ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 612

มือข้างหนึ่งของคนพายเรือดักชายชราเอาไว้ พยายามพายเรือเข้าไปทางด้านนั้น เมื่อครู่ชายชรายังกระดุกกระดิกอยู่ แต่ตอนนี้กลับไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย

เขาถึงขั้นคิดว่าชายชราเป็นอะไรไปแล้ว เมื่อเขาหันหน้าไปมองกลับเห็นชายชราดูอึ้ง สีหน้าราวกับตายไปแล้ว คนพายเรือตกใจจนกระโดด

“พี่ชายปล่อยวางเถอะนะ ก็แค่ร่มคันหนึ่ง...”

ชายชราสะอื้น “นั่นไม่ใช่ร่มธรรมดา”

คนพายเรือทั้งปวดใจและจนปัญญา จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “เพราะงั้นตอนขึ้นเรือผมถึงได้บอกให้คุณหุบร่มไง...”

ชายชราน้ำตาคลอ พูดกระซิบ “หุบร่มก็ไม่เห็นเธอน่ะสิ...”

ถ้าอยู่ด้วยกันไม่ได้ งั้นก็ฝังเขาในทะเลสาบเอ๋อร์ไห่แห่งนี้ไปเช่นเดียวกัน

ถ้าตายเร็วหน่อย จะได้ตามไปใช่ไหม จะตามรอยเธอบนทางน้ำพุเหลืองทันใช่ไหม

คนพายเรือไม่รู้ว่าเขากำลังพูดอะไร

ไม่ง่ายเลยกว่าจะคว้าเรือเอาไว้ได้ แต่กลับไม่กล้าขึ้นไป ไม่มีใครกดเรือเอาไว้ หากพยายามปีนขึ้นเรือมีแต่จะทำให้เรือคว่ำ

เกาะเรือเอาไว้ยังกลับถึงฝั่งได้อย่างช้าๆ ถ้าเรือล่ม คนพายเรือรู้สึกว่าตัวเองไม่มีกำลังพอที่จะพาชายชราว่ายกลับไปด้วย

“พี่ชาย จับเรือไว้นะ ผมจะดันเรือ เราจะกลับขึ้นฝั่งกัน อดทนไว้นะครับ!”

คนพายเรือพาดมือของเขาเอาไว้บนเรือ เขาไม่วางใจยังหยิบอะไรบางอย่างมามัดมือของเขาเอาไว้ด้วย

จากนั้นก็ว่ายไปท้ายเรือ ดันเรือไปข้างหน้า

ในขณะนี้เอง เขากลับได้ยินเสียงชายชราพูดขึ้นว่า “น้องชาย ขอบคุณนายมากนะ ขอบคุณมากจริงๆ”

คนพายเรือออกแรงดันเรืออย่างลำบาก หอบแฮกเสียงหนึ่งแล้วพูดขึ้นว่า “ขอบคุณอะไรกันครับ...พี่ชาย กลับไปอย่าทำอะไรโง่ๆ แบบนั้นอีกนะ”

“ร่มดำคันนั้นหรืออะไรก็ตามที่พิเศษกับคุณ แต่จะเป็นของที่พิเศษแค่ไหนก็ไม่สำคัญเท่าชีวิต คุณว่าไหม!”

“ครั้งนี้เรานับว่ามีมิตรภาพเป็นตายต่อกันแล้วนะ รอกลับไปแล้ว ผมจะชวนคุณกลับไปดื่มเหล้าที่บ้าน แล้วเราไปเดินเล่นที่เมืองโบราณด้วยกัน”

“เมืองโบราณมีร่มที่เป็นเอกลักษณ์มากมาย ถึงเวลานั้นผมจะซื้อร่มให้คุณเอง!”

“พี่ชาย?”

คนพายเรือพูดไปสองสามประโยคแต่ไม่เห็นชายชราตอบ ในใจเขาตึงเครียด จึงรีบว่ายกลับมาดูที่เรือ

ปรากฏว่าชายชราปลดของที่มัดมือของเขาเอาไว้ไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ เขาจมลงไปในทะเลสาบ!

“พี่ชาย!” คนพายเรือตกใจจนหนังตากระตุกอยู่ตลอด จากนั้นก็รีบหาบริเวณใกล้ๆ ด้วยความร้อนใจ

“พี่ชาย!”

ผิวน้ำที่ส่องแสงเปล่งประกาย ไร้คนตอบกลับ...

ในขณะที่คนพายเรือตามหาอยู่บนผิวน้ำไปทั่วอย่างกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงบุ๋งๆ แว่วมา ชายหนุ่มสีหน้าเย็นชาคนหนึ่งมุดขึ้นมาจากใต้น้ำ บนไหล่ยังแบกอะไรบางอย่างเอาไว้ด้วย...

นั่นก็คือชายชรา!

ที่แท้ซู่เป่าเห็นตั้งแต่ตอนที่ลมพัดร่มดำลอยไปแล้ว ตอนนั้นเธอร้อนใจเป็นอย่างมาก เธอเขวี้ยงน้ำเต้าวิญญาณและผีในน้ำเต้าวิญญาณออกไปโดยไม่พูดไม่จา

น้าสาวขี้เหร่ที่มองไม่เห็นพระอาทิตย์ลอยกลับมาเสียงดังฟิ้ว ผีสาวชุดแต่งงานกับกระดิ่งน้อยนับเป็นวิญญาณพยาบาท ไม่สามารถออกมาเดินภายใต้แสงอาทิตย์ได้ จึงรีบตามกลับมา

ผีหลายใจกับผีขี้ขลาดมุ่งหน้าไปเป็นตนแรก ลอยไปที่ร่มดำคันนั้นอย่างรวดเร็ว

ดวงตาทั้งสองของผีขี้ขลาดดุเดือด เล็งจะโยนห่าวชุ่ยเหลียนที่วิญญาณแตกสลายเข้าไปในน้ำเต้าวิญญาณ

ผีหลายใจเอ่ย “สุดยอดๆๆ เท่จนอึ้งไปเลย น้องชายลองพิจารณาพี่สาวดูไหม”

จับกลับไป?

มู่กุยฝานเอ่ย “เพราะงั้นคุณลุงไม่ต้องรีบร้อนจากไปหรอกนะครับ ไม่เกินวันสองวันนี้หรอกครับ”

ชายชราไม่เข้าใจว่าเขากำลังพูดอะไรในทันที เพียงแต่จู่ๆ ก็พูดขึ้นอย่างตื่นเต้น “นายบอกว่าชุ่ยเหลียนไม่เป็นอะไรงั้นเหรอ”

มู่กุยฝาน “อืม”

จะมีเรื่องอะไรได้

ซู่เป่าอยู่ทั้งคน วิญญาณแตกสลายก็ให้เธอรวบรวมกลับมา ขอแค่เธอคิด

และโชคดีที่พวกเขามาเจอเข้าพอดี ไม่อย่างนั้นวันนี้จะมีโศกนาฏกรรมหนึ่งเกิดขึ้นแน่ๆ แม้ชายชราจะกระโดดลงไปในทะเลสาบจนตายไปแล้ว ก็ตามชุ่ยเหลียนของเขาไม่ทันอยู่ดี เพราะเมื่อร่มดำลอยออกไปแล้ววิญญาณของชุ่ยเหลียนก็แตกสลาย

ชายชราปลื้มปิติเป็นอย่างมาก จู่ๆ ก็ละอายใจขึ้นมาอย่างไร้ที่เปรียบ พยายามพูดขอโทษ “ขอโทษนะ ทำให้พวกนายต้องลำบาก...”

คนพายเรือเพิ่งได้สติกลับคืนมาเล็กน้อย เขาส่ายหน้าพลางพูดขึ้นว่า “ผมก็ว่านะพี่ชาย ทำไมพี่ถึงได้โง่ขนาดนั้น”

เขาไม่เข้าใจชุ่ยเหลียนอะไรที่พวกเขาพูด หมายความว่ายังไง จากการคาดเดาของตัวเองคิดว่าร่มดำคันนั้นน่าจะเป็นของที่คนรักของชายชราทิ้งเอาไว้ ชายชราคิดว่ามันเป็นคนรักของตน

ร่มยังไงมันก็เป็นแค่ร่มคันหนึ่ง ถึงขั้นฆ่าตัวตายเพราะร่มคันหนึ่ง คนพายเรือไม่เข้าใจจริงๆ

แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาแกว่งไม้พายไปเงียบๆ

ไม่นานเรือก็เทียบฝั่ง ซู่เป่ารออยู่นานแล้ว เธอถามขึ้นอย่างเป็นห่วง “คุณปู่คะ คุณปู่ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ”

แต่กลับเห็นหน้าผากของเขาเริ่มดำ ใบหน้าเหี่ยวย่น แตกต่างกับตอนออกมาตอนเช้าเป็นอย่างมาก

ที่แท้ที่อาจารย์บอกว่าอายุขัยของเขาเหลือเพียงแค่วันสองวันนี้ ก็ด้วยเหตุผลนี้นี่เอง

ซู่เป่าสลดใจเล็กน้อย