ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 540

หยวนหยวนน้ำตาเอ่อล้น นายหญิงซูไม่เกรงใจแม้แต่นิด พูดตอกหน้าเธออย่างแรง ทำให้เธอรู้สึกถึงความอับอาย…

ในขณะที่เธอไม่รู้ว่าควรทำตัวอย่างไร รถคันหนึ่งก็ได้ขับเข้ามา ชายคนหนึ่งลากเธอและคุณแม่ออกไปโดยไม่พูดไม่จา

เวลาย้อนกลับไปเมื่อสิบนาทีที่แล้ว

มู่กุยฝานเห็นว่าของขวัญชิ้นใหญ่ถึงมือแล้ว จึงโทรเรียกให้ว่านปาสือส่งขยะออกไปด้วยความเร็วที่เร็วที่สุด

ว่านปาสือเองก็ขับรถขยะมาจริงๆ…ขยะก็ต้องลากด้วยรถขยะ

เขาโยนมู่เหม่ยหัวและหยวนหยวนเข้าไปในรถขยะอย่างเด็ดขาด จากนั้นขับออกทะเลโดยไม่หยุดพัก

สิบห้านาทีต่อมา

ตุบ!

มู่เหม่ยหัวและหยวนหยวนถูกโยนลงบนพื้น รวมทั้งกระเป๋าเดินทางของพวกเธอก็ถูกโยนทิ้งอีกด้าน

เมื่อกี้เรือขับเร็วเกินไป ลมตีจนใบหน้าของพวกเธอเจ็บปวดไปหมด และข้างหูดังเป็นเสียงวืดๆ …

ดังนั้นพวกเธอทั้งคู่จึงยังไม่ได้สติ

ผมของมู่เหม่ยหัวตั้งเป็นทรงรังนก เส้นผมสลวยของหยวนหยวนก็โซซัดไปมาจนปลิวติดหน้าไปหมด

ใบหน้าถูกลมตีจนด้านชา สีหน้าพวกเธอเหม่อลอย

พักหนึ่งกว่ามู่เหม่ยหัวจะได้สติ เธอโกรธจนตัวสั่น “นี่มัน…มันกล้าทิ้งพวกเราออกมางั้นเหรอ พวกเราเป็นผู้บริโภค พวกมันหมายความว่ายังไงกันแน่!”

เธอโมโหมาก จึงไถ่ถามออกมาเสียงดัง “นี่น่ะเหรอการบริการของเกาะหนีกวง พวกเรามาใช้บริการด้วยความหวังดี แต่เพียงเพราะเสิร์ฟเค้กผิดก้อนหนึ่ง ตระกูลซูก็ทิ้งพวกเราออกมาแบบนี้เลย!”

ผู้คนที่ขวักไขว่ไปมาหยุดลงอย่างสงสัย

มู่เหม่ยหัวยังคงใส่สีตีไข่ต่อ บอกว่าเกาะหนีกวงหลอกลวงพูดบริโภค เอาเปรียบผู้บริโภค พวกเธอถูกไล่ออกจากห้องพักโดยไม่มีเหตุผล ถูกโยนออกนอกเกาะ หนำซ้ำพวกเธอยังคิดจะโทรรายงานกับกระทรวงอีก

ในขณะที่พวกเธอกำลังพูดถึงจุดที่ดุเดือดที่สุด คนมุงดูก็ยิ่งอยู่ยิ่งเยอะ

จู่ๆ จอภาพตรงจุดขายบัตรก็กระพริบ ฉายฉากที่มู่เหม่ยหัวประจบตระกูลซูออกมาตั้งแต่ต้นจนจบ

ไม่เพียงเท่านี้ ระหว่างที่เธอกำลังออกจากร้านอาหารชั้นห้า เธอยังพูดด้วยน้ำเสียงอิจฉา ‘สมกับเป็นคุณหนูน้อยของตระกูลซู หวงอย่างกับอะไรล่ะ อยากรู้ว่าวันหนึ่งถ้าเธอตาย ตระกูลซูจะร้องไห้จนเป็นสภาพไหนกัน’

สายตาที่ทุกคนมองมู่เหม่ยหัวและหยวนหยวนเปลี่ยนไปในทันที

“ฉันก็คิดว่าเกาะหนีกวงรังแกผู้บริโภคจริงๆ ซะอีก ที่แท้ก็ทำตัวเองซะก่อน”

“ที่แท้ยัยนี่เป็นชู้นี่เอง ไม่เป็นไร ทุกคนที่เป็นชู้ไม่มีวันได้ตายดีซะหรอก”

“สาปแช่งลูกคนอื่นในงานเลี้ยงวันเกิด หากเป็นฉันคงลงมือตบไปหลายฉาบแล้ว ตระกูลซูยังใจดีเกินไป!”

“บ้าหรือเปล่า ปากเสียขนาดนี้ ไม่มีความสัมพันธ์กันยังหน้าด้านไปประจบเขาอีก ถูกเขาโยนออกจากงานก็มาโวยวายใส่ร้าย น่าขันชะมัด”

ผู้คนที่มุงดูสีหน้าเหยียดหยาม และพูดดูถูกพวกเขา

แผนมู่เหม่ยหัวไม่สำเร็จหนำซ้ำยังทำชื่อเสียงตัวเองแย่กว่าเดิม เธอไล่เก็บของตัวเองอย่างทรหด จากนั้นจึงลากหยวนหยวนวิ่งออกไป

หยวนหยวนเองก็อยากร้องไห้ ที่เธอคิดมันไม่ใช่แบบนี้!

คนร้ายในซีรี่ส์ยังสามารถอยู่ได้ตั้งสิบกว่าตอน ทำไมเธอเพิ่งขึ้นไปก็ถูกโยนลงมาเลยล่ะ ทำอย่างกับเธอแค่ไปส่งลูกแก้วอย่างงั้นล่ะ

เธอเป็นตัวเอกเชียวนะ

ทำไมเวลาอยู่กับแม่ของเธอ ถึงได้ขายหน้าขนาดนี้

หยวนหยวนร้องไห้กลับไปทั้งทาง เธอไม่อยากอยู่กับมู่เหม่ยหัว เธอคิดถึงผีคุณแม่ของตนอย่างอดไม่ได้

โชคดี ที่เธอทำภารกิจที่ผีคุณแม่เธอทิ้งไว้ให้สำเร็จแล้ว…

**

เกาะหนีกวง

ร้านอาหารชั้นห้า

ซู่เป่ากินเค้กชิ้นสุดท้ายจนหมด วางจานลงอย่างพอใจ

ผีร้ายที่ถูกเธอผนึกไว้ และขยับตัวไม่ได้มองเธออย่างเคียดแค้น

“คุณพ่อ หนูต้องฝึกยังไงต่อ” ซู่เป่าดูดนิ้ว พร้อมถาม

มู่กุยฝาน “……”

จะฝึกยังไงอีก

เจ้วตัวน้อยเอามือตบลงบนพื้นอย่างแรง ยันต์ขนาดใหญ่ก็ปรากฏ… จู่ๆ ผีร้ายทุกตัวต่างก็หยุดนิ่ง

ฝึกกับผีน่ะสิ…

ซูจื่อซีกดคางที่อ้าค้างไว้ด้วยความตกตะลึงของตนกลับไป พร้อมเอ่ยพูดช้าๆ “นี่มัน…ท่าไม้ตายเหรอ”

เขาเขียนเพิ่มเข้าไปในช่องสกิลประโยคหนึ่ง

วงเวทยันต์โอฬาร ระดับ SSS ข้อเสีย : ……

ซูจื่อซีมองไปที่หน้าโต๊ะทีหนึ่ง พร้อมเขียน ข้อเสีย สูญเสียพลังงานเยอะมาก ต้องกินเค้กสามชิ้นจึงจะฟื้นฟูกำลังได้

มู่กุยฝานเอ่ยพูดเสียงต่ำ “ท่านี้เจ๋งมากจริงๆ ซู่เป่า ปล่อยพวกมัน พวกเราเอาใหม่อีกรอบ”

นี่คือจุดประสงค์แรกที่พวกเขามาที่นี่งั้นเหรอ

เป้าหมายยักษ์ใหญ่ และความฝันของพวกเขาล่ะ!

ผีร้ายคำรามอย่างพิโรธ

ซู่เป่ารู้สึกเพียงเจ็บมือมาก นัยน์ตากระพริบไปด้วยน้ำตา จากนั้นตะโกนอย่างโกรธเคือง…

ตู้ม…

ครั้งสุดท้าย มือเล็กๆ ของเธอยังไม่ทันตบลงบนพื้น อักขระสีทองก็พุ่งออกไปราวกับสายฟ้าสีทอง ยังไม่ทันสัมผัสกับพื้นก็กลายเป็นกระดาษยันต์แผ่นยักษ์ พัดผีร้ายจนกระเด็นออกไปไกล!

ซูเหอเวิ่นและซูจื่อซีต่างตะลึง

เป็นครั้งแรกที่เอฟเฟคเกมส์ปรากฏตรงหน้าพวกเขาในชีวิตจริง ฉากตรงหน้าทำเอาทุกคนขนหัวลุก

มู่กุยฝานมองนาฬิกา พร้อมเผยรอยยิ้มพอใจ “ดีมาก 0.25วิ”

ความเร็วของสายฟ้า!

ซู่เป่าหายใจอย่างถี่รัว นั่งลงบนพื้นดังตุบ

มือน้อยๆ ของเธอแดงไปหมดแล้ว

นัยน์ตาของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ว้าว ไม่คิดว่าเธอจะเก่งขนาดนี้

“หนูเก่งที่สุด!” ซู่เป่าสะบัดหมัดเล็กๆ พร้อมร้องตะโกน

มู่กุยฝานพยักหน้า “ต่อจากนี้เป็นความสามารถในการตอบสนอง ในการต่อสู้จริง อย่าให้ศัตรูได้มีโอกาสเข้าใกล้หนูเกินครึ่งเมตร!”

มู่กุยฝานสั่งให้ซู่เป่าปล่อยผีร้ายเหล่านั้น ไม่อนุญาตให้ซู่เป่าใช้สกิลโจมตีใดๆ ทั้งนั้น ใช้ความเร็วเท่านั้นในการหลบหลีก ให้ผีทั้งโถงไม่สามารถเข้าใกล้เธอได้

ซูเหอเวิ่นถามขึ้น “ตอนนี้ในร้านอาหารมีค่า X เป็นหนึ่งร้อยหนึ่ง ขนาดร้านอาหาร…ระยะห่างเฉลี่ย…”

หรือหมายความว่า ผีร้ายที่เรียงกันอย่างเรียบร้อยยืนห่างกันไม่ถึงหนึ่งเมตร หากพวกมันตะครุบลงบนตัวซู่เป่า จะให้ซู่เป่าห่างกับพวกมันมากกว่าครึ่งเมตรได้อย่างไรกัน

มู่กุยฝานไม่สนใจ

ซู่เป่าถูกโยนเข้าไปในดงผีร้าย ห้ามใช้สกิล และห้ามใช้ท่าแปดสิบ

เธอก้าวขาวิ่งอยู่ในร้านอาหาร แต่วิ่งไม่ทันผีร้ายที่บินได้แม้แต่นิด

“ช้าเกินไป วิ่งสิ!” มู่กุยฝานตะคอกเสียงเย็น “การฝึกวิ่งหนึ่งอาทิตย์ไม่มีประโยชน์เลยหรือไง พ่อสอนหนูยังไงกัน”

ซู่เป่ากัดฟันวิ่งสุดชีวิต

มู่กุยฝานหัวเราะเย็น “ผูกกระสอบทรายเอาไว้ยังวิ่งได้เร็วกว่านี้เลย อย่าลดความเร็วของหนูลงเพราะการหลบหลีก!”