ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 602

ฝีเท้าของชายชราหยุดชะงัก สีหน้าบนใบหน้ายิ่งดูโดดเดี่ยว

ซู่เป่ามองไปที่มือของชายชรา ไม่นึกเลยว่านิ้วของเขาจะไม่มีข้อ ส่วนตรงปลายนิ้วโล้น

เธอก็ยังกุมเอาไว้แล้วจูงชายชราเดิน

ชายชราเนื่องด้วยซู่เป่าจูงมือของเขา ขณะได้สติกลับมาอีกครั้งเขาก็นั่งอยู่บนเก้าอี้สาธารณะข้างทะเลสาบเอ๋อร์ไห่แล้ว

“คุณปู่คะ ตกลงเป็นอะไรเหรอคะ” ซู่เป่าถาม

ดวงตาอันขุ่นมัวของชายชราปกคลุมไปด้วยน้ำตาชั้นหนึ่ง “ปู่น่ะ ทนไม่ไหวแล้ว”

“ฉันคิดถึงยายแก่มาก อยู่คนเดียวทุกวัน มีชีวิตไปก็ไม่มีความหมายอะไร”

ซู่เป่าปลอบ “ถ้าคุณย่ายังอยู่ คงไม่อยากเห็นคุณปู่เป็นแบบนี้หรอกค่ะ”

ชายชราถอนหายใจอย่างเศร้าโศก “ใช่แล้ว แต่จะเป็นอะไรไป เธอคงรออยู่นานแล้ว ฉันไม่อยากให้เธอรอนานเกินไป”

นายหญิงซูกับคุณท่านซูนั่งอยู่ข้างๆ มู่กุยฝานพิงอยู่บนรั้วข้างทะเลสาบ เขาเบือนหน้ามองไปไกลๆ ลมทะเลสาบพัดโชย

ซู่เป่ามองในดวงตาของเขาไร้ความอยากที่จะมีชีวิตอยู่แล้ว ไร้ชีวิตชีวาจริงๆ แม้แต่พลังชีวิตสักเล็กน้อยก็ไม่มี

เธอครุ่นคิดแล้วพูดขึ้นว่า “คุณปู่คะ หนูช่วยคุณปู่ได้นะคะ ให้คุณปู่ได้เจอคุณย่า”

“แต่คุณปู่ต้องบอกหนูก่อนว่าคุณย่าชื่ออะไร เป็นคนที่ไหน...”

ชายชรามองเธอทีหนึ่ง ทันใดนั้นก็ขำพรืดออกมา

“พวกเธอก็มาฟังเรื่องเล่าใช่ไหม”

ซู่เป่าสงสัย มาฟังเรื่องเล่า?

ชายชราพูดพึมพำกับตัวเอง “สองปีมานี้ นับไม่ได้เลยว่ามีคนมากน้อยเท่าไร...”

“แต่ถ้าพวกเธออยากฟัง ฉันจะเล่าให้พวกเธอฟังเป็นครั้งสุดท้ายก็ได้...”

ครั้งสุดท้ายแล้ว หลังจากครั้งนี้ก็ไม่จำเป็นต้องพูดแล้ว

ชายชรามองไปทางทะเลสาบ ทุกครั้งมักจะเป็นเช่นนี้ ทุกครั้งที่นึกถึงก็จะรู้สึกเจ็บปวด แต่เมื่อถูกคนพูดถึง เขาก็จะไม่พูดไม่ได้

เพราะเมื่อนึกถึงเธอแล้วไม่พูดออกมา ก็ยิ่งเจ็บปวดกว่าเดิม

“เธอชื่อชุ่ยเหลียน...ห่าวชุ่ยเหลียน” ชายชราพูดขึ้นลอยๆ “เราเป็นคนทางพื้นที่เสฉวน”

“ตอนหนุ่มๆ สาวๆ เรารักกันมาก มักจะนัดกันไปพายเรือที่ทะลสาบ เธอชอบทะเลสาบมากๆ”

“ก่อนหน้านี้ฉันเคยรับปากเธอเอาไว้ว่า ต่อไปจะพาเธอไปพายเรือที่ทะเลสาบที่สวยที่สุด ที่ใหญ่ที่สุด เล่นน้ำด้วยกัน ดูนกนางนวลบิน”

“พวกเราสองคนหมั้นกันในปีนั้น ผ่านไปอีกปี สร้างบ้านใหม่ที่บ้านเกิดเสร็จแล้วก็จะกลับไป...ใช้ชีวิตกับพ่อแม่...ทำอะไรนิดๆ หน่อยๆ ในหมู่บ้าน”

“เพราะแบบนี้เราทั้งคู่จึงต่างขยันทำงาน หาเงิน จินตนาการถึงวันหลังแต่งงาน แม้จะลำบาก แต่พอคิดแบบนี้แล้วก็มีความหวัง”

แต่ใครก็นึกไม่ถึง จู่ๆ ก็เกิดแผ่นดินไหวขึ้นมาทำลายทั้งเมือง

“ชุ่ยเหลียนถูกฝังอยู่ด้านล่าง...”

หวังว่าเธอจะไม่เคยมาทำให้เขาต้องโดดเดี่ยวไปทั้งชีวิต แต่ก็อาลัยอาวรณ์หากเธอไม่เคยมา และพลาดกับความรุ่งเรืองของโลกใบนี้

“ต่อมาผู้คนต่างก็จากไป หลังความคึกคักผ่านไปก็กลับสู่ความว่างเปล่าอีกครั้ง ทุกวันวนเวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่อย่างนี้”

จู่ๆ เขาก็ทรมานกับความว่างเปล่านี้ จึงเลือกที่จะจากไปอย่างเงียบๆ ไปจากที่เดิม

จนมาถึงทะเลสาบเอ๋อร์ไห่ เดิมคิดจะมาพักใจ แต่กลับยิ่งทรมานจากความคิดถึง

ชายชรายิ้มอย่างโดดเดี่ยว “ฉันคิดถึงเธอมากจริงๆ...”

คิดถึงมากจริงๆ คิดถึงจนทรมาน

เขาอยากกระโดดลงไปในทะเลสาบทั้งอย่างนั้น แม้ว่าไปแล้วจะถูกเธอตำหนิ แต่ก็พอใจ

ซู่เป่าจับมือของคุณปู่เอาไว้แน่น แล้วพูดกระซิบขึ้นว่า “คุณปู่วางใจเถอะนะคะ คุณย่าคงกำลังรอคุณปู่อยู่”

มักมีคนตายไปแล้วยังคงเป็นห่วงคนรักบนโลก ไม่ยอมไปเกิดใหม่ อดทนอยู่ที่เฟิงตูเมืองผีอย่างยากลำบาก...

วิญญาณจะเลือนลาง บางทีไม่ทันได้รอก็สลายไปแล้ว

แต่คุณปู่ยังจำเธอได้ มิหนำซ้ำยังทำให้คนมากมายจดจำเธอได้ คนที่มีคนจำได้ วิญญาณในเมืองผีจะไม่สลายไป

ซู่เป่ากำลังจะพูดว่าเธอจะพาเขาไปเจอคุณย่า ไม่นึกเลยว่าขณะนี้เองจะมีเสียงหนึ่งแว่วมา

“อ๊า...คุณนี่! คุณปู่ ที่แท้คุณก็อยู่ตรงนี้นี่เอง!” หยางอีถือโทรศัพท์พลางพูดขึ้นอย่างประหลาดใจ “ไม่นึกเลยว่าจะเจอคุณที่นี่ คุณปู่คะ เราไปนั่งตรงนั้นกันเถอะค่ะ!”

ที่แท้หยางอีก็นั่งอยู่หลังต้นไม้ประดับภูมิทัศน์ เดิมกำลังหาโรงแรมในโทรศัพท์ แต่ไม่นึกเลยว่าจู่ๆ จะได้ยินเรื่องราวที่คุ้นหูเป็นอย่างมาก