ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 614

“ชุ่ยเหลียน ชาติหน้าผมจะตามหาคุณให้เจอและถึงตอนนั้นเราจะมีลูกด้วยกันสักเจ็ดแปดคน...”

ชุ่ยเหลียนเขินจนหน้าแดงและพูดอย่างจนใจว่า “คิดอะไรอยู่น่ะ... ฉันจะได้เกิดใหม่หรือเปล่าก็ยังไม่รู้ คำตัดสินของพญายมก่อนหน้านี้บอกว่าฉันฆ่าตัวตาย...”

“ถึงฉันจะสร้างบุญ สร้างกุศลไว้มากมาย แต่ก็ยังไม่รู้ว่าจะได้ไปเกิดใหม่ที่ไหน แต่คงไม่ได้เกิดในครอบครัวที่ดีแน่และอาจมีชีวิตอย่างทุกข์เข็ญ...”

ชายชราพยักหน้า “ไม่เป็นไร ถึงตอนนั้นผมจะดูแลคุณเอง ไม่ว่าชีวิตจะทุกข์เข็ญแค่ไหน ตราบใดที่ยังหาเงินประทังชีวิตได้ จะลำบากแค่ไหนกันเชียว”

ชุ่ยเหลียนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ถ้าทำไร่ทำนาตลอดชีวิตล่ะ”

ชายชราหัวเราะ “ชาตินี้พวกเราก็เป็นชาวนา เพียงแค่ตอนหนุ่มสาวเข้าไปทำงานในเมือง ชาติหน้าพวกเราไม่ต้องเข้าเมืองแล้ว ใช้ชีวิตอยู่บ้านนอกอย่างอยู่ดีมีสุขนี่แหละ”

ชุ่ยเหลียนพยักหน้า “อืม ถึงตอนนั้นพวกเราค่อยปลูกผักไว้ที่ลานหน้าบ้าน ถ้าฐานะดีหน่อยเราก็เลี้ยงไก่ด้วย...”

ทั้งสองกำลังคุยเรื่องในชาติหน้าราวกับคุยเรื่องชีวิตประจำวันในครอบครัว

ทันใดนั้นชุ่ยเหลียนพลันถามว่า “ถ้าคุณหาฉันไม่เจอล่ะ ฉันกลัวว่าฉันจะหาคุณไม่เจอเหมือนกัน...”

ชายชราคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ปลูกต้นการบูรหนึ่งต้นไว้หน้าลานบ้าน เมื่อคุณโตขึ้นต้นการบูรก็จะสูงขึ้น ผมจะตามหาต้นการบูรแล้วก็จะเจอคุณ..."

ชุ่ยเหลียนหัวเราะเบาๆ “แล้วถ้าฉันลืมล่ะ”

ชายชราพูดว่า “ไม่เป็นไร ผมหาคุณเจอแน่”

ชุ่ยเหลียนเคลียคลอข้างกายเขาแล้วทั้งสองก็มองดูพวกเด็กๆ และพวกหนุ่มสาวที่อยู่ในลานด้วยสีหน้าพึงพอใจ

หลังจากที่ซู่เป่าเล่นได้สักพักก็วิ่งไปข้างๆ เตาถ่านแล้วนั่งยองๆ ดูเถ้าแก่ย่างแกะหัน

เถ้าแก่หัวเราะฮ่าๆ “ซู่เป่า กินเผ็ดไหมจ๊ะ”

เถ้าแก่ใส่ใจรายละเอียดมาก เขาโรยพริกแกะหันด้านหนึ่ง แต่อีกด้านไม่โรย

แต่กลับได้ยินซู่เป่าพูดว่า “หนูจะกินอันที่เผ็ดค่ะ”

เถ้าแก่พูดล้อเธอว่า “โย่ว กินเผ็ดได้จริงเหรอ สาวน้อยสุดฮอตเหรอเนี้ย”

ซู่เป่า “สาวน้อยสุดฮอตหมายความว่าอะไรเหรอคะ”

เถ้าแก่เนี้ยที่อยู่ข้างๆ พูดว่า “หมายความว่าเด็กสาวที่กินเผ็ดได้จ้ะ”

แล้วเพื่อนของเถ้าแก่ก็หัวเราะฮ่าๆ ส่วนหานหานอยากรู้เกี่ยวกับเจมเบ(กลองยาวแอฟริกา) เพื่อนของเถ้าแก่จึงสอนเธอ จากนั้นหานหานก็ตีกลองอย่างมั่วซั่วรอบหนึ่ง

ซู่เป่ามองดูเถ้าแก่ย่างแกะหัน หลังจากดูไปสักพักเธอก็พับแขนเสื้อขึ้นและเข้าร่วมโรยพริกป่นกับเถ้าแก่

เธอสวมถุงมือแบบใช้แล้วทิ้ง จากนั้นกำพริกป่นขึ้นมาหนึ่งกำมือ “อันนี้ของคุณพ่อค่ะ”

“อันนี้ของลุงใหญ่ค่ะ”

“ส่วนอันนี้ของป้าสะใภ้ใหญ่ค่ะ”

เสี่ยวอู่ที่อยู่ข้างๆ พูดว่า “โอ้โห เผ็ดตายเลย”

เหยาหลิงเยว่จ้องมองเนื้อแกะย่างแล้วกำพริกหนึ่งกำมือและโรยลงไปเช่นกัน

เถ้าแก่ “โอ้ๆๆ เยอะแล้วๆ”

ซูอีเฉินและมู่กุยฝาน “...”

ในที่สุดก็ย่างแกะหันเสร็จและมีกลิ่นหอมมาก แต่ค่อนข้างเผ็ดเล็กน้อย

เหยาหลิงเยว่กินเสียงดังซูดซาดและซู่เป่าก็กินไปพลางแลบลิ้นออกมา ทั้งเผ็ดทั้งรู้สึกอร่อย

นายหญิงซูคอยห้ามปรามอยู่ข้างๆ แต่ก็ไม่ห้ามทั้งหมด เมื่อเห็นซู่เป่ากินอย่างเอร็ดอร่อยจึงไม่อยากขัดและทำได้เพียงเตรียมต้มชาจับเลี้ยง

ซู่เป่าฉีกเนื้อแกะแบ่งให้พวกพี่ชายและพี่หานหาน แล้วฉีกส่วนที่ไม่เผ็ดให้คุณตา คุณยายและคุณป้าเวิน

เดิมทีเวลานี้ชายชราควรพักผ่อนถึงจะถูก

แต่เขากลับนอนไม่หลับและยังรู้สึกกระปรี้กระเปร่า

เมื่อรถวิ่งมาได้ระยะหนึ่ง จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นนั่งเครื่องบิน หลังจากลงเครื่องก็เปลี่ยนเป็นนั่งรถอีก

หลังเที่ยงคืน เด็กๆ ต่างหลับกันหมด เดิมทีเวินหรูอวิ๋นจะกลับหลังจากถึงสนามบิน แต่ซืออี้หรันยืนกรานว่าจะไปกับเพื่อนๆ ดังนั้นเธอจึงตามมาด้วย

เดิมทีเธอยังคอยมองดูชายชรา แต่ไม่รู้ว่าหลับไปตั้งแต่ตอนไหน

ภายในรถบ้านอันหรูหราเงียบสงบ

มู่กุยฝานขับรถที่ด้านหน้าอย่างเงียบๆ และฟังชายชราบ่นพึมพำ จากนั้นเสียงของชายชราก็ค่อยๆ เงียบไป

เขายกมือขึ้นดูเวลา ตอนนี้เป็นเวลาตีสามห้าสิบนาที

ชายชราใกล้จะไม่ไหวแล้ว

เขากุมมือชุ่ยเหลียนและพึมพำว่า “รอผมก่อนนะ ผมกำลังจะไปหาเร็วๆ นี้”

ชุ่ยเหลียนขานรับและยิ้มอย่างเงียบๆ

ทันใดนั้นซู่เป่าพลันลืมตาขึ้นและลุกขึ้นนั่ง

“คุณพ่อคะ...” ซู่เป่าเดินไปที่หน้ารถและเรียกเขาเบาๆ

มู่กุยฝาน “หื้อ ทำไมถึงตื่นแล้วล่ะ”

นี่คือทักษะอะไร

ดูเหมือนทุกครั้งในเวลาแบบนี้ ซู่เป่ามักจะตื่นโดยอัตโนมัติ...