ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 481

เหยาจิ้งอวิ๋นกำลังตะลึงงันก็ถูกศีรษะแข็ง ๆ โหม่งใส่หน้าอย่างจัง จมูกยุบลงไป เห็นได้ว่าศีรษะนี้ออกแรงขนาดไหน!

“บ้าเอ๊ย...!” เขาเอามือกุมจมูกด่า

เหยาหลิงเยว่จ้องเขา ปากพลางพูดออกไปอย่างต่อเนื่อง “ฉันเชี่ย...ฉันเชี่ย!”

ร้ายกาจ พูดฉันเชี่ยออกมาได้ติดกันสองคำแล้ว

ทุกคนมองตาค้าง

โดยเฉพาะตำรวจ

ถ้าจะบอกว่าการทำท่ามือเมื่อกี้ยังทำให้คนแอบจินตนาการ

แล้วตรงหน้านี้จะอธิบายอย่างไร

อยู่ ๆ ศพก็พุ่งเอาหัวชนคนได้เหรอ

ศพพูดว่าฉันเชี่ยได้เหรอ

ซู่เป่าที่มองจนตาค้างดึงสติกลับในที่สุด ชนแรงขนาดนี้ น่ากลัวว่าเธอจะทำหัวตัวเองบุ๋มไปแล้วมั้ง

ซู่เป่ารีบไปดึงตัวเธอ “ป้าสะใภ้ใหญ่คะ พอแล้ว ๆ!”

เหยาหลิงเยว่กลอกลูกตา จ้องผู้อาวุโสรองตระกูลเหยาที่ยังอยู่ เอาหัวพุ่งไปหาอย่างกับจะต่อต้าน “ฉัน...เชี่ย!”

ผู้อาวุโสรองตระกูลเหยาอึ้งหนักกว่าเหยาซือเยว่และเหยาจิ้งอวิ๋น

เขาควบคุมบีบหนอนกู่บนตัวเหยาหลิงเยว่ตายเองกับมือ

เธอน่าจะตายสนิทนานแล้วนี่ ทำไมตอนนี้ยังกระโดดโลดเต้นเอาหัวโหม่งคนอยู่นี่ได้อีก

ดังนั้นตอนนี้เขาจึงสงสัยฝีมือของตัวเองไม่หยุด แต่เหยาหลิงเยว่พุ่งตัวมาแล้ว โหม่งเขากระเด็นออกไป...

ตุบ...ผู้อาวุโสรองตระกูลเหยากระเด็นออกไปไกลสองเมตร ตกอยู่บนสนามหญ้า

ตอนนี้เอง จู่ ๆ ก็มีนกตัวสีเขียวมันเงาตัวหนึ่งบินมา มันโหวกเหวกแกว๊ก ๆ “มาเร็ว ให้เขากินขี้หนึ่งจิน (500 กรัม)! มา ๆ ให้เขากินขี้หนึ่งจิน!”

พอพูดจบ มันก็ทิ้งระเบิดกลางอากาศอย่างประสบความสำเร็จ

มูลนกสดใหม่แบบสุด ๆ ตกใส่ปากของผู้อาวุโสรองตระกูลเหยาอย่างแม่นยำ...

เหล่าคนตระกูลซู ฉันเป็นใคร ฉันอยู่ที่ไหน นกตัวนี้กำลังทำอะไร...

แม้แต่ตำรวจก็อ้าปากหวอ

ผู้อาวุโสรองตระกูลเหยาเคยถูกลบหลู่อย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไร แถมอีกฝ่ายยังเป็นแค่นกตัวหนึ่ง!

เขาถุย ๆ ๆ ถุยของในปากไม่หยุด ถุยจนปากแห้งแล้วยังรู้สึกว่าปากมีแต่กลิ่นมูลนกเหมือนเดิม

“ไอ้เดรัจฉาน...! ไอ้เดรัจฉานสมควรตาย!”

ผู้อาวุโสรองตระกูลเหยาเดือดจัด ถึงเขาจะฆ่าคนตระกูลซูไม่ได้ แต่แค่นกตัวเดียว เขายังจะฆ่าไม่ได้อีกเหรอ!

เขาส่งยันต์ออกไปแผ่นหนึ่ง ตกอยู่บนตัวนกแก้วที่อยู่ข้างพุ่งไม้!

ผู้อาวุโสรองตระกูลเหยายังพอมีฝีมืออยู่บ้าง

เสี่ยวอู่เพิ่งจะบินมา ยันต์ก็เสียบเข้าที่หางของมันเหมือนศรคมแล้ว

พรึบ...เปลวไฟสีเขียวลุกไหม้

เสี่ยวอู่ร้องลั่นขึ้นมาทันที บินไปทางซู่เป่า “ตายแล้ว! ตายแล้ว! ช่วยด้วย! ย่างนกแล้ว!”

ซู่เป่าปรี่เข้าไปหา ทั้งสองต่างวิ่งเข้ากันด้วยความรวดเร็ว ไม่นานก็กอดเสี่ยวอู่อยู่ในอ้อมอก แล้วเอามือดับเปลวไฟ!

ผู้อาวุโสรองตระกูลเหยาหัวเราะเสียงเย็น ไฟจากยันต์ไม่ใช่ว่าใครจะดับก็ดับได้ ถ้าเอามือไปจับสุ่มสี่สุ่มห้าก็เท่ากับรนหาที่ตายชัด ๆ!

ตำรวจตะลึงงัน นกนี่เป็นปีศาจไปแล้วเหรอ

กว่าจะฉุดเธอออกมาได้ เหยาจิ้งอวิ๋นก็ถูกกัดเนื้อหลุดไปอีกชิ้น

คนที่อยู่ตรงนั้นเห็นแล้วก็พลอยรู้สึกเจ็บไปด้วย

พอเกิดเรื่องวุ่นวายก็เรียกได้ว่าไก่เตลิดสุนัขวิ่งพล่านจริง ๆ สุดท้ายจบลงที่พวกเหยาจิ้งอวิ๋นถูกใส่กุญแจมือ

ตอนที่ผู้พิพากษาที่จะชันสูตรศพเร่งมาถึง ภาพที่เห็นก็คือเหยาหลิงเยว่เอาแต่พูดฉันเชี่ยซ้ำซาก แล้วยังกัดคนอีกด้วย

นี่ไม่ต้องชันสูตรอะไรกันแล้ว นั่นมันใช่ศพที่ไหน!

ดังนั้นเรื่องที่ตระกูลเหยาบงการให้ตระกูลซูฆ่าคนจึงเป็นการใส่ร้ายป้ายสี

เหยาซือเยว่ยังไม่ตายใจ เรียกร้องให้แพทย์นิติเวชมาตรวจการเต้นของหัวใจของเหยาหลิงเยว่

ซูเหอเวิ่นขวางอยู่ข้างหน้า สองตาแดงก่ำ “ใครกล้าแตะต้องแม่ของผม!”

“เพราะแม่ผมถูกพวกเขาขังอยู่ใต้ดินแปดปีนั่นแหละ ถึงได้กลายเป็นอย่างนี้!”

“ตอนนี้พอแม่เห็นคนก็จะกลัว พวกคุณอย่าเข้าใกล้แม่นะ!”

ซูเหอเวิ่นเด็ดขาด ซู่เป่าก็เข้าร่วมด้วย ขวางอยู่ตรงหน้าเหยาหลิงเยว่

ซูเหอเหวินไม่ลังเล เข้าร่วมด้วยเหมือนกัน

ตำรวจอยากพูดมาก ท่าทางเธออย่างนี้นี่เหมือนกลัวคนเหรอ

ทั้งปล่อยหมากัดคน ทั้งเข้าไปกัดเอง แล้วยังจะเอาหัวโขกหน้าคนอื่นอีก

นี่เรียกว่ากลัวคนเหรอ...

ซูอีเฉินขวางอยู่ด้านหน้าเด็กทั้งสาม

“ตระกูลเหยาใส่ร้ายตระกูลซูของพวกเรา ไม่มีหลักฐานสักนิด แต่หลักฐานที่ตระกูลเหยากักขังคนโดยมิชอบ ฆ่าคนเพื่อแก้แค้น พวกเรามี!”