ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 518

สองมือหยวนหยวนยกกล่องข้าวคอยเอาอกเอาใจมู่กุยฝาน

มู่กุยฝานเหลือบมองเธอเห็นว่าเธออยู่ในชุดกระโปรงสีชมพู คอเสื้อตกแต่งด้วยดอกมู่เอ่อร์ฮวาดูน่ารักน่าชัง

เธอตั้งใจเลียนแบบซู่เป่าชัด ๆ รวมถึงท่าทางเอียงคอกระพริบตาปริบ ๆ นั่นด้วย

“ไสหัวไปซะ!” ดวงตามู่กุยฝานเต็มไปด้วยความโกรธ

“ลุงใหญ่...” หยวนหยวนน้อยใจขึ้นมาทันที ลดมือที่กำลังยกกล่องข้าวลง

เธอก้มหน้าน้ำตาคลอเบ้า ซึ่งเธอนั้นไม่ได้แกล้ง แต่เป็นเพราะตกใจมู่กุยฝานจริง ๆ

หยวนหยวนรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ พวกลุง ๆ ของน้องสาวเธอดีกับเธอมาก เธอก็คิดว่าลุงใหญ่ของเธอจะดีกับเธอเช่นกัน...

ทว่าเธอจะไม่ละความพยายาม ลุงใหญ่ของเธอก็คือมู่กุยฝาน ไม่กี่วันมานี้พ่อของเธอก็อ่อนโยนกับเธอขึ้นมาก

ถ้าหากลุงใหญ่ดีกับเธอมาก ๆ เข้าอาจจะกลับบ้านไปกับเธอสักครั้งก็ได้

พอถึงตอนนั้นยังจะมีใครกล้าดูถูกเธอว่าเป็นลูกเมียน้อยอีก

ถึงอย่างไรน้องสาวของเธอก็ตายไปแล้ว ทำไมยังไม่ปล่อยลุงใหญ่ไปอีกล่ะ...

เด็กน้อยที่ถูกกดขี่รังแกมาเป็นเวลานาน ก็มักจะเป็นคนคิดเล็กคิดน้อย

ต่อให้เป็นพี่น้องในครอบครัวเดียวกันยังแย่งความรักกันเลย

แล้วนับประสาอะไรกับเด็กคนหนึ่งที่ต้องเติบโตมาท่ามกลางการโดนเรียกว่าลูกเมียน้อยมาตั้งแต่เล็ก และถูกพี่สาวรังแกมานาน แถมยังต้องคอยดูสีหน้าพ่อตัวเองอย่างระมัดระวังก่อนจะเข้าไปคุยด้วย

อันที่จริงแล้วเธอไม่เข้าใจเล่ห์เหลี่ยมหรือลูกไม้อะไรพวกนั้นหรอก เพียงแต่เอาใจมู่กุยฝานไปตามสัญชาตญาณเท่านั้น

หยวนหยวนเงยหน้าขึ้นพลางพูดเสียงอ่อย “ลุงใหญ่หาน้องซู่เป่าไม่เจอเลยอารมณ์ไม่ดีใช่ไหม งั้นหยวนหยวนอยู่เป็นเพื่อนลุงใหญ่นะ...”

อย่างไรก็ยังเป็นแค่เด็ก อยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ต่อให้ฉลาดแค่ไหนก็แอบซ่อนความในใจไว้ไม่ได้

มู่กุยฝานจ้องเธอตาเขม็ง สุดท้ายก็ทำไม่ลง ทำได้เพียงเรียกว่านปาสือมา

เขาไม่สนใจหยวนหยวนอีกต่อไป และกำชับกับว่านปาสืออย่างเยือกเย็นว่า “เฝ้าเธอไว้ให้ดี ถ้าเธอย่างเท้ามาในเขตเขาร้างแม้แต่ก้าวเดียว ก็ตัดขาเธอทิ้งซะ!”

ว่านปาสือตอบ “รับทราบ!”

มู่กุยฝานที่เดินไปไกลแล้ว พูดทิ้งท้ายไว้ว่า “โยนออกไป”

ว่านปาสือรีบหิ้วหยวนหยวนขึ้นแล้วเอาออกไปด้านนอก

หยวนหยวนตกใจกลัวจนร้องไห้ออกมา “คุณอา...อย่าตีหนู หนู...หนูกลัว”

ว่านปาสือชะงัก

ไม่รู้ว่าตอนนี้คุณหนูซู่เป่าไปอยู่ที่ไหน หรือจะอยู่ในที่มืด ๆ ที่ไหนสักแห่ง แล้วจะร้องไห้พูดว่า ‘หนูกลัว’ ไหมนะ

พอคิดถึงตรงนี้ว่านปาสือก็รู้สึกเจ็บปวดหัวใจขึ้นมา

หยวนหยวนเห็นความเจ็บปวดในดวงตาของว่านปาสืออย่างชัดเจน ทันใดนั้นน้ำตาก็หยดลงแหมะ เธอจึงพูดอ้อนวอน “คุณอาหนูขอร้อง หนูก็แค่อยากจะมาหาลุงใหญ่ อย่าโยนหนูออกไปเลยนะ”

แต่ว่านปาสือกลับไม่ฟัง เขาหิ้วหยวนหยวนเดินไปข้างถนนแล้วโยนเธอออกไป

โยนเธอออกไปจริง ๆ

เสียงดังตุ้บ หยวนหยวนตกลงบนถนนลาดยาง รู้สึกเหมือนกระดูกก้นกบกำลังจะหัก

ลูกสาวของมู่กุยฝานตายไปแล้ว หยวนหยวนกับลูกสาวของเขาก็รุ่นราวคราวเดียวกันแถมรูปร่างหน้าตาก็คล้าย ๆ กัน...

คน ๆ หนึ่งสูญเสียแก้วตาดวงใจไป ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่จิตใจห่อเหี่ยวที่สุด อันที่จริงเวลาแบบนี้เป็นช่วงเวลาที่ควรปลอบใจกันที่สุด

ก็จริงอยู่ที่มู่กุยฝานนั้นเป็นคนที่เกลี้ยกล่อมได้ยาก แต่ยิ่งเป็นคนที่เกลี้ยกล่อมยากมากเท่าไหร่ ถ้าเกิดเกลี้ยกล่อมได้ขึ้นมากลับกันก็จะเป็นคนที่พึ่งพาได้มากที่สุด

พอถึงตอนนั้นสถานะของหยวนหยวนก็จะมั่นคงจนไม่สามารถทำลายได้!

คนขับรถก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

หลังจากที่เงียบไปนาน เธอก็มองไปที่ด้านนอกหน้าต่าง เอ่ยเสียงเรียบอย่างเย็นชา “ต่อให้ผลออกมาแย่ก็ยังดีกว่าที่พวกเราเป็นอยู่ในตอนนี้ พวกเราสองแม่ลูกโดนรังแกจนแทบจะตายอยู่แล้ว...”

“ฉันเป็นแม่เลี้ยง แต่พอถูกลูกสาวของภรรยาคนแรกรังแก ถึงขนาดที่ต้องคุกเข่าขอโทษเธอ ฉันไม่อยากให้หยวนหยวนถูกรังแกจนน่าสมเพชยิ่งไปกว่านี้แล้ว”

หยวนหยวนฟังอยู่ก็อดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่น

เธอจะต้องได้รับการยอมรับจากลุงใหญ่ ต่อให้น้องสาวกลับมา ลุงใหญ่ก็จะต้องแบ่งให้เธอครึ่งนึง

น้องสาวมีคนรักมากมายขนาดนั้น แต่เธอมีลุงใหญ่แค่คนเดียว

เมื่อกี้เธอเพิ่งจะนั่งรถผ่านรถของลุงใหญ่มา เห็นคาร์ซีทสีชมพูน่ารักบนรถสุดหล่อของลุงใหญ่ด้วย

เธออยากจะขึ้นไปนั่งคาร์ซีทตัวนั้น หลังจากนี้ลุงใหญ่ก็จะรักเพียงแค่เธอ

ทันใดนั้นคนเป็นแม่ก็พูดขึ้นมา “กลับรถ ไปตระกูลซูกันไปเยี่ยมนายหญิงซูสักหน่อย”

ได้ยินมาว่านายหญิงตั้งตารอคอยหลานสาวจนล้มป่วย

แน่นอนว่าเธอไม่ได้ให้หยวนหยวนนับนายหญิงซูเป็นคุณยาย ทว่าหยวนหยวนก็เป็นหลานสาวของมู่กุยฝาน ถึงอย่างไรก็ควรไปเยี่ยมสักหน่อย