ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 342

แม่ของผีตายโหงน้อยคุกเข่าลงกับพื้นขอร้องด้วยความเจ็บปวด

“ได้โปรด...เป็นความผิดของเราเอง เด็กยังไร้เดียงสา เธออายุแค่สามขวบเอง...”

“จริง ๆ แล้วเธอจะได้เติบโตอย่างมีความสุขและแบกกระเป๋านักเรียนไปโรงเรียนอนุบาลเหมือนเด็กคนอื่น ๆ...ก่อนหน้าที่ยังมีชีวิตอยู่ เธอเห็นพี่ชายพี่สาวคนอื่น ๆ แบกกระเป๋านักเรียนไปโรงเรียนอนุบาล เธอก็อยากไปอยู่เสมอ...”

“วันนั้นฉันซื้อกระเป๋านักเรียนให้เธอ เธอมีความสุขมากจนทั้งวันไม่ยอมวางมันลงเลย”

แม่ของผีตายโหงน้อยร้องไห้มากขึ้นเรื่อย ๆ เลือดน้ำตาสองสายไหลเปื้อนเสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดจนเป็นสีแดงสดมากขึ้นไปอีก

พ่อของผีตายโหงน้อยก็คุกเข่าลงพร้อมกับจับผมของตัวเอง “มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด ถ้าอยากโทษก็โทษฉันเถอะ บาปกรรมใด ๆ ผมรับผิดชอบเอง...”

ผีคนแก่ทั้งสองก็คุกเข่าลงและคำนับไม่หยุด “ได้โปรด ไม่ต้องปล่อยพวกเราก็ได้ แต่ช่วยปล่อยหลานสาวตัวน้อยของฉันไปเถอะ”

“หลานสาวตัวน้อยของฉันตอนมีชีวิตเป็นเด็กที่เชื่อฟังมาก เธอตามฉันไปซื้อกับข้าว เธอจูงมือฉันไว้เพราะกลัวฉันจะล้ม กลัวฉันหิ้วกับข้าวเหนื่อยเธอก็มาช่วยหิ้ว...”

“ไม่ว่าชาติก่อนเธอจะทำอะไรผิด แต่ในชาตินี้เธอตายตั้งแต่อายุแค่สามขวบ คุณช่วยเราถามยมบาลหน่อยได้ไหม ว่าสามารถชดใช้ด้วยชีวิตพวกเราได้ไหม”

ชายชราทั้งสองหลั่งน้ำตา

อาจเป็นเพราะสู้ไม่ได้ เลยรู้ว่าวันนี้ตัวเองจะต้องถอยห่างอีกครั้ง

ชั่วขณะหนึ่งปู่ย่า พ่อแม่ และคุณแม่จึงพร้อมใจกันขอร้องให้ปล่อยผีตายโหงน้อยไป

“ฉันเองที่บอกให้เธอหาผีมาแทนที่ สิ่งที่เธอทำ ฉันบอกกับเธอเองว่ามันเป็นการเล่นเกม…”

“เธอเป็นผีตายโหง แต่เธอปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่และไม่ยอมทิ้งจนเป็นแบบนี้...”

“ฉันเต็มใจที่จะใช้วิญญาณที่ขวัญหนีดีฝ่อเพื่อแลกกับการกลับมาเกิดใหม่ของลูกสาวฉันในชาติหน้า เพื่อที่เธอจะได้มีชีวิตที่ปลอดภัยและสนุกสนาน...”

พ่อของผีตายโหงน้อยก็คำนับเช่นกัน ทั้งครอบครัวคุกเข่าลงบนพื้น ไม่ยอมลุกอยู่นาน ร้องไห้ออกมาและรู้สึกสิ้นหวัง ราวกับว่าพวกเขาทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว

เมื่อผีตายโหงน้อยเห็นว่าพ่อแม่ปู่ย่าของเธอร้องไห้ ผีตายโหงน้อยก็ร้องไห้เหมือนกัน เธอร้องไห้โฮเสียงดังด้วยความเศร้าเสียใจมาก และกอดแม่ของเธอไว้ไม่ยอมปล่อย

ซู่เป่าเดินเข้าไปอย่างเงียบ ๆ เอื้อมมือไปแตะหน้าผีตายโหงน้อย

“ไม่ต้องร้องไห้แล้วนะ ถ้าเธอยินยอม ฉันจะให้ท่านอาจารย์พาเธอไปเกิดใหม่”

จี้ฉาง “...?”

เดี๋ยวนะ ท่านยมบาล ท่านเปลี่ยนหลุมผู้ใต้บังคับบัญชา!

ยังดีที่ซู่เป่าพูดอีกครั้ง “แต่พ่อแม่ปู่ย่าของเธอ จะไม่มีโอกาสได้ไป”

ผีตายโหงน้อยกอดแม่ของเธอแน่นขึ้นโดยไม่ยอมปล่อยมือ

แต่พ่อแม่ปู่ย่าของเธอมีความตั้งใจแน่วแน่ หากแลกวิญญาณขวัญหนีดีฝ่อของพวกเขาเพื่อให้เธอไปเกิดใหม่ได้ พวกเขาก็เต็มใจ...

แค่เป็นคนธรรมดา ๆ ในชาติหน้า ขอแค่มีสุขภาพแข็งแรงและปลอดภัยไปตลอดชีวิต...

ซู่เป่ามองไปที่จี้ฉาง

ใต้เท้าจี้ปฏิเสธสามครั้ง “ข้าทำไม่ได้ ข้าทำไม่ได้ ข้าไม่กล้า!”

ซู่เป่า “ท่านอาจารย์ ท่านทำได้! ท่านอาจารย์เป็นผู้ที่ทรงพลังที่สุดในโลก!”

จี้ฉางปฏิเสธอีกสามครั้ง “ข้าไม่ใช่ ข้าไม่ได้ ข้าเป็นผี...”

ซู่เป่าคิดอยู่ครู่หนึ่ง และทันใดนั้นก็เข้าใจบางอย่างได้

เรื่องนี้มีผลกระทบต่อท่านอาจารย์หรือไม่

เมื่อนึกถึงตรงนี้ซู่เป่าก็รู้สึกว่าตัวเองทำแบบนี้ไม่ถูกต้อง จึงรีบพูดว่า “ท่านอาจารย์ ถ้าอย่างนั้นซู่เป่าจะส่งน้องสาวไปด้วยตัวเอง”

มุมปากของจี้ฉางกระตุก เธอทำได้ใช่ไหม

ปู่รับคำมาพูดต่อว่า “ก็เหมือนกับการติดหนี้ที่พี่สาวตัวน้อยพูดเมื่อกี้ ถ้าเราคืนเงินหมดแล้ว เราก็จะไปหาหลานได้”

แม่ยังคงเกลี้ยกล่อมต่อ “แต่ถ้ากระดิ่งน้อยไม่ช่วยเราจองที่นั่งไว้ก่อน เราก็จะไม่มีโอกาส”

สุดท้ายพ่อก็จับใบหน้าของเธอ “ก็จะเหงา ๆ หน่อย แต่พ่อเชื่อว่ากระดิ่งน้อยทำได้ใช่ไหม”

ในที่สุดกระดิ่งน้อยก็พยักหน้า

ทั้งครอบครัวดันเธอให้ไปหาซู่เป่า

แสงสว่างและความหวังเปล่งประกายอีกครั้งในดวงตาของพวกเขา และมองกระดิ่งน้อยด้วยรอยยิ้มและกำลังใจ

สิ่งนี้ยิ่งทำให้กระดิ่งน้อยเกิดความเข้าใจผิด และรู้สึกว่าพวกเขาจะได้พบกันอีกแน่นอน

ชาติหน้าพ่อกับแม่จะได้เจอเธออีก และเธอจะช่วยพ่อแม่ปู่ย่าของเธอจองที่ดี ๆ ไว้

“ต้องมานะ” กระดิ่งน้อยเช็ดน้ำตาและกำชับพวกเขา

ตระกูลผีตายโหงพยักหน้า และเฝ้าดูผีตายโหงน้อยเข้าไปในน้ำเต้าวิญญาณ และไม่เห็นเธออีกเลย

ผีตายโหงคนแม่สำนึกผิดมาก และร้องไห้นอนขดตัวอยู่บนพื้น

ซู่เป่ามองดูพวกเขาอย่างเศร้าใจ

แม้ว่า... แต่ว่า...

สัญญากันไว้แล้ว และจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้

ความสำนึกผิดในขณะนี้ไม่สามารถชดเชยชีวิตของผู้บริสุทธิ์ที่ถูกพวกเขาฆ่าได้

ก็เหมือนกับการติดหนี้ และต้องจ่ายคืน...