ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 350

ซูอี้เซินดูผลตรวจของซูจื่อซี ทันใดนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

ในรายงานผลแสดงให้เห็นว่าในสมองของซูจื่อซีมีเงาดำดำ ๆ หนาแน่นเกาะตัวกันเป็นรูปค้อน สงสัยว่ามีเลือดคั่งในสมอง

เนื่องจากนายหญิงซูเคยบอกว่าตอนสามขวบซูจื่อซีเคยตกลงมาจากชั้นสอง นี่ก็ผ่านมาแล้วห้าปี...คิดว่าเป็นเลือดออกใต้เยื่อหุ้มสมองชั้นนอกเรื้อรัง

“ต้องลองทำเอ็มอาร์ไอดู!” ซูอี้เซินเอ่ยเสียงเรียบ

เลือดออกใต้เยื่อหุ้มสมองชั้นนอกเรื้อรังมักจะถูกละเลยง่ายมาก ๆ ในระยะแรก ถ้าเป็นเด็กมักจะขี้เซา หัวโต กระหม่อมมีลักษณะโป่งตึง และมักมีอาการชัก

เขาเห็นซูจื่อซีปกติดีก็เลยไม่ได้ใส่ใจ แต่ในฐานะหมอแล้ว หลานตัวเองเลือดคั่งในสมองดันไม่รู้ นี่ถือว่าเป็นความบอกพร่องต่อหน้าที่ของเขา

ซูอี้เซินตำหนิตัวเอง ย้อนคิดถึงการกระทำของซูจื่อซี

ก่อนหน้านี้ที่ซู่เป่ายังไม่มา มีนิสัยชอบเถียงมาก ๆ มักจะทำให้นายหญิงซูและนายท่านซูโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

แต่พอมาลองคิดดี ๆ ตอนที่ทุกคนคุยกับซูจื่อซี เขาก็ไม่ค่อยสนใจ พอคุยกับใครขึ้นมาก็มักจะโต้เถียง ทุกคนก็คิดว่าเขาเป็นเด็กดื้อรั้นไม่รับฟังคนอื่น

ไม่ทันคิดเลยว่ามีอาการตอบสนองช้าตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว...

นายหญิงซูพูดด้วยความกังวล “ร้ายแรงไหม”

ซูอี้เซินตอบ “จะบอกว่าไม่ร้ายแรง มันก็ร้ายแรง ร้ายแรงแหละ...แต่ก็ไม่ได้ฉุกเฉินขนาดนั้น”

“แต่ว่าอาการเลือดคั่งนี้จะต้องรักษาด้วยการผ่าตัด จะนิ่งนอนใจไม่ได้ จะต้องรีบกำจัดมันออกไปโดยเร็วที่สุด...”

ซูเหอเวิ่นพูดแทรกขึ้นมา “งั้นก็หมายความว่าต้องผ่าสมองเหรอ”

ซูอี้เซินพยักหน้า หลังจากนั้นก็อธิบายลักษณะพิเศษและลักษณะอาการทางโรคเลือดออกใต้เยื่อหุ้มสมองชั้นนอกเรื้อรัง

นายหญิงซูก็ได้บอกคนในแชทครอบครัวเกี่ยวกับเรื่องนี้ ซูจื่อซีจะต้องเข้ารับการตรวจวินิจฉัยต่อ ซูอี้เซินจึงช่วยจองเตียงผู้ป่วยไว้ให้

โรงพยาบาลรัฐจองเตียงผู้ป่วยยากมาก ซูอี้เซินไปจองคิวมาให้แล้ว ประมาณสัปดาห์หน้าถึงจะนอนโรงพยาบาลได้

หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยนายหญิงซูก็พาพวกเด็ก ๆ กลับบ้าน ระหว่างทางซูจื่อซีนั่งอยู่ จู่ ๆ ก็ถามขึ้นมาอย่างกลัว ๆ “จะต้องเอามีดมาผ่าสมองหนูจริง ๆ เหรอ”

นายหญิงซูสะเทือนใจ เด็กคนนี้ตลอดทางกำลังคิดเรื่องนี้อยู่สินะ!

ซู่เป่าตบมือของเขา พูดปลอบใจ “พี่จื่อซีไม่เป็นไร ก็แค่มีดผ่า! แปปเดียวแหละ”

ทุกคน “…”

จี้ฉางเส้นเลือดขึ้นหน้าเลย แค่มีดงั้นเหรอ แปปเดียวแหละ...คำพูดนี้ออกมาจากปากของยมบาลน้อย ทำไมมันรู้สึกแปลก ๆ นะ!

วันนี้หลังจากกลับมาทุกคนก็พูดแต่เรื่องอาการป่วยของซูจื่อซี รวมทั้งปลอบใจเขาว่าไม่ต้องกังวล และคอยให้กำลังใจอยู่ตลอด

ทว่าท่าทีของซูจื่อซีนั้นเฉยเมย ตอบแค่ ‘อืม’ เป็นพัก ๆ ไม่รู้ว่าฟังบ้างหรือเปล่า

ส่วนซูเหอเหวิน...เอาแต่นอนอยู่บนเตียงจนถึงค่ำ ในใจเอาแต่คร่ำครวญ

เรื่องน้องสาวไม่ให้ลูกอมกับเขา!

**

ไม่นานก็ถึงวันหยุดสุดสัปดาห์

วันนี้ซูอี้เซินพาซู่เป่าออกจากบ้านเพียงลำพัง เพื่อไปกินเลี้ยงที่บ้านหวงต้าเฉวียน

ซูเหอเวิ่นอยากไปด้วยแต่ถูกปฏิเสธ เขายืนที่ประตูมองรถของคุณอาที่ลับตาไปจนสุดทางถนนด้วยสีหน้าอาลัยอาวรณ์ ขาดแค่เพียงผ้าข้าวมายืนโบก

ซูเหอเหวินยืนกอดอก พูดเย้ยหยัน “ขายขี้หน้า! กับอีแค่ออกไปนอก ตอนค่ำๆ ก็กลับมาแล้วถึงกับต้องมาส่งที่ประตูเลยเหรอ”

ซูเหอเวิ่นหันกลับไปจ้องเขา “พี่ไม่ขายขี้หน้า งั้นก็อย่าออกมาสิ!”

ซูเหอเหวินหันกลับเดินเข้าไปข้างในพลางพูดว่า “ฉันก็แค่เดินผ่านมาเฉย ๆ ”

ซูเหอเวิ่นรีบวิ่งตามแล้วหัวเราะเยาะไปทางเขา “พี่ พี่รู้สึกว่าคำพูดนี้มันคุ้น ๆ ไหม”

ซูเหอเหวินกำลังจะพูด จู่ ๆ ก็คิดออก...

ก่อนหน้านี้นานมากแล้ว ซูเหอเวิ่นแกล้งถือแก้วน้ำลงมาชั้นล่างจะมาดื่มน้ำ หลังจากนั้นเดินผ่านหน้าห้องของซู่เป่า...บอกเขาว่าก็แค่เดินผ่านมาเฉย ๆ

คลิปวันนั้นยังอยู่ในโทรศัพท์ของเขาอยู่เลย!

บ้านหวงต้าเฉวียนอยู่ในหมู่บ้านหนึ่งใกล้ ๆ ชุมชนชานเมือง ถึงจะเป็นชานเมือง แต่ถนนหนทางและพื้นที่สีเขียวก็ไม่เลวเลย

หมู่บ้านนี้บ้านช่องส่วนใหญ่จะสร้างขึ้นมากันเอง บ้านของหวงต้าเฉวียนจะเป็นอาคารสองชั้น ขณะนี้ในห้องรับแขกและตรงประตูทางเข้าที่ชั้นหนึ่งมีญาติพี่น้องนั่งกันอยู่

เห็นซูอี้เซินมาถึง ทุกคนก็รีบออกไปต้อนรับเชิญเข้ามาด้านใน ซู่เป่าเพิ่งจะเดินได้สองก้าวลูกอมก็เต็มไม้เต็มมือ ในกระเป๋าเสื้อก็ใส่จนเต็มเลย

ซู่เป่า : ว้าว (*^▽^*)

เธอชอบกินโต๊ะจีน!

หวงต้าเฉวียนแนะนำญาติพี่น้องกับซูอี้เซินด้วยความตื่นเต้นและดีใจ ส่วนใหญ่เป็นพี่น้องของเขา พี่น้องเหล่านี้มาก่อนเวลาค่อนข้างเร็วเพื่อมาช่วยเตรียมงาน

“คุณหมอซู เชิญนั่งก่อน อีกสักครู่ก็ได้เวลารับประทานแล้วล่ะ!” เสี่ยวหงสวมผ้ากันเปื้อนออกมา ขณะที่พูดเธอก็เอาน่องไก่ส่งให้ซู่เป่าหนึ่งน่อง

ในบ้านยังมีเด็กอีกสองสามคน แต่ว่ากำลังล้อมโทรศัพท์ดูการ์ตูนกันอยู่ บางคราวก็ส่งเสียงดังกันบ้าง

จี้ฉางลอยมาอยู่อีกด้านหนึ่ง เหลือบตามองไปก่อนจะพูดว่า “โดยรวมแล้วครอบครัวนี้ถือว่ารักใคร่กลมเกลียวกันดีเลย มีคนไม่ดีไม่กี่คน”

“แต่ว่ายังดีที่ลูกพี่ลูกน้องไม่ค่อยจะสนิทด้วย...”

ถ้าจำไม่ผิดผู้ชายคนนั้นที่โดนผีปากเปราะสิงอยู่จะเป็นพี่เขยของเสี่ยวหง

ซู่เป่าพยักหน้า ปากก็กัดคุกกี้อยู่จึงพูดไม่ชัด “ท่านอาจารย์ดู คนไม่ดีคนนั้นมาแล้วล่ะ!”

รถคันเล็ก ๆ สีขาว ค่อย ๆ ขับมาจอดที่ประตู

ชายวัยกลางคนคนนั้นที่มีผีร้ายอยู่บนหัวสวมนาฬิกาสีทอง สวมเสื้อเชิ้ตลายสก็อต ลงรถมาปิดประตูโดยไม่หันกลับไปมองอย่างเท่

“อ้าว...มากันหมดแล้วเหรอ!”

“หมอซูก็มาแล้ว!”

ชายวัยกลางคนเข้ามาด้วยท่าทีเป็นมิตรอย่างมาก พูดทักทายกับซูอี้เซินสองสามประโยค หลังจากนั้นก็ไปเร่งเสี่ยวหง

“จะเริ่มเสิร์ฟหรือยัง เห้อจริง ๆ เลย พวกเราควรจะมาเร็วกว่านี้หน่อยจะได้มาช่วย ก็พี่สาวเธอนั่นแหละชักช้า! เสี่ยวหงยังมีอะไรให้ช่วยไหม ถ้ามีก็รีบเรียกพี่สาวเธอไปเป็นลูกมือเลย!”