ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 554

สองมือซู่เป่าสั่นระริก

นั่นสิ เธอคุ้มครองทุกคนในครอบครัวตลอดเวลาไม่ได้

แล้วพวกเขาจะทำยังไง

เพราะว่าเธอคือพญายมตัวน้อย ผิงเติ่งหวังต้องการชิงตำแหน่งของเธอ ดังนั้นเขาจึงเอาคืนกับครอบครัวของเธอ...

จี้ฉางโบกพู่กันพิพากษาอีกหน ตวาดเสียงต่ำ “ซู่เป่า!”

วิญญาณที่อยู่ตรงหน้าเหล่านี้ล้วนไม่ใช่ผิงเติ่งหวัง ถึงจะกำจัดก็ทำอะไรผิงเติ่งหวังไม่ได้แม้แต่นิดเดียว!

จี้ฉางรู้สึกว่าชักจะยุ่งยาก

ซู่เป่าปรายตา มองบรรดาวิญญาณที่อยู่ตรงหน้า

พวกเขามีหน้าตาที่ไม่เหมือนกัน แต่กลับพูดเหมือนกัน

“แต่ถ้าเจ้าอยากให้พวกเขาปลอดภัย...เหอะ ๆ เจ้าก็ฆ่าตัวตายซะ มอบตำหนักพญายมให้กับข้า มอบบัลลังก์พญายมให้ข้า...รับรอง ข้าจะไม่แตะต้องคนตระกูลซูแม้แต่ปลายเล็บ!”

ซู่เป่ามองตำหนักพญายมตรงข้อมือ ถอดมันออกมาตามจิตใต้สำนึก...

เสียงของผิงเติ่งหวังอดกลั้นความตื่นเต้นในพริบตา “ใช่...เอามาให้ข้า ยายที่เจ้ารักก็จะปลอดภัย...”

เห็นซู่เป่าชูตำหนักพญายมขึ้น

ผิงเติ่งหวังที่กำลังควบคุมวิญญาณ ดูการเคลื่อนไหวของซู่เป่าผ่านดวงตาของพวกวิญญาณจากที่ไกล ๆ

เขาอดดีใจลิงโลดไม่ได้ ตำหนักพญายม...เป็นของเขาแล้ว!

ทว่าเขากลับเห็นซู่เป่าชูตำหนักพญายมขึ้นแล้วขว้างไปข้างหน้า!

ผิงเติ่งหวังพลันตกใจ รีบตัดการเชื่อมต่อกับวิญญาณ

ถึงตำหนักพญายมจะไม่โดนถึงตัวเขา แต่กลับทำให้เขาเกิดความรู้สึกตื่นตระหนกหวาดกลัว!

เขาเชื่อมต่อกับวิญญาณอีกครั้ง พูดด้วยความเดือดดาล “เจ้ามันไม่รู้จักดีชั่ว!”

ซู่เป่าตาแดง พูดด้วยความเคียดแค้น “หนูต้องหาตัวลุงให้เจอแน่ รอเลยนะ หนูจะทำให้ลุงกลายเป็นเถ้าถ่านไปเลย!”

เด็กตัวน้อย ๆ น้ำเสียงยังอ้อแอ้ แต่ดวงตาคู่นั้นกลับทำให้ผิงเติ่งหวังอดลังเลไม่ได้

ชั่วขณะ เขาถึงกับลังเล กลัวว่าซู่เป่าจะมาหาถึงที่แล้วกำจัดเขา

แต่ต่อมาผิงเติ่งหวังก็วาวโรจน์ ซู่เป่าในตอนนี้ยังไม่ใช่พญายม ญาติมิตรที่อยู่รอบตัวคือช่องโหว่และจุดอ่อนของเธอทั้งนั้น!

นี่เขากลัวเธอเหรอ!

ผิงเติ่งหวังหัวเราะเสียงเย็น “ได้...ข้าจะรอเจ้ามาหา! คนต่อไปคือลุงเจ็ดของเจ้า ฮ่า ๆ...ข้าอยากดูสิว่าเจ้ายังจะช่วยได้สักกี่คน”

อีกด้านหนึ่ง ซู่เป่าใจหายวาบ รู้สึกถึงความกลัวอย่างยิ่งยวด

ลุงเจ็ด!

ลุงเจ็ดไม่ได้อยู่ในเมืองจิง เขาอยู่ในที่ที่ไกลมาก แล้วบางครั้งเธอก็ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนเหมือนกัน

“อย่าทำอะไรลุงเจ็ดนะ!” ซู่เป่าร้อนรน ด้านหลังควบแน่นเกิดเป็นน้ำวนสีดำทันที

เธอชูตำหนักพญายมขึ้น สายตาราวกับกำลังมองเหล่าวิญญาณที่อยู่ตรงหน้า แต่ก็เหมือนไม่ได้จับจดอยู่กับตัวพวกเขา เหมือนกำลังจ้องที่ที่อยู่ไกลโพ้น!

ขว้างตำหนักพญายมออกไปแรง ๆ!

ผิงเติ่งหวังหัวเราะ ขณะกำลังจะพูดว่า ‘เจ้าจะทำอะไรข้าได้’ ก็มีเงาดำพุ่งมากระแทกศีรษะของเขาอย่างจังในวินาทีต่อมา

ผิงเติ่งหวังนัยน์ตาหดเล็ก ถอยหลังอย่างต่อเนื่องด้วยความตระหนก กลับถูกเงาดำจากตำหนักพญายมชนใส่อยู่ดี!

เขาร้องโหยหวนเสียงหนึ่ง รีบตัดการควบคุมกับวิญญาณ เขาทั้งตกใจทั้งโกรธ!

ห่างกันไกลขนาดนี้ เขายังถูกตำหนักพญายมปาใส่ไหล่ข้างหนึ่งอีก!

“บัดซบ...”

ผิงเติ่งหวังแววตาเคียดแค้น กัดฟันกรอด “คอยดูนะ ข้าจะเอาหัวของซูอวิ๋นเจาวางหน้าประตูของตระกูลซู ข้าจะให้เจ้าเสียใจกับทุกคำพูดที่เจ้าพูดในวันนี้...!”

ที่โรงพยาบาล ซู่เป่ากำตำหนักพญายมแน่น ๆ กรอบตาแดง

“ลุงใหญ่คะ ลุงเจ็ดอยู่ที่ไหนคะ รีบเรียกลุงเจ็ดกลับมาเร็ว...” ซู่เป่าพูดด้วยความร้อนรน

ซูอีเฉินโทรศัพท์ทันที

จี้ฉางลอบโล่งอก เมื่อครู่นึกว่าเธอจะมอบตำหนักพญายมออกไปจริงๆ เสียแล้ว

“ท่านอาจารย์ ดังนั้นซู่เป่าต้องไปเหรอคะ” ซู่เป่าถามเสียงแผ่ว

จี้ฉางกลับส่ายหน้า “เจ้าไปแล้ว ผิงเติ่งหวังก็จะปล่อยลุงเจ็ดของเจ้าหรือ”

ไม่ว่าเธอจะอยู่หรือไป และต่อให้สาบสูญจากโลกใบนี้ ไม่ให้ใครหาพบก็ไม่มีประโยชน์

ที่แล้วมาพญายมมักจะมาฝึกประสบการณ์เพียงลำพัง เย็นชา ไร้ห่วง แค่ต้องมองความหลากหลายของสรรพชีวิตบนโลกให้แตกฉานก็พอ

ซู่เป่าสูดลมหายใจเข้าลึก พยักหน้า “ค่ะ! ไปตอนนี้เลย!”

เธอรีบกระโดดลงมา แต่พอนึกถึงว่าคุณยายยังอยู่ข้างใน ถ้าคุณยายฟื้นขึ้นมาแล้วไม่เห็นเธอ มิต้องเป็นห่วงมากเหรอ

แล้วถ้าเธอไป เกิดผิงเติ่งหวังจอมเจ้าเล่ห์ย้อนกลับมาก่อเรื่องอีกล่ะ

ซู่เป่าลำบากใจเลือกไม่ถูก

ตอนนี้เอง ซูอีเฉินวางสายโทรศัพท์แล้วเดินมาบอก “ซู่เป่า ติดต่อลุงเจ็ดของหนูไม่ได้เลย ลุงใหญ่ถามตั้งหลายคน รู้แค่เขาไปทำภารกิจ”

ซู่เป่าร้อนใจยิ่งกว่าเดิม

มู่กุยฝานพูดขึ้น “ไม่เป็นไร ผมจะหาเอง”

เนื่องจากไม่ได้อยู่ในระบบเดียวกัน ซูอีเฉินก็เลยถามไม่ได้จริง ๆ แต่เขาหาได้

มู่กุยฝานวางซู่เป่าไว้ในอ้อมแขนของซูอีเฉิน ก่อนจะเดินออกไปโทรศัพท์

เป็นตอนนี้เอง ห้องฉุกเฉินเปิดประตูเข็นนายหญิงซูออกมา

“ญาติล่ะ มานี่หน่อย!” หมอตะโกนเรียก

คุณท่านซูรีบเข้าไปหา ซู่เป่าดิ้นออกมาจากอ้อมแขนของซูอีเฉิน วิ่งไปถึงหน้าเตียงผ่าตัด เขย่งเท้าพยายามมองนายหญิงซู

“คุณยาย...” ซู่เป่าเรียกด้วยความร้อนใจ “คุณยายตื่นสิคะ...”

หมอกำลังพูดเบา ๆ กับซูอีเฉิน “ลูกกระสุนเฉียดหัวใจของคุณนายไป...ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ไม่รู้ว่าจะฟื้นเมื่อไร...ไม่แน่ว่าจะฟื้นนะครับ...”

ซูอี้เซินอยู่ข้าง ๆ จดจำคำพูดของหมอห้องฉุกเฉินพลางพยักหน้า

นายหญิงซูถูกเข็นกลับไปที่ห้องวีไอพีและดูแลเป็นพิเศษในตอนท้าย

ซู่เป่าพาดตัวอยู่กับขอบเตียง จับมือของคุณยายแน่น

มือของคุณยายเย็นนิด ๆ

ไม่อุ่นเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

ซู่เป่ากรอบตาแดง สะอื้นพูด “คุณยายฟื้นขึ้นมาสิคะ คุณยายลืมตาสิ”

“คุณยาย ซู่เป่าคิดถึงคุณยาย อยากให้คุณยายกอด...” ซู่เป่าร้องไห้พลางพูด

นายหญิงซูหลับตาสนิท ไม่มีท่าทางว่าจะฟื้น