ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 548

สวนสนุกตอนเที่ยงคืนคึกคักเสียไม่มี ก็ไม่รู้ว่ากี่โมงแล้วเหมือนกันกว่าจะค่อย ๆ เงียบลงมาได้

ซู่เป่านั่งลงบนพื้นหญ้าเต็มก้น สัมผัสลมทะเล

พญาผีตัวน้อยก็เดินตามไปนั่งข้าง ๆ ไม่ได้พูดอะไร

ผีทั้งหลายกลับวุ่นวายกันใหญ่ พวกเขาเห็นผีมาใหม่ที่อยู่ตรงหน้าแล้วก็ทำหน้าตางุนงง “คุณเป็นใคร?”

ไปเล่นกันมารอบหนึ่ง ได้ผีมาเพิ่มตัวนึงเหรอ???

แถมยังหน้าตาผิดเพี้ยนอวัยวะไม่เข้าที่ น่าสังเวชจนทนดูไม่ได้

ผีตัวนั้นไม่พูดอะไร

ผีเจ้าสาวถามด้วยความสงสัยว่า “ทําไมหน้านี้คุ้นนักล่ะ...”

ผีดวงซวยลูบจมูกตัวเอง “จมูกนี้ดูเหมือนของฉันมากเลย”

ผีหลายใจ “เอ๊ะ... หน้าอก! หน้าอกของฉันนี่...”

ที่แท้ที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ผีมาใหม่ เป็นชิ้นส่วนของพวกผี ๆ เอง...

พวกผีทั้งหลายจึงรีบแจกจ่ายชิ้นส่วนคืนเจ้าของ

“พี่หลายใจ นี่คิ้วของพี่”

“โอ้... ในที่สุดข้าน้อยก็ได้ใบหน้ากลับมาแล้ว”

“นี่ลูกตาของใครมาใส่อยู่ในหัวฉันเนี่ย?”

ชุลมุนวุ่นวายกันอยู่พักหนึ่ง

ซู่เป่าก็เลยนอนลงบนพื้นหญ้าเสียเลย เธอพูดอย่างพึงพอใจว่า “สนุกจริง ๆ!”

แต่เหมือนว่าจะลืมอะไรไปสักอย่างนะ?

ซู่เป่าร้องเอ๊ะขึ้นมา จู่ ๆ ก็ถามว่า “แล้วพ่อของหนูล่ะ?”

จี้ฉาง “...”

ใช่ได้ ก็ยังดีที่จําพ่อตัวเองได้

ในเวลานี้เองก็มีเงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้นในที่ไกล ๆ

ภายใต้แสงไฟถนน เงาของเขาทอดยาวมาก

เขางอเอว สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าว่าหน้าอกของเขากระเพื่อมขึ้น ๆ ลง ๆ กำลังหอบหายใจอย่างหนัก

มู่กุยฝานเอามือข้างหนึ่งค้ำเสาไฟถนนไว้ และจับตุ๊กตาผ้าไว้ในมืออีกข้างหนึ่ง

วังยมบาลครอบอยู่บนหัวเหมือนหมวกนิรภัย ประตูที่เปิดอยู่เผยให้เห็นใบหน้าของเขา

มู่กุยฝานเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่ก็ยากที่จะพูดให้จบในคราเดียวเดียวได้

เมื่อกี้คึกคักมากทีเดียว

ระหว่างที่เขาต่อสู้กับตุ๊กตาผ้าก็ยังได้ยินเสียงร้องกรี๊ดน่ารัก ๆ ของซู่เป่าเป่าดังก้องไปทั่วทั้งสวนสนุก

เสียดายที่เขาไม่สามารถแยกประสาทได้ การสู้รบอย่างหนักหน่วงในค่ำคืนนี้ ในที่สุดเขาก็เอาชนะพญาผีตัวน้อยได้ด้วยพลังของตัวเอง!

ตอนนี้พญาผีตัวน้อยถูกเขาหิ้วไว้ในมืออย่างว่าง่าย โดนตีจนยอมแล้ว มันขาดยุ่ยไปหมดทั้งตัว ภายใต้แสงไฟจะเห็นได้ว่านุ่นของมันกระเด็นไปทั่ว

เพียงแต่มู่กุยฝานรู้สึกว่าวังยมบาลบนหัวยิ่งหนักขึ้นทุกที ๆ…

สิ่งที่เขาไม่อยากเชื่อที่สุดคือลูกรักของเขาไม่ได้มาหาเขาเลย!

“ฮัลโหล ~ คุณพ่อ!” ซู่เป่าโบกมือให้อย่างร้อนตัว

ผีเด็กผู้หญิงก็เหมือนนึกถึงตุ๊กตาของตัวเองได้แล้วเหมือนกัน เธอหันไปมองสายตาร้อนตัว

มู่กุยฝานมองซู่เป่าด้วยตาขุ่นเคือง

ตุ๊กตาผ้ามองเด็กผู้หญิงด้วยสายตาขุ่นเคือง

มู่กุยฝาน : ต่อสู้มาทั้งคืน

ตุ๊กตาผ้า : โดนตีมาทั้งคืน

ผลสุดท้ายเจ้าสองคนนี้เล่นสนุกกันทั้งคืน!

ซู่เป่าเก็บวังยมบาลกลับมา เด็กหญิงพญาผีเก็บตุ๊กตาผ้าของตัวเองกลับมา

“เธอชื่ออะไร?” ซู่เป่าถามอย่างสงสัย “ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่?”

แม่ไม่เคยสนใจเธอมาก่อน บางครั้งเธอหิวจนร้องครวญแม่ยังไม่มองเธอเลย

แต่วันนั้นแม่ทำของอร่อยให้เธอเยอะมาก มีเนื้อวัวย่างกับนมอุ่น ๆ

เธอโดนอาหารอร่อยดึงดูดจนลืมว่าจะไปหาพี่สาวไปชั่วขณะ

“แล้ววันเองที่พี่หายตัวไป” อาเจียพูดมาถึงตรงนี้ ตาของเธอกลายเป็นแค้นเคือง แต่ซู่เป่ากลับเห็นความเจ็บปวดและรู้สึกผิดที่ซ่อนอยู่ภายใต้ดวงตาแค้นเคืองคู่นั้น

ซู่เป่าเหมือนจะเข้าใจเธอบ้างแล้ว เธอเสียใจที่ตัวเองดื่มด่ำอยู่กับอาหารอร่อย ๆ จนทำให้ต้องเสียพี่ไป

อาเจียพูดต่อว่า “ฉันหาอยู่นานมาก หาจนค่ำก็หาพี่ไม่เจอ แล้วฉันก็ร้องไห้ร้องไม่หยุด แม่ทนไม่ได้จึงยัดตุ๊กตาหมีให้ฉันตัวหนึ่งบอกว่าพี่ทิ้งไว้ให้ฉัน”

“แม่ยังบอกอีกว่าพี่ไปกับคนอื่นแล้ว ไปที่ที่ไกลมาก ไปมีความสุขแล้ว จะไม่กลับมาที่ที่ลำบากยากจนแบบนี้อีกแล้วด้วย”

อาเจียพูดมาถึงตรงนี้ก็ทนไม่ไหวน้ำตาไหล เธอเม้มปากฝืนพูดต่อ “อาเจียไม่เชื่อ!”

พี่จะไม่ทิ้งเธอแน่

ไม่มีทางทิ้งเธอไปแน่!

ตั้งแต่วันนั้น เธอก็ตามหาทั่วทั้งฟาร์ม ทั่วทั้งทุ่งหญ้า หาไปถึงชายทะเลที่ติดกับชายขอบทุ่งหญ้า แล้วก็ไปหาที่ภูเขาสูงริมทะเล

เธอกอดตุ๊กตาที่พี่สาวทิ้งไว้ให้ ออกตามหาด้วยความหวาดกลัวและไม่สบายใจ

หิวก็เด็ดหญ้ากิน

กระหายก็ดื่มในบ่อน้ำขังบนที่ลุ่ม

ตุ๊กตาผ้าอยู่กับเธอตลอด จากที่สะอาด ๆ ก็กลายเป็นสกปรกมอมแมม

“เธอรู้ได้ไงว่าตุ๊กตาตัวนี้พี่เธอเป็นคนให้เธอ?” ซู่เป่าอดถามไม่ได้

อาเจียส่ายหน้า “ฉันไม่รู้หรอก แต่แม่บอกว่าพี่ทิ้งไว้ให้ ฉันก็เชื่อว่าพี่ทิ้งไว้ให้”

เธอลูบตุ๊กตา “เพราะพี่เคยบอกว่าจะให้ตุ๊กตาผ้ากับฉันเป็นของขวัญวันเกิด”

พี่บอกว่าจะเย็บให้เธอเอง แล้วก็ไปก็บนุ่นที่เหลือจากที่คนอื่นเก็บไปแล้วมาเองด้วย

“แล้วต่อมาเธอหาพี่เจอไหม?” ผีหลายใจมองตุ๊กตาในอ้อมกอดของอาเจียแล้วก็อดถามไม่ได้