ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 475

เหยาหลิงเยว่ยืนนิ่งอยู่กลางห้องนั่งเล่น ในขณะที่ตระกูลซูกำลังถกเถียงกันอย่างดุเดือดว่าเธอกินอะไร และกินอะไรหรือเปล่า

ในที่สุดซู่เป่าก็สับสน แล้วป้าสะใภ้ใหญ่กินอะไรหรือเปล่านะ

ถ้ากิน ใครให้อาหารเธอตลอดหลายปีที่ผ่านมา

ถ้าไม่กิน...หลายปีที่ผ่านมานี้ ก็ต้องหิวท้องแห้งจนติดไว้ด้วยกันเลยสิ...

น่าสงสาร

ซู่เป่ามองไปที่เหยาหลิงเยว่ เบะปากน้ำตาคลอเบ้า

เธอวิ่งไปที่ห้องอาหาร หยิบน่องไก่มาหนึ่งชิ้นแล้ววิ่งกลับมา เขย่งเท้าชูขึ้นสูง ๆ “ป้าสะใภ้ใหญ่ กินสิ!”

เหยาหลิงเยว่หันคอแข็งทื่อ ก้มหัวลงเพื่อจ้องมองน่องไก่ที่อยู่ตรงหน้า แต่เธอก็ไม่ขยับอะไร

ซู่เป่ายัดน่องไก่ไว้ในมือแล้ววิ่งไปที่ห้องอาหารเพื่อเอาซาลาเปามาให้อีกหนึ่งลูก “ป้าสะใภ้ใหญ่ กิน! รีบกินสิคะ~”

เหยาหลิงเยว่หันศีรษะของเธออย่างแข็งทื่อ และจ้องมองที่ซูเหอเวิ่นอย่างว่างเปล่าต่อไป

น่องไก่หลุดลงมาจากมือเธอเสียงดังตุ้บ

ซูอีเฉินนั่งเงียบ ๆ อยู่ตรงมุมโซฟา หาความคล้ายคลึงของผู้หญิงคนนี้กับคนในตอนนั้นไม่เจอเลยสักนิด

แม้แต่ดวงตาคู่สวยของเธอก็ยังดูหมองคล้ำราวกับผีดิบ

“เรามาอาบน้ำให้เธอก่อนเถอะ ป้าอู๋” ซูอีเฉินพูดเสียงดัง

ในขณะนั้นเองก็มีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น!

เหยาหลิงเยว่หันกลับมาหาซูอีเฉิน และเมื่อเธอได้ยินเสียงของเขา จู่ ๆ ศีรษะของเธอก็ดังคลิก และหมุนหนึ่งร้อยแปดสิบองศา? ? !

ตุ้บ...

เสียงที่ชัดเจนดังขึ้น และของที่อยู่ในมือของนายหญิงซูก็หล่นลงกับพื้น เกือบหัวใจวายตาย

เสี่ยวอู่บินด้วยความตกใจ “ช่วยด้วย! ปังมาก!”

ปังมากเขาใช้กันแบบนี้เหรอ...

แม้แต่คุณท่านซูที่คิ้วขมวดมองดูอยู่ยังยืนขึ้นด้วยความตกใจและรีบไปช่วยนายหญิงซู

นายหญิงซูพูดตะกุกตะกักด้วยความตกใจ “เธอ...เธอ เธอ...”

แม้ว่าเหยาหลิงเยว่จะได้รับการช่วยเหลือจากซูเหอเวิ่น ซูเหอเหวิน และซู่เป่าเมื่อคืนนี้ แต่เด็กทั้งสามคนเคยเห็นแค่ตอนเธอร้องไห้ฮือแข็งทื่อขึ้นมา แต่พวกเขาไม่เคยเห็นคอของเธอบิดหนึ่งร้อยแปดสิบองศาเลย!

ซูเหอเวิ่น “เชี่ยแม่ง...คอของมนุษย์สามารถบิดได้หนึ่งร้อยแปดสิบองศาเหรอ”

ตายแล้วใช่ไหม ถ้าไม่ตายก็ต้องอัมพาต!

มู่กุยฝานหรี่ตาลงและจ้องมองไปที่เหยาหลิงเยว่

คอของเธอไม่ได้บิดหนึ่งร้อยแปดสิบองศา แต่เอวและคอของเธอบิดไปด้วยกัน กล่าวคือเธอหันคอขณะหมุนตัว และร่างกายส่วนล่างของเธอไม่ได้ขยับ

มีวิธีบิดคอและเอวอยู่หนึ่งวิธีซึ่งเธอทำได้อย่างรวดเร็วจน 'ผ้าคลุมไหล่' ที่อยู่บนไหล่ของเธอไม่ขยับเลย...ซึ่งทำให้ดูเหมือนหมุนคอได้หนึ่งร้อยแปดสิบองศา

ตามทฤษฎีแล้ว ใครก็ตามที่มีความแข็งแรงดีก็สามารถทำได้ เช่นเดียวกับความมหัศจรรย์ของศีรษะที่ตกลงมาซึ่งก็ขึ้นอยู่กับความคลาดเคลื่อนของการมองเห็นด้วย

เพียงแต่ว่าเหยาหลิงเยว่นั้นแปลกยิ่งกว่านั้น

ไม่ใช่คน ไม่ใช่ผี ไม่ใช่ผีดิบ

แล้วเธอเป็นอะไรกันแน่

ซู่เป่าต้องใช้เวลาอยู่สักพักกว่าจะกลับมาพูดได้ “สุด...สุดยอดมากเลย ป้าสะใภ้ใหญ่เจ๋งสุด ๆ ไปเลย!”

ไม่มีความสามารถในการยืดตัวขึ้น แต่สามารถบิดคอหนึงร้อยแปดสิบองศาได้

สะดวกมาก

ตัวอย่างเช่น เมื่อคุณพูดคุยกับนักเรียนที่อยู่ด้านหลังในชั้นเรียน ก็ไม่จำเป็นต้องหันหลังไป คุณสามารถหมุนหน้าไปด้านหลังแล้วกระซิบกระซาบได้เลย (เพื่อนร่วมโต๊ะ: ขอบคุณนะ...)

อีกตัวอย่างหนึ่งคือการเข้าคิวขายแพนเค้ก และมีคนขโมยของอยู่ข้างหลัง...คุณสามารถหมุนหน้าไปทางด้านหลังและจับขโมยได้ทันที (โจร: ตกใจตายตรงที่เกิดเหตุ)

ดวงตาของซู่เป่าเป็นประกาย และอยากได้ความสามารถนี้จริง ๆ

ในขณะนั้นเหยาหลิงเยว่ยังคงจ้องมองที่ซูอีเฉิน มีความงงงวยปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ

ซูอีเฉินสงบสติอารมณ์ลงแล้วพูดอีกครั้ง “ไป...ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะ”

นอกจากนี้เขายังสังเกตเห็นว่าคอของเหยาหลิงเยว่ไม่ได้บิดหนึ่งร้อยแปดสิบองศา แต่เสื้อผ้าบนตัวเธอแข็งทื่ออยู่เล็กน้อย

ภาพลวงตาเกิดขึ้นเมื่อคนขยับและเสื้อผ้าไม่ขยับ...ดังนั้นควรรีบเปลี่ยนเป็นชุดปกติดีกว่า ไม่อย่างนั้นนายหญิงอาจจะตกใจตายไปซะก่อน

ป้าอู๋ตกใจมากจนหน้าซีดและขวัญหนีดีฝ่อ “คุณท่านซู...ฉัน ฉันไม่กล้าค่ะ”

ในเวลานั้นปัญหาเล็ก ๆ เรื่องการอาบน้ำก็ทำให้ทุกคนอยู่ในภาวะเข้าตาจน

ท้ายที่สุดแล้วเมื่อไม่มีทางเลือก ซู่เป่าจึงติด 'ยันต์เชื่อฟัง' ไว้ที่เหยาหลิงเยว่ และขอให้เธออาบน้ำด้วยตัวเองตามคำแนะนำ

ในห้องรับรองแขกบนชั้นสาม ซู่เป่านั่งอยู่ที่ขอบเตียงและรออย่างอดทน

ผู้ใหญ่อย่างนี้ดูแลยากจริง ๆ!

เจ้าตัวเล็กยุ่งอยู่กับการวิ่งไปที่ด้านหนึ่ง หยิบฝักบัวแล้ววิ่งกลับมาอีกครั้ง แถมยังเอาโฟมมาบีบแชมพูกองหนึ่งลงบนผมของเหยาหลิงเยว่ จากนั้นก็ขยี้ไปมา

ไม่นานในห้องน้ำก็เต็มไปด้วยฟอง ใบหน้าของเหยาหลิงเยว่เต็มไปด้วยฟอง แต่ดวงตาของเธอยังคงไม่กระพริบตาเหมือนเดิม

เธอไม่สามารถรู้สึกถึงทุกสิ่งที่คนปกติรู้สึกได้ รวมถึงความเจ็บปวดด้วย...

หลังจากขัดถูไปได้สักพัก ซู่เป่าก็เปิดฝักบัวแรงสุดและฉีดน้ำลงไป ไม่รู้ว่าอาบนานแค่ไหน ในห้องน้ำจึงเต็มไปด้วยหมอกจนมองไม่เห็นหน้าอีกฝ่าย

จากนั้นซู่เป่าก็วางฝักบัวลง วิ่งออกไปข้างนอกเพื่อไปหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำ ปีนขึ้นไปบนเก้าอี้คลุมเสื้อคลุมอาบน้ำให้เหยาหลิงเยว่ แล้วพันเธอไว้อย่างแน่นหนา

จี้ฉางรออยู่ประมาณหนึ่งชั่วโมง

จากนั้นก็เห็นซู่เป่านำบ๊ะจ่างเหยาหลิงเยว่ออกมา

ซู่เป่าวางเสื้อผ้าที่นายหญิงซูเตรียมไว้ให้ที่ข้างเตียงแล้วติดยันต์กลับคืนให้เธออีกรอบ

“นี่เรียกว่ายันต์หุ่นเชิด เดี๋ยวนะแล้วหนูจะใส่เสื้อผ้ายังไง แล้วคุณป้าจะใส่เสื้อผ้ายังไง!” ซู่เป่าพูดขณะที่หันหลังให้แล้วโบกมือให้จี้ฉาง “ท่านอาจารย์ รีบออกไปค่ะ!”

จี้ฉาง “อ่า...อ้อ ได้”

เจ้าตัวเล็กจริงจังเกินไป เขามองด้วยความประหลาดใจ ช่างเหมือนผู้ใหญ่ตัวน้อยที่เลี้ยงลูกเลยจริง ๆ น่ารักมาก

ภายในห้อง ซู่เป่าหันหลังให้เหยาหลิงเยว่แล้วพูดว่า “ก่อนอื่น หยิบเสื้อผ้าขึ้นมาหนึ่งชิ้นค่ะ~”

เธอหยิบเสื้อผ้าขึ้นมา

เหยาหลิงเยว่ที่อยู่ข้างหลังเธอเหมือนหุ่นเชิด หยิบเสื้อผ้าขึ้น

ซู่เป่า “ฮึบ~ สวมเข้ามา!”

เหยาหลิงเยว่: ฮึบ สวมเข้ามา

ซู่เป่า “หยิบกางเกงขึ้นมาอีก แบบนี้แล้วก็แบบนี้ ว้าว...! ใส่กางเกงเสร็จแล้ว!”

เหยาหลิงเยว่หยิบกางเกงขึ้นมา แบบนี้แล้วก็แบบนี้ ว้าว... ใส่เสร็จแล้ว

ซู่เป่าแทบรอไม่ไหวที่จะหันกลับไปมอง แต่เหยาหลิงเยว่ก็หันกลับไปเช่นกัน

เจ้าตัวเล็กอดไม่ได้ที่จะปิดปากแอบหัวเราะ มือเล็กถอดยันต์หุ่นเชิดออก และมองผลลัพธ์ของตัวเองด้วยความพึงพอใจโดยไม่รู้สึกว่าจะมีปัญหาอะไรเลย!

แล้วเธอก็จูงป้าสะใภ้ใหญ่ออกไปอย่างนี้...