ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 549

อาเจียลูบตุ๊กตาในอ้อมอกพูดช้า ๆ ว่า “เจอแล้วนะ”

“ฉันไปหาที่ทะเลก็ไม่เจอพี่ ฉันคิดว่าพี่ต้องกลับบ้านแล้วแน่ ๆ ไม่แน่อาจจะรอฉันอยู่ที่บ้าน”

อาเจียก็เลยรีบเปลี่ยนเส้นทางกลับบ้าน เธอรู้สึกได้ว่าพี่สาวกำลังเรียกหาเธอ

ออกไปรอนแรมเร่ร่อนเสียนาน เธอเกือบจะหาทางกลับบ้านไม่เจอแล้ว แต่ว่าตอนนี้เอง…

“จู่ ๆฉันก็ได้ยินเสียงกลองที่เพราะมาก” อาเจียบอกว่า “เสียงกลองนั้นราวกับกำลังพูด เหมือนเสียงของพี่”

ถึงแม้ว่าพี่จะเป็นใบ้ ไม่เคยพูดมาก่อน

แต่เธอรู้สึกว่าเป็นพี่

“พี่กำลังเรียกฉันกลับบ้าน เขากำลังหาฉันอยู่”

ตามหาเสียงกลองไป อาเจียเดินไม่หยุด เดินจนเท้าพองน้ำข้าวหนังถลก ถึงขั้นเล็บเกือบหลุด

ในที่สุด เธอก็เห็นคนมากมายกำลังล้อมกลองใบหนึ่งอยู่ พวกเขากราบไหว้ด้วยความเคารพ และตีมัน

“เห็นปุ๊บฉันก็รู้เลยว่ากลองใบนั้นคือพี่ของฉัน …” อาเจียพูดช้า ๆ ว่า “เป็นกลองที่ทำจากหนังของพี่สาวฉัน”

ความจริงที่ไม่ทันได้เตรียมใจแบบนี้ทำเอาซู่เป่าหวาดผวาขึ้นมา!

กลองที่ทำจากหนังมนุษย์!

อาเจียเล่าต่อว่า “คนที่นั้นผิวจะดำคล้ำเหมือนข้าวสาลี มีแค่พี่สาวฉันที่ผิวขาว นุ่มนิ่มและละเอียด…”

ผีหลายใจอดไม่ได้ถามขึ้นว่า “แล้วเธอแน่ใจได้ไงว่ากลองนั่นทำมาจากหนัง…? ไม่แน่อาจจะเป็นหนังอย่างอื่นก็ได้ เช่นหนังแพะอะไรพวกนั้น”

อาเจียยังคงยืดมั่น ยืนยันคำเดิม “ฉันแน่ใจ! เพราะเสียงกลองเหมือนเสียงพี่ฉัน!”

ผีทั้งหลายพูดไม่ออก

พี่สาวเธอเป็นคนใบ้ แต่อาเจียกลับบอกว่าเสียงกลองเหมือนเสียงของพี่ นี่คงบอกได้แค่ว่ามันเป็นความผูกพันระหว่างพี่น้องสินะ

ดวงตาของอาเจียชุ่มไปด้วยน้ำตา “ฉันเห็นพวกผู้ชายที่เคยมาที่บ้านอยู่ในฝูงชน”

พวกเขากอดกลองไว้ หลังจากกลุ่มคนแยกย้ายกันไปก็ลูบมันไม่ยอมปล่อยมือ

“ฉันได้ยินความลับของพวกเขาด้วย พวกเขาบอกว่ากลองสื่อวิญญาณเป็นของล่ำค่า พวกเขาจะเลือกใช้หญิงสาวที่ไม่เคยผ่านการมีความรักมาก่อน แบบนี้กลองก็จะบริสุทธิ์ ที่สุดยอดอีกอย่างคือผู้หญิงคนนี้เป็นใบ้ด้วยยิ่งดีใหญ่ เพราะว่าคนใบ้ไม่เคยพูดโกหก วิญญาณก็จะไม่มีมลทิน”

“หนังของหญิงสาวที่พวกเขาพูดถึงตรงทุกอย่าง แล้วยังหน้าตาสวย ผิวเนียนละเอียด เสียงจากกลองที่ทำออกมาสามารถสื่อถึงสวรรค์ สามารถส่งเสียงไปไกลหลายกิโล”

อาเจียพูดพลางน้ำตาร่วง “ที่พวกเขาพูดถึงก็คือพี่ของฉัน”

พี่เธอสวยที่สุด บริสุทธิ์ที่สุด แล้วก็เป็นใบ้ด้วย

เธอพุ่งเข้าไปร้องเรียกหาพี่ แต่โดนพวกเขาตีไล่ออกมา

เหมือนพวกเขากลัวว่าเธอจะพูดออกไป แถมจะฆ่าเธออีกด้วย

ในความมืดมิดเธอได้ยินพี่สาวบอกให้เธอวิ่ง พี่สาววิ่งอยู่ข้างหน้า พาเธอหลบเขาไปในถ้ำแห่งหนึ่ง

เธอรอดพ้นจากการโดนคนพวกนั้นรุมทำร้ายได้ แต่คนพวกนั้นเอาพี่เธอไปด้วย

“เพื่อจะตามหาพี่สาว ฉันเลยตามหาพวกเขาแล้วแอบตามไป”

และก็ในระหว่างทางนี้เองเธอถึงได้รู้ว่ากลองสื่อวิญญาณคืออะไร

กล่องสื่อวิญญาณเรียกอีกอย่างว่ากลองหนังมนุษย์

พวกเขาบอกว่ากลองชนิดนี้สามารถเชื่อมต่อความเป็นความตาย หลุดพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิด ใช้บูชาเทพเจ้า ขอพรให้เทพเจ้าปกป้องเป็นหลัก

ต้องเลือกหนังของวัยรุ่นสาวที่ไม่เคยผ่านการมีความรักมาก่อน ให้ดีคือคือไม่เคยอ้าปากพูดเลย

ต้องถลกหนังทั้งเป็นในขณะที่เธอยังมีชีวิตอยู่ จึงจะสร้างกลองออกมาได้ดีที่สุด

ซู่เป่าทดไม่ได้ต้องกอดพ่อไว้ เธอขนลุกซู่

“ในโลกนี้จะมีคนทําแบบนี้จริง ๆ เหรอ? ใช้หนังคนทำกลอง แล้วทําไมยังขอพรให้พระเจ้าคุ้มครองได้อีก?”

การปฏิบัติต่อพี่สาวผู้บริสุทธิ์อย่างโหดร้ายเช่นนี้ น่าจะทําให้เทพเจ้าโกรธไม่ใช่หรือ?

อาเจียยิ้มแหย ๆ “พวกเขาบอกว่าไม่มีเรื่องแบบนี้ พวกเขาเอาพี่สาวฉันไป แต่กลับบอกคนที่มากราบไหว้ว่าไม่มีเรื่องแบบนี้”

“พวกเขาบอกว่านี่เป็นข่าวลือที่มีคนเลวจงใจปล่อยข่าวเพื่อใส่ร้าย มีคนเห็นเห็นแค่กระดูกเท้าและกระดูกมือก็เลยกุเรื่องโกหกที่ไร้สาระแบบนี้ขึ้นมา”

“พวกเขาบอกว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องจริง แต่กลองที่ทำจากพี่สาวของฉันวางอยู่ตรงหน้าพวกเขา”

คนเหล่านั้นเดินทางทำทานไปตลอดทาง และในที่สุดก็กลับไปที่จุดเริ่มต้น สถานที่ที่พวกเขาทั้งหมดอาศัยอยู่

เธอตัวผอมและคล่องแคล่ว เธอมุดเข้าไปในซอกกําแพง ในพุ่มไม้ และก็พบผมและดวงตาของพี่สาวในหุบเขาอะไรสักอย่างของพวกเขา

ไม่น่าแปลกใจที่ได้เป็นพญาผี เพราะเกี่ยวข้องกับความตายไม่มากก็น้อย

อาเจียพูดมาถึงตรงนี้ก็หัวเราะอิ ๆ พูดว่า “ฉันเล่าจบแล้ว เธอคิดว่าฉันทําถูกไหม ฉันกล้าหาญมากเลยใช่ไหม”

“สุดท้ายฉันก็เจอพี่ ฉันเอาตาของพี่ใส่เข้ามาตรงนี้ เส้นผมก็คือผมของพี่เหมือนกัน”

“แต่หนังของพี่ ฉันเอาคืนมาไม่ได้”

ที่นั่นมีแสงสีทองเหมือนมีเทพเจ้าคุ้มครองอยู่จริง ๆ

สายตาของอาเจียสับสน “ทําไมล่ะ? พวกเขาเป็นคนเลวทั้งนั้นทําไมเทพเจ้าถึงยังปกป้องพวกเขาอยู่อีก!”

ดังนั้นเธอจึงนำตุ๊กตาผ้าติดคัวไปด้วย เธอหนีมาแสนไกล หนีมาจนถึงที่นี่

ตอนแรกที่นี่เป็นแค่เกาะร้าง

ไม่มีอะไรเลย ไม่มีใครเลย

หลังจากเธอเข้ามาที่นี่ก็เหมือนถูกกักเอาไว้ ไม่สามารถออกไปได้

ผ่านไปนาน ๆ เข้าเธอก็รู้สึกเหงาและอึดอัดมาก...

จนกระทั่งมีคุณลุงคนสวยคนหนึ่งมาที่เกาะและสร้างสวนสนุก จู่ ๆ เธอก็พบว่าเธอสามารถขยับตัวและเล่นได้ด้วย

เธอยังอยากเข้าไปเล่นกับลุงคนนั้นเลย แต่ไม่รู้ว่าทําไมเธอไม่สามารถเข้าใกล้ลุงคนนั้นได้ ตราบใดที่ลุงคนนั้นอยู่ เธอก็ถูกกีดกันตลอด

กว่าจะสะสมกําลังจนกว่าจะหลุดพ้นจากทุกสิ่งที่ผูกมัดเธอได้

อาเจียไม่เล่าเรื่องที่เหลือต่อแล้ว เพียงแต่มองซู่เป่าเป่าด้วยสายตาดื้อรั้น “เธอว่าฉันทําถูกไหม?”

“พวกเขาเป็นคนเลวหรือเปล่า?”

“ถ้าเป็นคนเลวทำไมเทพเจ้าต้องปกป้องพวกเขาด้วย?”

ซู่เป่าอ้าปากแต่พูดไม่ออก

คนที่ทํากลองสื่อวิญญาณเหล่านั้น มีคนที่รู้เรื่องด้วยกี่คน?

อาเจียเผาคนมากมาย ทุกคนสมควรตายทั้งหมดหรือ?

ตกลงแล้วใครถูกใครผิดกันแน่?