ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 521

หัวขโมยถึงกับงุนงง

ไม่สิ เขาก็ดูดวงมาแล้วนะ

1314 เป็นเลขมงคลนี่!

ทำไมเข้ามาเจอแจ็คพอตแบบนี้ล่ะ กลายเป็นสร้างผลงานให้พวกตำรวจเฉยเลย!

ไม่น่าจะดวงซวยขนาดนั้นมั้ง!

เขาไม่รู้ตัวว่าบนหัวของเขาเองมีผีดวงซวยเกาะอยู่

ผีดวงซวยอ้าปากหาวอย่างขี้เกียจไปหนึ่งที “มิชชั่นคอมพลีท!”

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าทำไมมันบังเอิญขนาดนั้น เหอะ เปิดประตูเข้ามาก็เจอตำรวจสี่คน

แต่ว่าความโชคร้ายระดับนี้ อัย ก็คือดวงกุด

ไม่ท้าทายเลยสักนิด!

ผีดวงซวยลอยกลับไปหาซู่เป่าแล้ว

รถของมู่กุยฝานขับออกไปได้ระยะหนึ่ง ก็จอดริมถนน เอนศีรษะที่พนักพิงอย่างหมดแรง

ขณะนั้นเองก็เห็นตำรวจจำนวนหนึ่งจับขโมยคนหนึ่งออกมา มีคนหนึ่งพูดขึ้นมาว่า “อยู่นิ่ง ๆ!”

อีกคนหนึ่งก็กำลังคุยโทรศัพท์ “อืม กำลังจะกลับ!”

“พูดไปพวกคุณก็ไม่เชื่อ พวกเรากำลังปฏิบัติหน้าที่กันอยู่ นั่งกินข้าวอยู่ข้างทาง...พอมีคนมาเห็นก็คะยั้นคะยอลากพวกเราขึ้นไปพักข้างบน”

“คุณรู้ไหมว่าคนร้าย ก่อนจะลงมือไปดูดวงมาก่อนด้วย ดูดวงได้ชุดเลขมงคล...ฮ่า ๆ ชุดเลขมงคลจริง ๆ ด้วย!”

มู่กุยฝานเหยียดตัวตรงขึ้น แล้วหันหน้าไปดูทันที

เขาสัมผัสได้ถึงไอหยินที่คุ้นเคย ต้องมีผีออกมาเท่านั้นถึงจะมีไอหยินได้!

เขาจ้องไปที่หัวขโมย รู้สึกได้ว่าไอหยินอยู่บนตัวเขา...

กลางวันแสก ๆ ยังสามารถออกมาข้างนอกได้ หรือจะเป็นผีร้าย

เพียงแต่ว่าไอนั่นเบาบางจนแทบจะไม่เหลือแล้ว...

มู่กุยฝานมองไปยังตำรวจที่คุยโทรศัพท์อยู่ ในหัวก็ปรากฏคำ ๆ หนึ่งออกมา : ผีดวงซวย

เขาลงรถทันที ก่อนจะถามว่า “พวกคุณจับขโมยได้ที่ไหน”

ตำรวจขมวดคิ้ว “คุณเป็นใคร”

มู่กุยฝานแสดงตัวตน

หลังจากนั้นสิบนาที

มู่กุยฝานก็ไปถึงด้านหน้าอพาร์ทเมนต์ขนาดเล็กที่ชาวบ้านสร้างกันเอง มาถึงห้อง1314

เป็นไปตามคาด มีกลิ่นไอหยินหลงเหลืออยู่!

ในหัวของเขามีเพียงคำว่าผีดวงซวยแค่คำเดียว!

ผีดวงซวยอยู่ที่นี่ แล้วลูกรักของเขาจะอยู่ด้วยไหม

จะใช่ผีดวงซวยที่ลูกรักจับไว้ตนนั้นหรือเปล่า

“ซู่เป่า!” มู่กุยฝานวิ่งลงมาชั้นล่าง เดินไปตรงโน้นทีตรงนี้ที “ซู่เป่า!”

ไม่มีคนขานรับ

มู่กุยฝานพิงกำแพงด้วยความหดหู่ใจ มืออีกข้างก็ปิดตา “ซู่เป่า...ลูกรักของพ่อ หนูอยู่ที่ไหน”

เขาแทบจะใจสลายจริง ๆ นะ หามาสามเดือนแล้ว มองดูหลุมที่ขุดเอาดินออกมาแต่ละวัน

ทุก ๆ วันก็จะต้องเผชิญกับความคาดหวังแต่แล้วก็สิ้นหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ซู่เป่า...”

มู่กุยฝานกอดซู่เป่าไว้ในอกอย่างแนบแน่น เสียงแหบแห้งเอ่ยถามทันที “ซู่เป่า...ลูกรักของพ่อ หนูไปไหนมา”

“คุณพ่อ...” ดวงตาของซู่เป่าเอ่อล้นไปด้วยหยดน้ำใส ๆ อย่างกลั้นไม่ได้

จึงกอดพ่ออีกครั้ง ซู่เป่ามารู้ตัวอีกทีก็รู้สึกว่าเกือบจะกลับมาไม่ได้แล้ว

ผ่านเหตุการณ์นี้ไปได้ เหมือนว่าเธอเอาชนะอุปสรรคครั้งใหญ่ได้แล้ว!

ซู่เป่ากอดพ่อไว้แน่น พูดด้วยเสียงนุ่มนวล “คุณพ่อ ซู่เป่ากลับมาแล้ว...”

“พ่อขอโทษ...” มีเสียงสะอื้นปนอยู่ในเสียงของมู่กุยฝาน ซู่เป่าสงสัยว่าตัวเองคงหูแว่ว พ่อไม่ร้องไห้หรอก

ทว่าใบหน้าของมู่กุยฝานที่ซุกอยู่ในผมของซู่เป่า ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความชุ่มชื้น

มู่กุยฝานกลัว แต่ไหนแต่ไรไม่เคยกลัวอะไรแบบนี้มาก่อน

เขากลัวว่าจะไม่ได้เจอลูกรักของเขาอีกแล้ว กลัวว่าเขาจะไม่มีความสามารถลงไปขุมนรกเพื่อเอาซู่เป่ากลับมา

“เป็นเพราะพ่ออ่อนแอเกินไป” มู่กุยฝานพูดเสียงแหบแห้ง “พ่อไม่สามารถไปหาหนูได้...”

ซู่เป่ากลับกอดเขาพลางส่ายหน้าดวงตาเป็นประกาย “ใช่ที่ไหนล่ะ พ่อเก่งที่สุดเลย! หนูกระโดดลงมาสูงขนาดนั้น พ่อก็สามารถรับหนูได้!”

“โคตรของโคตรเก่งเลย!” ซู่เป่าอ้าแขนกว้าง ๆ “เก่งเท่านี้เลย!”

พออ้าแขนออกชายเสื้อที่ขาดรุ่ยก็ห้อยลงมา

น่าเวทนาเหลือเกินเหมือนเด็กขอทานเลย

มู่กุยฝานอดไม่ได้ที่จะยิ้มจนมุมปากโค้งขึ้น

“ไป! กลับบ้าน!” เขาอุ้มซู่เป่าขึ้นมา มุ่งหน้าเดินออกไปด้านนอกหมู่บ้านในเมือง!

ในที่สุดก็กลับมาแล้ว

นายหญิงรอคอยมาเนิ่นนาน ในที่สุดวันนี้ก็ไม่ใช่ข่าวร้ายอีกต่อไปแล้ว!...