ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 601

ซู่เป่าตกตะลึงจนอึ้ง

เหมือนอย่างที่พ่อบอกจริงๆ ด้วย

ถ้าหนูไม่ยอมเดินออกมา ก็ไม่มีทางรู้ได้เลยว่ามีคนแบบนี้อยู่บนโลกใบนี้ด้วย

มู่กุยฝานพูดกระซิบ “รอพ่อเดี๋ยวนะ”

เขาเดินไปทางเคาน์เตอร์

ซู่เป่ากับคุณยายยืนอยู่ที่เดิม เธอพูดขึ้นอย่างกระซิบว่า “เธอไม่มีเหตุผลเลยสักนิด นี่คือเฒ่าทารกที่พูดถึงในอินเทอร์เน็ตเหรอคะ”

นายหญิงซูอืมเสียงหนึ่ง จุดสนใจต่างกัน “หนูเล่นอินเทอร์เน็ตตั้งแต่เมื่อไร”

ซู่เป่าจะบอกว่าเลื่อนเจอในโทรศัพท์ของพ่อไม่ได้อยู่แล้ว

กำลังระดมสมองครุ่นคิดอย่างหนัก ขณะที่ยังคิดหาคำแก้ตัวไม่ได้ ผู้หญิงคนนั้นก็เดินเข้ามาแล้วพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า

“เป็นเด็กเป็นเล็กก็รู้จักพูดจาให้ร้ายคนอื่นลับหลังแล้ว คนที่บ้านเธอสอนเธอแบบนี้เหรอ”

ผู้หญิงคนนั้นชื่อว่าหยางอี วันนี้อารมณ์ฉุนเฉียวจนแทบจะระเบิด

เมื่อคืนเธอตัดวิดีโอจนถึงเช้า เดิมพักผ่อนไม่เพียงพออยู่แล้ว บนรถไฟความเร็วสูงก็ยังนอนไม่หลับอีก

ตอนนี้จองโฮมสเตย์ก็ยังไม่ราบรื่นอีก เมื่อนึกถึงความคับแค้นใจระหว่างทางก็อดกลั้นเอาไว้ไม่อยู่

ซู่เป่าส่ายหน้าพลางพูดขึ้นว่า “หนูไม่ได้พูดจาให้ร้ายลับหลังน้านะคะ หนูพูดต่อหน้า”

หยางอีสะอึก ความโกรธติดอยู่ที่หน้าอกเกือบจะหายใจไม่ออก

“ดูแลลูกหลานของพวกคุณด้วยนะคะ! นิสัยอะไรกัน ยังเด็กยังเล็กก็ปากเสียแบบนี้แล้ว!” เธอจ้องป้าอู๋เขม็ง

ผู้หญิงคนนี้ดูซื่อที่สุดในครอบครัวนี้ ราวกับเป็นสาวบ้านนอก แต่ไม่นึกเลยว่าเสื้อผ้าที่สวมใส่จะดีมากๆ แฝงมาด้วยลักษณะเฉพาะของเศรษฐีใหม่อย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ

ป้าอู๋แปลกใจ “เด็กน้อยของเราทำอะไรคุณเหรอคะ คุณอารมณ์ไม่ดีแล้วจะมาระบายอารมณ์กับเราไม่ได้นะคะ”

หยางอีชี้ไปที่จมูกของเธอ “คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร เชื่อไหมว่าฉันจะแฉพวกคุณ ดูซิว่าเพื่อนๆ ชาวเน็ตจะเข้าข้างใคร!”

ป้าอู๋ สุดยอดไปเลย!

ยังคิดจะแฉคุณหนูน้อยของพวกเขาด้วยงั้นเหรอ

ป้าอู๋ยกมือขึ้นแล้วตบออกไปเลย

เพียะ!

นิ้วที่ชี้ไปที่จมูกของเธอถูกปัดไปข้างๆ

นิ้วของหยางอีถูกตบจนแดง ใกล้จะโมโหจนบ้าแล้ว คนอะไร เหตุผลสู้ไม่ได้!

“คุณ...”

ป้าอู๋ “อะไรของคุณ วันๆ เอาแต่พูดว่าคนอื่นไม่มีมารยาท ฉันว่าคุณนั่นแหละที่ไร้มารยาทที่สุด แม่ของคุณไม่ได้สอนเหรอว่าเวลาพูดอย่าชี้หน้าคนอื่น ไร้มารยาทสิ้นดี! ถ้ายังชี้ฉันอีก ฝ่ามือของฉันได้สะบัดไปอยู่บนหน้าคุณแน่!”

หยางอี “…”

ป้าอู๋หึเสียงหนึ่ง จากนั้นก็พูดกับซู่เป่าว่า “คุณหนูคะ เราไปกันเถอะค่ะ!”

ซู่เป่า (⊙ˍ⊙)

ที่แท้ป้าอู๋ก็เก่งกาจมากเหมือนกัน!

ขณะนี้เองมู่กุยฝานก็เดินกลับมาจากเคาน์เตอร์ เขาพูดขึ้นว่า “ไปกันเถอะ!”

พวกเขาจากไปเลยโดยไม่แม้แต่จะมองหยางอีเลยสักนิด

ความเดือดดาลในใจของหยางอีนั้น โกรธแต่ไร้ที่ระบาย ห้องสวีทในฝันก็จองไม่ได้ จึงทำได้เพียงระบายความโกรธกับเถ้าแก่

“พรุ่งนี้พวกเขาก็ออกไปแล้วใช่ไหม พรุ่งนี้พอพวกเขาไปก็เอาห้องให้ฉันด้วย! วันนี้ฉันจะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับพวกเขาละกัน จองห้องไหนก็ได้ให้ฉันสักห้อง เร็วเข้าสิ!”

สีหน้าของเถ้าแก่ไร้อารมณ์ “ขอโทษนะครับ พวกเขาพักสามวัน และจ่ายค่าห้องมาหมดแล้ว”

หยางอีไม่นึกเลยว่าจะตัดกับเศรษฐีใหม่ครอบครัวนี้ไม่ขาดขนาดนี้ ทำได้เพียงพูดขึ้นว่า “ได้ คุณเปิดห้องอื่นให้ฉันก่อน ฉันอยากได้ห้องที่มีวิวทะเล! เลือกห้องที่ดีที่สุดให้ฉัน”

สีหน้าของเถ้าแก่ยังคงไร้อารมณ์ “ขอโทษครับ ไม่มีห้องอื่นแล้วครับ”

หยางอีสะอึก อยากพูดอะไรแต่ก็คัดค้านไม่ได้

เพื่อนๆ ชาวเน็ตสิที่ไม่สนใจความจริง ถ้าพวกเขาเห็นจากกล้องวงจรปิดว่าเธอไปรบเร้าที่เคาน์เตอร์ จากนั้นก็พูดชี้หน้าป้าอู๋ แล้วยังตามออกมาขวางพวกเขาเอาไว้...คงพูดแค่ว่าเป็นปัญหาของเธอ!

แต่เห็นๆ กันว่าเป็นปัญหาที่โฮมสเตย์เลือกปฏิบัติ และรังแกเด็กผู้หญิงอย่างเธอ!

หยางอีถูกพาตัวออกไปเลย

ไม่ได้เข้าพักโรงแรม ไม่ได้กินข้าว แถมยังต้องไปลงบันทึกประจำวันอีกหลายชั่วโมง...เธอโกรธเป็นอย่างมากแต่ไม่มีโอกาสได้ระบายออกมา...

เธอนั่งทำท่าอยากร้องแต่ไม่มีน้ำตาอยู่บนม้านั่งสาธารณะริมทะเลสาบ ลมพัดโชยจนเธอหนาวนิดหน่อย เธอจำใจต้องเดินเข้าไปอีกฝั่ง หลบอยู่หลังต้นไม้ปรับภูมิทัศน์ พยายามเลื่อนโทรศัพท์หาโรงแรม...

ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ ก็คงไม่ทำแบบตอนแรก

แต่พวกซู่เป่าเขากลับกินกันอย่างอิ่มหมีพีมัน เดินอยู่ริมทะเลสาบเอ๋อร์ไห่อย่างสบายใจ รับลมยามค่ำคืน ฟังเพลงที่มีเอกลักษณ์เป็นอย่างมาก สบายใจกันสุดๆ

“เอ๋ คุณปู่คนนั้นจะทำอะไรน่ะ” ซู่เป่าชี้ไปที่เงาร่างที่อยู่ริมน้ำไกลๆ

มู่กุยฝานหรี่ตา “บนหัวเขามีอะไรเกาะอยู่ด้วย?”

ซู่เป่าวิ่งไป “อย่าเพิ่งสนใจว่ามีอะไรเกาะอยู่ รีบไปช่วยคนก่อนคะ!”

มู่กุยฝานลงไปด้วยความรวดเร็ว กระชากคุณปู่กลับมาในขณะที่เขากำลังจะกระโดดน้ำ!

นายหญิงซูกับคุณท่านซูเพิ่งจะมาถึง เห็นชายชราที่อายุเท่ากับตัวเองก็ตกตะลึงพลางถามขึ้นว่า “สหาย นี่คุณจะทำอะไรน่ะ กว่าจะอยู่ได้ถึงอายุปูนนี้ยากเย็นขนาดไหน ทำไมถึงยังคิดไม่ตกล่ะ”

ดวงตาทั้งสองของชายชราขุ่นมัว มองนายหญิงซูด้วยความโศกเศร้าทีหนึ่ง

“คนอายุปูนนี้แล้ว จะมีประโยชน์อะไร...” เขาถอนหายใจเฮือกหนึ่ง จากนั้นเดินกลับไปอย่างช้าๆ

ชายชราหลังค่อม โดดเดี่ยวอย่างไร้ที่เปรียบ

ซู่เป่าตามไป มองผีร้ายที่อยู่หลังเขาทีหนึ่ง จากนั้นก็ยื่นมือออกไปจับมือของชายชราเบาๆ

“คุณปู่คะ...คุณปู่คิดถึงคุณย่าใช่ไหมคะ”

ผีที่เกาะอยู่บนหลังของคุณปู่ก็คือผีคลั่งรัก