ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 389

คืนมืดลมแรง

คืนนี้ ไม่รู้ว่ามีคนเท่าไรกำลังแอบทำเรื่องอย่างลับๆ มากน้อยเพียงใด

กู้เซิ่งเสวี่ยฉวยโอกาสยามค่ำคืนตอนที่สวนสนุกปิด แอบย่องเข้าไปในบ้านผีสิงเงียบๆ เธอขมวดคิ้วมองไปรอบๆ

ไม่มีแล้วเหรอ

ไม่มีอีกแล้ว

กู้เซิ่งเสวี่ยอดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่น วิ่งเต้นอยู่นานสองนาน ก็จับวิญญาณพยาบาทในตึกร้างสร้างไม่เสร็จเป่ยหูได้สองตน

ไปโรงพยาบาลที่สี่ โรงพยาบาลที่สี่ก็ว่างเปล่า

มาบ้านผีสิง บ้านผีสิงก็ไม่มีอะไรเลย

นับตั้งแต่เธอเกิดมาก็ไม่เหมือนกับเด็กทั่วไป เด็กคนอื่นยังดื่มนมฉี่รดกางเกงอึในผ้าอ้อม เธอก็เริ่มเข้าใจบางเรื่องอย่างงงๆ แล้ว

ตอนสามขวบเคยวาดฝันไว้ฉากหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าตัวเองอยากจับผีในโลกมนุษย์ ก่อนอายุสิบแปดอยากรวบรวมน้ำตาทั้งหมดบนโลกมนุษย์เอาไว้ น้ำตาที่มาจากความนึกเสียใจ ความเคียดแค้น ความเสียใจ การปล่อยวาง ความเจ็บปวด...

น้ำตาของทุกชีวิตและทุกความตายล้วนแตกต่างกัน

จนถึงตอนนี้ เธอรวบรวมน้ำตาแห่งความนึกเสียใจและความเคียดแค้นได้สองชนิด จากนั้นก็เริ่มวงจรอย่างไม่มีที่สิ้นสุด หากจับผีไม่ได้ ก็จับได้ผีที่ไม่มีน้ำตา

ด้วยความคืบหน้านี้ เธอยังจะบรรลุเป้าเคพีไอได้อีกเหรอ!

มองบ้านผีสิงที่ว่างเปล่า กู้เซิ่งเสวี่ยก็มีความรู้สึกโมโหจนอยากจะร้องไห้อย่างหนึ่ง เธออดไม่ได้ที่จะเตะออกไปทีหนึ่ง จนทำให้เครื่องมือชิ้นหนึ่งกระเด็นไปอีกฝั่ง

“โมโหจะตายอยู่แล้ว!” เธอจะเผยอารมณ์ออกมาเฉพาะตอนที่ไม่มีใครอยู่เท่านั้น

ขณะนี้เอง จู่ๆ ในบ้านผีสิงอันมืดสลัวก็มีเสียงฟิ้วออกมาเสียงหนึ่ง เงาคนสายหนึ่งข้ามผ่านไปด้วยความเร็ว!

“ใครน่ะ!” กู้เซิ่งเสวี่ยจ้องไปที่หลังเสาต้นหนึ่งอย่างระมัดระวัง เธอขนลุกซู่ไปทั้งตัว หูเองก็กางออกเช่นกัน

“หึๆๆ...” เสียงอันทุ้มต่ำเสียงหนึ่งดังขึ้นมาท่ามกลางความมืด “เจ้าหนูน้อยที่น่าสนใจ พรสวรรค์ที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด?”

กู้เซิ่งเสวี่ยเสียวสันหลังวาบ เธอหันหน้ามองไปทางที่เสียงแว่วมาอย่างแรง

ในขณะนี้เอง เธอรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจ ราวกับมีบางอย่างทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจ

“...” กู้เซิ่งเสวี่ยร้องอู้อี้ขึ้นมาเสียงหนึ่ง ทันใดนั้นก็เหงื่อแตกไหลออกมา

เสียงนั้นลอยไปลอยมาอยู่ไม่เป็นที่ มันเปลี่ยนที่อีกแล้ว “ใช่แล้วๆ ต้นกล้าที่ดี มาเป็นศิษย์ของฉันเป็นยังไง”

ใบหน้าน้อยๆ ของกู้เซิ่งเสวี่ยบึ้งตึง เธอพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ฉันไม่คำนับอาจารย์ไร้ชื่อ แกเป็นใคร!”

คนนั้นเปลี่ยนที่อีกแล้ว เขาหัวเราะฮ่าๆ เสียงดัง

หัวเราะเสร็จก็เปลี่ยนทิศทางอีกครั้ง “ฉลาดทีเดียวนี่ ยังคิดถามว่าฉันเป็นใคร แต่น่าเสียดายเด็กยังไงก็ยังเป็นเด็กอยู่วันยังค่ำ จะฉลาดอีกสักแค่ไหน ต่อหน้าผู้ใหญ่ก็มีปัญญาน้อยนิดอยู่ดี”

กู้เซิ่งเสวี่ย “...”

สุดท้ายเสียงนั้นก็เปลี่ยนทิศทางอีกครั้ง “ให้เวลาเธอสิบสองชั้วโมง ยันต์คาถาที่หัวใจของเธอบนโลกใบนี้นอกจากฉันก็ไม่มีใครแก้ได้ ถ้าไม่เป็นศิษย์ฉันต่อชีวิตให้ฉัน ก็ต้องตายสถานเดียว...”

“ฉันไม่เห็นต้นกล้าที่ดีขนาดนี้ แต่ฉันกลับไม่ได้ใช้ประโยชน์”

เสียงของคนคนนั้นค่อยๆ ไกลออกไป สุดท้ายก็หายไป

กู้เซิ่งเสวี่ยใช้มือกุมหน้าอกเอาไว้ ความเจ็บปวดที่ราวเข็มแทงเล็กน้อยเมื่อครู่ ตอนนี้ราวกับเป็นแผลที่ถูกแผดเผา ทั้งเจ็บทั้งแสบ

“ไอ้ชั่วเอ้ย...!” กู้เซิ่งเสวี่ยกัดฟัน อดกลั้นต่อความเจ็บปวดแล้วจากไปอย่างรวดเร็ว

เดินบนถนนยามค่ำคืนมักจะเห็นผีอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ ด้วย แต่ก่อนหน้านี้ที่เคยเจอล้วนเป็นผีจริงๆ แต่ตรงหน้านี้คือคน

บางครั้ง คนก็น่ากลัวยิ่งกว่าผีเสียอีก

ประตูสวนสนุก

ลูกศิษย์พูดขึ้นด้วยความเคารพ “อาจารย์พูดถูกแล้วครับ เธออยากได้ประเภทที่แปะบนตัวฝ่ายชาย แล้วให้ฝ่ายชายรักเธอตั้งแต่แรกเห็น รักจนไม่ลืมหูลืมตาประเภทนั้น”

ชายหนุ่มทำสีหน้าเบื่อหน่าย รายการเล็กๆ แบบนี้ เขาไม่ชอบรับ

ลูกศิษย์พูดขึ้นอีกว่า “เธอจ่ายมาห้าแสน บอกว่าเป็นเงินออมทั้งหมดที่ตัวเองมีแล้ว...”

ชายหนุ่มดื่มชาคำหนึ่ง แล้วหลับตาพิงไปบนโซฟานุ่มอย่างสบาย เกือบจะหลับแล้วถึงพูดขึ้นว่า “ช่างเถอะ ให้เธอไปเถอะ”

ถึงเงินจะน้อยแต่ก็ยังเป็นเงิน

ตอนนี้เขามีเงินมากมายขนาดนี้ จะกินจะดื่มหรือใส่เสื้อผ้าก็มีคนคอยปรนนิบัติ นั่นก็เป็นการทำเงินเล็กน้อยเหมือนกันไม่ใช่เหรอ

ลูกศิษย์รับยันต์ไปแผ่นหนึ่ง ก่อนจะแสดงความเคารพแล้วถอยหลังออกมา

นอกห้อง หญิงสาวหน้าตาไม่เลวเลยทีเดียวคนหนึ่งนั่งคุกเข่ามาครึ่งค่อนวันแล้ว เธอคุกเข่าตั้งแต่ฟ้าเริ่มมืดยันดึกดื่น เธอใกล้จะยันเข่าไม่ไหวแล้ว

ขณะนี้เองชายหนุ่มที่ต้อนรับเธอก็เดินออกมา และส่งยันต์แผ่นหนึ่งให้กับเธอ “คุณโชคดีมากครับ อาจารย์ของผมกลับมาพอดี”

“เก็บเอาไว้ให้ดีนะครับ ฉวยโอกาสแปะไว้บนตัวเขาในตอนที่อีกฝ่ายไม่ทันได้ตั้งตัวก็เรียบร้อยแล้ว ยันต์ที่อาจารย์ของผมวาดยอดเยี่ยมมากๆ หลังล็อกคนคนหนึ่งแล้วก็จะเผาเพื่อซ่อนตัวโดยอัตโนมัติ”

หญิงสาวรับมาด้วยความเคารพ เธอทั้งประหลาดใจและดีใจไปในคราวเดียวกัน “แล้วฉันต้องทำอะไรไหมคะ”

เธอเห็นท่าทางไม่ค่อยอยากจะพูดของชายหนุ่ม แต่ก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่ายังมีอะไรที่ยังไม่ได้บอก

หญิงสาวกันฟัน ถอดสร้อยข้อมือทองคำของตัวเองออกมา “ท่านอาจารย์ ด้วยความเคารพ อย่ารังเกียจกันเลยนะคะ...”

เธอใกล้จะกระอักเลือดแล้ว เงินเก็บห้าแสนถูกใช้ออกไป ตอนนี้สร้อยข้อมือทองคำยังหายไปอีก

แต่ก็ไม่เป็นไร พรุ่งนี้เธอจะไปคฤหาสน์ตระกูลซู...

ขอแค่สำเร็จ ของแค่นี้ มันก็แค่ละอองฝน!