ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 400

เมื่อเห็นเหตุการณ์ในบ้าน จี้ฉางจึงรีบหยิบตำราออกมาด้วยความประหลาดใจ

เกิดการเปลี่ยนแปลงในหน้าที่เป็นของกู้เซิ่งเสวี่ยจริงๆ รหัสชีวิตของเธอขาดแล้วเหรอ

เป็นไปได้เหรอ ชาตินี้ของยายเมิ่งต้องตายแบบนี้เหรอ

กู้เสี่ยวปายืนอยู่หน้าโซฟาด้วยความงุนงงและมองร่างของตัวเอง

เธอตายแล้วเหรอ

ตายแบบนี้น่ะเหรอ

ความทรงจำก่อนตายปรากฏขึ้นราวกับภาพยนตร์ ไม่นานกู้เสี่ยวปาก็ย้อนดูชีวิตของตัวเองจนจบ

ตอนสามขวบจับผีอย่างไม่มีความรู้ ถูกผีหลอกจนหน้าซีดเผือก แต่ก็ดื้อดึงไม่ยอมแพ้

เธอล้มลุกคลุกคลานและไม่มีใครสอน มีเพียงภารกิจที่อธิบายไม่ได้เท่านั้นที่ผลักดันเธอไปข้างหน้า

เธอใช้เวลาสองปีในการฝึกฝนภูมิคุ้มกันต่อผีและไม่กลัวอีกต่อไป

เมื่อคลำมาถูกทางแล้ว ปรากฏว่าเพิ่งผ่านไปหนึ่งปี เธอก็ตาย...

สีหน้าของกู้เสี่ยวปาเปลี่ยนไปทันทีหลังจากย้อนดูชีวิตของตัวเองจบและความทรงจำแปลกๆ บางอย่างก็หลั่งไหลเข้ามาในหัวของเธอ เธอขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด

บุคคลอันเป็นที่รักตายจากไปทีละคน... ถูกคนที่รักที่สุดหักหลัง... เนื้อและกระดูกของตัวเองตายก่อนวัยอันควร...

เกิดอะไรขึ้น ความทรงจำแปลกๆ นี้เป็นของใครกัน

กู้เสี่ยวปายังไม่ได้สติคืนมาทั้งหมดก็ถูกความเจ็บปวดและสิ้นหวังอย่างใหญ่หลวงรุมล้อม

ความเจ็บปวดจนใจจะขาดเหล่านั้น สิ้นหวังจนชา ชาจนร้องไห้ไม่ออก... เธอเสียใจและทุกข์ระกำมาก

กู้เสี่ยวปากรีดร้องและกุมหัว อยากจะร้องไห้แต่ร้องไม่ออก ในขณะนี้โลกของเธอมืดมิดเป็นที่สุด

และในเวลานั้นเองซู่เป่าพลันปรากฏตัวขึ้น เธอยื่นมืออกไปและออกแรงกระชากผมของเธอ

“กลับมานะ พี่เสี่ยวปา”

ซู่เป่าใช้แรงทั้งหมดที่มีกระชากผมของกู้เซิ่งเสวี่ยเพื่อดึงเธอที่กำลังจะลอยออกไปให้กลับมา

จากนั้นกดหัวของเธอแล้วยัดเธอเข้าร่างของเธออย่างเต็มแรง

“เข้าไปซะ”

เพียงเห็นเธอจับวิญญาณของกู้เสี่ยวปายัดกลับเข้าร่างอย่างเต็มแรงราวกับยัดขนมสายไหมใส่ถุง

ตรงไหนไม่เรียบ เธอก็ดึงให้เรียบ

จี้ฉางตะลึงอ้าปากตาค้าง

“ไม่มีประโยชน์หรอกซู่เป่า ถ้าโชคชะตาควรเป็นเช่นนี้จะจับวิญญาณเข้าร่างก็ไม่มีประโยชน์...”

เขายังพูดไม่จบก็เห็นซู่เป่าตบที่หน้าของกู้เสี่ยวปาสองสามที

“เฮ้ พี่เสี่ยวปา รีบตื่นสิ”ถ้าไม่ลุกขึ้นมาหนูจะกะจึกๆ พี่แล้วนะ”

“ยังจะเอาหรือไม่เอา kpi หนูเอาผีให้พี่สองสามตัวดีไหม”

ซู่เป่านั่งโยกเยกบนคอกู้เซิ่งเสวี่ย สาเหตุหลักคือนั่งทับคอแล้ววิญญาณจะไม่หลุดลอยออกไป

กู้เสี่ยวปารู้สึกว่าตัวเองถูกเขย่าจนวิงเวียน ความทรงจำแปลกๆ ในหัวไม่สามารถหลอมรวมกับความทรงจำของเธอได้และสั่นกระเพือมราวกับน้ำในทะเล

“ปล่อย... ใครต้องการเธอ... ปล่อย” กู้เสี่ยวปาเอ่ยปากอย่างยากลำบาก

เธอไออย่างรุนแรงและลืมตาขึ้นทันที

ฟื้นคืนชีพแล้ว

จี้ฉางที่กำลังจะบอกว่าให้ล้มเลิกตกตะลึงทันที

“เป็นไปไม่ได้ แบบนี้ก็ได้เหรอ คนตายแล้วไม่สามารถฟื้นคืนได้”

จี้ฉางเปิดดูตำราอีกครั้งและครั้งนี้มองเห็นชัดเจนแล้วว่าสายรหัสชีวิตของกู้เซิ่งเสวี่ยขาดเป็นสองช่วงจริงๆ แต่มีเส้นที่เล็กและบางมากๆ อยู่ตรงกลางเชื่อมโยงรหัสชีวิตทั้งสองช่วงเข้าด้วยกัน

แม่งแบบนี้ก็ได้...

จี้ฉางแสยะมุมปาก

ซู่เป่าประคองหลังของกู้เสี่ยวปาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง “พี่เสี่ยวปา โอเคไหม”

กู้เซิ่งเสวี่ยพูดไม่ออกว่ารู้สึกยังไง แต่เมื่อมองเห็นซู่เป่าแล้วดวงตาก็แดงก่ำในทันที

คุณพ่อ ช่วยด้วย

มู่กุยฝานนั่งยองๆ ข้างโซฟา จากนั้นยกคางขึ้นและเปลี่ยนบทสนทนา “หน้าอกของเธอเป็นไรไป”

แม้ว่ากู้เซิ่งเสวี่ยจะยังเป็นเด็ก แต่เขาก็ไม่ได้ยื่นมือออกไปชี้ที่หน้าอกของเธออย่างล่วงเกิน

ในเวลานี้เองทุกคนถึงพบว่ามีเลือดมีแดงที่หน้าอกของกู้เซิ่งเสวี่ย

เมื่อสักครู่ซู่เป่าวิ่งเข้ามาจากที่ไหนก็ไม่รู้ จากนั้นคว้ากู้เสี่ยวปาและพึมพำมุบมิบๆ ซึ่งทำให้ทุกคนตะลึงจริงๆ เมื่อนิติเห็นทั้งตัวกู้เซิ่งเสวี่ยเต็มไปด้วยเลือดจึงรีบโทรเรียกรถพยาบาลทันที

กู้เซิ่งเสวี่ยตกตะลึงไปชั่วครู่ จากนั้นส่งเสียงและร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด

เกิดมาหกปีกว่าไม่เคยมีน้ำตาแม้แต่หยดเดียว แต่ตอนนี้กลับไหลพรากไม่หยุด

เมื่อสักครู่ร้องไห้เพราะโศกเศร้า มองเห็นซู่เป่าแล้วก็อยากร้องไห้อย่างอธิบายไม่ถูก และตอนนี้ก็อยากร้องไห้เพราะเจ็บปวด

ซู่เป่าฟุบบนโซฟา จากนั้นมองเข้าไปใกล้ๆ และพูดว่า “อย่าขยับ”

จี้ฉางขมวดคิ้วและพูดว่า “นี่เป็นยันต์คาถาร้ายแรง ซึ่งมนุษย์สามารถควบคุมมันได้”

อีกอย่างกลิ่นไอของยันต์นี้ก็ดูคุ้นเคยมากและเหมือนกับกลิ่นไอของหนังวิญญาณ

ซู่เป่ารู้ตัวขึ้นได้ “พี่เสี่ยวปา พี่ได้พบเจอกับเฉินชางอวี๋หรือเปล่า เขาเป็นลุงวัยกลางคนรูปร่างสูงผอม”

ครั้งนี้กู้เซิ่งเสวี่ยไม่ได้แก้ไขชื่อเรียกของเธอและยอมให้ซู่เป่าเรียกเธอว่าเสี่ยวปาโดยปริยาย กู้เซิ่งเสวี่ยทั้งสะอึกสะอื้นและเบื้อนหน้าหนีราวกับรู้สึกขายหน้าที่ร้องไห้เมื่อสักครู่และพูดว่า “เจอเขาเมื่อวานนี้ เขาบอกว่าถ้าไม่คำนับเขาเป็นอาจารย์จะทำให้ฉันตายภายในสิบสองชั่วโมง”

ซู่เป่าและมู่กุยฝานสบตากันแวบหนึ่ง เฉินชางอวี๋คนนี้หน้าไหว้หลังหลอกจริงๆ แล้วยังเจ้าคิดเจ้าแค้นและโฉดชั่วอำมหิต

“ห้ามขยับนะ หนูจะดึงมันออกมา” ซู่เป่ายกขาน้อยๆ พาดบนโซฟาแล้วปีนขึ้นไปบนโซฟา

จากนั้นนั่งทับร่างของกู้เสี่ยวปาและจับเสื้อผ้าของเธอแล้วส่งเสียงซู่

กู้เสี่ยวปากุมหน้าอกของตัวเองอย่างหวาดกลัวและขัดขืนจากสัญชาตญาณ “อย่าเข้ามา”

ซู่เป่า “เชื่อฟังค่ะ อย่าขยับนะ ไม่งั้นทำเจ็บแล้วหนูไม่รับผิดชอบนะ”

ทุกคน “...”

นี่ๆๆ ฉันเป็นใคร อยู่ที่ไหน สถานการณ์ตรงหน้าคืออะไร...