ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 396

ซู่เป่าจ้องคุณปู่เต่าและพูดว่า “คุณพ่อคะ คนคนนั้นเพิ่งกลับมาจากทางตะวันออกเฉียงใต้เมื่อไม่นานมานี้ เขาร่ำรวยมากๆ ทั้งสูงทั้งผอม... อืม อายุน่าจะใกล้เคียงกับอาเนี่ยค่ะ”

กองเชียร์ซูเหอเวิ่น “ว้าว แค่นี้ก็ทำนายได้เหรอ”

ซูเยว่เฟยคิดในใจว่ามันลึกลับเกินไป ค่อนข้างเหลือเชื่อ...

แต่อาจจะไม่แม่นก็ได้ เมื่อสักครู่ซู่เป่าก็บอกเองว่าไม่ค่อยแม่นยำ...

แต่มู่กุยฝานเชื่อโดยสนิทใจ “เข้าใจแล้ว พ่อค้ารวยที่เพิ่งกลับมาจากหมิ่นหนาน อายุประมาณสี่สิบปี รูปร่างสูงผอม”

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมากดสองสามครั้ง

ซูเหอเวิ่นมึนงง ทำไมถึงรู้ว่ากลับมาจากหมิ่นหนาน

ซู่เป่าพูดอีกว่า “บ้านของเขาตั้งอยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือ บ้านหลังใหญ่โตมาก เลขที่บ้านมีเลขแปด”

มู่กุยฝาน “ชุมชนอวี้หลง บ้านเลขที่แปดxxx...”

ซูเหอเวิ่น “???”

ทำไมถึงรู้อีกว่าอยู่อ่าวอวี้หลง

ซู่เป่าพูดต่ออีกว่า “ชื่อของเขามีคำว่าเอ้อตัว”

มู่กุยฝาน “เอ้อตงเฉิน... เจอแล้ว เฉินชางอวี๋”

เขาหันโทรศัพท์มา แล้วหน้าจอก็ปรากฏภาพชายหน้าตาหล่อเหลา รูปร่างสูงผอม อายุราวๆ สี่สิบปี

ดวงตาของซู่เป่าเป็นประกายและยกย่องเหมือนเคย “คุณพ่อเก่งมากค่ะ เยี่ยมมากลูกพี่ ตะลึงเลย”

มู่กุยฝานอดขำไม่ได้ จากนั้นบีบแก้มนุ่มๆ ของเธอ “ซู่เป่า ต่างหากที่เก่ง”

ซู่เป่าส่ายหน้า “คุณพ่อต่างหากที่เก่ง”

ชมกันไปชมกันมา

ซูเหอเวิ่นจ้องนาฬิกาข้อมือ

หนึ่ง สอง... สาม

ไม่ถึงสามนาที

ก็ทำได้แล้วเหรอ

ซูเหอเวิ่นตกตะลึง

ในเวลานี้คุณปู่เต่าที่ทำภารกิจเสร็จแล้วกำลังยืดหัวมองหาเนื้อกุ้งของเขาไปรอบๆ

ซูเยว่เฟยหยิบเนื้อกุ้งชิ้นนั้นขึ้นมาอย่างเงียบๆ แล้วป้อนใส่ปากเขา

“ทำได้ยัง...” ซูเหอเวิ่นยังไม่ได้สติกลับมา

มู่กุยฝานเก็บโทรศัพท์พร้อมพูดว่า “ทายดูสิ”

ซูเหอเวิ่น “...อาทายซิว่าผมจะทายไหม”

มู่กุยฝานกำลังคิดแผนการจับกุมจึงพูดอย่างขอไปทีว่า “นายทายซิว่าฉันจะทายว่านายทายหรือไม่ทาย”

ซูเหอเวิ่นหมดคำพูดในทันที

มู่กุยฝานมองมาทางซู่เป่าพร้อมพูดว่า “ซู่เป่า หนูอยู่บ้านนะ ห้ามไปไหน พ่อจะไปดวลกับคนคนนั้น”

สัญชาตญาณของเขาบอกว่าคนคนนั้นยากที่จะต่อกรด้วยและสายตาของเขาก็เย็นชาราวกับเป็นผู้ร้าย

มู่กุยฝานพูดอีกว่า “พ่อจะเรียกลุงคนหนึ่งมาคอยดูแลหนูนะ”

ซู่เป่าพูดอย่างเชื่อฟังว่า “ค่ะ คุณพ่อระวังตัวด้วยนะคะ”

เธอพูดจบแล้ว แต่ก็ยังไม่วางใจจึงวิ่งไปที่ด้านหน้าโต๊ะของตัวเองแล้วเปิดลิ้นชักออก จากนั้นหยิบยันต์เหลืองสองปึกออกมา

ในเวลานี้กู้เซิ่งเสวี่ยกำลังนอนอยู่ในบ้านและรู้สึกร้อนไปทั้งตัว

เธอลองทำทุกวิถีทาง แม้กระทั่งใช้มีดกรีดอย่างโหดเหี้ยมก็ไม่สามารถเอายันต์ออกจากอกได้

ทำยังไงดี เธอจะตายแบบนี้เหรอ

ในขณะนั้นเองเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นและมีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากปลายสาย “โอ้ๆ เจ้าเด็กน้อย พิจารณาไปถึงไหนแล้ว”

กู้เซิ่งเสวี่ยกัดฟัน “เลวทรามต่ำช้า”

อีกฝ่ายหัวเราะเยาะและพูดอย่างเฉยเมยว่า “ชนะเป็นเจ้า แพ้เป็นโจร ตั้งแต่สมัยโบราณมามีจักรพรรดิกี่องค์ที่ไม่ต่ำทราม ความอดทนของฉันมีจำกัด ถ้าเธอคิดดีแล้ว ฉันก็จะให้โอกาสเธอติดตามฉัน”

กู้เซิ่งเสวี่ยเจ็บปวดจนเม็ดเหงื่อออกเต็มหน้าผาก แต่ใบหน้าน้อยๆ ยังคงเย็นชา “ฉันคิดดีแล้ว”

อีกด้าน เฉินชางอวี๋เผยรอยยิ้มดูถูกและพูดอย่างเฉยเมยว่า “ควรคุกเข่าก้มหัวแต่แรก ทำไมจะต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้”

จากนั้นกู้เซิ่งเสวี่ยส่งเสียงถุย “ถึงตาย ฉันก็ไม่มีทางคำนับคนชั่วช้าสามานย์เป็นอาจารย์”

เฉินชางอวี๋ขมวดคิ้วและพูดอย่างเย็นชาว่า “ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี”

ตอนเขากำลังจะกดวางสาย แต่นึกไม่ถึงว่าเธอจะวางสายไปก่อน เฉินชางอวี๋โกรธจัดในทันทีและดวงตาก็เต็มไปด้วยความเย็นชา

“ฉันจะคอยดูว่าเธอจะปากแข็งไปถึงเมื่อไหร่”

เฉินชางอวี๋ที่เจ้าคิดเจ้าแค้นหยิบยันต์แผ่นหนึ่งออกมาในทันที จากนั้นร่ายคาถาสองสามประโยคแล้วเป่าปูดและตอกมันเข้ากับผนัง

เขาต้องการทำให้กู้เซิ่งเสวี่ยตายอย่างเจ็บปวดทรมานเพราะกล้าวางสายเขา

“ไป เอากล้องไปอัดวิดีโอภาพที่กู้เซิ่งเสวี่ยตายอย่างทุกข์ทรมานมาให้ฉัน” เฉินชางอวี๋ตะโกนเรียกลูกศิษย์คนหนึ่ง

ลูกศิษย์ขานรับอย่างรวดเร็วและจากไป

อีกด้าน กู้เซิ่งเสวี่ยเพิ่งวางสายไม่นาน ทันใดนั้นก็กระอักเลือดสีแดงสดออกมาเต็มปากและรู้สึกเหมือนมีคนตอกตะปูเข้าที่หัวใจอย่างแรง เจ็บปวดจนเธอหน้ามืดและสลบไป...