ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 363

ซู่เป่าทำหน้างง

จู่ๆ พี่เสี่ยวปาก็มา แล้วจู่ๆ พี่เสี่ยวปาก็กลับ

เอิ่มมม แปลกจัง

จริงสิ พี่เสี่ยวปาแผลหายดีหรือยัง?

ซู่เป่าเพิ่งจะนึกเรื่องนี้ออก แต่กู้เซิ่งเสวี่ยก็เดินไปไกลแล้ว เธอก็ไม่สามารถตามถามเขาได้อีก

ซู่เป่าส่ายหัว พอถูกขัดจังหวะแบบนี้ ความหนักอึ้งในใจที่แบกรับไว้จู่ๆ ก็หายไปแล้ว และในไม่ช้าก็กลับมามีความสุขไร้ความกังวลเหมือนเดิม

“พี่จื่อซี คืนนี้พี่นอนอยู่ที่นี่คนเดียวพี่กลัวหรือเปล่า?”

ซูจื่อซีตอบคำถามซู่เป่าอย่างเร็ว “เฮ่อะ พี่จะกลัวทำไม?”

ซู่เป่าพยักหน้าชื่นใจ “ดีแล้ว! ถ้างั้นพวกเรากลับก่อนนะ!”

ซูจื่อซี “…”

เขามองซู่เป่าและซูเหอเวิ่นวิ่งออกไป แล้วอีกไม่นานก็เดินตามคุณนายซูเข้ามา เสร็จแล้วก็วิ่งออกไปอีก

คุณนายซูถึงกับปวดหัว “เงียบหน่อย รอยายไปเซ็นชื่อแปปนึง เสร็จแล้วพวกเราก็กลับกัน”

ซู่เป่า “อื้มๆๆ หนูก็จะเซ็นด้วย!”

คุณนายซูหัวเราะ “หนูจะเซ็นอะไร?”

ซู่เป่ายื่นมือเล็กๆ ออกมา แล้วแกล้งเขียนบนฝ่ามือว่า “เห็นด้วยที่จะผ่าหัวพี่ซูจื่อซี”

ซูจื่อซี “……”

ซูเหอเวิ่นถึงกลั้นขำไม่ได้แล้วหัวเราะออกมา คุณนายซูก็ส่ายหัวขำด้วย

ซูเหอเหวินนั่งเงียบๆ อยู่ในห้องคนไข้

ซูจื่อซีมองหน้าเขา

แปลงจัง ไอ้พี่ชายคนนี้มาแล้วแต่ทำตัวเหมือนกับไม่มาอย่างนั้นแหละ งั้นเขาจะมาทำไม?

ซูจื่อซีมองไปที่หนังสือในมือเขา…

พอพี่ชายมาแล้วก็เอาแต่นั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆเขา กลายเป็นว่าพี่ชายมาเพื่อมาอยู่เป็นเพื่อนเขาต่างหาก

ซุจื่อซีรู้สึกประทับใจเล็กน้อย

ซูเหอเหวินพลิกหน้าหนังสือ หน้าก็ไม่เงยแล้วถามเขาว่า “ได้สติแล้วเหรอ?”

เขาไม่เคยเห็นใครที่สามารถเหม่อลอยได้ตั้งสองวัน

ปรากฏว่าหลังซูจื่อซีกลับมาจากโรงพยาบาลที่สี่ ก็เอาแต่คิดถึงแต่เรื่องฉากต่อสู้จับผีของซู่เป่า แถมในสมองยังช่วยประเมินคะแนนแต่ละทักษะต่างๆ ให้เธออีก

ตัวอย่างเช่นหล่อแกแปดทิศ คะแนนป้องกัน 1000 คะแนน（สามารถรู้ตำแหน่งผีแล้วป้องกันล่วงหน้า） คะแนนโจมตี 282 คะแนน

ค้อนทองคำม่วง คะแนนป้องกัน 1000 คะแนน（การต่อสู้ที่แข็งแกร่งก็คือการป้องกันที่ดีที่สุด），คะแนนโจมตี 1000 คะแนน

ตาข่ายจับวิญญาณ คะแนนป้องกัน 800 คะแนน คะแนนโจมตี 900 คะแนน （รอดำเนินการ）

เท่าที่ดูตอนนี้ น้องสาวยังขาดการชำระล้างและการฟื้นฟูการบาดเจ็บ（ถุงเลือด）การยกเว้น…

ตัวเลขพวกนี้ดูเหมือนจะแสดงเป็นชาร์ตที่ชัดเจนในสมองของซูจื่อซี

ชื่อ：ซู่เป่า

พลังโจมตี：800（เต็ม 10000+ สกิลอื่นยังไม่ได้แสดงออกมา ไม่สามารถประเมินได้）

อาชีพ：นักพรต（?）

พลังชีวิต：500（เต็ม1000 สามารถลดลงได้หลังจับผี）

ความเร็ว：80（เต็ม 1000 ขาสั้นเกินไปเลยช้า ปรากฏตัวด้วยความเร็วแสง）

อาวุธ：ค้อนทองคำม่วง ตาข่ายจับวิญญาณ หล่อแกแปดทิศ เครื่องรางผี

ความแม่นยำ：100%（แทบจะไม่มีอันไหนที่ไม่เข้าเป้า）

ผู้ติดตาม：ท่านอาจารย์ท่านหนึ่ง

การฟื้นคืน：…

การหลบ：…

…

ซูจื่อซีพูดคนเดียว “ความเร็วน้องสาวช้าเกินไป ถ้าต่อไปอยากอัพเกรดละก็ให้ไปอัพเกรดความเร็วหน่อย…”

ซูเหอเหวิน “…”

อ่อ สมองเขายังอยู่ในความทรงจำจับผีในโรงพยาบาลที่สี่อยู่เลย

ซูเหอเหวินจะไปรู้ได้อย่างไรว่าซูจื่อซีกำลังประเมินคะแนนในหัวอยู่ รู้แค่ว่าเขายิ่งอยู่ยิ่งช้าลงเรื่อยๆ ปกติก็ยังโอเค แต่พอเกิดเรื่องตอนนั้นขึ้น กว่าจะได้สติก็ตั้งสองวัน

ว่าแล้วยังไงก็ต้องผ่าสมองแล้วเอาเลือดที่คั่งอยู่ในสมองออกมาให้หมด ไม่อย่างนั้นถ้าเกิดวันไหนโดนหมากัดก็คงยืนโง่ๆ อยู่ตรงนั้นเป็นครึ่งวัน

ซูเหอเหวินพับหนังสือ เอ่ยเบาๆว่า “พี่กลับก่อนนะ”

ซูจื่อซี “…”

อ้าว ไม่ใช่ว่าเขาจะมาอยู่เป็นเพื่อนหรอกเหรอ???

เสี่ยวอู่ตอบอย่างมีความสุข “ก็อยากเจอหน้าเธอไงล่ะ!”

จี้ฉาง “…”

คุณนายซู “…”

ซูเหอเหวิน ซูเหอเวิ่น”…”

เจ้าแมวเหมียว “…”

คิดว่าพูดได้แล้วจะทำเก่งเหรอ!

ทำไมแกไม่พูดเรื่องที่แกมารังแกฉันล่ะ!

เสี่ยวอู่ก็เริ่มพูดจริงๆ “วันนี้เหล่าลิ่วมันมาไล่จับฉันอีกแล้ว!”

เหล่า กระดิ่ง เหมียว ลิ่ว “…”

พูดได้นี่มันดีจริงๆ

กระดิ่งโมโหจนกระโดดขึ้นมา อยากจะเอาอุ้งเท้าไปตบไอ้นกนี่ให้ตายซะ

แต่โดนซุ่เป่าห้ามไว้ “เอ๊ะ เคยบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่ารังแกคนอื่น!”

กระดิ่งโมโห： มันไม่ใช่คน มันเป็นหมา!!

เสี่ยวอู่ได้ใจ ส่วนคุณปู่เต่าก็กำลังคลานอยู่ที่บันไดชั้นสอง ในปากกำลังเคี้ยวกุ้งอยู่ ท่าทางช้ามาก

ขอบคุฯเหล่าลิ่วที่ทำให้ชีวิตคุณปู่เต่าสงบขึ้นเยอะเลย

เหล่าลิ่วหรือกระดิ่งไม่ยอม มันรีบกระโดดขึ้นราวบันไดแล้วไปกัดกล้องตัวหนึ่งที่อยู่บนผนังมา

“เหมียว!” มันคาบกล้องไว้แล้วไม่ยอมลงมา

ซูเหอเวิ่นแปลกใจ “มันจะคาบกล้องมาทำไม…ในนี้มีเรื่องอะไรที่คับข้องใจต่อกันหรือเปล่าเนี่ย อย่าบอกนะว่าเสี่ยวอู่เป็นคนรังแกน่ะ??”

ไม่ เป็นไปไม่ได้ เมื่อวานเสี่ยวอู่ยังโดนเจ้าแมวเหมียววิ่งไล่จนขี้ไหลออกมาเลยนะ

ซู่เป่าก็สงสัยเหมือนกัน “พี่ชาย เราสามารถดูกล้องวงจรปิดได้ไหมคะ?”

ซูเหอเวิ่น “ได้อยู่แล้ว สำหรับพี่เรื่องพวกนี้ง่ายมาก!”

เสี่ยวเหอเวิ่นรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบน แล้วเอาคอมลงมา

เสี่ยวอู่ที่เพิ่งจะได้ใจถึงกับอึ้ง ปีกที่กางไว้ถึงกับลืมหุบ…

“ก้าก…ฝนตกแล้ว รีบไปเก็บเสื้อผ้าเร็ว!” เสี่ยวอู่รีบกระพือปีกแล้วบินหนีออกไป…