ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 364

ซู่เป่ากับซูเหอเวิ่นสุมหัวกันอยู่หน้าคอมดูภาพกล้องวงจรปิด

คุณนายซูก็อดไม่ได้ที่จะมาร่วมด้วย

สุดท้ายเห็นเสี่ยวอู่ที่กำลังแกล้งกระดิ่ง อาศัยจังหวะที่กระดิ่งไม่ระวังแล้วเอากรงเล็บเหยียบไปที่หัว แล้วไปเกาะอยู่บนต้นไม้ด้วยความยั่วยุ ส่วนแมวก็โจมตีกลับ โมโหจนกระดิ่งถึงกับกระโดดขึ้นไปแต่มันก็บินขึ้นไปทันที

แล้วมาแกล้งทำเป็นฟุ้งซ่านบนสนามหญ้า แล้วกระดิ่งก็รีบกระโดดขึ้นไป ส่วนมันก็หัวเราะเยาะฮ่าๆ ‘นึกไม่ถึงล่ะสิ ว่าข้าบินได้!’

สุดท้ายกระดิ่งก็พุ่งไปชนพุ่มไม้เข้า…

ซู่เป่ากับซูเหอเวิ่นตะลึงจนพูดไม่ออก

คุณนายซู “…” งง

ซูเหอเวิ่นมองไปที่เสี่ยวอู่ ：นี่มันนกที่ไอคิวสูงชัดๆ

ซู่เป่าและพี่ชาย ：เสี่ยวอู่นี่เชื่อไม่ได้จริงๆ…

ซู่เป่ายืนขึ้นมา สายตาดุอย่างกับมีดที่แหลมคมตะโกน “เสี่ยวอู่!”

เสี่ยวอู่บินหนีไปนานแล้ว

มีแต่กระดิ่งที่นั่งทำหน้าน้อยใจอยู่ข้างๆ ซู่เป่า ดูน่าสงสารมาก

ซู่เป่าอุ้มมันขึ้นมาปลอบใจ “ฉันเข้าใจแกผิดเอง! เสี่ยวอู่นี่ร้ายจริงๆ รังแกคนอื่น คราวหน้าพวกเราจะไม่ไปเล่นกับมันแล้ว”

คราวหน้าตอนไปจับผีต้องโยนเสี่ยวอู่ออกไปสักครั้ง คอยดูเหอะ เชอะ

กระดิ่ง “คิกคิก”

บนต้นไม้ เสี่ยวอู่เห็นกระดิ่งอ้อนซู่เป่าอย่างไร้ยางอาย พอเห็นว่ามันกำลังแอบดูอยู่ยังจะจ้องมาที่มันด้วยความยั่วยุอีก

เสี่ยวอู่ “…”

ไอ้แมวการละคร!

ไอ้ตอแหล

ไอ้บัวขาวเจ้าเล่ห์

เสี่ยวอู่โกรธมากกก

**

พอพูดถึงกู้เซิ่งเสวี่ย ตอนที่เธอไปถึงโรงพยาบาลที่สี่ฟ้ายังสว่างอยู่แล้ว แต่พอหลังเธอเดินออกมาจากหอผู้ป่วยนอกแล้วเดินไปยังหอผู้ป่วยใน แล้วเดินต่อไปยังชั้นหนึ่ง

จากฟ้าสว่างกลายเป็นมึดครึ้มซะงั้น…

ไม่เห็นผีสักตัวนึงเลย!

กู้เซิ่งเสวี่ยอึ้ง เป็นไปไม่ได้ ที่โรงพยาบาลที่สี่มีไอหยินพิฆาตปกคลุมอยู่ อย่างน้อยก็ต้องมีผีร้ายหรือผีตายโหงอยู่สิ ถอยไปมองหมื่นก้าวอย่างน้อยก็น่าจะมีวิญญาณผีเร่ร่อนสิ?

แต่ทำไมกลับไม่มีอะไรเลยล่ะ?

เรื่องที่กู้เซิ่งเสวี่ยไม่รู้ก็คือ ผีร้ายและผีตายโหงในโรงพยาบาลที่สี่โดนซู่เป่าจัดการหมดแล้ว

เหลือแต่วิญญาณผีเร่ร่อน…ภายใต้ความรู้สึกของนักพรตมู่ รู้สึกว่ามันแปลกๆยังไงชอบกล

พอคนมาพวกมันก็หนี พอคนไปแล้วพวกมันค่อยกลับออกมา เมื่อกี้พวกมันทั้งนั้นที่เป็นคนไปหลอกคนอื่น แต่คราวนี้กลับตรงกันข้ามแฮะ…

นี่เลยเป็นเหตุผลที่กู้เซิ่งเสวี่ยมองเห็นไอหยินพิฆาตปกคลุมอยู่แต่กลับไม่เจอผีสักตัว

กู้เซิ่งเสวี่ยพลาดสองรอบติดกันแล้วเลยทำหน้าเซ็ง

ให้ตายสิ เธอยังแอบเห็นซู่เป่าขายเครื่องรางสีเหลืองนั้นให้ผีไปที่มุมใดมุมหนึ่ง ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจทันที——ว่าที่นี่โดนซู่เป่าจัดการหมดแล้ว!

กู้เซิ่งเสวี่ย “…”

กระอักเลือด

**

ตกกลางดึกที่โรงพยาบาลก็เงียบสงัด ไม่ว่าจะเป็นคนไข้เองหรือญาติคนไข้ก็นอนหลับกันหมด

ซูจื่อซีนอนหลับไม่สนิท ฝันเห็นว่าลุงเล็กถือมีดแล้วยิ้มยิงฟันมาให้เขา

แล้วก็ฝันถึงหมออีกคนหนึ่งถือมีดอย่างใหญ่เลยแล้วผ่าเข้ามาที่สมองเขา

หลังจากนั้นซูจื่อซีก็ตื่นขึ้นมา

ซูจื่อซีลืมตากว้าง มองไปที่เพดาน

พยาบาลกำชับไปสองประโยค หลังวัดอุณหภูมิเสร็จก็ออกไป

ในห้องกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง เสียงเอี๊ยดอ๊าดแปลกๆ ตรงประตูเมื่อกี้ก็หายไป

ซูจื่อหลินเห็นซูจื่อซีไม่ได้จะไปเข้าห้องน้ำก็เลยพูดขึ้นมาว่า “นอนต่อเถอะ”

ซูจื่อซีนอนลงอีกครั้งแต่กลับนอนไม่หลับ ตอนที่สะลึมสะลือลืมตาขึ้นมาก็พบว่าเช้าแล้ว แต่พ่อของเขาไม่อยู่ในห้อง ไม่รู้ว่าไปไหน

ตอนที่เขากำลังจะลุกจากเตียงออกไปดู ก็เห็นว่าประตูโดนผลักออกอีกแล้ว แต่รอบนี้คนที่เข้ามากลับเป็นยายแก่คนเมื่อวานนี้

“เด็กน้อย ตื่นเช้าขนาดนี้เลยเหรอ!” ยายแก่ทำหน้ายิ้มๆ กุมมืออย่างกับออกมาเดินเล่นอย่างนั้นแหละ

นอกทางเดินมีญาติคนไข้เดินผ่าน พอเห็นยายแก่ก็ทักทายเธอด้วยความสนิทสนม ดูเหมือนว่าเธอจะสนิทกับทุกคนเลย

ซูจื่อซี “…”

เงียบ

ยายแก่ยิ้ม “แค่เดินเล่นน่ะ อ่อ หลานชายฉันก็นอนอยู่โรงพยาบาลตรงโน้นนะ แล้วเด็กน้อยเป็นอะไรถึงเข้าโรงพยาบาลล่ะ?”

ซูจื่อซี “…”

เงียบ

จู่ๆ ยายแก่ก็พูดไม่ออก เด็กคนนี้นี่เล่นตัวจริงๆ จะระแวดระวังอะไรขนาดนี้?

ไม่พูดอะไรเลย

อาศัยจังหวะที่ซูจื่อซีไม่ทันระวัง ยายแก่ก็ยิ้มๆ ไปแตะที่ไหล่ของซูจื่อซีแล้วถามด้วยความเป็นห่วง “เด็กน้อย หนูชื่ออะไร? บ้านอยู่ไหน? อายุเท่าไหร่แล้ว?”

ซูจื่อซีขมวดคิ้ว ยายแก่คนนี้นี่มาตีสนิทเกินไปแล้ว เขา…

ซูจื่อซีไม่คิดอะไรมาก จู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนสมองติดบั๊ก สับสนมึนงงและภาพตรงหน้าดูเบลอๆ

แววตายายแก่สว่างวาบ มองซูจื่อซีที่สีหน้าเฉื่อยชาแล้วพยักหน้าอย่างพอใจ

ห้านาทีผ่านไป ยายแก่ก็ออกจากห้องไป

ซูจื่อซีกลับไปนั่งบนเตียงแล้วนอนลงทันที อย่างกับหุ่นยนต์ที่ตามคำสั่งแล้วหลับตาไป…