ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 555

ซู่เป่าจับมือของนายหญิงซู ถ้าคุณยายไม่ฟื้น เธอก็ไม่กล้าไปไหน

เธอวาดวงกลมปกป้องคุณยาย ภูตผีปีศาจอะไรก็เข้าใกล้คุณยายไม่ได้

เธอวาดยันต์สวัสดิภาพ ยันต์เครื่องราง ยันต์คุ้มภัยและยันต์อื่น ๆ หลายร้อยแผ่น

ยัดอยู่เต็มกระเป๋า เต็มเสื้อผ้าของพวกคุณลุง พี่ ๆ และพ่อ

เธอเสียใจ ทำไมตัวเองไม่วาดยันต์คุ้มภัยให้คุณยายมากอีกหน่อยนะ

เสียใจที่ยันต์คุ้มภัยของตัวเองร้ายกาจไม่พอ ดังนั้นเธอจึงเริ่มผ่าหินหยกที่เธอขนกลับมา ผ่าเป็นชิ้น ๆ ขนาดประมาณชาม จากนั้นก็กลึงเป็นเม็ดทีละชิ้น ร้อยเม็ดหยกคุ้มภัยหลาย ๆ เส้น

สำหรับหยกที่เนื้อบริสุทธิ์สามารถทำเป็นอาวุธวิเศษระดับต้นได้ ยันต์คุ้มภัยอยู่ในส่วนของยันต์ แต่อาวุธวิเศษกลับอยู่ในอีกแขนงหนึ่ง

บนโลกมนุษย์มีอาวุธวิเศษน้อยมาก เพราะอาวุธวิเศษต้องคัดสรรวัตถุดิบอย่างดี อย่างเช่นเหล็กเหมันต์ที่ผนึกด้วยน้ำแข็งพันปี หินที่แม้อยู่ใต้ลาวาก็ไม่ละลาย

หนวดรากของต้นไม้โบราณอายุพันปีหน้าอาราม หรือไม่ก็กระดูกงูพันปี...

เธอเอาหินหยกก้อนนี้มาจากแดนลับใต้ดิน ใสบริสุทธิ์ไม่มีตำหนิ พอทำอาวุธวิเศษป้องกันตัวระดับต้นได้ แต่มันก็ทำได้เพียงเท่านี้

ซู่เป่าแจกสร้อยข้อมือให้ทุกคน คนละหนึ่งเส้น

ซูอีเฉินมองเม็ดหยกสีม่วงบริสุทธิ์ตรงข้อมือแล้วถาม “นี่คือ...”

ซู่เป่าก้มหน้าก้มตาทำเม็ดหยกต่อ แล้วตอบ “นี่คืออาวุธวิเศษป้องกันตัวค่ะ ลุงใหญ่ต้องพกเอาไว้นะคะ จะอาบน้ำ จะนอนก็ห้ามถอด”

ซูอีเฉินพยักหน้าอย่างจริงจัง “ลุงใหญ่รู้แล้ว”

ทันใดนั้นเขาก็ค้นพบด้วยความรู้สึกไวว่าปลายนิ้วของซู่เป่ากำลังสั่นระริก

“ซู่เป่า” ซูอีเฉินขมวดคิ้ว “เป็นอะไรไปเหรอ”

ซู่เป่าเงยหน้า เหยียดมุมปาก พยายามเค้นรอยยิ้มออกมา “ลุงใหญ่ ซู่เป่าไม่เป็นไรค่ะ แค่ไม่ได้นอนอิ่มเท่านั้นเอง”

ซูอีเฉินกลับรู้สึกว่ามันไม่ใช่อย่างนั้น เขากดมือของเธอ ไม่ให้เธอกลึงเม็ดหยกอีก แล้วถึงพบว่ามือของเธอมียันต์พันอยู่หลายแผ่น

ไม่ทันระวังยันต์หลุดออกมา เผยให้เห็นปลายนิ้วของซู่เป่าที่มีเลือดไหล

ที่แท้ระหว่างที่ซู่เป่ากลึงเม็ดหยกเหล่านี้ ไม่เพียงแต่กลึงจนนิ้วเป็นแผล แต่เพราะอาวุธวิเศษ จำเป็นต้องใช้พลังและเลือดของคนทำเสริม ดังนั้นเธอจึงสูญเสียพลังไปมาก

เธอกลัวว่าพ่อกับพวกลุงใหญ่จะเห็น ก็เลยใช้ยันต์ซ่อนนิ้วที่มีเลือดออกของตัวเองเอาไว้

บัดนี้เธออ่อนล้าเหลือเกิน ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว ซูอีเฉินถึงทำยันต์หลุดได้

หัวใจซูอีเฉินเจ็บแปลบ รีบจับมือของเธอไว้ “ซู่เป่า อย่าทำอีกเลย!”

ซู่เป่าหน้าซีด พอยันต์หลุด พวกซูอีเฉินจึงเห็นว่าริมฝีปากของเธอไม่มีสีเลือดแล้ว

เธอพยายามฉีกยิ้มให้พวกเขาวางใจ พูดพึมพำ “ซู่เป่าไม่เป็นไร...”

พอพูดจบ เธอก็ล้มอยู่ในอ้อมแขนของซูอีเฉิน

ก่อนหมดสติ เธอยังกำชับไม่หยุดปาก “ซู่เป่าวาดวงกลมไว้ที่ห้องพักของคุณยาย...”

“แล้วก็วาดวงกลมที่ตระกูลซู...”

“ห้องทำงานของลุงใหญ่ รถ...ก็วาดแล้ว...”

“ห้ามถอดสร้อยข้อมือ ห้ามลืมเด็ดขาดนะคะ...”

ทุกคนมองซู่เป่าที่อ่อนล้า กรอบตาแดงอย่างควบคุมไม่อยู่

ซู่เป่าของพวกเขา...

ไม่นานซู่เป่าก็นอนอยู่ข้างตัวนายหญิงซู เรียกเบา ๆ “คุณยาย...”

นายหญิงซูไม่ขยับ

ซู่เป่าสูดจมูก ปากคว่ำ พูดด้วยความน้อยใจ “คุณยาย ซู่เป่าหิวแล้ว...”

พอได้ยินคำนี้ บรรดาลุงก็อดเบือนหน้าหนีไม่ได้ น้ำตาแทบร่วง

แต่ใครจะไปคิด จู่ ๆ เสียงนายหญิงซูก็ดังขึ้น “หิวเหรอ... ซู่เป่าหิวแล้วเหรอ...”

เสียงของเธออ่อนเพลีย แผ่วเบามาก ราวกับเสียงยุง!

แต่ทุกคนได้ยินแล้ว!

พวกซูอี้เซินหันหน้ามาด้วยความตะลึง มองไปที่เตียงผู้ป่วย

ซู่เป่าก็อึ้งเหมือนกัน รีบเรียก “คุณยาย คุณยาย!”

แพขนตานายหญิงซูกระพือ ราวกับใช้แรงทั้งหมดที่มี ลืมตาขึ้นมาด้วยความลำบากในที่สุด

“ซู่เป่า...หิวแล้วเหรอ ยายจะทำให้เดี๋ยวนี้แหละ...ซู่เป่า...ทำอร่อย ๆ เลยนะ...”

นายหญิงซูขยับริมฝีปาก เสียงขาด ๆ หาย ๆ

เธอนอนมาหลายวัน ไม่ได้กินข้าวกินน้ำ ฉีดสารอาหารเหมือนกัน ถึงป้าอู๋ที่ดูแลเธอจะแตะน้ำที่ริมฝีปากให้เธอทุกวัน แต่เธอก็ยังกระหายมากอยู่ดี ดังนั้นเสียงจะแหบพร่ามาก

เธอพยายามลุก ยังไม่ทันตอบสนองว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง แค่นึกว่าตัวเองตื่นสายมากยังไม่ได้ทำอาหารให้ซู่เป่าเท่านั้น อยากลุกขึ้นมาทำอาหารให้ซู่เป่ากินจริง ๆ...

ซู่เป่าปล่อยโฮทันที “คุณยาย...!”