ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 344

นายหญิงซูหัวเราะเยาะ “ห้องสมุดมีที่สกปรกแบบนี้ด้วยเหรอ”

หานหานผู้มีพรสวรรค์ด้านการโกหก “เราไปห้องสมุดก่อนและอ่านหนังสือกันอยู่เงียบ ๆ”

“แล้วบรรณารักษ์คนหนึ่งที่กำลังจัดหนังสืออยู่บนชั้นหนังสือก็ตกลงมาจากบันได”

“เขาร้องไห้ออกมาสักพักแล้วพูดว่า ทำยังไงดี งานของฉันยังไม่เสร็จเลย!”

“เราคิดว่าเขาน่าสงสารก็เลยไปช่วยเขาจัดชั้นหนังสือด้วยกัน มีฝุ่นอยู่บนชั้นหนังสือ หน้าเราก็เลยสกปรกค่ะ”

มุมปากของซูเหอเหวินและซูเหอเวิ่นกระตุก

นายหญิงซูพูดไม่ออก มีเพียงหานหานเท่านั้นที่สามารถพูดคำโกหกแบบนี้ได้อย่างมั่นใจ เมื่อพิจารณาจากสีหน้าของเธอ ดูเหมือนเธอจะรู้สึกว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นไร้ที่ติ

“แล้วทำไมพื้นรองเท้าถึงเป็นสีดำล่ะ” นายหญิงซูถาม

เธออยากเห็นว่าหานหานจะพูดโกหกแบบไม่มีเหตุผลอะไรออกมาอีก

หานหานสาบานด้วยความมั่นใจ “มีหนังสือบางเล่มอยู่ในโกดัง แล้วโกดังก็สกปรกมาก เราไปขนหนังสือที่โกดังมา”

นายหญิงซู “...”

เธอทำได้เพียงปลอบใจตัวเอง อย่างน้อยเหตุผลก็ไม่เลว...

“ทุกคนไปที่สถานีทำโทษ!” นายหญิงหน้าดุ

เหล่านักสู้ตัวจิ๋วไปยืนอยู่ที่ประตูโดยอัตโนมัติ แม้แต่ซูจื่อซีซึ่งมีปฏิกิริยาตอบรับช้ามากก็ไปยืนด้วย มองพวกเขาเข้าแถวเป็นระเบียบเรียบร้อย

นายหญิงซูถอนหายใจ เหลือบมองซูเหอเหวิน และขณะที่กำลังจะถามอะไรบางอย่าง ซูอีเฉินก็กลับมาพอดี

ทันทีที่ซูอีเฉินกลับมา เขาเห็นเด็ก ๆ ในบ้านเข้าแถวอย่างเรียบร้อยที่ประตู ราวกับทีมต้อนรับ

“มีอะไรเหรอ” เขาถามขณะยื่นกระเป๋าเอกสารให้อาเนี่ย

นางหญิงซูบ่นพึมพำเรื่องที่เด็ก ๆ แอบออกไปเล่นกัน

“แล้วก็ไม่รู้ว่าไปที่ไหนกัน นี่มันเรื่องล้อเล่นงั้นเหรอ”

“บอกว่าจะไปห้องสมุดแต่แอบไปเที่ยวเล่น วันไหนแอบไปเล่นที่อ่างเก็บน้ำขึ้นมาจะทำยังไง”

ในช่วงปิดเทอมฤดูร้อน มีเด็ก ๆ จำนวนมากไปว่ายน้ำในอ่างเก็บน้ำและจมน้ำตาย

เธอไม่โกรธที่เด็ก ๆ ไปเที่ยวเล่น

แต่ที่โกรธคือเด็ก ๆ ไปเที่ยวเล่นโดยไม่บอกผู้ใหญ่ ซึ่งมันอันตรายมาก!

ซูอีเฉินมองไปที่ซูเหอเหวิน “ไม่ต้องห่วง เสี่ยวเหวินไปด้วย เขามีมาตรการ”

นายหญิงซูมองไปที่ซูเหอเหวิน และอยากฟังว่าเขาจะพูดยังไง

ซูเหอเหวินยังคงไม่แสดงอาการใดใดออกมา และตาก็ไม่กระพริบ “ตามที่หานหานพูดเลย”

นายหญิงซู “...”

เธอคิดว่าฉันโง่เหรอ

ซูเหอเหวินเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า “เธอก็แค่ไม่ได้ศึกษามาก่อนและอ่านหนังสือนิทาน คำอธิบายก็เลยเหมือนกับการเล่านิทาน”

นายหญิงจ้องมอง

ซูอีเฉินหัวเราะ “แม่ ขนาดเสี่ยวเหวินแม่ยังไม่เชื่อเลยเหรอ”

นายหญิงซูถอนหายใจเบา ๆ หันไปมอง และใบหน้าของเธอก็อ่อนลง

“งั้นก็ไม่เป็นไร ย่าก็แค่เป็นห่วงพวกเธอ พวกเธอช่วยเหลือผู้ดูแล เยี่ยมมาก!”

จู่ ๆ หานหานก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและมีความสุขมาก

วู้ฮู เธอหลอกคุณย่าได้สำเร็จ!

หลังจากนั้นก็เห็นคุณย่ายิ้มตาหยีไปที่ซู่เป่า “ซู่เป่า ห้องสมุดสนุกไหม”

ซู่เป่าที่ไม่ได้ป้องกันตัวเลยแม้แต่น้อย “สนุกค่ะ! ก็คือ...”

นายหญิงซูถามทันที “ก็คือยังไงเหรอ”

ซู่เป่าคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า “ก็คือพวกพี่ ๆ เกาะติดไปหน่อย หนูเลยเกือบจะเดินไม่ไหว!”

นายหญิงซูถึงกับชะงัก หมายความว่าไง เกาะติดเหรอ

หานหานและซูเหอเวิ่นชอบเกาะติดซู่เป่า แต่เป็นไปไม่ได้ที่ซูจื่อซีและซูเหอเหวินจะเกาะติดน้องสาวของพวกเขา

นายหญิงซูยังอยากถามต่อ แต่ซูอีเฉินก็พาเธอเข้าไปข้างใน “โอเคแม่ ซู่เป่าและคนอื่น ๆ น่าจะหิวกันแล้ว กินข้าวกันก่อนเถอะครับ!”

กระเพาะของซู่เป่าให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี และมันก็เริ่มส่งเสียงโครกครากขึ้นมาจริง ๆ

เธอมองนายหญิงซูอย่างน่าสงสาร กระพริบตาแล้วพูดว่า “คุณยาย ท้องเล็ก ๆ บอกว่าทนไม่ไหวแล้ว และท้องของพี่ ๆ ก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกันค่ะ"

ด้วยเหตุนี้เขาจึงเดินอยู่ในโรงพยาบาลที่วังเวง แม้จะไม่เห็นผี แต่เขาก็สัมผัสมันได้

ดูเหมือนจะมีรอยเท้าอยู่ข้างหลังเขา

มีความรู้สึกว่ากำลังถูกจ้องมองจากทางด้านหน้าทางซ้าย และคิดว่าน่าจะมีผีลอยอยู่ข้างหน้าเขา จ้องมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง

บนหัวของเขารู้สึกเย็นซู่ และภาพยนตร์ผีที่เขาเคยดูก็ปรากฏขึ้นในใจของมู่กุยฝาน ผีตัวหนึ่งห้อยหัวลงมาจากหลังคา ฉีกยิ้มและยื่นมือออกมา...

จู่ ๆ มู่กุยฝานก็หยุดเดิน หรี่ตามองไปยังทางเดินยาวที่อยู่ไม่ไกล

เขาเข้ามาทางประตูด้านข้าง ตลอดทางที่เดินเข้ามาบนพื้นเต็มไปด้วยฝุ่นหนาและไม่มีรอยเท้าของคนอื่น

ในทางเดินเชื่อมตรงหน้าเขามีรอยเท้าที่สะเปะสะปะอยู่

เมื่อพิจารณาจากขนาดแล้ว รอยเท้าสองรอยที่ไม่เหมือนกันน่าจะเป็นของเด็กชายตัวเล็ก ๆ อายุประมาณแปดหรือเก้าขวบ และอีกสองคนน่าจะเป็นเด็กผู้หญิงอายุประมาณสี่หรือห้าขวบ...

โอ้ ซู่เป่าและคนอื่น ๆ มาแล้วงั้นเหรอ

มู่กุยฝานจำรายชื่อลูกค้าของซูเหอเวิ่นเมื่อเช้านี้ได้

มู่ นักพรต ครึ่งตำรวจอาชญากรรม เทพแห่งสงคราม ไม่มีความกลัวเลยแม้แต่น้อย

ซู่เป่ามาแล้ว ซึ่งหมายความว่าสิ่งที่คุกคามชีวิตของผู้คนถูกจับไปเรียบร้อยแล้ว

อย่างน้อยที่สุดก็เหลือแต่ผีน้อย ผีเร่ร่อน...

เจ้าตัวเล็กบอกว่าผีแข็งแกร่งกว่ามนุษย์ ผีทำร้ายคน มนุษย์แข็งแกร่งกว่าผี และมนุษย์ปราบผี!

งั้นเขาก็จะเก็บกวาดสนามรบให้เรียบร้อย

“ตายซะ!” มู่กุยฝานต่อยหมัดออกไปทันที!

ผีที่ลอยอยู่ตรงหน้าเขาถูกโยนขึ้นไปในอากาศ และกลิ้งไปทับผีอีกตัวพร้อมด้วยเสียงกรีดร้อง

“????”

ผีถึงกับงง ไม่สิ เขาซื้อยันต์คุ้มภัยจากยัยหนูคนนั้นมาเมื่อเช้า ทำไมถึงไม่ได้ผลล่ะ

หรือว่ามันวางกลับหัว?

ผีจึงเอายันต์คุ้มภัยที่ติดอยู่บนหน้าผากออก พลิกกลับอีกด้านแล้วแปะกลับเข้าไป

ครั้งนี้ได้แน่นอน!