ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 345

ผีที่ถูกโยนขึ้นไปในอากาศรู้สึกเหมือนโดนกลั่นแกล้ง เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายใคร แต่โรงพยาบาลที่สี่ก็เงียบสงัดมานานเกินไป และทันใดนั้นก็มีคนแบบนี้เข้ามา จึงได้แต่ติดตามเขาไปด้วยความอยากรู้

โดยไม่คาดคิดเขาถูกต่อยด้วยหมัด

ผีคลานขึ้นมา และแตะไปที่ยันต์คุ้มภัยที่เขาเปลี่ยนด้านแล้วอย่างเป็นกังวล

...จากนั้นเขาก็พูดพึมพำขณะที่เข้ามาใกล้มู่กุยฝาน “คน ๆ นี้มองไม่เห็นเราใช่ไหม”

ผีตัวนั้นที่ถูกเขาต่อยเข้าที่ตัว “ไม่เห็นแน่ ๆ แกดูสายตาเขาสิ”

ผีโล่งใจในทันที มีร่องรอยของความดื้อรั้นปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา และทันใดนั้นเขาก็ติดอยู่ตรงหน้ามู่กุยฝานเพื่อทำให้เขากลัว

“ฮ่า! ψ(`∇´)ψ”

โดยไม่คาดคิด หมัดของมู่กุยฝานก็ฟาดใส่เขาอย่างแม่นยำ!

ผีถูกต่อยปลิวไปอีกครั้ง รอบนี้เหมือนกับผีตายโหงน้อย มันเกาะติดกับกำแพงเสียงดังตุ๊บ

ผีตัวอื่นรีบเข้าไปเอาเขาลงอย่างสุดกำลัง

ผีร้องไห้ “ปลอม ของปลอมแน่นอน!”

ติดยันต์คุ้มภัยกลับด้านก็ไม่มีประโยชน์!

เขาเห็นว่ายัยหนูคนนั้นทั้งสุภาพและซื่อสัตย์ เขาจึงเอาเงินยี่สิบห้าเหมาให้เธอที่มุมหนึ่งของโรงพยาบาล

หลังจากจ่ายเงินมัดจำแล้วก็ตัดสินใจจะจ่ายเงินที่เหลือให้ครอบครัวตอนกลางคืนด้วย

ไม่คิดเลยว่าจะถูกโกง!

แม่ค้าไร้ยางอาย!

ผีอีกตัวตกตะลึง “มองไม่เห็นแต่ทำไมถึงต่อยแม่นขนาดนี้...ต้องมาจากดาว U8686 ที่มีพลังทางจิตวิญญาณแน่ ๆ”

ผีแก่ที่ตัดเสื้อผ้าผู้ป่วยโรคจิตเป็นชุด 'นักบวช' ลอยไปมาทำเสียงชู่ขึ้นมา “นั่นไม่ใช่! ฉันคิดว่าคน ๆ นี้มีโครงกระดูกแปลก ๆ และมีความสามารถพิเศษ เขาเป็นนักบวชในอาณาจักรเทพเจ้าอย่างแน่นอน! ผู้น้อยคำนับผู้อาวุโส!”

“ผู้น้อยฝึกฝนอย่างหนักมาห้าสิบปีแล้ว แม้แต่ยาอายุวัฒนะยังประกอบไม่ได้เลย จึงอยากขอให้ผู้อาวุโสชี้แนะ!”

ผีแก่คุกเข่าและก้มหัวคำนับตึก ๆ ๆ

มู่กุยฝานไม่รู้ว่าเขาถูกผีตัวหนึ่งคำนับอยู่ หรือว่าเป็นผีที่ป่วยทางจิต

แต่ถึงแม้เขาจะรู้ แต่ก็ไม่มีทางสอนให้เขาเล่นแร่แปรธาตุได้อย่างแน่นอน...

นี่คือโรงพยาบาลที่สี่ ซึ่งแต่เดิมเป็นโรงพยาบาลจิตเวช ผีเหล่านี้ล้วนเป็นผู้ป่วยทางจิตที่เสียชีวิตในเพลิงไหม้ในปีนั้น หลังจากกลายเป็นผีแล้ว ก็ยังคงป่วยทางจิตอยู่

กลุ่มผีที่เป็นโรคจิตต่างล้อมรอบมู่กุยฝานและพูดคุยถกเถียงกัน

เช้าวันนี้ผีพยาบาลสาวที่ซื้อยันต์ดอกท้อมาจากซู่เป่าลอยมาเห็นคนไข้กลุ่มหนึ่งรวมตัวกันแต่ไกล ก็ตะโกนด่าเหมือนตอนมีชีวิตอยู่ว่า “เฮ้ ทำอะไรกันน่ะพวกเธอ ไม่อนุญาตให้รวมตัวกันนะ”

เหล่าผีโรคจิตจึงกระจัดกระจายเสียงดังโครมคราม แต่ก็ยังลอยไปในที่มืดไม่ไกลเพื่อแอบสังเกตการณ์

เมื่อผีพยาบาลสาวเห็นมู่กุยฝาน ดวงตาของเธอก็แข็งค้าง!

เจอคนรู้ใจ เจอคนรู้ใจของฉันแล้ว!

ยัยหนูคนนั้นไม่ได้โกหกเธอจริง ๆ!

ทันใดนั้นใบหน้าของผีพยาบาลสาวก็เขินอาย ลอยไปอย่างเขิน ๆ และพูดอย่างเขินอายว่า “ไฮ สวัสดี ฉันชื่อหงเหลียน ปีนี้อายุสิบแปดแล้ว ฉัน...”

ยังไม่ทันจะพูดจบ หมัดอันโหดเหี้ยมของมู่กุยฝานก็ฟาดเข้ามา

ผีพยาบาลสาวกลายเป็นผีตัวที่สามที่ติดอยู่บนกำแพงทันที

“...”

ดวงตาของผีตัวที่สี่เป็นประกาย “ดูสิ ฉันขอบอกก่อนว่าเขามาจากดาว U8686 แน่นอน! พลังจิตระดับนี้แข็งแกร่งมากจนสามารถรับรู้ถึงการมีอยู่ของเราได้โดยไม่ต้องใช้ตา! ถ้าไม่เชื่อพวกเธอก็ลองดูสิ...”

เขาพุ่งเข้าไป และถูกมู่กุยฝานต่อยจนลอยโดยไม่ตั้งใจ และติดอยู่กับกำแพงโดยไม่ได้ตั้งใจอีก

ผีที่ติดอยู่บนผนังไม่สามารถเอาออกได้ และผีโรคจิตตัวอื่น ๆ กำลังปรึกษากันถึงวิธีการเอาออก

ในเวลาเดียวกัน พวกเขายังแสดงความชื่นชมว่า “ผีทุกตัวบนกำแพงเรียบร้อยมาก เทคนิคการติดนี้ช่างน่าทึ่งจริง ๆ ฉันเดาว่าเขาต้องขายขนมเปี๊ยะสด”

“ไม่ ไม่ ไม่ เห็นไหมว่าผีทุกตัวที่เขาต่อยนั้นฝังแน่นอยู่บนกำแพง ต้องเป็นช่างปูนแน่ ๆ”

“ไม่ ไม่ จากความรู้สึกทางด้านศิลป์ ฉันคิดว่าเขาขายเสื้อผ้าแน่นอน”

“วู้ฮู ติดอยู่บนกำแพงดูน่าสนุกดีนะ ฉันอยากเข้าไปติดด้วยอะ!”

ในหมู่พวกเขามีผีโรคจิตสามตัวพุ่งเข้าหามู่กุยฝานอย่างตื่นเต้น

และแล้วก็ผัวะ ๆ ๆ ทั้งหมดติดอยู่กับกำแพง

มู่ ขายขนมเปี๊ยะสด ขายเสื้อผ้า ช่างปูน กุยฝานหรี่ตาและมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง

บนกำปั้นของเขามียันต์เหลืองที่ซู่เป่ามอบให้แปะอยู่หนึ่งแผ่น

ผีที่มีเจตนาร้ายวิ่งหนีออกไปได้ไม่ถึงสองเมตร ทันใดนั้นมู่กุยฝานก็รีบวิ่งเข้ามาหาเขา ขาใหญ่ยาวนั้น...ลอยได้เร็วกว่าเขาซะอีก!

ก่อนที่ผีจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาก็กรีดร้องลั่นและถูกหมัดต่อยจนหมดสติ

มู่กุยฝานเห็นว่ายันต์เหลืองบนกำปั้นของเขาถูกเผาไหม้ทันที และเปลวไฟก็เป็นสีเขียว

ในขณะเดียวกันนั้นเสียงกรีดร้องโหยหวนก็ดังขึ้นข้างหูของเขาเบา ๆ จนแทบไม่ได้ยิน

เขาเม้มริมฝีปาก แสงอันมืดมิดที่พราวไปด้วยเสน่ห์และดุเดือดรุนแรงก็พุ่งออกมาจากดวงตาของเขา “โอ้...หาถูกแล้ว”

ในคืนนี้มู่กุยฝานทำการสังหารหมู่ในโรงพยาบาลที่สี่

ผีโรคจิตถูกฆ่าจนตับแตกและหนีไปคนละทิศคนละทาง พวกเขาแค่ป่วยทางจิต ไม่ใช่คนโง่ และรู้ว่าถ้าถูกตีก็จะ 'ตาย' จริง ๆ

ในที่สุดพวกเขาก็ซ่อนตัวอยู่บนยอดหลังคา กอดกันอยู่ด้านบน ตัวสั่นเทา

มู่กุยฝานสะบัดแขน ตอนนี้มืดแล้ว ถึงเวลากลับไปกินข้าวแล้ว

ลูกรักคงจะรอเขาอยู่ที่บ้านแน่ ๆ

ในที่สุดเทพแห่งสงครามมู่ก็ตัดใจวางมือ กดหมวกแก๊ปของเขาลงแล้วก้าวขาออกไป

ด้านนอกโรงพยาบาลจิตเวช ผู้ชายสองคนถือโทรศัพท์มือถือของพวกเขา และพูดขณะเดินไปว่า “เพื่อน ๆ ครับ และนี่ก็คือโรงพยาบาลผีที่มีชื่อเสียงโด่งดัง โรงพยาบาลที่สี่! คืนนี้พวกเราจะมาอยู่ที่นี่หนึ่งคืน...”

“ผู้ประกาศข่าวเป็นคนที่ไม่เชื่อเรื่องพระเจ้าเลย ผมบอกเลยว่าโลกนี้ไม่มีผีอย่างแน่นอน ข่าวลือนั้นมันมหัศจรรย์มากจนทำให้ทุกคนฮือฮากันไปหมด มาดูกันว่าคืนนี้ผมจะเป็นยังไง…”

ยังไม่ทันพูดจบ ก็เห็นมู่กุยฝานเดินออกมา

โรงพยาบาลที่สี่ไม่มีแสงไฟ ตรงนี้คือประตูข้าง และไม่มีแม้แต่ไฟถนนด้านนอก

มู่กุยฝานสวมเสื้อและกางเกงขายาวสีดำ แต่หมวกแก๊ปที่เขาสวมนั้นเป็นสีกากีสมัยเก่า

ภายใต้แสงสว่างของโทรศัพท์มือถือที่สาดส่องเข้ามา

ในห้องไลฟ์สด: [! ! ! ! ! ! ! ! ]

[เมื่อกี้มีหัวลอยผ่านไป!]

ชายหนุ่มในไลฟ์สด “...”