ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 506

“มู่กุยฝาน! นี่...”

มู่กุยฝานที่มองมุ่งออกไป เดิมไม่มีใครขวางไว้ได้อยู่แล้ว

ซูอี้เซินนั่งตัวเย็นอยู่บนรถ ในมือถือน้ำร้อนเอาไว้แก้วหนึ่ง มือสั่นอยู่ตลอดเวลา

เขาเป็นคนขุดซู่เป่าออกมาในวันที่หิมะตกหนัก ช่วยชีวิต และพากลับตระกูลซู

ไม่นึกเลยว่าตอนนี้ก็จะมาหายตัวไปในวันที่หิมะตกหนักอีก

ในตอนแรกกองหิมะน้อยๆ ที่ฝังเธอเอาไว้สูงแค่ครึ่งตัวคนเท่านั้น ตอนนี้กองหิมะที่ฝังตัวเธอเอาไว้กลับไม่รู้ว่ามีมากน้อยเท่าไรกันแน่...

“ซู่เป่า...” ซูอี้เซินสะอื้น “โทรหาลุงแปดอีกครั้งโอเคไหม...”

“บอกลุงแปดว่าเธออยู่ที่ไหน ลุงแปดจะไปรับเธอ...โอเคไหม...”

พวกเขารู้ดีถึงอันตรายของการหายตัวไปในพื้นหิมะ เด็กดีของพวกเขาจะยังกลับมาได้ไหม

ซูอี้เซินพาดตัวอยู่บนพวงมาลัย ข้อนิ้วที่จับพวงมาลัยออกแรงจนกลายเป็นสีขาว

นายหญิงซูร้องไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือดไปตั้งนานแล้ว ตอนแรกไม่ยอมกลับไป สุดท้ายถูกบังคับหามกลับบ้านตระกูลซู เธอนั่งมองหิมะที่ตกหนักอยู่ข้างนอกทั้งวันจนแทบจะขาดใจ

วันต่อมาหิมะตกอย่างหนัก ในใจของเธอก็ยิ่งตึงเครียดมากขึ้น จนสุดท้ายแทบจะหายใจไม่ออก

เธอหวังว่าหิมะจะหยุดตกโดยเร็ว พระอาทิตย์ขึ้นไวๆ จะได้ทำให้น้ำแข็งหิมะของเขาร้างละลาย

แต่พระเจ้าราวกับต่อต้านเธออย่างนั้น หิมะที่ตกหนักสลับกับลมเหนือที่พัดฟู่ๆ ไม่หยุดเลยสักวัน

“ซู่เป่า...” นายหญิงซูกอดหมวดสีชมพูของซู่เป่าใบนั้นเอาไว้ เธอสะอื้น “ซู่เป่าของยาย...ตกลงหนูไปอยู่ที่ไหนกันแน่!”

วันเหมายันวันนั้นซู่เป่ายังโบกมือบ๊ายบายกับเธอด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอยู่เลย

ยังบอกว่ากลับมาจะกินบัวลอยไส้งากับถั่วลิสงอยู่เลย...

(คุณยายคะ ต่อไปถ้าซู่เป่าตายไป ไม่ต้องจ่ายเงินให้หนูนะคะ! ให้เผาแล้วเอาไปฝังเลย...)

(ลุงใหญ่ๆ วันหน้าถ้าวันไหนซู่เป่าตายไป ลุงใหญ่ไม่ต้องจ้างคนมาร้องไห้หน้าโลงศพนะคะ!)

(หนูหวังว่าตอนที่หนูตายไป ทุกคนจะร่าเริง หัวเราะฮ่าๆ อยู่หน้าเนินฝังศพผูกโบว์สีชมพูของหนู)

คนตระกูลซูนึกถึงคำพูดก่อนหน้านี้ของซู่เป่า ไม่นึกเลยว่าจะเป็นการพูดเป็นลาง

ที่แท้ทั้งหมดก็มีลางบอกเหตุตั้งนานแล้ว แต่พวกเขากลับไม่รู้อะไรเลย

เมื่อมานึกถึงเรื่องพวกนี้ในตอนนี้หัวใจก็ราวกับถูกพิษหนอนกู่หรือมดที่มีพิษร้ายแรงกัด ทำให้พวกเขาเจ็บปวดไปทั้งตัวจนอดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านออกมา

“ซู่เป่า...ซู่เป่าของฉัน...” นายหญิงซูกอดหมวกและรองเท้าข้างหนึ่งของซู่เป่าเอาไว้ พึมพำขึ้นมาด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

“หาต่อไป...” ซูอีเฉินกดระหว่างคิ้ว ผมที่เคยเรียบแปล้มาตลอดยุ่งเหยิงเล็กน้อย “เป็นก็ต้องเห็นคน ตาย...ก็ต้องเห็นศพ!”

คำพูดนี้ ทำให้ทุกคนอดไม่ได้ที่จะใจสั่น

หนึ่งเดือนต่อมา เขาร้างที่ดำเนินการมาหลายทศวรรษแล้วก็ยังไม่มีใครขุดได้ ถูกขุดจนกลายเป็นพื้นที่ราบโดยสมบูรณ์

คนของบ้านตระกูลมู่กลับมากันหมดแล้ว พวกเขาถือพลั่วแล้วขุดทีละน้อย แต่จู่ๆ ก็มีคนล้มพับไปหรือไม่ก็จู่ๆ ก็เป็นบ้าไป จึงเปลี่ยนเป็นคนใหม่

นายพลและทหารยามเดินขวักไขว่อยู่บนพื้นอันว่างเปล่าในเขาร้าง เหล่าสุนัขของบ้านที่รับเลี้ยงไว้ก็กระจายตัวไปทั่วเขาร้างและก้นแม่น้ำที่กลายเป็นน้ำแข็ง กระจายออกไปสิบกิโลเมตรรอบๆ โดยยึดเขาร้างเป็นจุดศูนย์กลาง ค้นหาทีละนิ้วๆ

แต่ก็ยังไม่เจอตัวซู่เป่า

คนนอกต่างอดไม่ได้ที่จะส่ายหัว คนตระกูลซูโรคจิตกันไปหมดแล้วจริงๆ หามาตั้งหนึ่งเดือนแล้วก็ยังหาไม่เจอ...ยังเด็กขนาดนี้ เดาว่าคงรอดกลับมาได้ยาก

กลับมาที่ซู่เป่า ในวินาทีที่ถูกหิมะฝังไปนั้น เธอก็รู้สึกว่าตัวเองถูกอะไรบางอย่างจับข้อเท้าเอาไว้ จากนั้นก็ถูกลากถอยหลังไปด้วยความเร็ว!

หมวกหลุดไปในช่วงที่เธอห้อยหัวแล้วถอยไปด้านหลัง ได้ยินเพียงเสียงปังเสียงหนึ่ง เธอล้มจนเวียนหัวไปเจ็ดแปดรอบ พอเงยหน้าขึ้นมากลับเห็นตัวเองอยู่บนเขาร้างแล้ว อยู่ในหลุมหลบภัย!

เหยาหลิงเยว่นอนอยู่บนพื้น ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด ไม่รู้ว่าถูกอะไรกัดมา ขาทั้งสองข้างหักงออย่างประหลาด ราวกับถูกบิดจนหักไปทื่อๆ

หมวกก็หลุดไปแล้ว เสื้อขนเป็ดบนตัวก็เปียกชุ่มไปหมด

ซู่เป่าตัวสั่นอย่างอดไม่ได้

เท้าเปล่าเหยียบไปบนของแข็ง สัมผัสได้ถึงความเย็น ซู่เป่ายื่นมือออกไปคว้าแล้วสาวขึ้นมา ขยับเข้ามาใกล้ๆ...

เป็นกระดูกนิ้วมืออันหนึ่ง...

ซู่เป่ารีบโยนทิ้งไปทันที จากนั้นใช้มือและเท้าปีนขึ้นมาบนฝั่ง

“ไฮ...ไฟจิตดวงเล็ก...”

ทันใดนั้นใต้ดินอันมืดสลัวก็สว่างขึ้นมาโดยพลัน สองมือของซู่เป่าประคองไฟจิตดวงเล็กมาเพิ่มความอบอุ่น แต่นี่ไม่ใช่ไฟหยาง เธอจึงรู้สึกหนาวอยู่ดี

“ป้าสะใภ้ใหญ่...” ซู่เป่าลองตะโกนเรียก

ตอนที่เธอตกลงไป ป้าสะใภ้ใหญ่ก็กระโจนลงไปด้วย

แต่ไม่มีการตอบใดๆ อีกแล้ว

“อาจารย์...” ซู่เป่าเบะปาก ลำบากจนน้ำตาไหลออกมา

ไม่นานเธอก็เช็ดน้ำตาออก แล้วให้กำลังใจตัวเอง “อย่าร้องๆ ฉันไม่ร้อง!”

เธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว...

ดวงตาของซู่เป่ายังไม่ชินกับความมืด เธอไม่ทันได้สังเกตเลยว่ารอบๆ มี ‘คน’ อยู่

แต่ละคนยืนอยู่อย่างเงียบๆ กลอกตาขาวไปมา ทุกคนต่างกำลังจ้องเขม็งมาที่เธออยู่รอบทิศทาง

เธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวจริงๆ...