการลงมา ซูจื่อซีก็ตามพวกซู่เป่าเขาเข้าไป...
โรงพยาบาลที่สี่เป็นอาคารหลายๆ หลังเรียงกัน มีลักษณะต่อกันเป็นอักษรคำว่ากลับ (*เป็นรูปสี่เหลี่ยมบรรจบกัน)
ชั้นภายในอาคารไม่นับว่าสูง แผนกผู้ป่วยนอกชั้นสูงที่สุดคือชั้นสี่ แต่แผนกผู้ป่วยในมีเจ็ดชั้น
ทางเดินกลับระหว่างอาคารเชื่อมถึงกัน แถมยังมีทางเลี้ยวโค้งอีก ซูเหอเหวินไล่ตามไปจนสุดทางเดินกลับของตึกผู้ป่วยนอก พูดให้ถูกต้องคือทางแยกทางหนึ่ง
เขายืนอยู่ตรงนี้ มองไปทางขวาคือทางแยก มองไปข้างหน้าคือทางเดินวนของอาคารหนึ่ง แต่เขายืนอยู่ระหว่างสองตึก
“ซู่เป่า!” ซูเหอเหวินขมวดคิ้ว
ทำไมจู่ๆ ก็ไม่เห็นพวกเขาแล้วล่ะ ทั้งๆ ที่เมื่อกี้ยังเห็นเงาข้างหลังของพวกเขาอยู่เลย
รอบข้างเงียบผิดปกติ
ในขณะนี้เอง จู่ๆ ซูเหอเหวินก็ได้ยินเสียงครืดๆ เมื่อกี้นั่น
ในใจเขาตื่นกลัวจึงรีบหันกลับไปมอง
สุดทางเดิน จู่ๆ ชายหนุ่มที่สวมชุดคนไข้ลายทางแนวตั้งก็ปรากฏตัวขึ้นมา
เขาคอตกแปลกๆ แถมในมือยังถือขวานเล่มหนึ่งเอาไว้ด้วย เสียงครืดๆ นั่นก็คือเสียงกระทบของขวานที่ลากไปกับพื้น
“หึๆ...”
“คน” คนนั้นเงยหน้าขึ้น จ้องซูเหอเหวิน
นัยน์ตาของซูเหอเหวินหดลงอย่างรวดเร็ว...
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน
1819 ตอนสุดท้าย จบแล้วหรือคะ...
ไม่ลงต่อแล้วหรอคะ 🥹...
รอทุกวันเลยค่ะ...
กระโดดข้ามหายไปหลายตอนเลยค่ะ...
1293 1297 1298 หายค่ะ 🥲🥲...
ตอนที่ 1288 หายไปค่ะ...
เย้...กลับมาแล้ว รอทุกวันเลยค่ะ...
หายไปนานจังเลยนะจ๊ะรอลงตอนใหม่อยู่นะคะ...
รอค่ะ...
ทำไมรอบนี้หลายไปนานคะ หรือไปบงที่อื่นคะ...