ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 590

เฉิงโจวพูดท่ามกลางความเงียบ “ตอนที่แม่ฉันกำลังท้อง ตอนนั้นฉันอายุสิบเอ็ดขวบ เพิ่งจะขึ้น ป.ห้า”

ช่วงเวลานั้นเหมือนผ่านไปนานมากแล้ว จนเฉิงโจวแทบจะจำไม่ได้

จำได้แค่ตัวเองวิ่งขึ้นวิ่งลงดีใจแทบจะเป็นบ้า หยิบของให้แม่ ไปซื้ออาหารเป็นเพื่อนแม่ และพูดคุยกันว่าจะเป็นน้องสาวหรือน้องชาย ถ้าเป็นน้องชายจะตั้งชื่อว่าอะไร ถ้าเป็นน้องสาวจะตั้งชื่อว่าอะไร

“เขอเข่อ ชื่อนี้ฉันเป็นคนตั้งเอง” เฉิงโจวมองเขอเข่ออย่างเงียบ ๆ

เขาถึงขนาดที่แอบเตรียมของขวัญไว้ให้น้องสาว

“วันนั้นที่แม่คลอดน้องสาวออกมา ทุกคนวุ่นวายกันมาก พ่อฉันถือของอย่างรีบร้อนไปที่โรงพยาบาล พอฉันเลิกเรียนก็รีบเดินทางไปโรงพยาบาล พอถึงโรงพยาบาลปุ๊ป เขอเข่อก็ออกจากห้องทำคลอดพอดีเลย”

“คนแรกที่อุ้มเธอคือฉันเอง”

เฉิงโจวในตอนนั้นดีใจมาก ๆ แม่ถามเขาว่าชอบน้องชายหรือน้องสาว เขาบอกว่าชอบหมด แต่ใจจริงแล้วอยากได้น้องสาวมากกว่า

คาดไม่ถึงว่าจะเป็นน้องสาวจริง ๆ

“เธอตัวเล็กอย่างกับลูกแมวเลย!” เฉิงโจวยกมือขึ้นทำท่าประกอบ “ฉันยื่นมือไปจับหน้าเธอ เธอก็จับนิ้วฉัน”

เฉิงโจวไม่มีวันลืมได้ลง ครั้งแรกที่ถูกน้องสาวจับนิ้วดีใจมาก ๆ

ส่วนพ่อก็วิ่งไปกลับระหว่างบ้านกับโรงพยาบาลคอยส่งข้าวให้แม่

ตอนแม่คลอดก็อายุมากแล้ว หลังคลอดก็เลยเกิดภาวะแทรกซ้อนจำเป็นต้องได้รับยา นี่เลยเป็นสาเหตุที่น้องสาวไม่ได้ดื่มนมแม่ เขาก็เลยได้เรียนรู้วิธีชงนมให้น้องดื่ม

วุ่นวายอยู่อย่างนี้กันเป็นสัปดาห์ ในที่สุดแม่กับน้องสาวก็กลับมาจากโรงพยาบาล

“ญาติ ๆ มาที่บ้านกันเยอะมาก พวกเขาพากันอุ้มน้องสาวด้วยความดีอกดีใจ แม่ก็คอยพูดกับพวกเขา ส่วนพ่อก็ยุ่งมาก”

ทุกคนดูยุ่งกันหมด

มีผู้คนมากมายมาที่บ้านครั้งแล้วครั้งเล่า ทุกครั้งจะมีอาที่ดูอายุมากหน่อยมาด้วย แล้วชอบแย่งน้องออกจากอ้อมกอดเขาไป บอกว่าเขาอุ้มไม่เป็นบ้าง ระวังชนน้องบ้าง

ในบ้านครึกครื้นมากเลย ญาติ ๆ ก็นั่งล้อมกัน พ่อแม่ก็อุ้มน้องสาวอยู่พูดคุยหยอกล้อกับพวกเขา

เขายืนอยู่คนเดียวหลังประตู จนผ่านไปครึ่งชั่วโมงไม่มีใครคิดถึงเขาเลย

“นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกตกอับ” เฉิงโจวพูดต่อ “พ่อของฉันเงยหน้าขึ้นมา พอเห็นว่าฉันยืนอยู่ ก็พูดว่ายืนอยู่ทำไม ไปล้างผลไม้ให้ทุกคนสิ”

เฉิงโจวยิ้ม ซู่เป่าจึงไม่รู้ว่าตอนนั้นที่เขาล้างผลไม้จะมีความรู้สึกอย่างไร ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ที่เธอไม่สามารถรับรู้ได้

“หลังจากนั้นล่ะ”

เฉิงโจวขยุ้มผมตัวเองหนึ่งกำมือ แล้วเอ่ยเสียงเรียบ “หลังจากนั้นน้องสาวก็ป่วยครั้งแรก”

อาการดีซ่านไม่หาย พ่อแม่เริ่มสังเกตเห็นว่าท้องของเธอบวมเหมือนกับพุงกบ เพียงหนึ่งสัปดาห์หลังจากออกจากโรงพยาบาล ก็เริ่มร้องไห้ทั้งคืนและเป็นเช่นนี้ทุกวัน ในตอนกลางวันก็เลยนอนกลางวันบ้างเป็นครั้งคราว

พอพาไปโรงพยาบาลก็บอกว่าเป็นอาการท้องเฟ้อ สาเหตุของอาการท้องเฟ้อก็คือแพ้นมแม่ ส่งผลให้เธอไม่สามารถดื่มนมแม่ได้ ถ้าดื่มจะมีอาการท้องเสียและมีก๊าซสะสมในลำไส้เป็นจำนวนมาก

ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกินนมผง แต่เขอเข่อก็ดื้อมากเช่นกัน พอได้กินนมแม่เธอก็ไม่ยอมกินนมจากขวด หลังจากนั้นก็ร้องไห้หนักมากจนทำให้อาการท้องอืดรุนแรงขึ้น จึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องให้เธอดื่มนมแม่...วงจรก็วนลูปอยู่แบบนี้

ตอนนั้นเฉิงเชียวก็แอบลองกดท้องดู ท้องของคนอื่นก็จะนิ่ม ๆ แต่ท้องของน้องสาวทั้งบวมแล้วก็แข็งด้วย

“พอกดแบบนั้น น้องสาวก็ร้องทันที ร้องจวนจะขาดใจตาย ริมฝีปากม่วงไปหมดเลย”

“นั่นเป็นครั้งแรกที่แม่โกรธฉันหลังจากมีน้องสาว”

คืนนั้นก็เลยนอนไม่ได้ทั้งคืนเพราะเขอเข่อร้องไห้ทั้งคืน

สีหน้าแม่ของเขาเปลี่ยนไปเป็นน่ากลัวยิ่งขึ้น

“สายตาแม่ที่มองฉันเหมือนกับมองศัตรู จี้ถามเขาด้วยความโมโหว่าทำไมต้องทำน้องสาวร้องไห้ด้วย”

เฉิงโจวเองก็ตกใจมากเลย อย่างไรก็ตามน้องสาวยังเด็กขนาดนั้น และร้องไห้เพราะว่าเขาไปกดท้อง

ซู่เป่าเงยหน้ามองไปยังเฉิงโจว

พอท่านอาจารย์พูดแบบนี้ เธอก็เลยได้เข้าใจแม่เขอเข่ออย่างแท้จริง

แต่เธอรู้สึกว่าตอนนี้ไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องพวกนี้กับพี่เฉิงโจว

เพราะว่าสิ่งที่เขาต้องการไม่ใช่คำอธิบายที่เย็นชา ต่อให้ใช้การทดลองที่น่ากลัวมาอธิบาย หรือเอาข้อโต้แย้งที่น่าเชื่อถือมากมายมาใช้...

ทว่าสิ่งที่เขาต้องการมันไม่ใช่

ซู่เป่ากระโดดลงจากเตียง แล้วกอดเฉิงโจวเบา ๆ

เฉิงโจวชะงัก

ซู่เป่าตบหลังเขาเบา ๆ พร้อมพูดปลอบใจ “พี่เฉิงโจว พี่เก่งมาก”

“พี่ไม่ใช่ส่วนเกินเลยแม้แต่น้อย”

“พี่เป็นพี่ชายที่ดีที่สุดในโลกใบนี้เลย”

“พี่เฉิงโจว พี่ลำบากมากแล้ว...”

เฉิงโจวอดไม่ได้ที่จะรู้สึกจุกในลำคอ

เบ้าตาแดงก่ำเริ่มมีน้ำน้อย ๆ มาบดบัง ทิวทัศน์ตรงหน้าก็เริ่มพร่ามัว ส่วนในหูก็มีเพียงแค่ประโยคเมื่อครู่ที่ซู่เป่าพูดไว้

พี่ไม่ผิด พี่ลำบากมากแล้ว...

พี่เก่งมาก พี่เป็นพี่ที่เก่งที่สุดในโลก

เฉิงโจวกอดซู่เป่าอย่าเงียบ ๆ น้ำตาในตากลิ้งไปมา จนในที่สุดก็กลั้นไว้ไม่อยู่...