ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 592

ซู่เป่าเอ่ย “คุณยาย พวกเรากำลังเที่ยวกันอยู่นะคะ! ดูสิ~ดอกไม้เยอะแยะเลย!”

เธอยกโทรศัพท์ให้อีกฝ่ายดูวิว

บนสะพานสูง เมืองชุนเฉิงกลายเป็นทุ่งดอกไม้จนสุดสายตา

ฤดูใบไม้ผลิในเดือนมีนาคมนี้ นกร้อง ดอกไม้หอมไกล คนที่นี่นั้นมีชีวิตที่ไม่เร่งรีบเหมือนเมืองจิง มีบางคนกำลังเข็นรถเด็กทารก ค่อยๆ เดินเล่นอยู่ใต้ต้นไม้ที่กำลังออกดอกสวยงาม

เด็กๆ วิ่งออกมาจากสวนสาธารณะ ในมือก็ถือหญ้าเอาไว้ แล้วเล่นกันไปมา

“สวยมากใช่ไหมคะ?” ซู่เป่าเอ่ยถาม “คุณยายเห็นไหมคะ?”

คุณนายซูพยักหน้ารับ “อืม เห็นแล้ว”

ซู่เป่าเอ่ยออกมาอีก “คุณยาย ถ้ามีเวลาก็มาเที่ยวที่นี่สิคะ ชุนเฉิงสวยมากจริงๆ ลุงเจ็ดบอกว่าถ้าไปทางทิศตะวันตกอีกร้อยเมตร จะมีทะเลสาบที่สวยมาก พายเรือในนั้นได้ด้วยนะคะ!”

“ทะเลสาบนะคะ ไม่ใช่ทะเล แต่ว่าใหญ่มาก เหมือนทะเลเลย!”

คุณนายซูมีสีหน้าประหลาดใจ “อย่างนั้นเหรอ…..”

ซู่เป่า “อืมๆ! คุณยาย ซู่เป่าจะบอกให้คุณยายฟัง พี่เฉิงโจวกับเขอเข่อปรับความเข้าใจกันแล้ว ที่จริงแล้วพี่เฉิงโจวดีใจมากเลยนะคะ แต่ว่าเขาก็ยังแกล้งทำเป็นหน้าขรึม”

คุณนายซูตั้งใจฟังเรื่องราวที่เธอเล่า ทั้งสองคนพูดคุยกันอย่างนั้น นานเป็นชั่วโมง

มู่กุยฝาน ซูอวิ๋นเจาพาซู่เป่าเดินเพลิน กลับมาถึงโรงแรมโดยที่ไม่รู้ตัวเลย

“คุณยาย ถึงแล้วค่ะ! พ่อบอกว่าต้องไปกินข้าวได้แล้ว ตอนเย็นค่อยมาคุยกันใหม่นะคะ”

คุณนายซูพยักหน้า “ได้”

เมื่อวางโทรศัพท์ มู่กุยฝานและซูอวิ๋น ที่หวาดหวั่นใจมาตลอดทาง ก็ถอนหายใจอย่างโล่งใจ

กลัวว่าหญิงชราอยู่ๆ จะพูดออกมาว่า——

ซู่เป่า พ่อหนูล่ะ?

ซู่เป่า แล้วลุงเจ็ดล่ะ?

วันนี้หลบหลีกไปได้ น่ายินดีเป็นอย่างมาก!

มู่กุยฝานอุ้มซู่เป่าพาดบ่า “ไป วันนี้ไปกินอะไรดีๆ กัน!”

ซู่เป่าตื่นเต้นเป็นอย่างมาก “อืมๆ! หนูจะกินเหล้าดอกไม้!”

มู่กุยฝาน “…….”

ซูอวิ๋นเจา “…….”

เหล้าดอกไม้นั้นเป็นเหล้าที่หมักมาจากดอกไม้ ที่เมืองชุนเฉิงนั้นดอกไม้เยอะ สองวันก่อนมู่กุยฝานพูดถึงอย่างไม่ได้ตั้งใจ ไม่คิดเลยว่าซู่เป่าจะจำได้……

อีกด้านหนึ่ง

หลังจากที่คุณนายซูวางโทรศัพท์แล้ว สายตาของเธอก็เต็มไปด้วยความคิดถึง

นี่ก็วันที่ห้าแล้ว ที่เด็กดีไม่อยู่บ้าน คิดถึง!

“คุณ เร็วเข้า รีบจองตั๋ว” อยู่ๆ คุณนายซูก็เอ่ยออกมา “พวกเราไปเมืองชุนเฉิงกัน!”

นายท่านซู “?”

ง่ายๆ แบบนี้เลย บอกว่าจะไปก็ไปเลย?

คุณนายซูเอ่ย “”ทำไม ไม่ได้เหรอ! พวกเราก็แก่กันแล้วนะ จะมีชีวิตได้อีกกี่วัน เรื่องเที่ยวแบบไม่วางแผนแบบนี้ ก็ควรจะมีบ้าง!”

นายท่านซูเอ่ย “คุณเพิ่งออกจากโรงพยาบาล! ไม่เคยเห็นใครเขาผ่าตัดลำไส้มายังไม่ถึงครึ่งเดือน ก็เริ่มเที่ยวแล้ว”

คุณนายซูเอ่ย “ผ่าตัดลำไส้แล้วทำไม!”

นายท่านซู “ผ่าตัด ขึ้นเครื่องบินไม่ได้”

คุณนายซู “…….”

นายท่านซูเอ่ยออกมาอีก “เวลาที่เครื่องบินขึ้นสูง ความกดอากาศก็จะสูงขึ้นตาม แผลก็จะปริออกได้!”

คุณนายซู “……”

เมื่อเห็นว่าภรรยามีใบหน้าที่ไม่พอใจเท่าไหร่ นายท่านซูเองก็อดสงสารไม่ได้ เขาเอ่ยออกมา “แต่ว่าขึ้นรถไฟหัวกระสุนได้นะ!”

คุณนายซูยิ้มออกมาในทันที “จริงสิ นั่งรถไฟหัวกระสุนไปได้นี่น่า!”

ไม่กี่สิบชั่วโมงเอง!

เหมาชั้นธุรกิจไปเลย

เอาเตียงที่มีเทคโนโลยีดีๆ ที่พับได้ไปด้วย

นอนไปตลอดทางที่ไปชุนเฉิงได้เลย!

เมื่อพูดว่าจะไป เธอก็ลงมือทันที คุณนายซูเร่งให้นายท่านซูจองตั๋ว จากนั้นก็ให้ป้าอู๋ไปเตรียมสัมภาระ

นายท่านซูงุนงงมาก “ไปตอนนี้เลย? ไปตอนนี้ ซึ่งเป็นเวลาตีสองตีสามเนี่ยนะ พรุ่งนี้ค่อยไปก็ได้นี่ หรือไม่ก็วันนี้เย็น ไปเย็นวันนี้ นอนไปตื่นมาอีกทีพรุ่งนี้ก็ถึงแล้ว”

คุณนายซู “ไม่! ฉันจะไปตอนนี้เลย”

นายท่านซูต่อต้านได้ไม่ถึงสองวินาที “…..ได้”

“เอากระทะก้นแบนไปด้วย” อยู่ๆ คุณนายซูก็เอ่ยขึ้นมา

ป้าอู๋ “?”

คุณนายซู “ช่วงเวลาที่เราไปเที่ยวกันที่ทะเลสาบ ต้องจองโรงแรมที่ทำอาหารได้……ฉันจะทำอาหารให้ซู่เป่ากิน!”

ป้าอู๋ “…….”

คุณนายน่าจะไม่ได้ไปทำอาหารให้คุณหนูน้อยกินหรอก แต่จะเดินทางเป็นพันลี้ เพื่อส่งกระทะก้นแบนให้อีกฝ่ายต่างหาก!

**

มู่กุยฝานพาซู่เป่าไปที่ร้านเหล้าที่เมืองเก่า

ที่นี่ครึกครื้นเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะช่วงกลางคืนนั้นจะครึกครื้นเป็นพิเศษ

เจ้าของร้านเหล้านั้นนั่งอยู่ที่หน้าร้าน

ซู่เป่ามีคนในครอบครัวมากมาย มันพอแล้ว เธอไม่ได้ขาดความรักของแม่

พ่อลูกเที่ยวเล่นอยู่ข้างล่างนานมาก ซูอวิ๋นเจานั้นโดนคนมาจีบจนโมโหแทบบ้าอยู่แล้ว เขาตะโกนลงไปทางหน้าต่าง “ขึ้นมาได้แล้ว!”

ตึกๆ ๆ——

ผู้หญิงเป็นกลุ่มใหญ่รีบวิ่งขึ้นไปหาเขาทันที

ซูอวิ๋นเจา “……..”

มู่กุยฝานพาซู่เป่าเดินขึ้นไป กว่าจะเบียดฝูงคนเข้าไปยังทีนั่งของตนเองได้นั้น ใช้เวลานานพอสมควร

ซูอวิ๋นเจากัดฟันเอ่ยออกมา “ถ้ายังไม่หยุดเที่ยว ก็จะตีหนึ่งครึ่งอยู่แล้ว!”

ดึกดื่นเที่ยงคืน เขาไม่นอนได้ แต่ซู่เป่าต้องนอน!

มู่กุยฝานมองมองตาของซู่เป่าที่เหมือนยังสนุกอยู่ เขาเอ่ยออกมาอย่างไม่สนใจอีกฝ่าย “นานๆ มาที่แบบนี้ ซู่เป่ายังไม่เคยสัมผัสเมืองเก่าแบบนี้มาก่อน กลับช้าหน่อยก็ไม่เป็นอะไรหรอก”

ซูอวิ๋นเจา “นายคิดที่จะโต้รุ่งเหรอ!”

มู่กุยฝาน “ไม่ได้?ไ

ยังไงเสียหญิงชราก็อยู่ห่างไปเป็นพันลี้

พึ่งผ่าตัด ขึ้นเครื่องบินไม่ได้

อีกฝ่ายคงไม่นั่งรถไฟข้ามวันข้ามคืน เพื่อเอากระทะก้นแบนมาให้เขาหรอก

ซูอวิ๋นเจาหมดคำจะพูด

มู่กุยฝานนั่งลง เมื่อมีซู่เป่าอยู่ด้วย พวกผู้หญิงที่เข้ามาจีบนั้นก็น้อยลงไปด้วย

แต่ว่า…..

ผู้ชายที่เข้ามาจีบกลับเยอะขึ้นแทน

ตอนแรกซูอวิ๋นเจาและมู่กุยฝานไม่ได้สนใจมากนัก แต่ตอนหลังเริ่มรู้สึกแปลกๆ

สุดท้ายทั้งสองคนก็โกรธจนหน้าดำ

ซู่เป่าเล่นจนเหนื่อยแล้ว เธอหลับไปในอ้อมกอดของมู่กุยฝาน

ตอนนี้ก็ตีสามแล้ว ซูอวิ๋นเจาและมู่กุยฝานนั้นอุ้มซู่เป่าแล้วเดินกลับโรงแรมกัน

พึ่งถึงหน้าโรงแรม สายตาของเขาก็เห็นร่างร่างหนึ่งที่คุ้นตาเดินผ่านไป

ซูอวิ๋นเจาตะลึงงัน “ฉันไม่ได้ตาลายใช่ไหม ทำไมเหมือนเห็นแม่ฉันเลย”

มู่กุยฝาน “ไม่น่าใช่ ตอนเช้าคุณนายซูยังอยู่ที่เมืองจิงอยู่เลย ต่อให้รีบมายังไง ก็น่าจะถึงตอนกลางวันนะ”

ไม่ว่าอย่างไร นายท่านซูคงไม่ยอมตามใจคุณนายซูขนาดนั้นหรอก

ในขณะที่คิดอยู่นั้น เขาก็ได้ยินน้ำเสียงเย็นเยือกดังขึ้น “มู่กุยฝาน!”

มู่กุยฝาน “…….”