ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 422

เจ้าหน้าที่ทุกคนมองนกแก้ว แววตาเต็มไปด้วยความตกตะลึง

เจ้าหมานี่ดูโง่เง่าไม่มีราคา

ทว่านกแก้วตัวนี้โหงวเฮ้งใช้ได้เลย ขนเรียบสวยเป็นมันวาว มีดวงตาที่ชาญฉลาด และสิ่งที่หายากที่สุดก็คือมันแสนรู้

นกแก้วที่สามารถสนทนาประโยคง่าย ๆ ได้ราคาตัวละหลายหมื่นเลยนะ

คนอื่นตั้งอกตั้งใจฝึกก็ไม่ใช่ว่าจะสามารถฝึกได้!

เจ้าหน้าที่คิดพลางส่งสายจูงให้ซู่เป่า

ซู่เป่าจูงหมาออกไปข้างนอก เดินไปก็คอยหันกลับมาดูมันด้วย

มันเดินอย่างระมัดระวัง เมื่อมีคนเดินผ่านด้านข้าง มันก็จะรีบหลบทันทีเพื่อให้คนอื่นไปก่อน หลังจากนั้นมันถึงจะเดินต่อ

ซู่เป่ารู้สึกปวดใจเล็กน้อย จึงหยุดเดินแล้วลงไปกอดคอมัน ก่อนจะพูด “ไม่เป็นไรนะ หลังจากนี้เจ้าไม่ต้องกลัว ตามหลังพ่อฉันต้องอวดดีเข้าไว้!”

มู่กุยฝาน “ ? ”

ซู่เป่ากอดหมาพลางกระซิบปลอบมัน

ในโลกของผู้ใหญ่ ดูเหมือนว่าของทุกอย่างจะมีราคา

ห้องตารางละกี่บาท เขตชุมชนธรรมดาสู้เขตการศึกษาไม่ได้

รถราคาเท่าไร ขับรถราคาหนึ่งแสนพอมาเจอรถราคาสองแสนก็อับอาย

แต่งงานสินสอดเท่าไร คุ้มหรือไม่คุ้ม จะแต่งงานกันสามีมีรถมีบ้านไหม จะขาดทุนไหม...

แม้แต่ชีวิตยังตั้งราคา สุนัขพันธุ์แท้หลายพันหลายหมื่น สุนัขพันธุ์ไม่แท้มีค่าแค่ร้อยเดียว...

แต่ในสายตาของเด็ก กลับไม่ได้ซับซ้อนขนาดนั้น

มู่กุยฝานเหลือบไปมองซู่เป่าในใจก็ยิ่งสงบและอ่อนโยน

หลังจากเจ้าหมาถูกช่วยจนรอดพ้นจากอันตรายก็จำเป็นต้องพักฟื้นที่โรงพยาลช่วงหนึ่งก่อน

มู่กุยฝานกรอกข้อมูลเสร็จ ก็พาซู่เป่าและกู้เสี่ยวปากลับบ้าน

นายหญิงรออยู่หน้าประตูบ้าน

จึงได้เห็นว่าพวกเขาจูงหมากลับมาด้วยตัวหนึ่ง ส่วนในมือมู่กุยฝานก็หิ้วถุง...ถุงห่อศพงั้นเหรอ

นายหญิงซูมองตาค้างอยู่ในความหวาดผวาและตกตะลึง!

“มู่กุยฝาน...! แกพาซู่เป่าไปทำอะไรมาอีก”

แถมหิ้วถุงห่อศพกลับมาด้วย...

ไปชำแหละศพ หรือไปทำคดีมาเหรอไง

หรือว่าจะไปทำภารกิจมา ก็เลยเอาเป้าหมายกลับมาด้วยงั้นเหรอ

นี่มันใช่สถานที่ที่เด็กควรจะไปเหรอ!

ดวงตาของนายหญิงซูแข็งกร้าว จ้องมองไปยังมู่กุยฝาน ซู่เป่า และกู้เสี่ยวปาที่กำลังเดินเข้ามาจากระยะไกล

ซู่เป่ารีบพูด “คุณยาย พวกเราไป...”

นายหญิงซู “หนูไม่ต้องพูด!”

มู่กุยฝานกระแอม แล้วยกถุงเก็บศพขึ้นมา “นายหญิง นี่คือ...”

คิดไม่ถึงว่านายหญิงซูจะไม่สนใจเขาเลย ห้ามไม่ให้เขาพูด ก่อนจะมองไปยังกู้เสี่ยวปา

“เสียวเสวี่ย เธอพูดสิ!”

กู้เสี่ยวปา “…”

เธอจะช่วยซู่เป่าอธิบายไหมนะ

กู้เสี่ยวปาพูด “…ในถุงห่อศพนั่นเป็นหมาที่เก็บมันมาจากข้างถนน”

นายหญิงซูถึงบางอ้อ มองไปหาซู่เป่าที่กำลังจูงหมาอีกครั้ง

“เป็นอย่างนี้นี่เอง...แต่หมาที่ตายไปนานแล้วกินไม่ได้นะ แกเอากลับมาทำไม”

หมาจรจัดที่ซู่เป่าจูงอยู่จ้องเขม็งทันที

ซู่เป่ารีบปิดตาหมา คิดไปคิดมาก็เอ๊ะ จึงไปปิดหูมันแทน

เสี่ยวอู่บินเข้าไป ตะโกนเสียงดัง “อำมหิตเกินไปแล้ว!”

กระดิ่งนั่งยอง ๆ มองอยู่บนทางเดินชั้นสอง แล้วยื่นหัวออกมาดูสมาชิกใหม่

ชายหนุ่มไม่รู้สึกว่ามีคนตบหน้า รู้สึกเพียงเย็นวาบบริเวณคอเสื้อและจู่ ๆ หน้าก็รู้สึกชา

เขาลูบหน้า พลางดื่มน้ำและถามไปด้วย “แมวพวกนั้นเป็นยังไงบ้าง”

เจ้าหน้าที่คนหนึ่งก็ตอบ “ไม่ค่อยโอเคแล้ว”

ชายหนุ่มจึงไปดูที่โกดังด้วยตัวเอง

ในห้องแคบ ๆ ห้องหนึ่ง มีกรงกองกันอยู่เจ็ดแปดกรง

ทุก ๆ กรงขังแมวไว้สองสามตัว แมวทุกตัวผอมจนหนังติดกระดูก

มีคนนั่งอยู่ในห้องหนึ่งคน กำลังกดแมวเอาไว้แล้วดูดเลือดมันออกมา

ทว่าแมวร่างกายอ่อนแอและซูบผอมเกินไป ดูดเลือดออกมาได้เพียงห้าสิบซีซีก็ดูดไม่ออกแล้ว

ชายหนุ่มขมวดคิ้วพลางพูด “ไร้ประโยชน์ แค่ร้อยซีซีก็ดูดไม่ได้”

เดิมทีนอกเหนือจากการถ่ายคลิปแล้ว บางทีพวกเขาก็จะจับแมวบางส่วนกลับมาที่ทำงานด้วย

แต่ที่พวกเขาพามันกลับมาด้วยก็เพื่อที่จะเอาเลือดแมวไปขาย

ในโรงพยาบาลสัตว์ บ่อยครั้งจะมีสัตว์เลี้ยงต้องการใช้เลือด แต่คลังเลือดของโรงพยาบาลไม่เพียงพอ

ในเวลานี้พวกเขาก็จะประกาศหาบริจาคเลือดแมวบนเพจ และตกลงราคา หลังจากนั้นห้องทำงานพวกเขาก็จะส่งเลือดไป

แมวเป็นสิบเกือบยี่สิบตัวในห้องนอนหมอบหายใจรวยริน ดวงตาไร้ซึ่งความสดใส มองเหม่อไปข้างหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า

ในหนึ่งเดือนสามารถดูดเลือดแมวได้มากสุดแค่ครั้งเดียว ดูดครั้งหนึ่งห้ามเกินสองร้อยซีซี

เพียงแต่ที่นี่พวกมันถูกดูดเลือดเดือนละอย่างน้อยสามถึงสี่ครั้ง ทุกครั้งอย่างต่ำก็สามถึงสี่ร้อยซีซี...ดูดจนแทบจะดูดไม่ออกแล้ว

ด้วยอาการขาดเลือดอย่างสาหัส แมวส่วนใหญ่จึงลุกขึ้นไม่ไหว

ทว่าไม่มีใครสนใจพวกมันเลย

การมีอยู่ของพวกมัน ก็เพียงเพื่อที่จะให้แมวบาดเจ็บที่มีเจ้าของมีชีวิตรอด

ถ้าพวกมันดูดเลือดไม่ออกแล้วหรือตายไป ก็จะถูกโยนทิ้งไม่ต่างจากขยะ ไม่มีใครสนใจพวกมันอีกต่อไป

ถึงขนาดที่ไม่มีใครรู้ว่าบนโลกใบนี้ยังมีสถานที่ที่ไม่เห็นเดือนเห็นตะวันแห่งนี้อยู่ ที่นี่เป็นนรกสำหรับพวกมัน...