ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 397

กู้เซิ่งเสวี่ยสลบอยู่ในบ้านและไม่มีคนพบเห็น เวลาผ่านไปแต่ละวิแต่ละนาทีและใกล้ครบสิบสองชั่วโมงเข้าไปทุกที...

เฉินชางอวี๋เรียกลูกศิษย์ให้ไปตามหากู้เซิ่งเสวี่ย เขารู้ข้อมูลส่วนตัวของกู้เซิ่งเสวี่ยจากการทำนายและตรวจสอบก่อนที่เขาจะกลับมา

“เฮ่อ ก็แค่เด็กคนหนึ่ง...”

พอนึกถึงเด็กอายุเพียงหกเจ็ดขวบกล้าไม่ไว้หน้าเขา เฉินชางอวี๋ก็ยิ่งไม่พอใจมากขึ้น

เขานั่งลงและล้างมือจนสะอาด จากนั้นหยิบหล่อแกแปดทิศที่ตัวเองทำด้วยวัสดุพิเศษออกมาเพื่อทำนาย เพราะอยากรู้ว่าครั้งนี้กู้เซิ่งเสวี่ยจะตายหรือไม่

ปฏิเสธคำนับอาจารย์งั้นก็ต้องตาย

แต่ถ้าไม่ตายก็ต้องยอมศิโรราบก่อนตายและเขาก็ชอบดูท่าทีของพวกหัวแข็งยอมขอร้องเขาในท้ายที่สุด

เฉินชางอวี๋วางหล่อแกแปดทิศลง ในขณะนั้นเองก็พลันมีเสียงเปรี๊ยงดังขึ้นเบาๆ จากนั้นมีรอยแตกอย่างอธิบายไม่ได้

เขาตกใจจนหน้าเปลี่ยนสี

เฉินชางอวี๋รีบนับนิ้วมือ จากนั้นทำนายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทันใดนั้นเขาก็อุทานขึ้นในใจว่าแย่แล้ว

เขาไม่สนใจแล้วว่ากู้เซิ่งเสวี่ยจะตายหรือไม่ตาย

เขาทำนายได้ว่าวันนี้ตัวเองจะมีเคราะห์ ถ้าหนีไม่พ้นคนที่ตายต้องเป็นเขา

เฉินชางอวี๋ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งไปที่โรงรถราวกับกำลังหนีเอาชีวิตรอด จากนั้นขับรถหนีไป

เขาไม่เพียงแค่วิ่ง แต่ยังเปลี่ยนรถหลังจากวิ่งมาถึงด้านนอก เปลี่ยนรถแล้วก็เปลี่ยนไปนั่งรถไฟฟ้า แล้วใช้ความเร็วที่สุดรีบไปสนามบิน จากนั้นนั่งเครื่องบินไฟล์ที่เร็วที่สุดไปต่างประเทศ

ความเร็วนั้นราวกับหนูที่วิ่งหนีอย่างแตกตื่น หายไปในชั่วพริบตาจริงๆ

มู่กุยฝานก็ลงมืออย่างรวดเร็วเช่นกัน ตั้งแต่หาตัวเฉินชางอวี๋จนเข้าล้อมบ้านของเขาและรีบสืบเบาะแสของเขาทันทีหลังจากที่รู้ว่าเขาหนี แต่ก็ยังช้าไปก้าวหนึ่ง

มู่กุยฝานมองดูเครื่องบินที่บินขึ้นไปบนฟ้าด้วยสีหน้าเย็นชาเป็นที่สุด

ปืนใหญ่อิตาลีของเขาล่ะ

ถ้าไม่ใช่เพราะมีผู้โดยสารคนอื่นๆ อยู่บนเครื่องบิน เขาคงจะระเบิดเครื่องบินตกจริงๆ ...

“ไปตรวจสอบดูว่าเครื่องบินลำนี้บินไปที่ไหน” สีหน้าของมู่กุยฝานเย็นชา

ในเวลานี้ว่านเทายังไม่ได้สติกลับมา เขาคิดว่ามีผู้ใหญ่ระดับสูงอยู่บนเครื่องบิน...

“เจอแล้วครับ กำลังบินไปเหนี่ยวเฉิง”

มู่กุยฝานพูดว่า “สั่งลูกน้องที่นั่นให้รวมตัว รอให้คนคนนี้ลงจากเครื่องบินแล้วรีบจับเขาทันที”

เขาสัญญากับลูกรักว่าจะจับเฉินชางอวี๋ให้ได้ แต่เขากลับทำพลาด

มู่กุยฝานจำไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายที่เขาทำพลาดคือเมื่อไหร่

คนคนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ

บนเครื่องบิน

เฉินชางอวี๋ยังคงตื่นตระหนกตกใจอยู่

แม้ว่าเหล่าลูกศิษย์ของเขาจะมองว่าเขาเป็นเหมือนพระเจ้าและทุกคนในแต่ละวงการต่างก็เรียกเขาอาจารย์เฉินด้วยความเคารพ

แต่เฉินชางอวี๋กลัวตายมากจริงๆ และด้วยเหตุนี้จึงใช้ชีวิตอย่างระมัดระวัง

“อยู่บนเครื่องบินน่าจะไม่เป็นไรแล้ว”

ไม่รู้ว่าไปยั่วยุใครเข้า ถึงได้เก่งกาจขนาดนี้

แต่ทว่าถึงเก่งกาจแค่ไหนก็จำกัดอยู่แค่ประเทศหลงเท่านั้น

เป็นไปไม่ได้ที่คนคนนั้นจะเก่งกาจจนถึงต่างประเทศและสามารถจับเขาได้จากระยะไกล

เฉินชางอวี๋ที่สงบลงแล้วนึกถึงภาพที่ตัวเองวิ่งหนีอย่างแตกตื่นเมื่อสักครู่ก็รู้สึกขายหน้าสุดๆ ยิ่งคิดสีหน้ายิ่งดูไม่ดี

นี่คือข้อเสียของการมีอยู่ของคนที่เก่งกว่าเขา

เธอดีใจและพุ่งเข้าไปด้วยความดีใจ “ท่านอาจารย์ หนูคิดถึงท่านอาจารย์ค่ะ”

จี้ฉางยุ่งอยู่กับการวิ่งเต้นเป็นเวลานานและจิตใจก็อ่อนล้า แต่พอถูกเจ้าแก้มก้อนพุ่งเข้ามาแบบนี้ความเหนื่อยล้าในหัวใจก็หายไปทันที

“คิดถึงอาจารย์เหรอ” เขายิ้มอย่างเอาอกเอาใจ “แน่ใจนะว่าไม่ได้มีเรื่องขอให้อาจารย์ช่วย”

เขาแค่พูดเล่น แต่นึกไม่ถึงว่าซู่เป่าจะก้มหน้าลงและพูดอย่างเขินอายว่า “อืม... มีเรื่องขอให้อาจารย์ช่วย”

จี้ฉาง “...”

ความอบอุ่นและชื่นใจอยู่ต่อไปอีกสามวินาทีไม่ได้เหรอ

เขารู้สึกตลกและจนใจแล้วถามว่า “มีเรื่องอะไรรึ”

ซู่เป่าเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้ จากนั้นหยิบแก้วที่ใส่หนังของหุ่นกระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะมา

จี้ฉางยื่นมือและใช้สองนิ้วคีบหนังของหุ่นกระดาษ จากนั้นหรี่ตาลงเล็กน้อยและในแววตาก็ปรากฏความหนักแน่น

“หนังวิญญาณ” เขาพูด “คนคนนี้... มีกึ๋นจริงๆ”

ซู่เป่าได้ยินคำว่ากึ๋นอีกครั้ง

ครั้งนี้เธอแปลกใจจริงๆ สรุปว่าคำว่ากึ๋นคืออะไร มีพลังขนาดนั้นเลยเหรอ

เธอถามว่า “หนังวิญญาณคืออะไรกันแน่คะ”

จี้ฉางพูด “ปกติหุ่นกระดาษ จะเอาไว้เซ่นไหว้คนตาย ใช้สำหรับคนตาย”

“ในทางกลับกันหนังวิญญาณคือใช้วิญญาณของคนตายเซ่นไหว้หุ่นกระดาษ ทำให้หุ่นกระดาษกลายเป็นสิ่งที่คนสามารถใช้ได้”

“หนังวิญญาณประเภทนี้สามารถทำเรื่องต่างๆ มากมายให้เจ้าของได้ อย่างเช่นเข้าสิง ยืมโชค ยืมชีวิต แม้กระทั่งยืมร่าง”

ซู่เป่าตกตะลึง “ยืมร่างเหรอ”

จี้ฉางพูด “ตัวอย่างเช่น ครั้งนี้ลุงสามของเจ้าโดนแปะหนังวิญญาณบนตัว เมื่อเวลาผ่านไปลุงสามก็จะเปลี่ยนเป็นอีกคนโดยไม่รู้ตัว”