ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 473

ซู่เป่าโดนมู่กุยฝานอุ้มขึ้นรถ เขาใส่หมวกกันน็อคให้เด็กน้อยไปก็เอ่ยไป “ท่านอาจารย์ ฝากด้วยนะ!”

“คุณป้า เชื่อฟังนะคะ!”

ตอนแรกซูเหอเวิ่นอยากจะช่วยพาแม่ขึ้นรถ แล้วมัดก่อนค่อยว่ากัน แต่เขาได้ยินมู่กุยฝานเอ่ยออกมาว่า “ถ้ายังลีลากันอยู่ ไม่รับประกันนะ ว่าจะถึงภายในครึ่งชั่วโมง”

เขาเลยรีบขึ้นรถ มีท่านอาจารย์อยู่……น่าจะไม่มีปัญหาอะไร ชะ……ใช่ไหม!

มอเตอร์ไซต์คันใหญ่สีดำสตาร์ทขึ้นเสียงดัง ก่อนที่จะพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

ว่านปาสือยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เขามองหมาสองตัว และผู้หญิงที่ตัวแห้งน่ากลัวเหมือนกับศพ

สายตาของหญิงสาวนิ่งไม่ขยับ เธอมองดูมอเตอร์ไซต์ที่ขับออกไปไกล ก่อนที่จะกระโดดไปข้างหน้าเหมือนจะตามไป

ว่านปาสือ “ยะ….หยุดนะ!”

เหยาหลิงเยว่หยุดลงทันที ก่อนที่จะหันหัวกลับมาดังแกร๊ก เธอหันมาเก้าสิบองศาแล้วจ้องว่านปาสือนิ่ง

ว่านปาสือเหงื่อไหล่ลงมา นะ นะ นี่……

นี่ไม่น่าจะใช่มนุษย์!

ตอนนี้เอง ที่บนเขาเกิดเสียงร้องโหยหวนดังขึ้นมา

ว่านปาสือตัวสั่นสะท้าน เขากลืนน้ำลายลงคอก่อนที่จะเอ่ยออกมา “ขะ….ขึ้นรถ ฟังเข้าใจหรือเปล่า?”

หญิงสาวยังคงนิ่ง

ว่านปาสือ “คุณหนูซู่เป่าบอกว่า ให้คุณเชื่อฟัง…..”

หญิงสาวยังคงจ้องหน้าเขาอยู่

ว่านปาสือแทบอยากจะร้องไห้ ก่อนที่จะพยายามเอ่ยออกมาอย่างอดทน “อยากเจอคุณชายเหอเวิ่นไหม? ถ้าอยากเจอก็รีบขึ้นรถ”

ดวงตาของหญิงสาว เริ่มที่จะกลอกไปมา

ว่านปาสือตบลงที่เบาะรถ “ขึ้นรถ…..มา ตรงนี้ ขึ้นรถ!”

หมาทั้งสองตัวรีบกระโดดขึ้นมาก่อน ข้างหน้าตัว ข้างหลังตัว จากนั้นก็หันไปมองเธอ แล้วก็เห่าโฮ่งๆ ออกมา

เหยาหลิงเยว่จ้องมอเตอร์ไซต์ เหมือนว่าเธอจะเข้าใจว่าอีกฝ่ายต้องการสื่ออะไร เธอเลยกระโดดไปหยุดหน้ามอไซต์……แล้วกระโดดๆ ๆ ๆ อยู่ที่เดิม ไม่ว่าจะกระโดดยังไงก็กระโดดขึ้นไปไม่ได้

ว่านปาสือ “￥#@！……”

เขาอดทนก่อนที่จะเปิดเบาะมอไซต์ออก จากนั้นก็หยิบเชือกออกมาสามเส้น

“ขอโทษด้วยนะ….. !”

เขาไม่รอให้เหยาหลิงเยว่หันมามองเขา แบบเก้าสิบองศาอีก

เขารีบแบกเธอขึ้นมา แล้ววางเธอแนวนอนขวางอยู่ด้านหลัง จากนั้นก็ใช้เชือกสองเส้นมัดเอาไว้

จากนั้นเขาก็ขึ้นค่อมรถ ก่อนที่เอาเชือกเส้นที่เหลือมัดหมากับตัวเองไว้ด้วยกัน

บรื้น……

ในที่สุดว่านปาสือก็ได้สตาร์ทรถแล้วบิดขับออกไป

รถคันหนึ่งที่โดนจองผ่านทางออนไลน์ให้มายังตีนเขา เมื่อเขามาถึงนั้นกลับไม่เห็นเงาใครสักคน เขาเห็นเพียงแต่มอเตอร์ไซต์บิดไปไกลๆ เสียงดังบรื๊นๆ ๆ

ด้านหลังมอเตอร์ไซต์คันนั้นมัดคนที่ดูตัวแข็งๆ ไว้ท้ายรถ ผมของเธอลู่ลง เธอนิ่งไม่ขยับ

รถที่โดนจองผ่านออนไลน์มานั้น เขารู้สึกตากระตุก รอบด้านนิ่งเงียบสงัด เขาหันไปมองด้านข้างเป็นเพียงเขาร้าง ลมพัดผ่านมาเหมือนกำลังจะมีผีลอยออกมา

เขาตกใจกลัวรีบเหยียบคันเร่ง ขับหนีออกมาไป ก็โทร 110 แจ้งตำรวจไป “ฮัลโหล….ผะ ผมเหมือนเจอฆาตกรฆ่าคน เขาขับมอเตอร์ไซต์พาหมาไปสองตัว ด้านหลังมัดศพเอาไว้…..น่าจะเป็นศพนะครับ!”

**

ตอนที่มู่กุยฝานพาเด็กๆ มาถึงบ้านนั้น เป็นเวลาตีห้าสี่สิบนาทีพอดี

“เข้าไปกันก่อน เดี๋ยวฉันจะไปจอดรถ”

ซูเหอเหวินไม่มีเวลามาสนใจอะไรแล้ว เขามุดเข้าบ้านตรงรูทางเข้าสุนัข ซูเหอเวิ่นดันตัวซู่เป่าเข้าไปตาม จากนั้นก็มุดตามไป

เด็กทั้งสามคนกลับมาถึงสวนที่คุ้นเคย แต่ละคนย่องเบาเหมือนตีนแมว เข้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว

ซู่เป่าสะดุดล้มอย่างไม่ตั้งใจ ก่อนที่จะร้องอั๊ยย่ะออกมาตามสัญชาตญาณ

ซูเหอเวิ่นรีบอุดปากเธอเอาไว้ทันที จากนั้นซูเหอเหวินก็ถอยกลับมา แล้วอุ้มซู่เป่าขึ้นจากนั้นก็วิ่ง

เขาพูดอะไรผิดไปเหรอ?

ผู้หญิงนี่ประหลาดจริง……

นายท่านซูลูบหัวไปมาอย่างเคยชิน ทุบทุกวัน ทำให้สมองปลอดโปร่งขึ้นมาเลย ไม่เลวๆ

จากนั้นเขาก็ค่อยๆ ลุกขึ้นไปล้างหน้าแปรงฟัน ก่อนที่จะเริ่มดื่มชา ดูหนังสือพิมพ์ตอนเช้า ซึ่งเป็นกิจวัตรประจำวันของเขา

เมื่ออาหารเช้าทำเสร็จเรียบร้อย

ซูเหอเวิ่นและซูเหอเหวินนั้นก็แกล้งทำเป็นพึ่งตื่น พวกเขาเคยชินกับการกินอาหารเช้า โดยเฉพาะวันที่ต้องไปโรงเรียน หกโมงครึ่งไม่เกินเจ็ดโมงเขาก็ต้องตื่นแล้ว

ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถนอนหลับกันได้ในเวลาที่กลับมา

ซู่เป่านั้นไม่เหมือนพวกเขา เธออายุยังน้อย เธอไม่ได้มีความเคยชินเหมือนพี่ๆ ทั้งสองคน เมื่อกลับไปถึงเตียงเธอก็ง่วงขึ้นมาทันที ก่อนที่จะนอนหลับคร่อกๆ ๆ ไปเลย……

คุณนายซูยกอาหารเช้าขึ้นมาเหมือนกับทุกๆ วัน เธอมองไปทางบนตึกก่อนที่จะเอ่ยออกมา “น้องของพวกเรายังไม่ตื่นกันเหรอ?”

ซูเหอเวิ่นดื่มน้ำเต้าหู้อย่างหิวโหย จากนั้นก็เอ่ยออกมา “น่าจะยังไม่ตื่น ปกติน้องจะตื่นประมาณเจ็ดโมงครึ่ง…….ยังไงถ้ากินข้าวที่บ้าน ไปถึงโรงเรียนก่อนเก้าโมงก็โอเคแล้วนี่ครับ!”

ซูเหอเหวินเอ่ยเสียงเรียบ “เด็กผู้หญิงนอนเยอะๆ ไม่เป็นไรหรอกครับ”

คุณนายซูเอ่ย “ยายหมายถึงหานหาน”

ซูเหอเวิ่น “……”

ซูเหอเหวินรีบลุกขึ้นมาทันที “เดี๋ยวผมไปเรียก”

ถ้าคุณยายจะโมโห จะชอบโวยวายตอนที่เขาจะกัดซาลาเปาคำแรก

ดังนั้นเขาต้องหนีก่อน ช่วงเวลาที่เขาไปตามหานหานลงมา น้องชายของเขาก็ต้องรับคำบ่นมากมายมหาศาลไปเรียบร้อยแล้ว

ซูเหอเวิ่น “……”

ขอบคุณนะพี่ สมกับเป็นพี่ในไส้จริงๆ!

คุณนายซูนั่งลง ก่อนที่จะเอ่ยออกมาน้ำเสียงเรียบนิ่ง “จริงสิ วันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของลุงของตาพวกเรา วันนี้ทั้งสองคนลานะ ตอนเช้าต้องไปจุดธูปไหว้กับยาย”

ซูเหอเวิ่น “?”