ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 338

ทางเดินของโรงพยาบาลที่ว่างเปล่า “คน” ที่สวมชุดผู้ป่วยคนหนึ่งกำลังลากขวานอยู่

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่าที่คอของเขามีรอยแผลกว้างสองนิ้ว

แผลทู่มากๆ ราวกับใช้ขวานฟันออกมา มองแวบแรกราวกับว่าศีรษะและลำตัวเชื่อมกันด้วยผิวหนังเพียงชั้นเดียว ทำให้คนขนพองสยองเกล้า

ในสถานการณ์ที่ซูเหอเหวินเห็นได้อย่างชัดเจนแบบนี้ เหงื่อเขาออกจนชุ่มไปทั้งหลังตั้งนานแล้ว

หากมีแผลใหญ่ขนาดนั้นอยู่บนคอของคนปกติ คงถูกเชือดไปตั้งนานแล้ว

“คน” ตรงหน้าไม่เพียงไม่ถูกเชือด แต่ยังยิ้มบิดๆ เบี้ยวๆ ให้เขาและยกขวานขึ้นมาอีกต่างหาก...

ซูเหอเหวินที่สุขุมและเย็นชาตลอดมาวิ่งเปิดแนบ ในขณะนี้เองในที่สุดความตื่นตระหนกที่เขาเผยออกมาก็มีท่าทีของเด็กเล็กน้อยแล้ว

ซู่เป่า...ช่วยด้วย!

ฆาตกรโรคจิต!

เสียงขวานลากไปกับพื้นที่อยู่ด้านหลังตามหลังมาติดๆ ซูเหอเหวินวิ่งไปข้างหน้าอย่างสุดชีวิต รู้สึกว่าตัวเองวิ่งมาอย่างน้อยประมาณสองสามกิโลเมตรแล้ว แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงยังวนอยู่ในทางเดินนี้

“หึๆๆ...”

เสียงหัวเราะของ “คน” คนนั้นน่าสยดสยองเป็นอย่างมาก ทันใดนั้นเขาก็ปรากฏตัวขึ้นข้างหลังซูเหอเหวิน

ซูเหอเหวินหันกลับไปมองตามสัญชาตญาณ เห็นเขาโน้มตัวเข้ามาใกล้ แสยะยิ้มมุมปากและพูดขึ้นว่า “จับตัวแกได้แล้ว”

เขายกขวานขึ้นสูง แล้วเงยหน้าขึ้นแต่ดันเอียงไปอีกข้างหนึ่งเนื่องจากไม่มีอะไรมาค้ำคอ ดวงตาเผยความโหดร้ายออกมา

“ไอ้หนูบ้า ต้องฟันให้ตาย ต้องฟันให้ตายทั้งหมด!”

ในใจซูเหอเหวินแอบด่าผู้ป่วยจิตเวชทีหนึ่ง จากนั้นก็ปล่อยกำปั้นทะลวงออกไป!

เสียงปัก ศีรษะของคนคนนั้นถูกต่อยจนกระเด็น

ศีรษะกลิ้งตุบๆ ไปตรงขอบทางเดิน

พวกซู่เป่าเพิ่งถอยกลับมา ซูเหอเวิ่นยังไม่ทันได้หยุดนิ่ง ก็เห็นศีรษะหนึ่งกลิ้งมาตรงข้างเท้าของตน

“…！！”

มาอีกแล้วเหรอ!

ซูเหอเวิ่นกรี๊ดเสียงหนึ่ง ทันใดนั้นก็วิ่งอุตลุดไปหลบหลังซู่เป่า

จากนั้นก็จับกระเป๋าสะพายหลังของเขาอย่างตะลีตะลาน อุปกรณ์...อุปกรณ์ของเขา!

สุดท้ายหม้อที่อยู่ด้านในติดอยู่ที่ปากเป้ อุปกรณ์ออกมาไม่ได้

ซูเหอเวิ่นไม่สนสี่สนแปดอะไรทั้งนั้น เขาเขวี้ยงกระเป๋าเป้ออกไปในทันใด

ที่แท้เมื่อกี้พอซู่เป่าตามเข้ามา เสียงนั้นก็หายไป ทั้งโรงพยาบาลเงียบฉี่

จี้ฉางให้เธอหาผีร้ายนั่นตามวิธีของตัวเอง ซู่เป่าจึงนับนิ้วทำนายไปด้วยพลางวิ่งเข้าไปข้างในด้วย

ซูเหอเวิ่นเตือนให้เธอใช้หล่อแกแปดทิศ ขณะนี้เองซู่เป่าถึงนึกขึ้นได้ว่าตัวเองมีทักษะอันเยี่ยมยอดอันนี้อยู่ด้วย จึงใช้หล่อแกเรียกออกมา ตอนนี้เองถึงได้เจอผีร้าย

ผีร้ายที่หัวขาดตรงหน้ากลับไม่ยอมล้มลง ในมือถือขวานเอาไว้ สับไปมั่วๆ อย่างอำมหิต

ศีรษะที่ร่วงหล่นไปบนพื้นนั่น สีหน้าก็ดูอำมหิตเช่นเดียวกัน

ซูเหอเหวินรู้สึกว่าตัวเองหนาวหนัก เดิมอยากจะเปิดแนบวิ่งไปที่ซู่เป่า แต่ไม่รู้ทำไมกลับเกร็งไปหมด จึงหลบอย่างงุ่มง่าม

เมื่อเห็น “คน” ที่ไม่มีหัวแต่ยังห้ำหั่นได้ ในที่สุดซูเหอเหวินก็ให้ข้อสรุปกับข้อสงสัยเมื่อกี้ได้ว่า นี่ไม่ใช่ “คน” แต่เป็นผี!

ในขณะนี้เองเขาก็เห็นซู่เป่าพุ่งมา

“พี่ใหญ่ไม่ต้องกลัวไป! ซู่เป่ามาแล้ว!”

ซู่เป่าดุเบาๆ เสียงหนึ่ง ยันต์เหลืองสามแผ่นลอยฟิ้วๆๆ ออกมา ขวางขวานที่อีกนิดเกือบจะฟันซูเหอเหวินเอาไว้

“หึ! พ่อหนุ่มโรคจิต!” ซู่เป่าหมุนมือรอบหนึ่ง แล้วขว้างลูกไฟออกไปชุดหนึ่ง

‘ไฟ’ น้อยโรคจิตจริงๆ

ลูกไฟทะลวงไปบนตัวของผีร้ายไร้หัว เสียงฟู่ดังขึ้นเสียงหนึ่งแล้วไฟก็ลุกโชนขึ้นมา

ผีร้ายตัวบิดเบี้ยวไปในเพลิง เขาส่งเสียงกรีดร้องอันน่าเวทนาออกมา แล้วกระโจนเข้าไปหาซู่เป่าราวกับแมลงวันไร้หัว

เขาชอบอ่านหนังสือ ตั้งแต่อดีตจวบจนปัจจุบัน ไม่ว่าจะเป็นการรวบรวมบทกวีที่งดงาม เรื่องประหลาดที่ไร้สาระและปลิ้นปล้อนเป็นต้น เขาอ่านหมด

แต่ตลอดมาเขาไม่เคยเชื่อเรื่องเกี่ยวกับผีเลย แม้จะเป็นครั้งก่อนที่ไปบ้านตุ๊กตากับซู่เป่าแล้วเจอเรื่องประหลาดอย่างต่อเนื่อง เขาก็ยังนึกว่ามีคนสร้างเรื่องผีอยู่เบื้องหลัง

ไม่นึกเลยว่า จะมีผีจริงๆ!

ซู่เป่ายื่นมือออกไปกวัดแกว่งตรงหน้าซูเหอเหวิน “พี่ใหญ่ พี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

ซูเหอเหวินได้สติกลับมา พูดขึ้นอย่างกระซิบว่า “ไม่เป็นไร...”

ซู่เป่าเขย่งปลายเท้าแล้วตบไหล่ของเขา แล้วเป่าๆ

“พี่ใหญ่ ตอนที่มีอะไรตามอยู่ข้างหลังพี่ ห้ามหันหลังไปเด็ดขาดนะ! พี่ดูสิ ไฟหยางทั้งสองบนไหล่ของพี่มอดดับหมดแล้ว!”

ซู่เป่าเป่าไปด้วยพลางตบไปด้วย สุดท้ายไม่รู้ว่าล้วงตะบันไฟออกมาจากไหน เป็นตะบันไฟจริงๆ สไตล์โบราณมากๆ

เธอถอนหายใจเฮือกหนึ่ง จากนั้นก็จุดไฟหยางบนไหล่ของซูเหอเหวินใหม่

ริมฝีปากของจี้ฉางกระตุกยิ้ม

แบบนี้ก็ได้เหรอ

“ซู่เป่า นี่เกิดเรื่องอะไรขึ้นงั้นเหรอ” ในที่สุดซูเหอเวิ่นก็กล้าเข้าใกล้ และถามขึ้นด้วยความหวาดกลัว

ซู่เป่ามองไปทางจี้ฉาง จี้ฉางเปิดตำราดู แล้วพูดอย่างคร่าวๆ รอบหนึ่ง

ซู่เป่าพูดซ้ำ “ผีร้ายเมื่อกี้นั่น ตอนมีชีวิตอยู่เป็นผู้ป่วยจิตเวชของโรงพยาบาลแห่งนี้”

“สมองเขาสับสน มองอะไรก็เห็นเป็นหนูตัวใหญ่ไปหมด จากนั้นก็เห็นทุกคนเป็นหนู และคิดว่าต้องฟันให้ตายทั้งหมด”

ซูเหอเวิ่นอึ้ง เขารีบล้วงโทรศัพท์ออกมา “เรื่องนี้ฉันเหมือนเคยเห็นในเว็บบอร์ดไหนนะ...”

ความจำของสองพี่น้องไม่ฟังและไม่ถามไม่เลวเลยทีเดียว ซูเหอเวิ่นอาศัยความทรงจำ ไม่นานก็หาเว็บบอร์ดก่อนหน้านี้เจอ

ในเว็บบอร์ดเป็นคนที่รอดชีวิตจากเหตุการณ์ในโรงพยาบาลครั้งนั้นคนหนึ่งมาเปิดเผยว่า

“...ผู้ป่วยจิตเวชน่าจะป่วยเป็นโรคจิตหลงผิด ทุกคนที่ปรากฏตัวขึ้นข้างกายเขา เขาก็จะบอกว่าเป็นหนูที่กลายพันธุ์หลังจากถูกรังสีนิวเคลียร์ แถมยังบอกว่าหนูที่กลายพันธุ์ทุกตัวกำลังจ้องเขาอยู่ในที่ลับและคอยจะกัดกินเขา เขาบอกว่าเขาใกล้จะบ้าเต็มทนแล้ว ฉะนั้นวันหนึ่งจึงไปหาขวานมาเล่มหนึ่ง แล้วไปฟันคนในครอบครัวจนตายหมดทุกคน...”