ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 558

ซูอวิ๋นเจารับบัตรประชาชนมา เขาขมวดคิ้วน้อย ๆ รู้สึกแปลกๆ

คนตรงหน้าที่จะโต้รุ่งดูซึมกะทือเล็กน้อย...ถึงคนที่เล่นอินเทอร์เน็ตโต้รุ่งจะดูทื่อ ๆ อยู่บ้าง แต่คนนี้กลับต่างออกไป

“เติมเงินเหรอ” ซูอวิ๋นเจาเงยหน้าถาม

พอเงยหน้าก็เห็นคนตรงหน้าจ้องเขาเขม็ง ซูอวิ๋นเจาทำท่าตกใจได้เป็นธรรมชาติมาก ขมวดคิ้วไม่พอใจ “มีอะไร”

อีกฝ่ายหัวเราะหึ ๆ แล้วตอบว่า “เติมเงิน”

เขายื่นเงินยี่สิบห้าหยวนมาให้

ซูอวิ๋นเจารับเงินมา เป็นแบงก์ยี่สิบหยวนหนึ่งใบ แบงก์ห้าหยวนหนึ่งใบ หลังจากตรวจสอบความถูกต้องแล้วก็เปิดการ์ดให้เขา ก่อนจะยื่นให้

“เครื่องหมายเลขเก้าสิบเจ็ดตรงนั้น”

อีกฝ่ายจ้องซูอวิ๋นเจา รับการ์ดแล้วจากไป ลักษณะการเดินแปลก ๆ ในแบบที่บอกไม่ถูก

ซูอวิ๋นเจาจ้องเงาหลังของอีกฝ่าย มันแปลกตรงไหนกันนะ

คนปกติจะเดินอย่างมั่นคง หนึ่งก้าวหนึ่งรอยเท้า แต่คนตรงหน้ากลับเดินตัวลอย ๆ...

ซูอวิ๋นเจามองเท้าของเขาไปแบบไม่คิดและพบว่าเขาเขย่งเท้าเดิน!

เขาใจหายวาบ จากนั้นก็ก้มมองกระเป๋าเสื้อของตัวเองแวบหนึ่งตามจิตใต้สำนึก

เขาเก็บยันต์คุ้มภัยที่ซู่เป่าเคยให้อยู่ในกระเป๋า ความพิลึกของผู้ชายตรงหน้าทำให้เขานึกถึงคำว่า ‘คนผิดปกติ’ ขึ้นมาอัตโนมัติ

ซูอวิ๋นเจากุมยันต์คุ้มภัยอยู่ในมือ ดึงแขนเสื้อลงมาปิดเล็กน้อยถึงจะรู้สึกอุ่นใจ

ไม่นานก็มีลูกค้ามาอีกคน ซูอวิ๋นเจารับและเติมเงินตามปกติ พอเขามองธนบัตรสองใบในลิ้นชักในตอนที่จะทอนเงิน เขาก็ผุดเหงื่อเย็นออกมาฉับพลัน

ในลิ้นชัก มีเงินกงเต๊กวางอยู่สองใบนิ่ง ๆ

ใบสีเขียว บนนั้นเขาไว้ว่า ‘ใช้ได้ทั้งสวรรค์และนรก’ …

สองใบที่วางอยู่ชั้นบนสุด ก็คือยี่สิบห้าหยวนที่เขาเพิ่งรับมาเมื่อสักครู่!

ตอนที่เพิ่งรับมาเขาตรวจสอบแล้ว ที่ตัวเองเห็นคือเงินยี่สิบห้าหยวนจริง ๆ

ซูอวิ๋นเจาสูดลมหายใจเข้าลึก ทอนเงินให้ลูกค้า จากนั้นก็ปิดลิ้นชักอย่างรวดเร็ว มองยันต์คุ้มภัยที่กำอยู่ในมือแวบหนึ่ง

อาจเป็นเพราะมือถือยันต์คุ้มภัยอยู่ ไม่อย่างนั้นเขาต้องไม่สังเกตเห็นเงินกงเต๊กสองใบที่ตัวเองรับมาแน่

ตอนที่เขาเอาชาไปเสิร์ฟให้ลูกค้า เขามองเครื่องหมายเลขที่เก้าสิบเจ็ดอย่างใจเย็น พอผู้ชายคนนั้นนั่งลงแล้วก็เปิดภาพยนตร์สยองขวัญเรื่องหนึ่ง เขานั่งนิ่ง ๆ เห็นแต่ศีรษะของอีกฝ่ายเท่านั้น

ซูอวิ๋นเจาเดินกลับเคาน์เตอร์ร้านอินเทอร์เน็ต คิดแล้วก็ตัดสินใจว่าจะทำเป็นไม่รู้อะไรทั้งนั้น

โบราณว่าไว้ เดินตอนกลางคืนบ่อยมักเจอผี ร้านอินเทอร์เน็ตเปิดยันเช้า ที่เข้ามาตอนดึกดื่นจะมีอมนุษย์จำนวนหนึ่ง นี่ก็เหมือนกับเป็นเรื่องปกติ

เขายังมีภารกิจ

ซูอวิ๋นเจาเชื่อมั่นในยันต์คุ้มภัยของซู่เป่า ภูตผีปีศาจต้องเข้าใกล้เขาไม่ได้แน่ ดังนั้นจึงทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นตรวจสอบไอพีต่อ

เครื่องหมายเลขเก้าสิบเจ็ด

ผู้ชายคนนั้นนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ หน้าตาเหม่อ ๆ สองตาไม่มีจุดศูนย์กลาง จ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ตรง ๆ

ไม่มีใครเห็นว่าด้านหลังของเขามีผีเกาะอยู่ตนหนึ่ง มันหัวเราะหึ ๆ แล้วพูดขึ้น “หาเจอแล้ว...หาเจอแล้ว!”

“ดูยังไม่รู้ตัวเลยนะ...หึ ๆ”

“ใต้เท้าผีขุนศึกสองตนไปดักฆ่าคนแซ่มู่...ครั้งนี้ ยัยเด็กนั่นจะได้เสียญาติทีเดียวสองคน หึ ๆ!”

ผีตนนี้ไม่เคยคิดว่าผีสาวผมขาวจะถูกฆ่าเสียเอง เพราะนั่นคือผีขุนศึกสองตนเชียวนะ

คนแซ่มู่คนนั้นก็มีฝีมืออยู่เหมือนกัน ชอบไปจับผีอยู่ตามหอผีเหี้ยนอะไร พอนับได้ว่าเป็นนักพรตคนหนึ่ง

“หัวของซูอวิ๋นเจา...” ผีลอยตัวอยู่กลางอากาศของร้านอินเทอร์เน็ต จ้องซูอวิ๋นเจา

เขาต้องการหัวของซูอวิ๋นเจา...เหอะ ๆ

ดวงตาของผีโหดเหี้ยม มันขยับเข้าใกล้ซูอวิ๋นเจานิด ๆ

ซูอวิ๋นเจาไม่สังเกตเห็นจริง ๆ แต่มีความรู้สึกว่าถูกคนจ้องอยู่ เขามองรอบ ๆ อย่างแนบเนียน แต่ก็ไม่เห็นว่ามีอะไรผิดปกติ

ผีหัวเราะเหอะ ๆ ๆ แต่แล้วจู่ ๆ ก็แผดเสียงกระโจนไปทางซูอวิ๋นเจา!

ปัง!

แสงสีทองเจิดจ้า!

ผีถูกตบกระเด็นออกไปทันที ตกอยู่อีกทางหนึ่ง ร้องครวญครางเนือง ๆ

ตุ๊กตา ...

ตุ๊กตาในมือก็ไม่สนใจอะไรแล้ว เข้าชนกับศีรษะของคนนั้นทันที

ทางเดินกว้างราวกับมีเสียงกรีดร้องดังขึ้น

ทั้งหมดใช้เวลาไม่ถึงครึ่งวินาที เร็วยิ่งกว่าสายฟ้า

ผู้ชายในมือมู่กุยฝานล้มลงกับพื้นดังตุบ สิ้นลมหายใจ

“คนตายเหรอ”

มู่กุยฝานมองทางตุ๊กตา “เมื่อกี้แกกินอะไรลงไป”

ตุ๊กตาพูดไม่ได้ แต่มันใช้ลูกตาดำเงาคู่หนึ่งจ้องเขาแทน

มู่กุยฝาน “...”

อีกห้องหนึ่ง ผู้ชายที่สวมชุดสีดำปลอดกำลังนั่งหลับตาอยู่ข้างเตียง

เขาก็ลืมตาขึ้นพรึบ ขมวดคิ้วพูด “แปลก เมื่อครู่ยังรู้สึกได้อยู่เลย เหตุใดตอนนี้จึงหายไปแล้วเล่า”

ชายชุดดำคนนี้ก็คือเสี้ยววิญญาณของผิงเติ่งหวังที่จำแลงร่างเป็นคนนั่นเอง

เขาพาผีสาวผมขาวมาอำเภอหนิงเหมิง จากนั้นก็ปล่อยผีสาวผมขาวออกไปสืบข่าว

พร้อมกันนั้นเขาก็หาลิ่วล้อ ตามผีร้ายจำนวนหนึ่งออกไปช่วยเขาตามหาซูอวิ๋นเจา

เขาคำนวณได้ว่าซูอวิ๋นเจาอยู่ที่อำเภอหนิงเหมิง เขาต้องบั่นคอซูอวิ๋นเจาให้ได้ แล้ววางไว้หน้าประตูตระกูลซู

ทว่าหลังจากผีสาวผมขาวออกไปได้ไม่นาน การเชื่อมต่อก็ขาดหาย

ผีตนอื่น ๆ ยังอยู่ แต่ผีที่เมื่อครู่เพิ่งกลับมา ก่อนหน้านี้เขายังสื่อถึงอีกฝ่ายได้ แต่วินาทีถัดมาการเชื่อมต่อกลับขาดหายไปแล้ว

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น” ชายชุดดำขมวดคิ้ว

ต่อให้ถูกคนเก็บหรือกำจัดไป เขาก็ยังสื่อถึงได้อยู่นี่

แค่วินาทีเดียวเขาก็รู้สภาพการณ์ ‘ตาย’ ของผีได้แล้ว

เป็นไปไม่ได้ที่อำเภอเล็ก ๆ แห่งนี้จะมีนักพรตเก่งกาจขนาดนั้น ฆ่าผีได้ในหนึ่งวินาที