ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 560

ในร้านหม้อไฟไม่ใหญ่มากริมถนนร้านหนึ่ง มีผู้ชายร่างสูงใหญ่นั่งอยู่สองคน ดึงดูดความสนใจจากผู้คนมาก

ผู้ชายสองคน คนหนึ่งนั่งอยู่ข้างผู้หญิงผิวขาวซีดผิดปกติคนหนึ่ง อีกคนก็นั่งอยู่กับเด็กผู้หญิงน่ารักไม่ธรรมดาคนหนึ่ง

ซู่เป่าถือถ้วยใบเล็กอยู่ในมือ หม้อไฟที่มาใหม่เป็นหม้อยวนยาง (หม้อที่ใส่น้ำซุปได้สองอย่าง) น้ำซุปไม่เผ็ดคือซุปไก่และเห็ด ซู่เป่าซดซู๊ดคำหนึ่ง รู้สึกเพียงความสดชื่นพุ่งขึ้นจมูก

“อาหย่อย!” ใบหน้าเล็ก ๆ ของซู่เป่าฉายความปลื้มปริ่ม

เหยาหลิงเยว่เลียนแบบซู่เป่า ยกถ้วยใบเล็กด้วยสองมือ...จากนั้นก็ซดน้ำซุปไก่จนหมดถ้วย

“อาหย่อย!” เธอก็พูดเหมือนกัน

ซู่เป่าหัวเราะฮ่า ๆ มองกระเพาะวัว ต้มเผ็ดเลือดหมูกับกระเพาะวัว ลูกชิ้นกุ้ง ไส้เป็ดที่เดือดปุด ๆ อยู่ในหม้อเผ็ด

“กินได้หรือยังคะ” ซู่เป่าจ้องหม้อไฟตาไม่กะพริบ

การมาของซู่เป่าทำให้อารมณ์ตึงเครียดของมู่กุยฝานผ่อนคลายลง

ลูกรักมาแล้ว เขาเปิดบอตได้แล้ว

สำหรับพี่อวิ๋นเจาจะอยู่ที่ไหน ตอนนี้ยังไม่รีบ กินหม้อไฟก่อนแล้วค่อยว่ากัน

เขาใช้ตะเกียบกลางคนทีหนึ่ง จากนั้นก็คีบกระเพาะวัวขึ้นมา “กินได้แล้วล่ะ”

ซูอีเฉินขมวดคิ้ว “ต้มอีกหน่อย”

มู่กุยฝานแย้ง “ลวกกระเพาะวัวเนี่ย มีคำพูดหนึ่งเรียกว่าขึ้นเจ็ดลงแปด”

“หรือก็หมายถึง ใช้ตะเกียบคีบกระเพาะวัวแกว่งลวกในหม้อไฟเจ็ดแปดทีก็กินได้แล้ว”

ซูอีเฉิน “...”

มู่กุยฝานพูด “จริงนะ ผมจะหลอกพี่ทำไม”

เมื่อก่อนเขาขึ้นเหนือล่องใต้ ผ่านความลำบากมาหมด แผงลอยข้างถนนอะไรก็เคยกินมาแล้ว ขึ้นเจ็ดลงแปดเป็นวิธีการกินที่รสสัมผัสดีที่สุด

ซูอีเฉินยื่นตะเกียบออกไปกดตะเกียบของมู่กุยฝานกลับลงไปในหม้อไฟเงียบ ๆ

พอเห็นมู่กุยฝานจะพูดอะไร เขาก็พูดขึ้นว่า “อยากโดนแม่เอามือสับหัวเหรอ”

มู่กุยฝานหดตะเกียบกลับทันที

ซูอีเฉินพูดชืด ๆ “ฉันก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยเกินหม้อไฟ ถึงขึ้นเจ็ดลงแปดจะมีรสสัมผัสดีที่สุด แต่มันยังไม่สุกดี ระวังพยาธิ”

เขามองมู่กุยฝานแวบหนึ่ง สายตานั้นราวกับกำลังบอกว่า นายตายไม่เป็นไร อย่าทำหลานรักฉันตาย

มู่กุยฝาน “...”

เขาลูบจมูก นั่งพิงพนักเก้าอี้แล้วพูดแบบขี้เกียจ “กฎของธรรมชาติ ปลาใหญ่กินปลาเล็ก แมลงไม่กัดเราตายก็คือเรากัดแมลงตาย”

ซูอีเฉิน “...”

ซู่เป่ากัดนิ้ว “สรุปยังต้องต้มต่ออีกไหมคะ”

หม้อไฟห๊อมหอม เธอจะน้ำลายไหลอยู่แล้ว

สุดท้ายมู่กุยฝานจึงพูดว่า “ต้องต้มให้สุก ๆ รออีกสองนาทีนะเด็กดี”

อีกด้านหนึ่ง เหยาหลิงเยว่คีบกระเพาะวัวขึ้นมาแล้ว วางพลิกอยู่กับผงพริกปรุงรสให้ทั่ว จากนั้นก็ยัดเข้าปาก เริ่มกินงั่ม ๆ

ถึงกับข้าวในบ้านจะอร่อยอย่างไร แต่บางครั้งก็สู้รสจัดข้างนอกไม่ได้ เหยาหลิงเยว่กินจนแก้มป่อง ซู่เป่าเห็นแล้วก็กลืนน้ำลายอย่างอดใจไม่อยู่

ในที่สุดก็รอจนอาหารสุกดีแล้ว เมื่อนั้นซูอีเฉินจึงตักขึ้นมาวางอยู่ในถ้วยของซู่เป่า

ซู่เป่าเลียนแบบเหยาหลิงเยว่ วางกระเพาะวัวไว้ในผงพริกปรุงรส พลิกไปพลิกมา แล้วก็ยัดเข้าปากทันที

ซูอีเฉินกับมู่กุยฝานห้ามไม่ทัน เห็นเธอพ่นไฟเสียแล้ว

“ฮ่า...” ซู่เป่าแลบลิ้นออกมา น้ำหูน้ำตาไหล

ซูอีเฉินกับมู่กุยฝานผู้ชายตัวโตสองคนตกใจทำอะไรไม่ถูก คนหนึ่งหยิบน้ำ แต่พบว่าน้ำร้อนเกินไปจึงรีบไปหยิบนมถั่วเหลืองในตู้เย็นให้เธอ

รอจนซู่เป่าดื่มนมถั่วเหลืองเย็นลงไปขวดหนึ่งแล้ว ก็เห็นว่าปากของเธอเจ่อขึ้นมา

อื่ม...ปากแดงเจ่อ...

ทั้งสองคนทั้งขำทั้งพูดไม่ออก ดีนะที่แม่ไม่ได้อยู่ที่นี่ ไม่อย่างนั้นต้องเฉาะหัวพวกเขาแน่

ซู่เป่าเห็นปากของตัวเองจากกระจกกำแพง ถามด้วยใบหน้าเศร้าหมอง “พ่อคะ พรุ่งนี้กลับไปปากหนูจะหายหรือยังคะ”

จะให้คุณยายเห็นไม่ได้!

เมื่อวานตอนที่เธอบอกว่าจะมาหาพ่อ คุณยายก็หน้าบึ้งแล้ว แต่สุดท้ายก็ยังอนุญาต

ก่อนจะมายังกำชับกับเธอหนักหนา ‘ต้องกินข้าวเยอะ ๆ ระวังความปลอดภัย’

กลางคืนเป็นกลางวัน...ผู้ดูแลร้าน?

มู่กุยฝานพลันกระจ่าง ลุกขึ้นยืนพรวด “ไป! ลุงเจ็ดของเธอกำลังตกอยู่ในอันตราย!”

ซู่เป่า “หา?” จากนั้นก็รีบยัดของอร่อยเข้าปากสองคำ แล้วจึงลุกขึ้นวิ่งตามพ่อออกไปข้างนอก

มู่กุยฝาน “เถ้าแก่ คิดเงิน!”

เถ้าแก่รีบหยิบสมุดตามออกมา

มู่กุยฝานโบกมือแบบหัวก็ไม่หัน “คนหล่อเหลาร่ำรวยคนนั้น เขาจะจ่าย”

ซูอีเฉิน “...”

เหยาหลิงเยว่กลืนอาหารลงไปในปากแล้วถาม “เรา...ไม่ไปเหรอ”

ซูอีเฉินคีบผักใส่ในถ้วยของเธอแล้วตอบ “เราไปก็ช่วยอะไรไม่ได้”

เหยาหลิงเยว่พยักหน้า “คุณ ช่วยไม่ได้...ฉัน ได้”

ซูอีเฉินมุมปากกระตุก หน้านิ่งพูดแบบไม่อาย “คุณต้องอยู่เฝ้าผม”

เหยาหลิงเยว่ “?”

ซูอีเฉิน “เผื่อเอาไว้ จะได้ไม่ทำให้ซู่เป่าลำบากมากกว่าเดิม”

เหยาหลิงเยว่ “...”

เข้าใจ

ความหมายของเขาคือ เขามีแรงไม่พอจับไก่ (แรงน้อย)

ถ้าจู่ ๆ ผิงเติ่งหวังย้อนกลับมาเจอเขาก็จะจับเขาไป

ถ้าเป็นแบบนี้ ซู่เป่าก็จะถูกข่มขู่

ดังนั้นเธอต้องเฝ้าระวังอยู่ด้านหลัง ซู่เป่าจะได้ไปแบบวางใจ

เหยาหลิงเยว่พยักหน้า เข้าใจแล้ว

รับรองว่าจะเฝ้าเอาไว้ให้ดี!