ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 550

ที่สุดซู่เป่าก็ส่ายหน้าอย่างซื่อสัตย์ “ฉันไม่รู้ว่าเธอทำถูกไหม และก็ไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาทำชั่วแล้วยังมีเทพเจ้าคอยปกป้องคุ้มครอง”

“ถ้าต่อไปฉันรู้คำตอบแล้วจะจะบอกเธอแน่นอน”

อาเจียมองซู่เป่านิ่ง ผ่านไปพักใหญ่ถึงพยักหน้า “โอเค งั้นฉันจะรอเธอ ถ้าเมื่อไหร่เธอรู้คำตอบแล้ว เธอก็บอกฉันนะ!”

ซู่เป่าพยักหน้า มือสองข้างจับไว้ด้วยกัน แต่ว่ามือข้างหนึ่งเนื้อเยอะแถมผิวอมชมพูนุ่ม มืออีกข้างหนึ่งผอมขาวซีด…

ฟ้ากำลังจะสว่างแล้ว

มู่กุยฝานมองดูพื้นผิวทะเลพูดว่า “เราควรกลับกันแล้ว”

ซู่เป่าเก็บผีทั้งหลายกลับเข้าไปในน้ำเต้าวิญญาณ รวมถึงอาเจียและตุ๊กตาผ้าของเธอก็ถูกเก็บเข้าน้ำเต้าวิญญาณด้วย

ระหว่างทางกลับซู่เป่านอนตัวนวลอยู่บนบ่าของมู่กุยฝานหาววอด

แต่ว่าเธอไม่ได้ง่วง เธอเหม่อมองจ้องไปทางทิศหนึ่ง

มู่กุยฝานถามว่า “คิดอะไรอยู่เหรอ?”

ซู่เป่าถามว่า “พ่อคะ อาเจียทำถูกไหมคะ?”

มู่กุยฝานเงียบไปพักหนึ่งก่อนตอบว่า “โศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นกับอาเจียมาจากเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมของพวกเขา มาจากแม่ของเขา มาจากคนที่จิตใจวิปริต”

“ฆ่ามาฆ่ากลับ ใครจะบอกได้ว่าผิดหรือถูก คำถามนี้พ่อเองก็ตอบลูกไม่ได้เหมือนกัน”

การตัดสินสิ่งต่าง ๆ ในโลกใบนี้ ไม่ใช่เพียงแค่ถูกกับผิดง่าย ๆ แค่นั้น

เพราะแบบนี้ถึงต้องมียมบาลมาคอยดูทั้งชาติก่อนชาตินี้ ทั้งตอนมีชีวิตและหลังจากตายไปแล้วว่าผิดถูกขาวดำ

มันเหมือนกัน เขาไม่ใช่ยมบาลเขาไม่สามารถบอกได้ว่าเรื่องนี้ผิดหรือถูก

ซูเป่าหมอบอยู่และเธอก็หาวอีกครั้ง

จี้ฉางที่ลอยอยู่ข้าง ๆ บอกว่า “ถูกหรือผิด ถ้าแยกกันพูดแล้ว แม่และคนพวกนั้นต่างก็ผิด อาเจียเองก็ผิด”

“คนพวกนั้นผิดที่โฉดเขลา มีจิตใจวิปริต”

“อาเจียผิดที่ฆ่าคนไม่เลือกหน้า ในร้อยกว่าคนนั้น อาจจะมีคนที่เป็นศิษย์ของพวกวิปริต แต่เขาจุดไฟเผาคนตายหมด”

เด็กตัวแค่นี้สามารถฆ่าคนตายได้เป็นร้อยคน ก็เป็นหนึ่งเดียวในโลกเหมือนกัน

“แต่ถ้าให้พูดโดยองค์รวม เรื่องทุกเรื่องล้วนมีเหตุและผลของมัน กรรมตามสนอง อาเจียกับพี่สาวเดิมทีมีชีวิตที่เรียบง่ายสงบสุข แต่กลับต้องมาเกิดโศกนาฏกรรมเพราะคนทำกลองพวกนั้นทำให้อาเจียต้องโหดร้าย ถ้าจะบอกว่าอาเจียทำให้คนหลายร้อยคนต้องตาย ไม่สู้บอกว่าเธอกับพวกนั้นร่วมกันทำให้ทุกคนต้องมาตายกันหมด”

“ถ้าพวกเขาไม่ทำชั่วก่อน ต่อมาอาเจียคงไม่ฆ่าคนไม่เลือกหน้า”

แน่นอนว่า พวกเขาอาจจะบอกว่าถ้าอาเจียไม่ได้มีความโหดเหี้ยมติดตัวมาตั้งแต่เกิด ทำไมถึงฆ่าคนหลายร้อยคนได้

คำพูดพวกนี้ อยู่กับว่าใครเป็นคนพูดออกมา แต่ละคนมีความคิดที่ต่างกัน คนบริสุทธิ์ที่ตายไปก็มีพี่สาว แม่ หรือน้องสาวน้องชายที่รักเหมือนกัน

แล้วพวกเขาจะโกรธแค้นใครล่ะ? ต้องเป็นอาเจียอยู่แล้ว

ตอนแรกซู่เป่าก็ไม่ง่วง แต่พอฟังอาจารย์พูดมายาว ๆ กลับง่วงซะงั้น

หนังตาเธอลืมแทบไม่ขึ้น เธอพึมพำสะลืมละลือว่า “ท่านอาจารย์พูดทีไร…ทั้วยาวทั้งน่าเบื่อ…”

จี้ฉาง “…”

หนังสือสารานุกรมอย่างเขายังโดนรังเกียจอีกเหรอ???

พอตอนที่ต้องการก็มาเปิดหาคำตอบ

พอไม่ต้องการก็บอกว่าทั้งยาวทั้งน่าเบื่อ!

โธ่! ผู้หญิงนะผู้หญิง!

เงาร่างของจี้ฉางค่อย ๆ จางจนหายลับไป แน่นอนว่ามู่กุยฝานมองไม่เห็น แต่ที่จริงเขาก็ยังคอยเฝ้าอยู่ข้างซู่เป่า

มู่กุยฝานแบกซู่เป่ากลับไปนอนบนเตียงที่โรงแรงก่อนที่นายหญิงซูจะมาเช็คที่ห้อง

ยามสวนสนุกเหล่านั้นได้รับการช่วยเหลือลงมาหมดแล้ว หลังฟ้าสางพวกเขาก็จะตื่นขึ้นมาอย่างงงงวย ไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

เมื่อดวงอาทิตย์ขึ้นสูงขึ้นเรื่อย ๆ สวนสนุกค่อย ๆ กลับมามีรูปลักษณ์ในแบบที่ควรจะเป็น มีชีวิตชีวาและสนุกสนานอย่างแท้จริง

นายหญิงซูมาพร้อมกับอาหารเช้าแสนอร่อยและพบว่าซู่เป่ายังคงนอนหลับอยู่ เรียกเธอเธอก็แค่พลิกตัว แต่ท่าทางลืมตาตาไม่ขึ้น

หญิงชรายิ้ม “มู่กุยฝาน เมื่อคืนซู่เป่าไม่ค่อยได้หลับเหรอ?”

มู่กุยฝานหน้าไม่เปลี่ยนสี “เธอนอนหลับสบายมากครับ”

นายหญิงซูชี้ไปที่ซู่เป่าที่นอนหลับไม่ยอมตื่น “งั้นเธอบอกฉันซิว่านี่มันเรื่องอะไรกัน เมื่อคืนพาเธอไปจับผีอีกแล้วใช่ไหม?”

มู่กุยฝานสายตาตรงแน่ว “จะเป็นไปได้อย่างไรครับ!”

นายหญิงซูจ้องมองเขา “เชอะ”

มู่กุยฝานพูดเพ้อเจ้าหน้าตาย “ก็เพราะว่างานเลี้ยงวันเกิดเมื่อคืนเล่นจนดึกเกินไป เรื่องนี้ต้องโทษลุงใหญ่นะครับ”

ซูอีเฉินที่รับบาปแทนอยู่ข้าง ๆ โดยไม่รู้เรื่องอะไรด้วย “...”

นายมันสุดยอด นายมันเจ๋ง นายมันดีเลิศ

คนที่บอกให้ฉันจัดงานวันเกิดก็นาย คนที่โยนความผิดให้ฉันก็นาย!

ซูอีเฉินเหนื่อยใจ แต่ก็ยังพูดว่า “ให้ซู่เป่านอนอีกสักพักเถอะครับ คืนแรกที่ขึ้นเกาะไม่ได้นอน การอดนอนจะง่วงทีหลังแบบนี้แหละ”

ความหมายโดยนัยก็คือ จะโทษก็โทษมู่กุยฝานที่คืนก่อนให้ซู่เป่าฝึกทั้งคืน

บอกตรง ๆ เลยว่าในหัวเธอเต็มไปด้วยน้ำก็พอแล้ว

ผู้ใหญ่ชอบเป็นห่วงเรื่องนั้นเรื่องนี้ ไม่เข้าใจเลยจริง

แล้วหานหานก็ลากซู่เป่าหนีไป

เครื่องเต้นตื่นเต้น ๆ เล่นไม่ได้ ม้าหมุนที่แสนอ่อนโยน สไลเดอร์และอย่างอื่น ๆ ที่เล่นได้เธอก็เล่นจนหมด

สองวันต่อมาก็เล่นเครื่องเล่นที่สามารถเล่นได้ในเกาะหนีกวงจนหมด แล้วก็ฉลองวันเกิดครบรอบ 5 ขวบให้กับซู่เป่าย้อนหลัง นี่ก็ถือว่าไม่มีอะไรให้เสียใจภายหลังแล้ว

กว่าจะได้มาสักที แผนเดิมของตระกูลซูคืออีกหนึ่งวันถัดไปค่อยกลับ แต่จู่ ๆ ซู่เป่าก็ยืนยันที่จะกลับบ้าน คนตระกูลซูจึงต้องออกเดินทางกลับเมืองจิงกระทันหัน

ในขณะนี้

กลุ่มโจรที่จ้องหินดิบอยู่กําลังเตรียมที่จะลงมือ

“ตามข่าวกรองที่เชื่อถือได้ ตระกูลซูจะมาถึงเมืองจิงพรุ่งนี้หกโมงเย็น พวกเรามีกําหนดจะลงมือในคืนนี้!”

โจรโง่เขลาคนหนึ่งถามว่า “ทําไม?”

หัวหน้าโจรถลึงตาใส่เขา “จะทําไมได้ล่ะ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะคนตระกูลซูกําลังจะกลับมา ในวันนั้นคนรับใช้ของตระกูลซู ยามเฝ้าประตูและคนอื่น ๆ ล้วนมีสภาพจิตใจที่ผ่อนคลาย ประมาทเลินเล่อง่าย เราก็จะอาศัยช่องโหว่นี้แหละ”

ลูกน้องโจรโง่เขลา “แล้วเหตุผลอีกส่วนหนึ่งล่ะ?”

ลูกพี่ “อีกเหตุผลหนึ่งก็คือพวกโง่อย่างพวกแกยังหาตําแหน่งที่แน่นอนของหินดิบไม่เจอเลย”

หัวหน้าโจรเหนื่อยใจ

การหาสมบัติที่มีค่าที่สุดในพิพิธภัณฑ์ในประเทศตะวันตกยังไม่ยากขนาดนี้เลย!

ครั้งนี้เหมือนผีหลอกเลย แค่คฤหาสน์หลังเล็ก ๆ ของตระกูลซู แต่พวกเขาหาที่อยู่ของหินดิบนั้นไม่เจอ

หินดิบก้อนใหญ่ขนาดนั้น!

ลูกน้องโจรโง่เขลาถามอย่างลังเลว่า “ลูกพี่ คุณว่าหินดิบนั้น... จะเป็นก้อนที่วางอยู่ที่ประตูตึกหลักหรือเปล่า?”

หัวหน้าโจรตบเขาฉาดหนึ่งทันที “โง่เหรอ? มันเป็นไปได้ไหม? หินก้อนนั้นใหญ่ขนาดนั้น ฉันขึ้นเหนือลงใต้มาหลายสิบปี ก็ไม่เคยเห็นหินดิบใหญ่ขนาดนั้นมาก่อน เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!”

“อีกอย่าง แกเคยเห็นใครตากวาซาบิบนหินดิบไหม เมื่อวานยังตากปลาเค็มด้วยซ้ำ”

ลูกน้องทุกคน “...”

หัวหน้าพูดมีเหตุผลนะ

หัวหน้าเป็นคนที่มีไอคิวสูงที่สุดในหมู่พวกเขา

หัวหน้าบอกว่าไม่ใช่ งั้นก็ไม่ใช่!?