ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 553

หัวขโมยร้องห่มร้องไห้โอดครวญขอให้พาตัวไป ส่วนคนที่เป็นหัวหน้า พอเห็นตำรวจก็วางใจลงได้สักที...อย่างไรก็เจอกันบ่อย ๆ ถือว่าเป็น ‘คนคุ้นเคย’ ดีกว่าผีเยอะ!

เขาหันไปมองแบบหวาด ๆ ตระกูลซูเปิดไฟสว่างไสว ไหนเลยยังมีเงาผี

คนตระกูลซูกลับมาหมดแล้ว ตามอยู่ข้างหลังตำรวจ ผู้ชายหน้าเย็นชากำลังพูดอะไรกับตำรวจ แถมปราดมองพวกเขาแวบหนึ่งด้วย

หัวหน้าโจรใจหายวาบ อยู่ ๆ ก็นึกถึงน้ำตานองหลังหน้าต่างเหล็กที่นกแก้วตัวนั้นเพิ่งร้องขึ้นในหัว ประตูเหล็กเอย หน้าต่างเหล็กเอย โซ่ล่ามมือเอย...

จบกัน คราวนี้จบเห่จริง ๆ แล้ว!

ซูอีเฉินลงบันทึกเสร็จก็กลับมาอยู่ข้างตัวซู่เป่า นายหญิงซูกำลังบ่น “อยู่นานอะไรก็เห็นจริง ๆ ถึงกับมีขโมยขึ้นบ้านเรา! ยังคิดขโมยหินฉันไปอีกแน่ะ!”

นี่เป็นหินที่ซู่เป่ามอบให้เธอ จะขโมยอะไรก็ไม่ขโมย ต้องมาขโมยของรักของเธอ

นายหญิงซูโกรธแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะจู่ ๆ ซู่เป่าก็บอกว่าจะกลับมาก่อน พวกขโมยมิได้เอาหินไปแล้วเหรอ

“กระทะก้นแบนฉันล่ะ” นายหญิงซูดึงแขนเสื้อขึ้น

ซูอิ๋งเอ่อร์รีบดึงเธอไว้ “เฮ้อ แม่ครับ ไม่ต้องทำอย่างนั้นหรอกครับ!”

ซูอีเฉินพูดขึ้น “เอาล่ะ พาซูเป่ากลับห้องก่อนเถอะ ฉันจะจัดการเรื่องข้างนอกนี้เอง”

ซูอิ๋งเอ่อร์พยักหน้า “ซู่เป่า เราไปกันเถอะ!”

ลุงห้าที่ได้อุ้มซู่เป่าสักที อุ้มเธอเดินเข้าไปข้างในราวกับของล้ำค่า

หยกเหยิกอะไรเขาไม่สนใจหรอก!

ถึงอย่างไรเขาก็ซ่อนเอาไว้แล้วก้อนหนึ่ง

อย่างอื่นไม่เกี่ยวกับเขา...

จู่ ๆ ซู่เป่าก็มองไปทางหัวหน้าโจร “ลุงห้าคะ หินของลุงอยู่ในมือของเขาค่ะ”

ลุงห้าเบรกเอี๊ยดพลัน ทำหน้าโหดเหี้ยมราวกับซาตาน “ใคร ใครเอาหินของลุงไป!”

ซู่เป่า “...”

ตำรวจถ่ายรูปลงบันทึกหินในมือของหัวหน้าโจร เสร็จแล้วจึงมอบให้ซูอิ๋งเอ่อร์

ซูอิ๋งเอ่อร์ที่พองขนจึงสงบได้ในตอนนี้ ถลึงตาใส่หัวหน้าโจรทีหนึ่ง

ซู่เป่าขมวดคิ้ว จู่ ๆ ก็มีลางสังหรณ์ไม่ดีตงิด ๆ เธอมองเศษหินในมือของลุงห้า รู้สึกว่ามีอะไรซ่อนอยู่ในนั้น...

“ลุงห้าคะ เอาเศษหินให้หนูหน่อยค่ะ” ซู่เป่ายื่นมือ

เวลานี้ นายหญิงซูกำลังยืนอยู่ข้างหินยักษ์ เอื้อมมือไปลูบ ได้กลิ่นผสมผสานระหว่างปลาเค็มกับกลิ่นผักชุนฉ่ายฉับพลัน

ซู่เป่าตรวจสอบเศษหินในมือด้วยความระวังทั้งใจและกาย ซูอีเฉินกำลังให้ความร่วมมือกับตำรวจจัดการเรื่องข้างหลัง ส่วนมู่กุยฝานกำลังคุยโทรศัพท์

ไม่มีใครสังเกต หัวหน้าโจรที่ถูกคุมตัวอยู่บนรถตำรวจแอบเอาปืนขึ้นมา...

ไม่รู้ว่าเขาเอาปืนกระบอกนี้มาจากที่ไหน แต่ลูกตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีดำมิด ไม่มีสีขาวแม้แต่นิดเดียว

ปัง...

เสียงปืนดังขึ้นฉับพลัน

ซู่เป่ามือกระตุก เศษหินในมือตกอยู่บนทางหินทันที แตกเป็นสองส่วนอีกครั้ง

ทุกคนใจหายวาบ รีบหันไปมอง...

นายหญิงซูตกใจ เอามือลูบหน้าอกตามสัญชาตญาณ เห็นเพียงในมือมีแต่เลือด

ภาพเบื้องหน้าพลันดับวูบ ล้มลงตึง

“คุณยาย...!”

“แม่...!”

“ยัยแก่!!...”

ตระกูลซูตกอยู่ในสถานการณ์ชุลมุนวุ่นวาย ตำรวจรีบควบคุมตัวหัวหน้าโจรทันที กลับไม่รู้ว่าเขาสิ้นใจไปตั้งแต่เมื่อไร

ปืนที่เขาถืออยู่ในมือก็คืออาวุธของพวกเขาที่เพิ่งถูกยึด

ทางตำรวจเหงื่อกาฬไหลพราก เกิดเรื่องแล้ว แถมที่เกิดเรื่องยังเป็นนายหญิงของตระกูลซูด้วย!

พวกเขายึดอาวุธของโจรพวกนี้ไปหมดแล้วชัด ๆ ทำไมยังมีอีกกระบอกล่ะ!

ถ้าพวกเขาไม่ได้ตรวจสอบอย่างละเอียด พวกเขาจะบกพร่องในหน้าที่อย่างร้ายแรง สร้างความเดือดร้อนกับประชาชนผู้บริสุทธิ์!

“ไม่สิ ผมเพิ่งเก็บปืนกระบอกนี้นี่ ผมจำได้ เก็บแล้วจริง ๆ...”

ตำรวจคนหนึ่งตกตะลึงและสับสน เกาศีรษะจะบ้าแล้ว

เขาจำได้ แต่ทำไมปืนที่เก็บแล้วกลับมาอยู่ในมือโจรได้อีกล่ะ!

“คุมตัวไป! คุมตัวไป!”

“โทรหนึ่งสองศูนย์ (เบอร์ช่วยเหลือฉุกเฉินทางการแพทย์) เร็ว!”

“ศูนย์บัญชาการ ศูนย์บัญชาการ...”

ตอนนี้เอง จู่ ๆ ตรงทางเดินประตูห้องฉุกเฉินก็เย็นยะเยือกขึ้นมา ท่ามกลางความไร้รูป มีไอหยินอบอวลอยู่

ดวงวิญญาณคนตายในโรงพยาบาลมากมายต่างมารวมตัวกันในพริบตา มีผู้ชายผู้หญิง คนแก่และเด็ก แม้แต่เด็กทารกที่คลานอยู่บนพื้นก็มี...

พวกเขาหัวเราะแบบพิลึกกึกกือ แต่ในปากกลับพูดเป็นเสียงเดียวกัน

“หึ ๆ ๆ...ฮ่า ๆ ๆ...ร้องไห้สิ ร้องไห้เข้าไป”

“เจ้านั่นแหละที่ทำให้ยายของเจ้าตาย”

“ข้าจะทำให้คนที่เจ้ารักตายไปทีละคน...นายหญิงซูคือคนแรก นี่แค่เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น...”

“จำเอาไว้ ที่ข้าทำพวกเขาตายมันเป็นเพราะเจ้า เพราะการคงอยู่ของเจ้า พวกเขาถึงต้องรับกับภัยพิบัติเหล่านี้โดยไม่มีเหตุผล...ฮ่า ๆ ๆ!”

ซู่เป่ามองภาพเบื้องหน้าด้วยความตกใจ บรรดาผีที่ล้อมอยู่รอบตัวเธอ

พวกเขาเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ กดดันจนเธอหายใจไม่ออก

ผีขี้ขลาดขวางอยู่ข้างหน้าซู่เป่า ดวงตาดุดัน “หลีกไปนะ! อย่าเข้ามา!”

ซูอีเฉินไม่เห็นความผิดปกติ เห็นเพียงซู่เป่าใบหน้าซีดขาว จึงถามด้วยความเป็นห่วง “ไม่เป็นไรใช่ไหม ซู่เป่า ไม่ต้องตำหนิตัว...”

มู่กุยฝานกลับรู้สึกแปลก ๆ “อย่าเพิ่งพูด!”

เขามองรอบ ๆ อย่างระแวดระวัง

มือเล็ก ๆ ของซู่เป่าจับเสื้อของเขาแน่น มู่กุยฝานสัมผัสได้ถึงความสิ้นหวังของซู่เป่า

“ซู่เป่า”

ต้องรู้ ไม่ว่าแม่หนูน้อยจะเผชิญหน้ากับผีอะไร และต่อให้เป็นผิงเติ่งหวัง เธอก็ไม่เคยมีอาการแบบนี้มาก่อน!

จี้ฉางถือพู่กันพิพากษาอยู่ในมือ ครั้นโบกไป ผีที่อยู่รอบ ๆ ก็หายไปหมด!

แต่โรงพยาบาลเคยมีคนตายมากมายขนาดนั้น ไม่นานก็มีผีล้อมเข้ามาอีก

แววตาของพวกเขาแปลกมาก เปื้อนรอยยิ้มที่เหมือนกับปริศนา เสียงทุ้มดังค่อยไม่เสมอ แต่พูดออกมาเหมือนกัน

“พญายมตัวน้อย...ฮ่า ๆ ช่างน่าขัน เจ้าก็คู่ควรจะเป็นเหยียนหลัวหวังหรือ”

“ท่ามกลางฟ้าดินเดิมก็ไม่เท่าเทียม ดูท่าทางอ่อนแอของเจ้านั่นสิ ยังจะกล้ารับผิดชอบความเป็นความตายในแดนมนุษย์นี้อีก! มันยุติธรรมหรือ!”

“เจ้าต้องแพ้แน่...ข้าจะให้ครอบครัวมิตรสหายที่เจ้ารักและหวงแหนตายไปทีละคน ทีละคน ทุกคน จะต้องตาย...”

“เจ้าคอยดูแล้วกัน...”