ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 611

เสียงดังลั่นของกลุ่มนักท่องเที่ยวที่อยู่ไกลๆ ตระกูลซู เวินหรูอวิ๋น ซืออี้หรันและกู้เสี่ยวปาต่างหยุดลง นายหญิงซูและป้าอู๋เริ่มเอาของออกมาจากกระเป๋า

“นมเปรี้ยว...ผลไม้...เอ๊ะ ป้าอู๋ ขนมปังอยู่ที่เธอหรือเปล่า”

ป้าอู๋อ๋อเสียงหนึ่ง “อยู่นี่ค่ะ”

เหยาหลิงเยว่นั่งยองๆ อยู่หน้าจักรยาน มองโซ่จักรยานอย่างไม่เข้าใจ

เธอชี้ไปที่โซ่แล้วพูดกับซูอีเฉินว่า “พังแล้ว!”

ซูอีเฉินมุมปากกระตุก

ไม่พังได้เหรอ

เธอปั่นจนโซ่เกิดประกายไฟ

“ไม่เป็นไร” ซูอีเฉินพูดขึ้นอย่างเงียบๆ “เดี๋ยวฉันโทรให้พวกเขามาเปลี่ยนคันให้”

ไม่นานคนปล่อยเช่าจักรยานก็ขับรถเลียบถนนมา เข็นรถจักรยานสำหรับขี่สี่คนมาใหม่สามคันลงมายังริมทะเลสาบเอ๋อร์ไห่ ก็เห็นรถจักรยานสามคัน ‘ปั่นไม่ได้แล้ว’

หนึ่งในนั้นโซ่ขาด

ส่วนอีกสองคันโซ่หลุด

พวกเขามองเศษซากโซ่รถจักรยาน ใบหน้าเต็มไปด้วยความงุนงง “เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ”

มู่กุยฝานกอดแขนพูดขึ้นชืดๆ “แข่งกันว่าใครเร็วกว่ากัน เสียการทรงตัวโซ่ก็เลยหลุดน่ะครับ”

เถ้าแก่ปล่อยเช่าจักรยาน “เอ่อ...”

มู่กุยฝาน “ค่าซ่อมเท่าไรครับ เดี๋ยวพวกเราชดใช้เอง”

ถึงยังไงซูอีเฉินรูปหล่อเงินหนาก็ไม่ขาดเงินอยู่แล้ว

เถ้าแก่ปล่อยเช่าจักรยานพูดขึ้นอย่างลำบากใจ “แค่แป๊บเดียวพังไปสามคัน ค่าซ่อมรวมถึงค่าคนงานลากกลับไปของเรา...งั้นเอาสามร้อยก็แล้วกันครับ!”

มู่กุยฝาน “ได้ครับ”

ซูอีเฉินหยิบโทรศัพท์ออกมา ตื๊ด

เงินเข้าบัญชีอาลีเพย์ สามร้อยหยวน

เถ้าแก่ปล่อยเช่าจักรยาน “...”

นึกเสียใจแล้ว การจ่ายเงินของพวกเขาแข็งแกร่งขนาดนี้ เหมือนรู้สึกว่าตัวเองเรียกน้อยไป...

เถ้าแก่ลากเศษซากจักรยานสามคันไปแล้ว ก่อนไปยังกำชับอีกว่า “อย่าทำพังอีกนะครับ ไม่อย่างนั้นต้อง...ต้องชดใช้สามร้อยห้าสิบนะครับ”

มู่กุยฝาน “เถ้าแก่คุณกล้ากว่านี้หน่อยก็ได้นะครับ”

เถ้าแก่ “?”

ฉะนั้นเขายังพูดอ้อมค้อมอีกเหรอ

ทันใดนั้นซู่เป่าที่พาดตัวอยู่บนราวก็โบกไม้โบกมืออย่างดีใจ “คุณปู่กับคุณย่าชุ่ยเหลียนนี่ คุณปู่คะ”

เรือลำน้อยที่มู่กุยฝานเช่าให้คนชราทั้งสอง มีคนพายเรือบังคับเรือหนึ่งคน

ชายชราถือร่มดำอยู่ คนพายเรือหาเรื่องชวนชายชราคุย ได้ยินว่าเขาสูญเสียคนรักไปเมื่อหลายปีก่อน วันนี้มาทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับคนรักให้เป็นจริง ในใจมีความซาบซึ้งเล็กน้อย

คนพายเรืออยู่บนหัวเรือ ชายชราอยู่นั่งในตำแหน่งใกล้กับท้ายเรือเล็กน้อย คนพายเรือมักได้ยินเขาพูดกับตัวเองเบาๆ อยู่บ่อยครั้ง ยิ่งอดไม่ได้ที่จะปวดใจ

เมื่อเห็นคนทักทายเขาอยู่บนฝั่ง จึงถามขึ้นว่า “พี่ชาย จะเข้าฝั่งไหมครับ”

ชายชราเองก็พาชุ่ยเหลียนออกมาเที่ยวเล่นทั้งบ่ายแล้ว จึงกระซิบถามขึ้นว่า “จะเข้าฝั่งไหม”

ชุ่ยเหลียนพยักหน้า

ชายชราจึงพูดขึ้นว่า “เข้าฝั่งกันเถอะ ลำบากนายแล้วนะ”

คนพายเรือเอ่ย “โธ่ นี่จะลำบากอะไรล่ะครับ! พวกเราไปจอดเรือตรงท่าที่เป็นแหล่งท่องเที่ยวตรงนั้นแล้วกันนะครับ”

เขาชี้ไปที่ท่าจอดเรือไกลๆ ท่าหนึ่ง

เมื่อเห็นชายชราพยักหน้า ก็ตะโกนไปบนฝั่งอย่างกระตือรือร้น “จะไปจอดตรงนั้นนะ!”

“ไม่ปล่อย...” เขากัดฟันพูด “ไม่มีวันปล่อยเด็ดขาด”

ชุ่ยเหลียนร้องไห้พลางพูดขึ้นว่า “คุณทำอะไรน่ะ คุณนี่มันดื้อเหมือนลาเลยจริงๆ...”

คนพายเรือตกใจจนรีบวางไม้พายลงจะเข้าไปช่วย

แต่ในขณะนี้เองก็มีลมพัดมาอีกหอบหนึ่ง ร่มดำลอยออกไปในชั่วพริบตา

“ชุ่ยเหลียน!” เดิมชายชราเกือบจะตกลงไปในทะเลสาบอยู่แล้ว ตอนนี้เมื่อเห็นร่มดำถูกลมพัดลอยออกไป เขาไม่สนอะไรแล้วทั้งนั้น เขากระโดดลงไปในทะเลสาบดังตู้ม!

“เชี่ย พี่ชาย!” คนพายเรือตกใจจนสบถออกมา จากนั้นก็รีบกระโดดลงไปช่วยชายชรา

ในสายตาของชายชรามีเพียงร่มดำที่ถูกลมพัดลอยไปคันนั้น

ร่มดำหมุนอยู่บนผิวทะเลสาบอยู่สองสามรอบ จากนั้นก็ถูกลมพัดจนยิ่งลอยออกไปไกล...

“ชุ่ยเหลียน...!” เขาทั้งกระวนกระวายใจและโศกเศร้า “รอผมด้วย...”

เดินช้าๆ หน่อยสิ

เขาตามไม่ทันแล้ว

ทั้งชีวิตนี้ของเขาไม่เคยตามทันเลย

ชายชราจมดิ่งลงไปในทะเลสาบ เขาถูกคนพายเรือดึงขึ้นไปจากด้านหลัง คนพายเรือพูดขึ้นอย่างร้อนใจ “พี่ชาย! นี่คุณทำอะไรเนี่ย! ก็แค่ร่มดำคันเดียว ลอยไปก็ลอยไปสิ พอขึ้นฝั่งแล้วผมจะซื้อให้คุณสิบคัน แปดคันเลย โอเคไหม”

ทันใดนั้นชายชราก็เปล่งเสียงร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดออกมา “ชุ่ยเหลียน!”

ไกลๆ ร่มดำหยุดลอยแล้ว แต่ทว่าร่มกลับหงายขึ้น และค่อยๆ ถูกน้ำในทะเลสาบเอ่อท่วมเข้าไปในร่ม...

ชุ่ยเหลียนที่ตอนแรกอยู่ในร่ม หายไปอย่างไร้ร่องรอยและไร้เงาตั้งนานแล้ว

ซู่เป่าบอกเอาไว้แล้วว่าอย่าให้ร่มดำหงายขึ้น

เขามันไม่ได้เรื่อง ไม่นึกเลยว่าเรื่องง่ายๆ แค่นี้เขาก็ทำไม่ได้!