ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 351

ลูกพี่ลูกน้องคนนี้ของเสี่ยวหงแซ่โจว ชื่อว่าโจวจวี่

โจวจวี่เห็นซูอี้เซินนั่งอยู่ด้านใน ทุกคนก็กำลังรินชาพูดคุยกับเขาอยู่

ก่อนโจวจวี่จะเข้าประตู สายตากลับบังเอิญไปมองเห็นรถที่จอดอยู่ข้างถนน ข้างบ้านเสี่ยวหงเป็นที่รกร้าง รถคันนั้นก็จอดอยู่บนซากปรักหักพัง ถ้าไม่มองดี ๆ คงจะไม่เห็น

รถหรูคันนั้นราคาน่าจะไม่ต่ำกว่าล้าน!

โจวจวี่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่านี่เป็นรถของซูอี้เซิน รถราคาเป็นล้านนะ กลับจอดทิ้งไว้บนที่รกร้างเต็มไปด้วยวัชพืช รถของเขาสองแสนยังสงสารเลยถ้าไปจอดแบบนั้น

คาดไม่ถึงว่าซูอี้เซินจะจอดรถทิ้งไว้ที่รกร้างอย่างนั้น...โจวจวี่รู้สึกอิจฉาขึ้นมาเลย

เขายิ้มอย่างเป็นมิตร ตั้งใจนั่งข้างซูอี้เซินแล้วก็ยกกาน้ำชาขึ้นมารินชาให้กับเขาก่อนจะถามด้วยรอยยิ้ม “คุณหมอซู รถที่จอดตรงนั้นเป็นรถของคุณเหรอ”

เห็นซูอี้เซินพยักหน้า เขาก็พูดอีกว่า “โห รถหรูนะครับ น่าจะล้านกว่ามั้งครับเนี่ย เป็นหมอแบบพวกคุณนี่รวยจริง ๆ !”

ซูอี้เซินไม่ได้พูดอะไร รถคันนี้เขาไม่ได้ใช้เงินเดือนซื้อ

เงินเดือนอันน้อยนิดจากโรงพยาบาลรัฐ...แม้แต่น๊อตตัวเดียวบนล้อรถเขายังไม่พอซื้อเลย

ซูอีเฉินเป็นประธานของตระกูลซูกรุ๊ป และก็ดีต่อพวกน้อง ๆ อย่างมาก รถคนนี้ซูอีเฉินให้เป็นของขวัญวันเกิดของเขา

ที่มาเป็นหมอก็เพราะอยากทำในสิ่งที่รักและเป็นความรับผิดชอบของเขา

ซูอี้เซินไม่พูดเรื่องแบบนี้กับโจวจวี่แน่นอน

ไม่คิดเลยว่าโจวจวี่จะเข้ามาใกล้ แล้วทำท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ “คุณหมอซู อาชีพนี้ของพวกคุณคงจะได้เงินพิเศษไม่น้อยเลยใช่ไหม ผมได้ยินมาว่าผ่าตัดครั้งหนึ่งคนก็ต้องยัดซองแดงให้...คุณเล่าให้ผมฟังหน่อยสิ ซองหนึ่งนี่ได้เยอะที่สุดเท่าไรอ่ะ”

เขาทำหน้าตาอยากรู้อยากเห็นโดยไม่สนใจว่ามันจะเหมาะสมหรือไม่

ซูอี้เซินหยิบถ้วยชาขึ้นมา ก่อนจะสาดชาที่โจวจวี่รินให้ทิ้ง และพูดอย่างเย็นชา "ผมไม่เคยรับมันเลย ขออภัยที่ผมตอบคำถามนี้ของคุณไม่ได้!"

จู่ ๆ สีหน้าของหวงต้าเฉวียนก็ดูไม่ได้เลย ตอนเขาพักอยู่ที่โรงพยาบาลหนึ่งเดือน ซูอี้เซินเป็นคนอย่างไรหวงต้าเฉวียนรู้ดีที่สุด

ไม่ใช่คนแบบที่โจวจวี่พูดอย่างแน่นอน!

ญาติ ๆ ของตระกูลหวงถึงกับหมดคำพูด ทยอยพากันตำหนิว่าโจวจวี่พูดพล่อย ๆ

ไม่ว่าหมอซูจะได้เงินสีเทามาหรือไม่ ต่อให้ได้มาคุณไปถามเรื่องลับแบบนี้มันอาจจะเป็นคำถามที่สามารถทำร้ายคนอื่นเขาได้ นี่มันกำลังล่วงเกินกันหรือป่าว

พี่สาวของเสี่ยวหงเตะโจวจวี่ไปหนึ่งที ก่อนจะด่าอย่างดุเดือด “มาพูดส่งเดชอะไรเนี่ย!”

โจวจวี่ไม่สะทกสะท้าน ยิ้มหัวเราะ “ล้อเล่น ๆ! เห้อ พวกเธอก็อย่าทำแบบนี้สิ น่าเบื่อจริง ๆ ! ผมก็แค่เห็นรถคันละล้านของคุณหมอซู ก็เลยอยากรู้อยากเห็นเฉย ๆ !”

พี่สาวเสี่ยวหงก็รีบพูดแก้ตัวให้กับโจวจวี่ “คุณหมอซูต้องขอโทษด้วยนะ สามีของฉันปากมันไม่ค่อยจะสะอาด แต่จริง ๆ แล้วเป็นคนจิตใจดี...”

ซูอี้เซินไม่ได้สนใจ คำพูดเมื่อกี้มันสบประมาทคนปากร้ายใจดีชัด ๆ

จี้ฉางยืนกอดอกพูดเบา ๆ “บางทีที่ปากมันไม่ดี ก็เพราะจิตใจมันไม่ดีเหมือนกัน”

เขาจ้องผีร้ายที่อยู่บนหัวของโจวจวี่

ผีร้ายบนหัวโจวจวี่ก็จ้องเขาอยู่เช่นกัน

ผีร้ายใจเต้นตุ้บ ๆ เหมือนจะมีรางสังหรณ์ไม่ดี...แต่จู่ ๆ ก็พบว่าตัวเองไม่สามารถหนีไปได้

ซู่เป่าแทะเมล็ดทานตะวัน ก่อนจะพูดพลางส่ายหน้า “ลุงคนนี้ ไม่เคยเห็นโลกกว้างหรือเปล่า”

ทุกคนที่กำลังด่าโจวจวี่ถึงกับผงะ

โจวจวี่รู้สึกไม่ค่อยสบอารมณ์ แต่กลับพูดออกมาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า “ว่ายังไงนะ เมื่อก่อนฉันขึ้นเหนือล่องใต้เห็นโลกมาตั้งเยอะแยะ!”

โดยปกติแล้วอาชีพหมอไม่มีเงินซื้อรถหรูคันละล้านอย่างแน่นอน ซูอี้เซินต้องรับซองแดงจากผู้ป่วยแน่ ๆ ยังจะไม่ยอมรับอีก

หมอที่อวดดีเสแสร้งทำตัวสูงส่งแบบนี้เขาเห็นมาเยอะแล้ว!

ซู่เป่าถอนหายใจ “งั้นคุณลุงก็คงไม่เห็นเยอะไปกว่านั้นแน่นอน พี่ใหญ่เคยบอกหนูไว้ เรียกว่าอะไรนะ...อืม กบในบ่อ…”

ซูอี้เซินช่วยแก้ให้ถูกต้อง “นั่นมันเรียกว่ากบในกะลา”

ซู่เป่าพยักหน้า “คนแบบคุณลุงเขาเรียว่ากบในกะลา ใครบอกว่าลุงเล็กเขาซื้อรถเองล่ะ คนอื่นให้ไม่ได้หรือไง”

โจวจวี่ตะลึง

บ้าหน่า รถคันละล้านนะ!

ใครมันจะให้รถคันละเป็นล้านกัน! เธอคิดว่าเงินล้านมันแค่กระดาษหรือไง

หลังจากโจวจวี่ตกตะลึงก็ดึงสติกลับมาอย่างเร็ว ในดวงตาปรากฏความคิดเลวทรามขึ้นมา ‘ฉันเข้าใจแล้ว’

“เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว! ที่แท้คุณหมอซูก็มีแฟนรวยนี่เอง! ว้าว ๆ นับถือ ๆ ! จริง ๆ แล้วคุณหมอซูก็เป็นคนหล่อแล้วก็ขาวมากด้วย!”

ซูอี้เซิน “…” นี่กำลังว่าเราไอ้หน้าอ่อนใช่ไหมเนี่ย

ซู่เป่า “…” คุณลุงคนนี้สมองมีปัญหาหรือเปล่าเนี่ย

เจ้าตัวเล็กพึมพำ “บอกว่าคุณลุงเป็นกบ คุณลุงก็ดันเป็นกบจริง ๆ ด้วย...”

โจวจวี่รับมาอย่างไม่ใส่ใจ มองตัวเลขยอดเงินคงเหลือ...สองสามล้าน

ฮ่า ๆ ทำได้เหมือนจริงมากเลย

ตอนนี้ของเล่นของเด็กทำได้เหมือนจริงขนาดนี้เลยเหรอ

โจวจวี่พลิกด้านหลังโทรศัพท์ ทันใดนั้นก็ตกตะลึง

นี่มันโทรศัพท์ของจริงนี่

ทำไมโลโก้นี้มันคุ้นตาจัง...ใบหน้าโจวจวี่เต็มไปด้วยความสงสัย จึงรีบกลับไปดูยอดเงินคงเหลือของซู่เป่าอีกครั้ง กดย้อนกลับอย่างไม่หายคาใจ

กลับไปที่ห้องแชท ก็มีแชทชื่อว่า ‘คุณยาย’ ส่งข้อความเสียงมาพอดี

โจวจวี่ก็เผลอกดเปิด

ซู่เป่าก็คว้าโทรศัพท์กลับมา “เปิดดูข้อความของคนอื่นมั่วไม่มีมารยาทนะ คุณลุงน่าจะแก่มากแล้ว ก็อาจจะเลอะเลือนลืมสิ่งที่แม่ของคุณลุงเคยสอนตอนเด็กไปแล้ว”

โจวจวี่ “…”

เขารู้สึกอึดอัดใจ!

เด็กน้อยคนหนึ่งมีเงินถึงสองสามล้านเลยเหรอ

โจวจวี่ถาม “เธอเอาเงินมากมายขนาดนี้มาจากไหน” พร้อมกับแอบถ่ายรูปโทรศัพท์ของซู่เป่าไปด้วย แล้วก็ลองค้นหา...

พอเห็นผลลัพธ์การค้นหาเท่านั้นแหละ อ้าปากกรามแทบค้างเลย

โทรศัพท์ในมือซู่เป่าที่คล้ายกับของเล่น คาดไม่ถึงว่าราคาตั้งล้านกว่า!

โจวจวี่ตะลึงจนเงิบไปเลย

ซู่เป่าก็บอกว่าเงินพวกนี้เป็นเงินตอนที่พวกพี่ชายให้ตอนปลอบเธอ

รถราคาหนึ่งล้าน โทรศัพท์ราคาหนึ่งล้าน เด็กเล็ก ๆ คนหนึ่งก็มีเงินสองสามล้าน...

โจวจวี่อิจฉาจนตาร้อน

โอ้พระเจ้า คนรวยนี่มันไม่เอาถ่านจริง ๆ !

เด็กน้อยคนหนึ่งก็มีเงินตั้งหลายล้าน เด็กน้อยมันจะไปเข้าใจอะไร เงินหลายล้านนี้ทำไมไม่เป็นของเขานะ