ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 593

มู่กุยฝานนั้นมือไว เขาอุ้มซู่เป่าก้าวไม่กี่ก้าวก็มาหยุดหน้าลิฟต์แล้ว

“เร็วเข้า เจอดีแล้ว!”

เขาเอ่ยเสียงเบา

ซูอวิ๋นเจาดึงมือมู่กุยฝานเอาไว้

ไม่ต้องหนีเล้ว

ศัตรูบุกมาถึงที่ขนาดนี้

มู่กุยฝานทำใจดีสู้เสือ เอ่ยถามขึ้นมาอย่างสงสัย “คุณหญิง? มาได้ยังไงกันครับ!”

คุณนายซูแค่นหัวเราะเสียงเย็น “ถ้าไม่มาก็คงไม่รู้ ว่านายกล้าพาซู่เป่าไปกินเหล้า!”

มุ่กุยฝานและซูอวิ๋นเจานั้นดื่มเหล้า แม้ว่าจะเป็นเหล้าดอกไม้ แต่ก็ยังมีกลิ่นอยู่ คุณนายซูได้กลิ่นทันทีที่เจอหน้าพวกเขา

ซูอวิ๋นเจารีบเอ่ยออกมาทันที “แม่ครับ ฟังพวกเราอธิบายก่อน”

คุณนายซู “ป้าอู๋ เอากระทะก้นแบนของฉันมา!”

มู่กุยฝาน ซูอวิ๋นเจา “????”

ไม่นะ คือเอากระทะก้นแบนมาให้ด้วยระยะทางเป็นหมื่นลี้จริงดิ??

เกินไปแล้ว!

มู่กุยฝานกระแอมไอ “มีแค่พวกเราที่ดื่มเหล้า ซู่เป่าไม่ได้ดื่ม! ให้ลูกกินนมข้าวบาเลห์เฉยๆ ครับ”

คุณนายซู “พวกนายไปกินเหล้า ยังจะพาเด็กไปอีก?”

มู่กุยฝาน ซูอวิ๋นเจา “…….”

บ้าเอ้ยเรา จะแก้ตัวยังไงก็ผิดอยู่ดี!

มู่กุยฝาน “รอผมพาซู่เป่าเข้านอนก่อนนะครับ…..ซู่เป่าน่าจะเหนื่อยแล้ว!”

คุณนายซูอดไม่ได้ เธอเอ่ยออกมา “รู้ด้วยเหรอว่าซู่เป่าเหนื่อยน่ะ!”

ดูสิหลานเธอผอมหมดแล้ว!

ไม่กี่วันที่ไม่มีเธออยู่ เด็กน้อยต้องไม่ได้กินอะไรดีๆ แน่เลย

คงไม่ได้กินอิ่ม!

ให้ผู้ชายมาดูแลเด็กแบบนี้ ยังจะหวังให้ดูแลได้ดีเหรอ?

“อุ้มขึ้นข้างบนไปก่อน!” คุณนายซูพยายามระงับความโกรธของตัวเองลง ก่อนที่จะเอ่ยเสียงเบา “อย่าทำให้หลานฉันตื่น!”

มู่กุยฝานถอนหายใจออกมา ซู่เป่านี่เป็นไม้กันหมาได้ดีที่สุดแล้ว

เขาอุ้มซู่เป่า เดินออกไป

ซูอวิ๋นเจาที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม “……..”

ตัดช่องน้อยแต่พอตัว ไอ้เจ้ามู่กุยฝานตัวดี!

ซูอวิ๋นเจายิ้มออกมา “แม่ครับ……”

คุณนายซูยกมือขึ้นเตรียมสับเข้าที่หัวของอีกฝ่าย

พึ่งจะผ่าตัดมา ที่จริงแล้วเธอก็ไม่ได้มีแรงมากนัก คุณนายซูรู้ดีเรื่องนี้ นอกจากนายท่านซูที่โดนสับหัวด้วยแรงจริงแล้ว คนอื่นๆ เธอก็แค่ทำท่าทำทางตีอีกฝ่ายเท่านั้นเอง

ซูอวิ๋นเจาลูบหัวไปมา ก่อนที่จะช่วยลากกระเป๋าของอีกฝ่าย “จองห้องหรือยังครับ ผมช่วยยกกระเป๋า”

คุณนายซูแค่นหัวเราะ ก่อนที่จะเอ่ยออกมา “จองแล้ว”

เธอยื่นการ์ดเข้าห้องให้อีกฝ่าย ซูอวิ๋นเจาพบว่า ห้องของแม่ตนนั้น อยู่ตรงข้ามห้องเขาเลย

เด็กดีเอ้ย รายงานหัวหน้าใหญ่อย่างคุณนายซูตลอดเลยเหรอ

วันต่อมา

ซู่เป่านอนถึงสิบโมงถึงตื่น

ท้องร้องจ๊อกๆ ไม่หยุด

เธอหาว ก่อนที่จะเดินลงเตียงเท้าเปล่า เธอเปิดประตูแล้วเอ่ยออกมาอย่างเคยชิน “คุณยาย…..หนูหิวแล้ว”

เธอกำลังเมาขี้ตาเลย คิดว่าที่นี่คือบ้านตระกูลซู

พูดจบเธอก็พึ่งรู้ตัวว่าตอนนี้อยู่ที่โรงแรม คุณยายอยู่ที่นี่ที่ไหนล่ะ!

ซู่เป่าลูบหัวตัวเองไปมา อยู่ๆ ก็ได้กลิ่นอะไรหอมๆ

เธอ พ่อและลุงเจ็ดนั้นจองห้องชุดไว้ เมื่อเปิดประตูไปจะเจอห้องรับแขก เดินผ่านห้องรับแขกไปข้างในจะเป็นห้องครัวเล็กๆ

ซู่เป่าตะลึงงัน พ่อเธอทำกับข้าวเหรอ?

แต่สายตาของเธอกลับเห็นคุณนายซูเดินออกมา ในมือถือจานเอาไว้ บนจานมีหมั่นโถววางอยู่

“ซู่เป่า ตื่นแล้วเหรอ? เร็วเข้า แปรงฟันล้างหน้ามากินข้าว!”

ซู่เป่า “????”

ซูอวิ๋นเจาพยักหน้า “ครับ”

คุณนายซูอยากถามว่าครั้งนี้ต้องไปที่ไหน แต่เมื่อคิดถึงงานของเขาแล้ว ในใจก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา จึงไม่ได้เอ่ยถามอะไรอีก ทำได้แค่พูดว่า “ระวังตัวด้วย กินข้าวไป”

ซูอวิ๋นเจาพยักหน้ารับ “ครับ”

คุณนายซูเริ่มที่จะบ่นออกมา “ตอนนี้ก็ฤดูใบไม้ผลิแล้ว ทั่วประเทศแต่ละภูมิภาคอากาศไม่เหมือนกันเลย เหนือยังหนาวอยู่ บางที่เข้าฤดูใบไม้ผลิแล้วก็จริงแต่ยังหนาว อย่าลืมทำให้ร่างกายอุ่นไว้ ใส่เสื้อผ้าหลายๆ ชั้นหน่อย”

“ภาคใต้เริ่มร้อนแล้ว โดยเฉพาะใต้เฉียงตะวันตก ใส่เสื้อแขนสั้นกันหมดแล้ว!”

ซูอวิ๋นเจาเข้าใจดี ที่แม่ของเขาพูดถึงอากาศของแต่ละภูมิภาคนั้น ที่จริงอีกฝ่ายอยากจะเตือนเขาว่า

หากไปเหนือ ต้องใส่เสื้อหนาๆ หากไปทางใต้เฉียงตะวันตก ระวังจะเป็นไข้เพราะอากาศที่ร้อน

เพราะว่างานของเขานั้น เขาไม่สามารถบอกแม่ได้เลย ว่าเขาจะต้องไปอยู่ที่ไหน

เขาไม่สามารถที่จะคอยดูแล ตอบแทนบุญคุณของพ่อแม่ได้เลย……

“เข้าใจแล้วครับแม่” ซูอวิ๋นเจาเอ่ย “แม่เองก็ดูแลสุขภาพด้วย”

นายท่านซูถาม “จะกลับบ้านซูก่อนไหม?”

คุณนายซูเอ่ยออกมา “ปีปีนึงกว่าจะกลับมาที่บ้านได้ก็ยากแสนยาก พอกลับมาก็ต้องรีบออกไปทำงานอีกแล้ว”

ซูอวิ๋นเจารู้สึกอบอุ่นใจเป็นอย่างมาก เขาเอ่ยออกมา “ไม่กลับแล้วครับ ออกเดินทางจากที่นี่ไปเลย ของที่บ้านก็เอามาหมดแล้ว”

เขามองผมของพ่อและแม่ที่เริ่มจะเปลี่ยนเป็นสีขาว ซูอวิ๋นเจาเองรู้สึกใจคอไม่ดีนัก อยู่ๆ ในสมองของเขาก็มีภาพที่ทั้งสองคนยืนส่งและบอกลาเขา และทั้งสองคนที่หันหลังกลับไปนั้นก็เช็ดน้ำตาออกอย่างเงียบๆ…..

พ่อกับแม่คงคิดถึงเขาที่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนมาก……

ซูอวิ๋นเจาตกอยู่ในภวังค์ เริ่มจุกคอไปหมด

แต่กลับได้ยินคุณนายซูเอ่ยออกมาว่า “อย่างนั้นก็ดี ไปเองเลยนะ เดี๋ยวพวกเราสองคนจะพาซู่เป่าไปที่ทะเลสาบ คงไม่ได้ไปส่ง”

ซูอวิ๋นเจา “…..?”

ความรู้สึกซาบซึ้งที่แสนไร้ค่านั้น มันค้างอยู่ตรงลำคอของเขาอยู่อย่างนั้นเลย

ซู่เป่าเหมือนคิดอะไรออก อยู่ๆ ก็เงยหน้าขึ้นมา “จริงสิ ลุงเจ็ด สร้อยข้อมือเชือกถักดำ ที่หนูเคยให้ลุงไว้ล่ะคะ~”

ลุงเจ็ดยังไม่รู้ชะตากรรมว่าตัวเองกำลังเผชิญหน้ากับอะไร เขายกมือขึ้นมาก่อนที่จะเอ่ยออกมา “อยู่นี่ ลุงใส่อยู่ตลอดเลย วางใจได้!”

ซู่เป่าเป็นห่วงเขาที่สุดเลย!

ซู่เป่าตะลึงงัน เธอมองสร้อยข้อมือเชือกถักดำ ที่อยู่ตรงข้อมือของลุงเจ็ดด้วยใบหน้าลังเล…..