ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 551

ม่านรัตติกาลมาถึง

ไมบัคในแบบที่ไม่หวือหวาสิบคันแล่นอยู่บนทางกลับคฤหาสน์ตระกูลซู

ขณะเดียวกัน บรรดาหัวขโมยที่เตรียมจะขโมยหินหยกก็กำลังขับรถบรรทุกอยู่บนทางที่จะไปตระกูลซูเหมือนกัน

พวกเขาหาตำแหน่งที่หินอยู่ไม่เจอ จึงตัดสินใจจะเข้าไปหาเสียเลย!

พรุ่งนี้พวกคนตระกูลซูก็จะกลับมาแล้ว ถึงตอนนั้นอาจเคลื่อนย้ายหินไป อาจเฝ้าระวังอย่างแน่นหนา หรือไม่ก็อาจถูกเก็บรักษาอยู่ที่ไหนสักแห่ง

คืนนี้เป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่จะลงมือ!

อันดับแรกต้องล้มยามก่อน

แน่นอนว่าการวางยาเป็นวิธีที่ง่ายและเร็วที่สุด

ลูกพี่หัวขโมยมาถึงภูเขาด้านหลังคฤหาสน์ตระกูลซูแล้ว เขาจอดรถอยู่ข้างทาง บังคับโดรนดูลาดเลา

ในภาพที่โดรนแสดง ยามเฝ้าประตูพวกนั้นกำลังแย้มยิ้ม ใบหน้าผ่อนคลาย

“เหมือนอย่างที่คิดเลย เจ้าของบ้านกำลังจะกลับมา พวกมันก็เลยรู้สึกโล่งอก ตอนนี้เป็นช่วงที่ผ่อนปรนที่สุดแล้ว...”

ไม่อย่างนั้นจะพูดกันเหรอ ยิ่งอดทนไปถึงตอนท้ายก็ยิ่งยาก

เฝ้าหินก้อนเบ้อเริ่มอย่างนั้น ยามเฝ้าประตูกับคนใช้พวกนี้ต้องวิตกกังวล กินไม่ได้นอนไม่หลับทุกวันแน่

วันสุดท้ายแล้ว ต้องดีใจเป็นธรรมดา

“ลงมือ!”

หัวหน้าโจรออกคำสั่ง

ลูกน้องที่ซ่อนตัวอยู่ในที่ลับก่อนแล้ว ยิงกระสุนยาสลบออกไปทีละนัดทันที

นี่เป็นของที่พวกเขาศึกษาวิจัย ไร้สีไร้กลิ่น ปืนติดตั้งเครื่องดับเสียงยิงออกไป ทั้งเร็วและแม่นยำ

ยามเฝ้าประตูตัวโอนเอน จากนั้นก็ล้มตึง

หัวขโมยพวกนี้ลักทรัพย์มาหลายที่แล้ว ถึงจะดูโง่งมแต่พอลงมือกลับมีประสบการณ์ พวกเขาแบ่งหน้าที่ เล็งยามเฝ้าประตูที่ยังไม่ล้มและกำลังจะกดเครื่องเตือนภัยเหล่านั้น แล้วจัดการด้วยเข็มยาชาอย่างรวดเร็ว

“ประตูหน้า เคลียร์!”

“ประตูข้าง เคลียร์!”

“ประตูหลัง เคลียร์!”

กองหน้าบุกเข้าไป ไม่นานก็มีเสียงดังขึ้นที่หูฟังของหัวหน้าโจร “อาคารหลัก เคลียร์!”

“คนใช้ทั้งหมด เคลียร์!”

หัวใจที่ตุ้ม ๆ ต่อม ๆ ของหัวหน้าโจรสงบทันที!

บ้านคนก็คือบ้านคนแหละนะ ถึงจะเป็นคฤหาสน์ก็ยังเป็นบ้านคน ถ้าเทียบกับพิพิธภัณฑ์ธนาคารอะไรพวกนี้ แทบไม่ต้องใช้กลยุทธ์ทะลวงฝ่าอะไรเลย

“ให้ตายเหอะ...รู้ว่าจะหมูอย่างนี้ พวกเราก็น่าจะลงมือตั้งแต่สองวันก่อนแล้ว!”

“ทุกคนบุก!”

“เจ้ารอง พวกแกอยู่นี่ เฝ้าปากทางไว้ให้ดี!”

ฟึ่บ...

หัวขโมยสิบสองคนเข้าคฤหาสน์ตระกูลซูแล้วเริ่มปูพรมค้นหา

ผลลัพธ์คืออึ้งกันไปหมด หาทั้งชั้นบนชั้นล่างของตระกูลซูจนทั่วแล้ว แต่ก็ไม่พบหินที่เล่าลือเลย!

“หรือจะเป็นข่าวปลอมวะ” หัวหน้าโจรอดขมวดคิ้วไม่ได้

แต่ตอนนี้เอง ลูกน้องคนหนึ่งถือเศษหินขนาดเท่าฝ่ามือวิ่งมาด้วยความตื่นเต้น “ลูกพี่! เจอแล้ว! หาเจอแล้ว! หยกสีม่วงจักรพรรดิของแท้!!!”

หัวหน้าโจรรีบรับเศษหินชิ้นนั้นมา พอเห็นเนื้อหยกสีม่วงเงาโผล่ออกมาก็ตาโต

หัวหน้าโจรกำลังจะด่า จู่ ๆ สายตาก็ชะงัก มองเศษหินในมือ แล้วมองหินยักษ์ที่อยู่ข้างนอกอีกที

เขาเบิกตาโพลงพลัน

มะ...ไม่มั้ง

เขารวบฝีเท้าสามก้าวเป็นสองก้าว เทียบเศษหินบน ๆ ล่าง ๆ แล้วจู่ ๆ ก็มองหินยักษ์ตรงจุดที่มีพลาสติกสีขาวห่อหุ้มอยู่

ลูกกระจ๊อกผู้โง่เขลารีบกระชากพลาสติกสีขาวลงมา พริบตาเดียว ความแพรวพราวของสีม่วงเกือบทำพวกเขาตาบอด

หัวหน้าโจรมือสั่นพั่บ ๆ เอาเศษหินที่อยู่ในมือประกบลงไป...เข้ากันได้พอดี ก้อนนี้นี่แหละ!

แม่งเอ๊ย หินที่หามาตั้งหลายวัน กลับล่อหน้าล่อตาอยู่ตรงหน้าพวกเขาทุกวัน!

เบ้อเริ่มเทิ่มขนาดนี้...เอามาใช้ตากผักชุนฉ่ายจริงเหรอ

ลูกกระจ๊อกคนหนึ่งหัวฟัดหัวเหวี่ยง “ไม่ใช่แค่ผักชุนฉ่ายนะ เอาตากปลาเค็มด้วย!!”

เหล่าหัวขโมยเดือดแล้ว

โรคจิต!

เอาหินค่าควรเมืองไปตากผักชุนฉ่ายซะได้!

หัวหน้าโจรเลือดขึ้นหน้าจนน้ำเสียงเปลี่ยน “รีบ...ขน! ขนเลยนะ!”

“คราวนี้รวยแล้วเว้ย รวยแล้ว!”

บรรดาหัวขโมยตาเป็นประกาย หัวใจฮึกเหิม เริ่มปฏิบัติการทันที!

แต่ในตอนนี้เอง เสียงหนึ่งดังขึ้น “ฮะฮะไฮ ทุกคนทำอะไรกันอยู่เหรอ ต้องช่วยไหมจ๊ะ”

นกสีเขียวมันเลื่อมตัวหนึ่งยืนอยู่บนหินตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่ทราบ ไม่รู้ว่าหนาวหรืออย่างไร มันหดขาข้างหนึ่ง ตั้งขนชูชันทั้งตัว หดคอ กำลังเอียงหัวมองพวกเขา