ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 527

นายหญิงซูโมโหพูดออกมาหมด จนมู่เหม่ยหัวทำตัวไม่ถูก

ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปแม้แต่คำเดียวจริงๆ ก็เลยรีบเอากล่องของขวัญกำไลข้อมือยื่นให้อย่างลนลานแล้วทำหน้ายิ้มพูดต่อว่า “นายหญิงซู ฉันได้ยินจากเสี่ยวฝานว่าท่านคิดถึงหลานสาวเกินไปจนไม่สบาย ฉันก็เลยคิดได้ว่าควรจะรีบมาเยี่ยมท่าน ช่วยให้ท่านมองในแง่ดีขึ้น…ไม่ว่าอย่างไร ร่างกายก็สำคัญที่สุด ฉันเชื่อว่าหลังซู่เป่ากลับมาก็คงไม่อยากเห็นท่านเป็นแบบนี้หรอก!”

นายหญิงซูพยักหน้า “เธอพูดถูก”

มู่เหม่ยหัวแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก ใบหน้าเศร้าสร้อย “ฉันเข้าใจความรู้สึกของท่าน ฉันก็เป็นแม่คนเหมือนกัน เลยเข้าใจดีว่าตอนที่ลูกของตัวเองหายไปจะรู้สึกยังไง”

นายหญิงซูเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง แล้วก็ทิ้งกล่องของขวัญที่เธอให้มาไว้บนโต๊ะชาสะเปะสะปะอย่างกับวางคุกกี้เลย

หยวนหยวนรีบพูดทันทีว่า “คุณยายซู นี่เป็นของขวัญที่หนูกับเพื่อนเลือกอยู่นานเลยนะ มันสวยจริงๆนะคะ!”

นายหญิงซูมองไปที่เด็กที่อยู่ตรงหน้าก็ถึงกับพูดไม่ออก

ดังคำโบราณที่ว่าพ่อแม่เป็นเช่นไร ลูกก็เป็นเช่นนั้น

เด็กคนนี้อายุก็พอๆ กับซู่เป่า แต่กลับเรียนรู้อะไรที่ไม่ควรจากแม่มา คงจะได้รับอิทธิพลจากสิ่งที่ได้เห็นหรือได้ยินอยู่ประจำ เลยกลายเป็นว่าไปในทางที่บิดเบี้ยว…เพราะต้นตอก็เบี้ยวมาอยู่แล้ว

“สวยมากเลยเหรอ ฉันไม่เชื่อ!” นายหญิงซูโพล่งออกไป

หยวนหยวนรีบวิ่งเข้ามาหาทันที อยากจะเข้ามาคลอเคลียนายหญิงซูด้วยความไร้เตียงสา พร้อมกับเปิดกล่องของขวัญไปด้วย

“เป็นกำไลสีม่วงอันหนึ่ง คุณยายซูว่าสวยไหมคะ?” แววตาหยวนหยวนเปล่งประกายมองไปที่นายหญิงซู

นายหญิงซูขยับไปข้างๆแล้วเหลือบมองกำไลแวบหนึ่ง “ก็ไม่เลวนะ กำไลแบบนี้ปกติฉันมักจะให้เป็นของขวัญกับแม่ครัวและให้เป็นของขวัญวันเกิดกับคนรับใช้คนละหนึ่งอันเลยน่ะ ก็โอเคอยู่นะ”

มู่เหม่ยหัว “…”

หยวนหยวน “…”

ที่มุมชั้นสองมีระเบียงกระจกยื่นออกมา ซู่เป่าก็เลยไปแอบยื่นหัวออกมาเพื่อมาแอบดู

ข้างบนหัวเล็กๆของเธอ ก็มีหัวเล็กๆอีกอันหนึ่งซ้อนกันนั่นก็คือ หัวของซูเหอเวิ่นนั่นเอง

ข้างบนหัวซูเหอเวิ่นก็มีหัวของหานหานซ้อนอยู่

ข้างหลังหัวของหานหาน…

เป็นคุณลุงทั้งหลายและพ่อมู่ที่ยืนกอดอกพิงกำแพงอยู่ข้างหลัง

ทุกคนมองไปที่นายหญิงซูที่กำลังระเบิดอารมณ์ “……”

ไม่คิดเลยว่านายหญิงยังเป็น “นักหยินหยาน” ซะด้วย พูดจาเหน็บแนมเก่งจริงๆ!

ซู่เป่า ได้เรียนรู้อีกแล้ว!

หยวนหยวนก้มหน้าและหน้าแดงเหมือนแม่ของเธอ

แต่เด็กก็คงไม่เข้าใจการประชดประชันที่ซ่อนอยู่ในคําพูดของพวกผู้ใหญ่ เธอคงแค่รู้สึกว่าคุณยายซูก็ดูถูกเธอและแม่ของเธอด้วย

หยวนหยวนเสียใจมาก ทำไมคุณยายซูถึงเป็นคนแบบนี้

เธอยังอยากจะนับนายหญิงซูเป็นคุณยายบุญธรรมและเคารพเธออย่างดีในอนาคตข้างหน้า

แต่คุณยายซูกลับเหมือนกับคนอื่นๆ ที่ก็ดูถูกเธอและแม่เธอ

เธอเข้าไปกอดคุณยายซู แต่คุณยายซูก็ไม่กอดเธอกลับเลย

“คุณยายซู หนูรู้ว่าน้องซู่เป่าหายไปแล้ว ทำให้คุณยายเศร้า” หยวนหยวนพูดเบาๆว่า “ก็เลยอารมณ์ไม่ดีใช่ไหมคะ?”

“แม่หนูเคยบอกว่าคนตายไปแล้วไม่สามารถกลับมาได้แล้ว คุณยายซูไม่ต้องเสียใจไปนะคะ น้องซู่เป่าจะต้องไปสวรรค์ที่สวยงามและมีชีวิตที่ดีแน่ๆค่ะ!”

นี่คือสิ่งที่เธอได้ยินมาจากในหนังตอนที่แม่พูดกับลูกชายที่สูญเสียน้องหมาไป

มีน้องหมาของเด็กชายคนหนึ่งถูกรถชนตาย แม่ของเขาเลยปลอบเขาไปว่า น้องหมาจะต้องไปสวรรค์ที่สวยงามแน่ๆ…

หยวนหยวนเพิ่งเรียนไปก็ใช้เลย

ตอนเข้ามาเห็นว่าบรรยากาศในบ้านตระกูลซูดูเงียบเหงายังไงไม่รู้ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าซู่เป่ากลับมาแล้ว

เพราะฉะนั้นเธอก็เลยคิดไปเองว่าตัวเองปลอบใจได้อย่างมีน้ำใจ

“ถ้าน้องซู่เป่ายังอยู่ คงไม่อยากให้คุณยายอยู่ในสภาพแบบนี้แน่ๆ…ถ้าคุณยายซูรู้สึกเสียใจ เดี๋ยวทีหลังหยวนหยวนมาอยู่เป็นเพื่อนคุณยายดีไหมคะ?”

“เอ่อ…เดี๋ยวหยวนหยวนร้องเพลงให้คุณยายฟังดีกว่า?”

หยวนหยวนสีหน้าไร้เตียงสา เอียงหัวมองไปที่นายหญิงซู

เธออธิบายด้วยความอ่อนแอว่า “หยวนหยวนไม่ได้หมายความแบบนั้น หยวนหยวนแค่รู้สึกว่าตัวเองร้องเพลงเพราะแล้วอยากจะร้องให้คุณยายซูฟังเฉยๆ…”

หานหานเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “งั้นเธอก็ไม่หมายความว่าฉันร้องเพลงไม่เป็นเหรอ?”

หยวนหยวนน้ำตาคลอเบ้า ไม่กล้าพูดอะไรออกมา ทำได้เพียงมองไปที่แม่ของเธอ

มู่เหม่ยหัวเหงื่อตก “ขอโทษค่ะนายหญิงซู เด็กมันไม่รู้เรื่อง…ไม่ได้ตั้งใจค่ะ”

นายหญิงซูจิบชาโดยไม่ได้พูดอะไร

มู่เหม่ยหัวรู้สึกขายหน้ามากและขณะเดียวกันในใจก็รู้สึกไม่ยุติธรรม

หยวนหยวนพูดผิดก็จริง แต่หานหานถึงกับลงไม้ลงมือมาทำร้ายหยวนหยวน หานหานต่างหากที่ไม่ถูก

ใครจะไปรู้ว่าหานหานยังจะพูดแทรกขึ้นมาว่า “ใครบ้างไม่ใช่เด็ก!จำไว้ล่ะ ถ้าคราวหน้าฉันยังได้ยินเธอไม่ดีถึงน้องสาวฉันอีก ถ้าเจอเธอฉันก็จะฟาดอีกหนึ่งครั้ง!”

ผมบนหัวของเธอยังไม่ยาวเลยอย่างกับเฮลเลี่ยน แล้วจ้องไปที่หยวนหยวนด้วยสายตาไม่พอใจ

หยวนหยวนทั้งกลัว ทั้งน้อยใจและอิจฉา

อิจฉาที่พี่สาวของซู่เป่าทำดีกับซู่เป่าขนาดนั้นเลย

ที่บ้านของเธอก็มีพี่สาวเหมือนกัน แต่พี่สาวของเธอไม่ดีกับเธอเลย

ต่อหน้าทำดีกับเธอและลับหลังชอบสั่งให้เธอคุกเข่าอยู่บ่อยๆ ทั้งตบหน้าเธอและตัดผมเธอ

ทำไมพี่สาวของเธอถึงเหมือนปีศาจร้ายเลย แต่ซู่เป่ากลับมีพี่สาวที่ดีขนาดนี้?

ทำไมทุกคนถึงดีกับน้องสาวเธอขนาดนั้น ทำไมเป็นเด็กผู้หญิงเหมือนกันแต่น้องสาวเธอกลับได้อาศัยอยู่ในปราสาทเหมือนเจ้าหญิง!

แต่เธอกลับเดินไปที่ไหนก็โดนคนดูถูกว่าเป็นลูกเมียน้อย…

การเป็นลูกเมียน้อยไม่ใช่ความผิดของเธอเสียหน่อย แต่เป็นความผิดของแม่เธอต่างหาก!

คนเราไม่กลัวระยะห่าง แต่กลัวการเปรียบเทียบ

เป็นครั้งแรกที่หัวใจเล็กๆ ของหยวนหยวนอบอวลไปด้วยความรู้สึก ‘ไม่ยอม’ …