ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 539

หยวนหยวนถือเค้กก้อนเล็กเอาไว้ เบียดร่างไปอยู่หน้านายหญิงซูได้อย่างเหลือเชื่อ

เธอคิดในใจ ‘เหมือนที่ผีคุณแม่พูดเลย เพียงแค่โยนลูกแก้วออกไป เรื่องทุกอย่างก็จะราบรื่น!’

ความมั่นใจของหยวนหยวนมากขึ้น

“คุณย่าซู” เธอถือเค้กด้วยท่าทีเชื่อฟัง “เหมือนคุณย่ากำลังมีเรื่องหนักใจเลย รีบกินเค้กเถอะค่ะ~”

นายหญิงซูกำลังเหม่อลอย จู่ๆ ตรงหน้าเธอก็มีเค้กก้อนหนึ่งปรากฏ

นัยน์ตาเธอเผยแววเกลียดชังโดยไม่ปิดบัง “เอาออกไป ฉันไม่ชอบกินของหวาน!”

หยวนหยวนพูดอ้อน “คุณย่าอย่าปฏิเสธหยวนหยวนสิคะ แม่หนูบอกว่า หากได้กินของหวานเวลาอารมณ์ไม่ดีแล้วอารมณ์จะดีขึ้น! อีกอย่างคุณย่าซูพูดกับหยวนหยวนได้ไหมทำไมคุณย่าถึงอารมณ์ไม่ดี หยวนหยวนสามารถปลอบคุณย่าซูได้นะคะ!”

นายหญิงซูรู้สึกพะอืดพะอมมากจริงๆ “ฉันอยากอ้วกทุกครั้งที่กินของหวาน เอาออกไป!”

ไม่รู้ว่าใครกันที่กินบัวลอยไปถึงสามเดือนเต็มๆ……

หยวนหยวนไม่มีทางล้มเลิกหรอก เพราะผีคุณแม่บอกว่าเรื่องทุกอย่างจะราบรื่นขึ้น

ผีคุณแม่ยังบอกอีกว่าผีร้ายเหล่านั้นจะไม่ทำร้ายผู้อื่น นอกจากซู่เป่า

บางทีตอนนี้ซู่เป่าอาจถูกผีร้ายฉีกเป็นชิ้นๆ ไปแล้ว

ตอนนี้คุณย่าซูไม่ชอบเธอก็ไม่เป็นไร รอให้พวกเขารู้ว่าตนเองถูกซู่เป่าหลอกโดยการเล่นของใส่ก่อน พวกเขาต้องรู้สึกขอบคุณเธอมากแน่ๆ

“คุณย่าซู…”

เดิมทีนายหญิงซูเห็นว่าเธอเป็นเด็กจึงไม่อยากให้เธอเสียหน้านัก

ไม่คิดว่าหยวนหยวนจะตามติดเธออย่างกับหมากฝรั่ง

นายหญิงซูลุกขึ้นยืน ถลึงตามองด้วยโทสะ “ไสหัวไป ฉันบอกให้ไสหัวไป ฟังไม่รู้เรื่องหรือไง! แกเป็นใครถึงได้มาเรียกฉันว่าคุณย่า เรามีความสัมพันธ์กันงั้นเหรอ”

มู่เหม่ยหัวสะดุ้งเพราะเสียงตะคอก ความมึนงงที่ถูกผีสิงร่างเมื่อครู่ ได้สติกลับมาในทันที

เธอรีบกล่าว “อา นายหญิงซู ทำไมท่านถึงได้โมโหขนาดนี้ล่ะ ฉันเป็นลูกพี่ลูกน้องกับนายท่านมู่ เราสองคนก็ถือว่าเป็นญาติกันนะคะ…”

“หยวนหยวนเองก็แค่เด็กคนหนึ่ง ท่านอย่าถือสากับเธอนักเลย!”

เหยาหลิงเยว่เดินไปหาหยวนหยวนอย่างไร้สีหน้า

เขี่ยทิ้งซะ!

ขยะก็ต้องเขี่ยทิ้ง

ทันทีที่เห็นเหยาหลิงเยว่ หยวนหยวนก็รู้สึกกลัว อยากวิ่งหนีไปโดยสัญชาตญาณ

แต่ใครจะรู้ว่าเหยาหลิงเยว่กระชากและโยนเธอออกไปด้านนอกด้วยท่าทีชำนาญ

มู่เหม่ยหัวตะลึง “คุณ……”

เหยาหลิงเยว่หันร่าง โยนเธอออกไปเช่นกัน

ปึ้ง!

ปึ้ง!

สองแม่ลูกล้มลงบนพื้นหญ้าด้านนอก

ทุกคนมองไปทางพวกเธออย่างประหลาดใจ

มู่เหม่ยหัวกุมขาเอาไว้ ขอบตาแดงผ่าว ท่าทีน่าเห็นใจ “นายหญิงซู ขอโทษจริงๆ เป็นความผิดของพวกเราเอง…หยวนหยวนเห็นว่าท่านอารมณ์ไม่ดี จึงอยากเอาเค้กให้ท่านกิน เธอไม่รู้ว่าท่านไม่ชอบกินของหวาน…”

หยวนหยวนสะอื้น “ขอโทษค่ะ คุณย่าซู ความผิดของหยวนหยวนเอง!”

เจ้าสองคนนี้คงลืมเมก้าคิลที่นายหญิงซูเป็นคนทำก่อนหน้านี้ไปแล้ว

ผู้คนต่างกำลังงงงวย

นายหญิงซูตะลึง “แกไม่รู้เรื่องเหรอ ไม่สิ เมื่อกี้แกยังบอกสนิทกับเสี่ยวฝานอยู่เลย เคยเรียนด้วยกันมาก่อนด้วยนี่นา”

มู่เหม่ยหัว “……”

พอสักทีเถอะ……

หยวนหยวนลุกขึ้นยืนอย่างระมัดระวัง ท่าทีอ่อนแอน่าสงสาร “คุณย่าซู ท่านเลิกพูดเถอะ…ขอโทษค่ะ เป็นความผิดของหยวนหยวนเอง หยวนหยวนไม่รู้ว่าท่านไม่กินของหวาน…”

ขอบตาของเธอแดงก่ำ จิกนิ้วไว้แน่นอย่างร้อนรน ท่าทีทำตัวไม่ถูก

นายหญิงซูกลับไร้ซึ่งสีหน้า “ก็ไม่ใช่ว่าไม่กิน แต่ต้องดูด้วยว่าใครเป็นคนให้ ถ้าฉันกินแล้วแกยืนกรานว่าฉันเป็นย่าของแก ฉันก็เสียหายแย่น่ะสิ”

รอบๆ ไม่รู้ว่าใครส่งเสียงหัวเราะออกมา

หลังสิ้นเสียงของนายหญิงซู พวกเขาเองก็เข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว

ที่แท้แม่ลูกมู่เหม่ยหัวคิดจะใช้ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเธอกับมู่กุยฝานที่แทบจะไม่มีอยู่จริง มาประจบตระกูลซู

“หมดคำพูดเลยจริงๆ ชู้ก็คือชู้ ทำแต่เรื่องน่าอาย!”

“เลียนแบบแม่ตัวเองตั้งแต่อายุน้อยๆ ดูท่าจะนิสัยเสียไปแล้ว เด็กแบบนี้ยกเค้กมาให้ฉันกิน ฉันก็ไม่กล้ากินเหมือนกัน!”

หยวนหยวนกัดฟันอย่างโกรธเคือง

เธอมีความแค้นอะไรกับยายแก่นี่กัน ทำไมยายแก่นี่ถึงได้เกลียดเธอจัง!

ต้องให้ซู่เป่าตายก่อน พวกเธอถึงจะตระหนักได้ใช่ไหม

ขณะนี้เองมีรถขยะคันหนึ่งขับมา ว่านปาสือกระโดดลงจากรถ ลากหยวนหยวนและมู่เหม่ยหัวออกไปโดยไม่พูดไม่จา

นายท่านสั่งไว้ ต้องส่งขยะสองชิ้นนี้ออกจากเกาะให้ได้

เขาต้องปฏิบัติภารกิจให้สมบูรณ์!