ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 421

พอซู่เป่าพูดจบ ก็ยืนเขย่งเท้าหยิบบิลจากมือหมอ จากนั้นก็วิ่งไปชำระเงิน

วิ่งออกไปเพียงสองก้าวก็นึกอะไรขึ้นมาได้ แล้วกลับมาดึงกู้เสี่ยวปาไปด้วย

ดวงตาของมู่กุยฝานเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม ลูกรักของเขาเก่งมาก เดี๋ยวนี้รู้จักเถียงคนแล้ว

สมแล้วที่เป็นลูกสาวของมู่กุยฝาน

“ไปกันเถอะเจ้าหมา!” เขาจูงสุนัขจรจัดออกไป ทางโรงพยาบาลก็ได้ให้สายจูงมาใช้ชั่วคราว

เมื่อสุนัขตัวใหญ่ได้รับการช่วยเหลือก็ไม่ต้องกังวลมากนัก เมื่อชำระค่าธรรมเนียมแล้วสุนัขจรจัดจะถูกส่งไปยังศูนย์ทำความสะอาดบริเวณใกล้เคียงเพื่ออาบน้ำ จากนั้นจึงไปตรวจร่างกายทั้งหมด

แน่นอนว่าไม่มีใครสนใจไป๋ซานซาน

ไป๋ซานซานหน้าแดงตัวแข็งทื่ออยู่กับที่

คุณหมอเพียงแค่เหลือบมองเธอ จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องฉุกเฉิน

คนที่อยู่บริเวณใกล้ ๆ ต่างก็พากันซุบซิบนินทาไป๋ซานซาน

“ยัยคนนี้มองแวบแรกก็รู้แล้วว่าปลอมมาก ร้องไห้อย่างกับแม่จะตาย...แถมยังจะบริจาคเลือดตัวเองอีก!”

“ทำเป็นคนดีอยากมีซีนนู่นนี่นั่น แต่พอถึงเวลาต้องจ่ายเงินก็เปิดเผยธาตุแท้ทันที”

ถึงขนาดมีคนเยาะเย้ยว่า “บอกเองไม่ใช่เหรอว่าจะให้ทำอะไรก็ได้ กับอีแค่กู้เงินสองหมื่นก็ไม่กู้~”

ทันใดนั้นเองจอโทรทัศน์ก็ฉายโฆษณาพอดี

แอร์โฮสเตสสาวสวยร่างสูงกับชายชราอัปลักษณ์เตี้ยม่อต้อกลับมาถึงบ้าน ก่อนจะเข้าบ้าน จู่ ๆ ก็ไม่เข้า ให้ผู้ชายเช็ควงเงินใน xxx

[อะไรกัน แม้แต่ xxx คุณก็ไม่รู้จักเหรอ เราเข้ากันไม่ได้!]

ชายคนนั้นรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดดู พบว่าได้วงเงินหนึ่งแสนห้าหมื่น

แอร์โฮสเตสถึงยิ้มร่า จากนั้นผู้ชายก็เดินควงแขนเข้าบ้านไปอย่างมีความสุข

สถานการณ์และคำพูดในโฆษณานี้เหมือน ๆ กับที่ซู่เป่าพูดเมื่อกี้เลย...

และสายตาที่ทุกคนมองไป๋ซานซาน ก็ไม่ต่างกับตอนมองแอร์โฮสเตสปัญญาอ่อนในโฆษณาคนนั้น

ไป๋ซานซานรู้สึกหน้าร้อนผ่าว กระทืบเท้าอย่างไม่พอใจ ก่อนจะวิ่งหนีหัวซุกหัวซุน

โทรทัศน์ที่แขวนอยู่บนผนังในโรงพยาบาลจริง ๆ แล้วเป็นเพียงวีดิโอโฆษณา ทุกจอในโรงพยาบาลจึงเปิดเหมือนกันหมด ซู่เป่าที่กำลังต่อแถวชำระเงินก็เห็นโฆษณานี้เช่นกัน

เธอถามด้วยความสงสัย “คุณพ่อคะ โฆษณานี้มีคนเชื่อด้วยเหรอ”

แม้แต่เธอยังคิดว่าเป็นเรื่องหลอกลวง

คุณยายบอกว่าไม่มีของดีตกมาจากฟ้ามีแต่เพียงกับดัก ของฟรีไม่มีในโลก

มู่กุยฝานตอบ “คนโง่เชื่อ”

อย่าประเมินโฆษณาประเภทนี้ต่ำไป มันใช้ต้นทุนสร้างต่ำ ค่าโฆษณาก็ต่ำ ซึ่งหมายความว่าโฆษณาพวกนี้สามารถเผยแพร่ไปได้ทั่วทุกสารทิศเลย

โฆษณาที่เกรดต่ำอย่างเห็นได้ชัดพวกนี้ ก่อนอื่นเลยพวกกลุ่มคนสมองปกติจะไม่ใช่กลุ่มเป้าหมาย คนปกติพอเห็นโฆษณาแบบนี้ก็หัวเราะเยาะเย้ยมองบนใส่

ช่างมีเหตุผล เขาพูดไม่ออกเลย...

หลังจากชำระเงินเสร็จ มู่กุยฝานก็พาซู่เป่ากับกู้เกี่ยวปาพาหมาไปอาบน้ำ

หลังจากอาบน้ำเสร็จก็ไปตรวจ เจ้าหมาจรจัดนอกจากหิวก็ไม่มีโรคอะไร

หลังจากอาบน้ำเจ้าหมาจรจัดหูตกเสร็จแล้ว จึงเห็นว่ามันมีขนสีขาว ๆ เหลือง ๆ ซึ่งดูคล้ายกับหมาในชนบทเล็กน้อย

ขณะใส่สายจูงหมา เจ้าหน้าที่ก็พูดว่า "ลาบราดอร์ตัวนี้ไม่ใช่สายพันธุ์แท้...พวกคุณยอมเสียเงินให้มันไปหลายพันเลย!"

เงินหลายพันสำหรับซู่เป่าแล้วขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก ทว่าสำหรับคนธรรมดาแล้วมันไม่น้อยเลย

ซู่เป่าเอนตัวไปที่ไหล่มู่กุยฝาน ก่อนจะถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น “สายพันธุ์คืออะไร สายพันธุ์สำคัญมากเลยเหรอ”

เจ้าหน้าที่แอบมองมู่กุยฝานชั่วขณะ ไม่กล้าพูดอะไร

สายพันธุ์สำคัญมากแน่นอน ลูกลาบราดอร์พันธุ์แท้ถูกสุดก็ตัวละพัน ถ้าออกจากฟาร์มก็ราคาหลักหมื่นไปจนถึงหลายหมื่น

ต่างจากสายพันธุ์ไม่แท้ แค่ร้อยสองร้อยก็ซื้อได้แล้ว เพราะฉะนั้นไม่คุ้มแน่นอน

ทว่าเจ้าหน้าที่พวกนี้ไม่กล้าพูด เพียงแค่พูดอย่างยิ้ม ๆ “ไม่เป็นไร ๆ เจ้าหมาตัวนี้ไม่ดื้อ ไม่ส่งเสียงดังรบกวน แล้วก็ไม่กัดคนด้วย”

เสี่ยวอู่ “มั่ว! เมื่อกี้มันเพิ่งจะกัดหมู!”

พนักงานทุกคน “…”