ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 589

หลังจากตบหน้าเฉิงโจว ซู่เป่าก็แบกเขอเข่อไว้บนบ่าแล้วรีบเผ่น

เขอเข่อยังไม่ทันได้ดึงสติกลับมา เดิมทีถูกพี่ชายตบหน้ากำลังจะร้องไห้ พอเห็นการกระทำของซู่เป่าเธอถึงกับลืมไปเลย

ซู่เป่าวางเขอเข่อไว้บนเตียง แล้วยืนกันอยู่ด้านหน้าเธอ หลังจากนั้นก็พูดว่า “พี่เฉิงโจว พี่มีสติหรือยัง”

กลัวว่าเขาจะไม่ได้สติ แล้วจะมาควักลูกตาของเธอ

ควักลูกตาของเธอไม่สำคัญ อย่างไรก็ทำไม่ได้ แต่ถ้าหากควักลูกตาของน้องเขอเข่องั้นก็แย่แน่

อย่าโทษซู่เป่าเลยที่คิดแบบนี้ เพราะเมื่อกี้เฉิงโจวบ้าคลั่งถึงขนาดตบเขอเข่อได้ ยิ่งได้ฟังคำคมที่เขาเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ด้วย ดังนั้นซู่เป่าก็เลยระมัดระวังอย่างมากพอ ๆ กับระวังขโมยเลย

ซู่เป่าปายันต์ออกไปอีกเจ็ดแปดผืน ก่อนจะเกิดเสียงฟึ้บ ทันใดนั้นยันต์ทั้งหมดก็ถูกเผา!

มียันต์ผืนหนึ่งในนั้นติดบนหัวของเฉิงโจว

ไฟลุกโชนขึ้นราวกับว่าจะเผาหัวเขาให้โล้นเลย

เฉิงโจว “!!”

เขาตกใจกระโดดอยู่กับที่ ก่อนจะรีบพุ่งเข้าไปในห้องน้ำ

ซู่ ซู่ ...

เสียงน้ำจากฝักบัวดังขึ้น แล้วเฉิงโจวก็เปียกโชกไปทั้งตัว

ยันต์เผาได้เพียงแค่พวกผีวิญญาณหยิน เผาคนไม่ได้ ดังนั้นจึงเผาผมเขาไม่ได้แน่นอน ไม่นานนักมันก็จะดับไปเอง

แต่ว่าเฉิงโจวไม่รู้ หลังจากที่เปียกโชกไปทั้งตัว ถึงได้มีสติกลับมา

ในหัวของเขาดังวิ้ง ๆ นึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้เขาเปิดประตูตู้ แล้วหลังจากนั้นก็เห็นผี...

ผีตนนั้นขี่อยู่บนบ่าของเขา...

เฉิงโจวขนลุกซู่ไปทั้งตัว พลางยกไหล่กระตุกขึ้น “ออกไป ออกไป!”

ซู่เป่ายืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำ พร้อมเอามือปิดตา แล้วยื่นหน้าไปถาม “พี่เฉิงโจว พี่ไม่ได้แก้ผ้าใช่ไหม”

เธอแง้มมือดู เห็นเฉิงโจวกำลังทั้งปัดทั้งดึงไหล่ตัวเอง

“พี่เฉิงโจว บนไหล่พี่ไม่มีผีแล้ว!”

เฉิงโจวยังไม่หายตกใจ เขาหายใจเข้าลึก ๆ แล้วมองกระจกในห้องน้ำ

ในกระจกไม่มีอะไร

ไม่มีผีแล้วจริง ๆ ด้วย

เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก ทันใดนั้นเท้าก็อ่อนแรง หากเขาไม่รีบจับอ่างล้างมือไว้ได้ทัน ก็คงจะล้มลงไปกองกับพื้นแล้ว

“ค่อยยังชั่ว ไม่ใช่เรื่องจริง ไม่ใช่เรื่องจริง...”

จู่ ๆ ซู่เป่าก็ยื่นมือไป พร้อมกับส่งลูกบอลให้หนึ่งลูก “ไม่ใช่ เขาอยู่นี่”

เฉิงโจวยังอยู่ในอาการมึนงง เห็นซู่เป่ายื่นของมาให้ก็คิดว่าเป็นผ้าขนหนู ก็รับมาอย่างไม่รู้ตัว หลังจากนั้นก็เตรียมจะเช็ดหน้า...

พอรับมาก็เห็นว่าในมือกำลังถือหน้าคนไว้อยู่

ดวงตาที่คุ้นเคยถลนออกมา นี่มันผีตนเมื่อกี้ไม่ใช่เหรอ...

“ย๊ากกกกกกกกกกก!”

เขาโยนลูกบอลทิ้งไป ก่อนจะวิ่งออกมาจากห้องน้ำ แล้วรีบเปิดประตูห้องวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

“แม่! แม่แม่แม่แม่ ! มีผี!” เฉิงโจวกลัวจนหลอนไปหมดแล้ว

ปฏิกิริยาแรกของคนหลังจากหวาดกลัวก็คือเรียกหาแม่

แม่เขอเข่อนั่งอยู่บนโซฟา ทันใดนั้นเห็นประตูเปิดออกมาอย่างแรง ตามด้วยคนบ้าคนหนึ่งวิ่งออกมาอย่างรวดเร็วราวกับจรวด จากนั้นก็หลบอยู่ข้างหลังเธอ

เธอตกใจ ก่อนจะพบว่าคนบ้าคนนี้ก็คือลูกชายคนโตของเธอเอง...

เธอโอบบ่าของเขาโดยไม่รู้ตัว ตบ ๆ แล้วถามว่า “เกิดอะไรขึ้น ๆ ”

เฉิงโจวมองไปรอบ ๆ อย่างหวาดกลัว

พ่อของเขากำลังรินชา สีหน้าของแม่เขาดูงง ๆ ส่วนแขกอีกสองคน... มู่กุยฝานเลิกคิ้วขึ้น มีเรื่องสนุกเกิดขึ้นแล้วละสิ ซูอวิ๋นเจาปรากฏรอยยิ้มบนริมฝีปาก และวางถ้วยชาในมือลงบนโต๊ะชาอย่างใจเย็น

เฉิงโจว “…”

กลางวันแสก ๆ ท้องฟ้าแจ่มใส จะมีผีได้ยังไง

เขารู้สึกว่าตัวเองเหมือนกับตัวตลก...เฉิงโจวอดไม่ได้ที่จะหน้าแดง

“เกิดอะไรขึ้น” แม่เขอเข่อจับมือเฉิงโจวไว้ พลางหันกลับไปมองในห้องของเฉิงโจว เขอเข่อโผล่หน้าออกมา บนหัวของเขอเข่อก็เป็นหัวของซู่เป่าที่โผล่ออกมาเช่นกัน

ซู่เป่าตะโกน “ป้า พี่เฉิงโจวบอกว่าจะขอโทษป้า!”

เฉิงโจวแอบโกรธ แต่พอเห็นว่าซู่เป่าถือลูกบอลไว้ในมือ...

แล้วโยนลงมา

ลูกบอลก็เด้งดึ๋ง ๆ และกำลังจะตกใส่หัวเขา เฉิงโจวก็ยกมือขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

ผีดื้อรั้นที่เป็นลูกบอลก็ลอยไปยังซูอวิ๋นเจา ซูอวิ๋นเจายกมือขึ้นตามสัญชาตญาณเพื่อรับ...รับลูกบอล

เฉิงโจวเหลือบมองซู่เป่า ก่อนจะพูดว่า “มานี่”

เขาเปิดลิ้นชัก แล้วหยิบสำลีพันก้าน เบตาดีน และพลาสเตอร์ยาออกมาจากในลิ้นชัก

ซู่เป่าเดินเข้ามาอย่างเชื่อฟัง

ห้องของเฉิงโจวค่อนข้างเล็ก โต๊ะหนังสือก็อยู่ข้างเตียง เขาจับไหล่ทั้งสองข้างของซู่เป่า แล้วยกเธอขึ้นมาให้เธอนั่งอยู่ขอบเตียง

หลังจากนั้นขายาว ๆ ก็กางออกแล้วค่อย ๆ โน้มตัวไปมองหน้าของเธอ

“เงยหน้าขึ้น” เขาพูด

ซู่เป่าเงยหน้าพลางพูดไปด้วย “ไม่เป็นอะไรแล้ว แค่เลือดออกนิดหน่อย”

เฉิงโจวส่งเสียงฮึดฮัด หยิบก้านสำลีขึ้นมา ค่อย ๆ เช็ดคราบเลือดบนใบหน้าเธออย่างนุ่มนวล หลังจากนั้นก็เปลี่ยนอันใหม่ แล้วเช็ดอีกครั้งอย่างระมัดระวัง สุดท้ายก็โรยผงยาห้ามเลือด...แปะพลาสเตอร์ยา

เขอเข่อเอียงคอสงสัย ปีนขึ้นไปดูบนเตียงด้วยความอยากรู้อยากเห็น

เห็นพี่ชายของเธอแปะพลาสเตอร์ยาบนใบหน้าของซู่เป่า เธอก็ชี้ที่หน้าของเธอทันที “เขอเข่อก็เอาด้วย! แปะแปะ!”

เฉิงโจวก็ฉีกพลาสเตอร์ยาอีกอันอย่างเงียบ ๆ แล้วแปะไปที่หน้าเล็ก ๆ ของเธออย่างเบามือ

“ยังเจ็บอยู่ไหม” เขาทำเป็นแกล้งถาม

เขอเข่อส่ายหน้า แววตาระยิบระยับด้วยความดีอกดีใจ “ไม่เจ็บ! แปะ ๆ แล้วก็ไม่เจ็บแล้ว! พี่เป่า ๆ !”

เฉิงโจวไม่เป่าให้เธออย่างแน่นอน แค่ยกมือขึ้นบีบปลายจมูกของเธอ ก่อนจะพูดว่า “ไปเล่นตรงโน้น!”

เขอเข่อก็เล่นของเล่นต่ออย่างสนุกสนาน

ซู่เป่าก็ถามขึ้นมา “พี่เฉิงโจว พี่ไม่ได้เกลียดน้องเขอเข่อจริง ๆ ใช่ไหม”

เฉิงโจวเงียบไปสักพัก ก่อนจะตอบกลับว่าอืม

ไม่เกลียด จะเกลียดได้อย่างไรล่ะ

เฉิงโจวก็นึกถึงตอนที่เขาได้รู้ว่าเขากำลังจะมีน้องสาวอย่างเหม่อลอย

วันนั้นแม่กลับมาจากโรงพยาบาล แล้วถามเขาด้วยท่าทีลังเลว่า เธอกำลังตั้งครรภ์ท้องที่สอง และถามเขาว่าเขาต้องการไหม

เขายินยอมที่จะมีน้องสาวหรือน้องชายเพิ่มมาอีกสักคนไหม

เขาตะลึง ไม่คาดคิดว่าตัวเองก็จะมีน้องชายหรือน้องสาวเหมือนกัน ก่อนจะพูดอย่างดีใจว่า ยอม

……